Άρτι αποφυλακισθείς

Χίλια συγγνώμη για το γεγονός ότι έχω γράψει τους φίλους μου αντί να γράφω στους φίλους μου από την άκρη της γης, στην οποία βρίσκομαι. Ανωτέρα βία, αλλά μόνο βία, χωρίς σεξ.

Όχι το λέω αυτό για να μην υπάρχουν παρανοήσεις, καθότι ο κόσμος συνηθίζει να κρίνει μια κατάσταση άμα τη ανακοινώσει της καταστάσεως και όχι άμα τη εξηγήσει. Λοιπόν το επαναλαμβάνω το σκηνικό είχε βία αλλά όχι σεξ.

Με έχωσαν στη στενή, στην ψειρού, στο φρέσκο, στη φυλάκα ρε παιδί μου πως το λένε! Ο σερίφης ο Αμερικάνος εκπρόσωπος του Μπους στο νησί με είχε βάλει από καιρό στο μάτι. Βρήκε την ευκαιρία ο αλήτης με ψέματα και συκοφαντίες να με προφυλακίσει γιατί πουλούσα λέει στο μαγαζί μου χαλασμένα μπρόκολα.

Στην πραγματικότητα μου το κρατάει μανιάτικο γιατί τα έφτιαξα με τη Βάλερι. Ναι ρε τα έφτιαξα μαζί της γιατί είναι μια θεά και εγώ μετράω και μπροστά μου είσαι σαν την κουτσουλιά του γλάρου.

Το γλαροκούτσουλο λοιπόν, με έχωσε μέσα για 21 ημέρες και 11 ώρες. Απαγόρευσα στη Βάλερι να τον παρακαλέσει να βγω, παρότι δεν ήταν και η καλύτερή μου. Με έβαλαν στο ίδιο κελί με δύο Καλογήρου μαζί (αυτός που πλακωνόταν με τον Κούρκουλο στην ταινία). Ανταλλάξαμε κάτι ματιές στην αρχή, μου έσκασαν και μερικά χαμογελάκια, πήγαν να μου κάνουν και τσαμπουκά, αλλά τότε σκέφτηκα το εξής:

Πήγα για κατούρημα, τάχα μου δήθεν, στην τουαλέτα που ήταν εντός του κελιού, τον έβγαλα έξω με Αργολιδιώτικο τουπέ (μήπως και τρομάξουν) και παρακάλεσα τον ένα το χοντρό να κάνει στην άκρη, γιατί αν τον έπαιρνε καμιά σταγόνα μπορεί και να κολλούσε Psilokithiasis. Ούτε που κατάλαβαν τι τους είπα, αλλά μήπως κατάλαβα κι εγώ που το είπα; Το θέμα πάντως ήταν ότι επί 20 μέρες κάθονταν αυτοί στη μία γωνία αγκαλίτσα κι εγώ στην άλλη μόνος μου.

Χτες που βγήκα μίλησα και με τη μάνα μου που είχε σκάσει γιατί δεν την είχα πάρει τηλέφωνο τρεις εβδομάδες. Το τι άκουσα δε λέγεται, ιδίως όταν της είπα ότι είχα πάει στο εξοχικό μιας γκόμενας στην έρημο της Αυστραλίας και βούλιαξε το κινητό μου στην πισίνα. Ησύχασε μόνο όταν της είπα ότι η με την κοπέλα το βλέπω πολύ σοβαρά το ζήτημα και ότι την έμαθα να φτιάχνει και τυροπιτάκια. Με ρώτησε μάλιστα αν είναι δικιά της η έπαυλη και τι άνθρωποι είναι οι γονείς της και τέτοια...

Έχω ένα σωρό πράγματα να πω για τη φυλακή και το σωφρονιστικό σύστημα στα Κιριμπάτι, για το σκηνικό με τα χαλασμένα μπρόκολα και γενικά για όλη τη φάση, αλλά πρώτα πρέπει να δω πως θα ξανανοίξω το μαγαζί και πιο πρώτα πρέπει να πάω να αποδείξω για τρίτη συνεχόμενη φορά στη Βάλερι πως όσα έγραψα για τα συμβάντα μέσα στη φυλακή είναι απολύτως αληθή και ότι καμία αλλαγή στις σεξουαλικές μου προτιμήσεις δεν επήλθε. Μετά θα δω τι κάνετε κι εσείς, ανοίγοντας τα blog σας και μετά θα σας πω και τα υπόλοιπα.

Υ.Σ. Ούτε στη Γελλάς ήξεραν τίποτα για τα χαΐρια μου και νόμιζαν ότι τους έφτυσα, αλλά δεν προδίδω εγώ τους φίλους. Μαζί παιδιά και στο φρι πρες!

Τα παίξαμε τελείως!

Wow! δε μου φτάνουν τα προβλήματα που έχω εδώ στα Κιριμπάτι με τις αρχές (θα σας πω μόλις ξεμπερδέψω) τώρα γράφω κείμενα και για την πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα. Ευτυχώς τουλάχιστο γι' αυτούς είναι δύσκολο να με πιάσουν εδώ που είμαι. Χο χο!

Yellas is back

Διαδίδουμε και εμείς το βιντεάκι, για να σκάσουν οι οχτροί μας

Οι εκλογές είναι κιτς (from my point of view)

Αχ βρε πατρίδα, κάποιες φορές μόνο με την πλάκα αντέχεται το κιτς σου!

Κι η ζωή συνεχίζεται

Ίσα που προλαβαίνω να γράψω αυτό το ποστ. Θα είναι γρήγορο και θα έχει λάθη, γι' αυτό μη με παρεξηγείτε. Έβαλα στοίχημα με τον εαυτό μου να το γράψω μέχρι να τελειώσουν τα τρία πρώτα τραγούδια του blog. Johny Cash, Χατζιδάκις και πάλι Χατζιδάκις με τη φωνή της Γαλάνη.

Ξέρω πως μετά τα τραγούδια αυτά θα αρχίσει η σκέψη να ξεφεύγει, να αλλοιώνεται. Κάτι θα διαβάσω, κάτι θα γράψω, με κάποιον θα μιλήσω και η ανώφελη ροή της πραγματικότητας, ο ωφέλιμος μας χρόνος, θα με πάρει μαζί της και ποιος ξέρει πότε θα καταφέρω να βγω από το εγώ για να προσεγγίσω τη θλίψη εκείνου του πατέρα, που έχασε τα τέσσερα μωρά του... και τη γυναίκα του.

Περνούν οι μέρες και η συγκίνηση έρχεται πια μόνο τη βοήθεια της μουσικής. Θα 'θελα πραγματικά να μπορούσα να κάνω σε όλα αυτά ένα undo και ένα delete στη μικροψυχία όσων ούτε για μια στιγμή δε δείλιασαν μπρος τη συμφορά της οικογένειας εκείνης. Απλά συνέχισαν, απερίσκεπτοι, να κάνουν ότι έκαναν και πριν... μάλλον να αδικούν ανθρώπους όπως και πριν.

Ευτυχώς η δική μου ροή της πραγματικότητας μου επιτρέπει ακόμα να συγκινούμαι, να θλίβομαι και να φαντάζομαι πως δε χάθηκαν όλα. Ίσως αν υπήρχαν κι άλλοι να ακούν αυτή τη μουσική τώρα και να μοιράζονται αυτές τις σκέψεις, ίσως να μη χάθηκαν όλα. Ίσως να υπάρχει ακόμα ελπίδα.

Όμως τελειώνουν τα τραγούδια. Θα πρέπει να πάψω. Θα πρέπει να συνεχίσω. Δε θα κοιταξω πίσω μου για τα λάθη, ούτε της σκέψης, ούτε της σύνταξης, ούτε της ορθογραφίας... Υπάρχουν απείρως πιο σημαντικά λάθη που πρέπει να αντιμετωπίσω πια κατάματα.

...

Ερώτημα;

Παρακολουθώ με κομμένη την ανάσα τα όσα συμβαίνουν στην πατρίδα. Η θλίψη μου είναι απέραντη.

Μια ερώτηση μόνο να σας κάνω: Μετά από την καταστροφή αυτή είστε πιο ενωμένοι ή πιο διχασμένοι;

Όχι άλλο μπρόκολο!

Εσείς λογικά κάνετε ακόμα τα μπανάκια σας και εγώ εδώ δεν παίρνω ανάσα. Από τη μια έχω κουραστεί να πουλάω μπρόκολα και μελιτζάνες και κολοκύθια και από την άλλη ο κωλόμπατσος ο Αμερικάνος που μου την μπαίνει συνέχεια, γιατί του έφαγα το κορίτσι.

Το μόνο καλό είναι πως η Γελλάς ξαναβγήκε και μάλιστα στο Ίντερνετ, έτσι μπορώ να την απολαμβάνω κι εγώ.

Δίπλα έβαλα και το banneraki της που ομολογώ ότι είναι μια πολύ καλή ιδέα για να χαμογελάω κάθε πρωί μαζί με τα σχόλιά σας.

Αν πατήσετε μάλιστα και την αγελάδα θα μπείτε μέσα στην ιστοσελίδα, η οποία έχει νέα, αποκλειστικότητες και μια συνέντευξη με την Ζιζέλ, καθώς και αποκλειστική γυμνή φωτογράφισή της. Επίσης άλλη μία με τον Brand Pitt μόνο με βρακί και χωρίς βρακί. Για όλα τα γούστα μιλάμε.

Α ναι... το Αντιδελτίο βάλτε το κι εσείς στα blogs σας. Μιλάμε είναι μούρη.