Κι η ζωή συνεχίζεται
Ίσα που προλαβαίνω να γράψω αυτό το ποστ. Θα είναι γρήγορο και θα έχει λάθη, γι' αυτό μη με παρεξηγείτε. Έβαλα στοίχημα με τον εαυτό μου να το γράψω μέχρι να τελειώσουν τα τρία πρώτα τραγούδια του blog. Johny Cash, Χατζιδάκις και πάλι Χατζιδάκις με τη φωνή της Γαλάνη.
Ξέρω πως μετά τα τραγούδια αυτά θα αρχίσει η σκέψη να ξεφεύγει, να αλλοιώνεται. Κάτι θα διαβάσω, κάτι θα γράψω, με κάποιον θα μιλήσω και η ανώφελη ροή της πραγματικότητας, ο ωφέλιμος μας χρόνος, θα με πάρει μαζί της και ποιος ξέρει πότε θα καταφέρω να βγω από το εγώ για να προσεγγίσω τη θλίψη εκείνου του πατέρα, που έχασε τα τέσσερα μωρά του... και τη γυναίκα του.
Περνούν οι μέρες και η συγκίνηση έρχεται πια μόνο τη βοήθεια της μουσικής. Θα 'θελα πραγματικά να μπορούσα να κάνω σε όλα αυτά ένα undo και ένα delete στη μικροψυχία όσων ούτε για μια στιγμή δε δείλιασαν μπρος τη συμφορά της οικογένειας εκείνης. Απλά συνέχισαν, απερίσκεπτοι, να κάνουν ότι έκαναν και πριν... μάλλον να αδικούν ανθρώπους όπως και πριν.
Ευτυχώς η δική μου ροή της πραγματικότητας μου επιτρέπει ακόμα να συγκινούμαι, να θλίβομαι και να φαντάζομαι πως δε χάθηκαν όλα. Ίσως αν υπήρχαν κι άλλοι να ακούν αυτή τη μουσική τώρα και να μοιράζονται αυτές τις σκέψεις, ίσως να μη χάθηκαν όλα. Ίσως να υπάρχει ακόμα ελπίδα.
Όμως τελειώνουν τα τραγούδια. Θα πρέπει να πάψω. Θα πρέπει να συνεχίσω. Δε θα κοιταξω πίσω μου για τα λάθη, ούτε της σκέψης, ούτε της σύνταξης, ούτε της ορθογραφίας... Υπάρχουν απείρως πιο σημαντικά λάθη που πρέπει να αντιμετωπίσω πια κατάματα.
...
16 σχόλια:
kai an mporoyses na glistrisis mesa sto kako kai sto sapio ...ti tha ekanes?
http://22fonoi.blogspot.com
Πράγματι υπήρξαν αυτοί που είπαν "τον κακομοίρη, τι έπαθε!" και μετά συνέχισαν στον ρυθμό της καθημερινότητας εντελώς αδιάφοροι, αναίσθητοι.. Ή ακόμη και αυτοί που ούτε καν μπήκαν στον κόπο να ταράξουν τις διακοπούλες τους, την ησυχία τους..
ΑΛΛΑ υπήρξαν και αυτοί που συγκινήθηκαν με τον πατέρα που δεν έχει πλέον λόγο να ζει ή με την μητέρα που δεν έχει καν την πολυτέλεια να ζει δίπλα στα μικρά.. Ανεξάρτητα από το αν εκδήλωσαν τη διαμαρτυρία τους ή όχι.
Και η ύπαρξη αυτών πλεονεκτεί.. Προβάλλει την ελπίδα που έλεγες..
Όταν η ευαισθησία εξαφανιστεί, θα εξαφανιστεί και η ελπίδα. Όσο, όμως, υπάρχει ευαισθησία δεν πρέπει να φοβόμαστε τίποτα..
Τι τραγωδία, ε;
Να έχει βρει την Ελλάδα μας μια τέτοια συμφορά και λίγες μέρες μετά, που ακόμα οι φωτιές δεν έχουν σβήσει καλά καλά, συγκινούμαστε εξαιτίας ενός λυπητερού τραγουδιού...
Κάθε μέρα εξοργίζομαι, λυπάμαι, θλίβομαι όλο και περισσότερο με την συμπεριφορά μας, τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε τους άλλους, τον τρόπο που μας αντιμετωπίζουν αυτοί που έχουν την ευθύνη της χώρας μας...
Πρέπει να προχωρήσουμε μπροστα! Για αυτούς που έφυγαν και για αυτούς που θα ρθούν!
Είναι δύσκολο αλλά ετσι πρέπει να γίνει.
Με ποιές προοπτικές;
Μπροστά, πίσω, δεξιά ι' αριστερά..είναι όλα καμένα...πού να σταθούμε;
Γλαρένιες απορίες
δεν ξερω... αλλα ολα φανταζουν υπερβολικα...ενα δασος η πολλα δεν εχει σημασια καταδικασμενα στην πυρα απο την στιγμη που δεν ξυλευονταν και δεν ανανεωνονταν με την ανθρωπινη παρεμβαση...65 νεκροι οσοι απο τροχαια και σε μια ηρωικη εξοδο των νεοαστων για το ψησιμο του αρνιου η για την επιφανειακη επιστροφη τους στη φυση για να εχουν καλητερη στυση....
...και απ[ο την αλλη ενα αδυναμο και ανικανο κρατος του 1.000.000 υπαλληλων να προστατεψει περιουσιες και ζωες πολιτων με οδηγουν στην ΑΠΟΧΗ.
υγ ενα σχολιο που εχω γραψει σε αλλο μπλογκ.
Η καταστροφή είναι ανείπωτη κι η τραγωδία ασύλληπτη - τεράστια τόσο σε ατομικό όσο και σε συλλογικό επίπεδο... Όμως κι η ζωή συνεχίζεται και πρέπει να συνεχισθεί, γιατί αλλιώς αλλίμονο!..
Τα μαθήματα, που πρέπει ή που ευχόμαστε να πήραμε δεν θάχουν νόημα, αν η ζωή δεν συνεχισθεί.
Κι αν η ζωή δεν συνεχισθεί, αν ο πόνος δεν γίνει σκαλοπάτι, ν' ανέβουμε ψηλότερα, γεφύρι να περάσουμε απέναντι... τότε... τότε θάχουν κερδίσει οι άλλοι!..
Ποιοί άλλοι; Δεν ξέρω ακριβώς: αυτοί, που έβαλαν τις φωτιές... αυτοί, που δεν τις έσβησαν... αυτοί, που έτσι κι αλλιώς, όσο θα κλαίμε ή θα κακίζουμε την μοίρα μας, θα κοιτάξουν να επωφεληθούν είτε από την γη, που κάηκε, είτε απλώς από την δική μας απογοήτευση και απόσυρση... Ναι, οι άλλοι... οι όποιοι άλλοι κι όχι εμείς...
Να ανασκουμπωθούμε πρέπει, όχι να αποσυρθούμε αποκαμωμένοι κι απελπισμένοι.
Το κακό έχει μέσα του τον σπόρο του καλού - αρκεί να θέλεις και να ξέρεις να τον βρεις!..
Πάντως νόημα δεν έβγαλα, παρά μόνο ότι βιάζεσαι για τρία τραγούδια.
anonyme,
κάπου εκεί είμαστε όλοι και αυτό που κάνουμε το λέμε καθημερινότητα
νινα
να ξερες πόσο συμφωνώ με όσα λες.
sofi-k
μερικές φορές χαίρομαι να υπάρχουν παχύδερμα και να μας κυβερνούν γιατί κι εμείς δεν είμαστε το ότι καλύτερο σαν κοινωνία. Άλλες φορές πάλι με στεναχωρεί το γεγονός, ιδίως όταν αποκαλύπτονται.
seastavros και φίρδην μίγδην,
όμορφος και μεστός διάλογος. Νομίζω ότι η πορεία μας δεν πρέπει να είναι ούτε αριστερά ούτε δεξιά ούτε κέντρο. Πρέπει να είναι προς την τεχνολογία και την ανθρωπιστική παιδεία.
Τρολλ
μπαγιάτικο πράγμα μας έφερες δηλαδή εδώ;
δεν πειράζει όμως γιατί αυτό με το 1000000 δημόσιους υπαλλήλους είναι από τις δυο - τρεις σωστές κουβέντες που άκουσα όλον αυτό τον καιρό. (Όλες εκτός ρεύματος).
Αστεροειδή
"Το κακό έχει μέσα του το σπόρο του καλού", έγραψες... Για να γίνει καρπός όμως το καλό πρέπει να ποτιστεί με νερό καθαρό (παιδεία) και να φυσάει αέρας δροσιάς και όχι αυτός ο αποπνιχτικός αέρας του σήμερα με τις προσωπικές φιλοδοξίες να γίνονται μοχλοί του μέλλοντός μας.
αμάν ρε Δείμο,
Μια φορά είπα κι εγώ να κάνω το συγγραφέα και αντί να μου δώσεις το Νόμπελ, με ξέχεσες. Δηλαδή ο Ανδρουλάκης να λέει καλύτερα;
ωραίος. και εγώ το διαβάζω μέχρι να τελειώσουν τα τραγούδια.
Αγόρι μου, ο Ανδρουλάκης δε μιλάει κλάνει, δε γράφει χτυπάει απλά λέξεις σε ένα πληκτρολόγιο. Κι όμως εγώ ξέρω ότι το συγγραφικό σου ταλέντο, όσο άγουρο και να ήταν, έχει μία δυναμική μοναδική.
αν ποτέ τον χρόνο μπορεσεις
και φυλακίσεις
και αναπνοή στο όλον
εισχωρήσεις
τραγουδια θα ακουσεις
και πνοεές πτερωτω΄ν ειδων
στην σκέψη σου θα έρθουν
σαν ριματα παλλιά
σαν λέξεις που ζωή θα πέρνουν
και σημάδια φωτείνα
θα αφήνουν.........
Δημοσίευση σχολίου