Ο αδιάκριτος ανηψιός (2)
Δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω με όλους σας. Αλλά θα το πω με δικά μου λόγια.
Αυτό που εξακολουθώ να μην καταλαβαίνω είναι πως μια παιδική μου παρόρμηση (την αδιακρισία), προσπαθεί η κοινωνία να μου την αναστείλει από τα πρώτα μου βήματα;
Θα μεγαλώσω όμως και θα μάθω.
Για την ώρα πιστεύω ότι την αδιακρισία την έχουμε ανάγκη, όσο και την ανάγκη να ζήσουμε. Θέλουμε να μας βλέπουν γυμνούς, άγριους, τρυφερούς ή ότι άλλο έχουμε μέσα μας. Θέλουμε όμως να βλέπουμε και τους άλλους σε αυτή την κατάσταση.
Όταν ο κόσμος άρει τους διωγμούς κατά της αδιακρισίας, έχει ελπίδες να αλλάξει προς το καλύτερο! (Ο καθένας με τον πόνο του, ε;)
Είμαστε μπουκάλια γεμάτα με μηνύματα. Μηνύματα γραμμένα από τη μοναξιά μας, τις μελέτες μας, τις γιορτές μας, τις αρρώστιες μας, τους άλλους και κυρίως μηνύματα γραμμένα μέχρι τα 3-4 χρόνια μας.
Στεκόμαστε στην ακροθαλασσιά και κάποια στιγμή, τσούπ, πηδάμε μέσα για το πρώτο μας ταξίδι. Το πρόβλημα είναι ότι δεν μπορούμε να διαλέξουμε εμείς αυτούς που θα μας βρουν. Θα μας διαλέξουν αυτοί (αυτές).
Οπότε υπάρχει κίνδυνος να πέσουμε και στα χέρια της Βικτώρια Μπέκαμ ή και της Βίσση όπως φημολογείται. Και υπάρχουν και χειρότερα.
Αυτά είναι και τα μπλογκάκια για τους περισσότερους από εμάς. Η ανάγκη μας να πέσουμε σε εναλλακτικές θάλασσες, η ανάγκη μας να μας βρουν αυτοί που θέλουμε και όταν καταλάβουμε ότι αυτοί που μας διαβάζουν δεν είναι αυτό που ζητάμε, να τους κάνουμε ένα delete και μην τον είδατε.
Υ.Σ. Εσείς τι λέτε;