Όλο προτερήματα

Χτες το βράδυ μιλούσα για τον εαυτό μου. Αφού μετά από ώρες τελείωσα, διαπίστωσα ότι τα ελαττώματά μου είναι ίδια με των πολιτικών: «Είμαι πολύ ευαίσθητος και με πατάνε, πιστεύω εύκολα τον κόσμο και το πληρώνω, έχω αδυναμία στα ωραία πράγματα» κ.ο.κ.

Πόσο καραγκιόζης θα πρέπει να είναι κάποιος για να πιστεύει τέτοια πράγματα για τον ευατό του;

Λοιπόν, για να μην τα πολυλογούμε. Ελάττωμα 1ο και σπουδαιότερο. Δεν μπορεί να με εμπιστευτεί κανείς ούτε και για τα αυτονόητα.

Κάποτε έφευγα αεροπορικώς για εξωτερικό. Ετοίμασα την τεράστεια βαλίτσα μου κατέβηκα στο αυτοκίνητο, έβαλα στο πορτ μπαγκάζ το λάπτοπ, την κάμερα και λοιπό εξοπλισμό και κάπου στη Βάρη, έκανα αναστροφή, γύρισα σπίτι και πήρα και τη βαλίτσα που με περίμενε στο πεζοδρόμιο. Είχαν βγει και οι περισσότεροι γείτονες στα μπαλκόνια, αλλά είπα δε βαριέσαι σε λίγο θα αλλάξω σπίτι.

Μετά πήγα με τον πατέρα μου να του κάνω εξουσιοδότηση στην Αστυνομία γιατί μένει μακριά μου. Την επόμενη ημέρα ξεκινώντας για το γραφείο συνειδητοποίησα ότι είχα χάσει το laptop. Μετά από περίσκεψη κατέληξα ότι το είχα ξεχάσει στο γραφείο του Αξιωματικού Υπηρεσίας. Και καλά εγώ τι κίνδυνο είχα να μου το κλέψουν στην Αστυνομία, αυτοί δεν αναρρωτήθηκαν τι έκανε ένα μαύρο βαλιτσάκι στο γραφείο τους. Αν ήταν βόμβα;

Και καθώς σκεφτόμουν όλα αυτά και ανακάτευα τη σούπα μου, καθότι της υγιεινής διατροφής, έχασα το κουτάλι μου. Πουθενά δεν ήταν. Τώρα το είχα στα χέρια μου και εξαφανίστηκε. Πήρα λοιπόν ένα άλλο κουτάλι και εξερεύνησα τη σούπα, ήξερα λόγω εμπειρίας ότι θα το έβρισκα μέσα. Προφανώς κάτι ήθελα να πάρω με το δεξί χέρι και άφησα το κουτάλι, αλλά αυτό έγινε σε μία διάσταση που μου λείπει εντελώς. Δε θυμόμουν τίποτα.

Τα αποτελέσματα των απαντήσεών σας περί ελευθερίας στο επόμενο ποστ.

Τα φώτα σας

Τον καιρό ετούτο,

Κάνω τα πιο σημαντικά πράγματα στη ζωή μου. Ετοιμάζω το μέλλον μου, αναδομώ τον εαυτό μου (καμία σχέση με αναδομήσεις τύπου Ψινάκη), προσπαθώ να χτίσω τον πατέρα που θα ήθελα να είχαν τα παιδιά μου, όταν αξιωθώ να κάνω.

Επίσης κάνω και λίγο μπλογκοκαμάκι, αλλά αυτό δεν είναι και τελείως άσχετο με το αμέσως προηγούμενο.

Εννοείται ότι κάνω πλάκα.

Με όλα αυτά τα σοβαρά και μη, μπερδεύτηκα με μια έννοια, είμαι σε κομβικό σημείο και θέλω τη βοήθειά σας για να ξεμπερδευτώ. Η απάντησή σας θα είναι για εμένα πολύ σημαντική και χρήσιμη.

Τι είναι για σας η Ελευθερία; (Μένιο, προσπάθησε να μείνεις σοβαρός και μην αναφερθείς σε καμιά μικρούλα που ξεμονάχιασες).

Για όλους τους άλλους, το θέμα είναι ελεύθερο. Μιλήστε για ότι θέλετε για πολιτική, για τις σχέσεις, για όποια ελευθερία σας κάνει κέφι.

Εσείς, πως την ορίζετε;

Στραβοκοιτάγματα

2 μήνες τώρα στην μπλογκόσφαιρα, δεν έχω πει κακό λόγο για κανέναν (σχεδόν). Αν κάποιο ποστ δε μ’ αρέσει προτιμώ να μη μιλώ καθόλου ή να κινούμαι σε ευγενικά πλαίσια.

Αυτά όμως τα φλώρικα, μέχρι σήμερα. Γιατί σήμερα θέλω να τσακωθούμε. Θέλω να γίνω πιο βίαιος και από τον Γκλέτσο, πιο κατίνα και από τη Στάη, πιο θιγμένος και από τον Κουίκ, πιο δαρμένος και από τον Κούγια.

Φέρτε μου το Μένιο, που δήθεν μου κάνει πλάκα, να τον ξαπλώσω χάμου.

Φέρτε μου την παιδίσκη, που μου χώνεται, να της ρίξω μιαν ανάποδη, αλλού να πάνε οι διόπτρες και αλλού αυτή.

Την Argyrenia, το Pingouinaki, τη No way out, να τις βάλω στη σειρά και από μια σφαλιάρα. Γυναίκες είναι θα ξέρουν αυτές το λόγο και ας μην τον ξέρω εγώ.

Την Attalanti, την Κατερίνα, την Dawkinson τη 3parties a day, την Alicia, που είναι ποιοτικές και έχουν ξινίσει τα μούτρα, να τις πλακώσω στις γρήγορες.

Και την αλήτισσα, επειδή είναι αλήτισσα και τον sigma taf επειδή είναι καλόπαιδο να τους ρίξω από μια κουτουλιά.

Τον Αστεροειδή, που με μαλώνει, μια κλωτσιά στο καλάμι.

Το Δείμο, που μ’ έχει εξαντλήσει με τις μελέτες του και με είπε και "ρε", μια κλωτσιά αλλά όχι στο καλάμι.

Τη Μάικα, που μου κάνει «μπιπ – μπιπ», κεφαλοκλείδωμα.

Την Asimenia, έτσι για την τιμή της ανδρικής υπόστασης, να την πλακώσω στα σκαμπίλια, που άλλος έπρεπε να το χει κάνει.

Τα Μεθυσμένα Χρώματα, γιατί καμιά φορά μου απαντάει ακαταλαβίστικα, να της δαγκώσω τ’αυτί.

Την Bebelac, επειδή με στραβοκοίταξε, να την ρίξω μια σμπρωξιά.

Φέρτε μου και την Aphrodite, που μια έρχεται και μια φεύγει, να παίξουμε μαξιλαροπόλεμο (πονηρός ο βλάχος).

Μ’ όλους θέλω να παρεξηγηθώ… γενικά.

Διότι και εγώ βλέπω ειδήσεις και παρασύρομαι και θέλω να γίνω σταρ. Και θέλω και δυο εκατομμύρια αποζημίωση από το blogspot. com που θα σας δείρω όλους.

Μαλώνετε ρε;

Η ζωή αξίζει, αν κάνεις αυτό που σου αρέσει!

«Ο κώλος σου έχει γίνει σα να έχω ξεχάσει 3 μέρες να σου αλλάξω pumpers», μου έλεγε η μάνα μου. «Γιατί δε βγαίνεις να παίξεις λίγη μπάλλα με τους φίλους σου;»

Που να της εξηγώ τώρα πόσο ηλίθιο θεωρώ το να κυνηγούν 20 ηλίθιοι μια μπάλλα μέσα σε μια αλάνα.

«Πως το κάνεις αυτό; Πως τρως μια κατσαρόλα μακαρόνια με κιμά και μετά θες και γλυκό για να το πατήσεις;» ...μου έλεγε ο πατέρας μου.

Με καταπίεζαν οι γονείς μου. Ήμουν ένα δυστυχισμένο παιδί. Μέσα στη θλίψη, γιατί κανείς δε με καταλάβαινε.

Κι αργότερα τα πράγματα δεν άλλαξαν. Η κοπέλα μου με είχε συνέχεια στην πίεση. «Μην καπνίζεις άλλο!, Γιατί καπνίζεις τόσο;».

Πόσες φορές ονειρεύτηκα πως σε κάποια από αυτές τις ρητορικές ερωτήσεις της καταπίεσης, εγώ απαντούσα: «γιατί μ’ αρέσει αυτό το πράγμα» ...και ξαφνικά όλοι μπορούσαν να με καταλάβουν.

Τι νόημα έχει η ζωή, ρε χαϊβάνια, αν δεν κάνεις αυτό ακριβώς που σου αρέσει;

Με αγάπη,
Ο μαλάκας που πέθανε από καρδιά, καρκίνο και κίρρωση του ήπατος στα 35 (πολύ σπάνια περίπτωση... χε! ο ιατροδικαστής έμεινε με ανοιχτό το στόμα).

Υ.Σ. Πείτε στη θεία που μόνο αυτή με καταλάβαινε και που στην κηδεία μου είπε πως ούτε το φαΐ, ούτε οι καταχρήσεις φταίνε, αφού και ο Γιώργος της Σούλας ούτε κάπνιζε, ούτε έτρωγε, αλλά πέθανε από την παλιαρρώστεια, αυτή που είπε ότι αν είναι γραφτό σου να γίνει θα γίνει, πείτε της ότι ψάχνω να βρω κάποιον εδώ για επιβεβαίωση, αλλά δε βρίσκω κανένα, είμαι τελείως μόνος…

Νέα από το νησί

Δεν ξέρω αν σας έχω πει ότι καλλιεργούμε μπρόκολα στο νησί. Φτιάξαμε και μια τούρτα χτες, ελλείψει ζάχαρης, από μπρόκολα και τη στολίσαμε με καρύδες. Τώρα την έχει η Μάικα και τρέχει, καθώς ξοπίσω της την κυνηγάει η μαϊμού με ένα πυροσβεστήρα. Άκου πυροσβεστήρας στο νησί! Που βρέθηκε;

Η Αφροδίτη, περνάει από δω, μα δε στέκεται. Είναι απασχολημένη μια στο super market και μια στο γυμναστήριο. Γουεαρ αρ γιου Αφροντάιτ;

Κι ο ναυαγός κάθεται δίπλα στη θάλασσα, απέναντι από τον ήλιο και αναμετράται μαζί του. Είναι κάπως «τσίλι» βέβαια, αλλά όμορφα για χειμώνα. Κι αυτός ο ήλιος ζεσταίνει όπως πρέπει, χωρίς να καίει. Διαπερνά με τις ακτίνες του το δέρμα, τη σάρκα, φτάνει βαθιά στα κόκαλα και μεθάει την ύπαρξή του.

Μόνο οι πατούσες δε συμμετέχουν, οι φτέρνες και τα δάχτυλα του ποδιού. Κρατάνε μέσα τους το χειμώνα. Ίσως να τα σνομπάρει και ο ήλιος γιατί είναι παντρεμένα με τη γη, την κόρη του που αποκολλήθηκε από πάνω του.

Ο ναυαγός τα σκεπάζει με τη ζεστή άμμο. Ακούει το κύμα και μυρίζει τη θάλασσα. Σε ένα χαρτί ζωγραφίζει ένα μήνυμα. Όχι για να αλλάξει τον κόσμο αυτή τη φορά. Έτσι για να βλογήσει (ή να μπλογκίσει;) την ύπαρξη. Το βάζει μέσα σε ένα μπουκάλι, σηκώνεται προσεκτικά για να μη φύγει η άμμος που τον συγκρατεί και το πετάει με όλη του τη δύναμη μέσα στη θάλασσα.

Το ξεπροβοδίζουν οι γλάροι μέχρι εκεί που το μπλε γίνεται βαθύ. Μαζί τους και η ελπίδα του ότι θα το βρεις.

Κάποτε στον παράδεισο.

Κάποτε στον παράδεισο είχαν μαζευτεί ο Άνταμ Σμιθ, ο Μαρξ και ο Κέινς και τα λέγανε πίνοντας τσαγάκι.

Ο Σμιθ λέει: «Τζέντλεμεν, ο κόσμος καλά πάει, αλλά θα πρέπει η επιτροπή ανταγωνισμού να γίνει πιο αυστηρή για να πάει καλύτερα».

Ο Μάρξ διαφωνεί: «Τι λες ρε σύντροφε! Ο κόσμος θα γίνει καλύτερος, όταν η κοινωνία θα γίνει αταξική, όταν οι εργάτες πάρουν την εξουσία, όταν η Παπαρρήγα γίνει πρωθυπουργός».

«Σουίτ κρέιζι μποιζ», επεμβαίνει ο Κέινς, «ο κόσμος θα αλλάξει όταν θα νικήσει ο Γιωργάκης ο Παπανδρέου και θα συνεχίσει το έργο του πατρός του. Δημόσιες επενδύσεις παντού».

Τους ακούει ένα αγγελάκι, το πιο μικρό από όλα, θα ’ταν δε θα ’ταν 5.000 χρονών, πάει κοντά τους και τσαντισμένο όπως ήταν, βγάζει μερικά βέλη από τη φαρέτρα του και τα εξαπολύει προς τη γη.

Ένα από αυτά χτυπάει στην πλάτη τον Καραμανλή. Την ώρα εκείνη είχε σύσκεψη με τη Γιαννάκου. Γυαλίζει το μάτι του πρωθυπουργού, αφήνει το στυλό κάτω, πλησιάζει την έντρομη Γιαννάκου, τη σηκώνει αργά αργά από την καρέκλα της, την πετάει πάνω στο τραπέζι της σύσκεψης και παίρνονται άγρια 3 απανωτές φορές μέσα στο Μαξίμου.

Από την επομένη ο Καραμανλής ικανοποιεί όλα τα λογικά αιτήματα του λαού, ενώ το ποσοστό για την παιδεία ανεβαίνει στο 10% εν μία νυκτί.

Καταχειροκροτούμενος ο πρωθυπουργός συλλαμβάνεται από τις κάμερες να κλείνει το μάτι του στην Μαριέττα, επιστρέφοντας στη θέση του από το βήμα της βουλής. Ήταν αμέσως μετά το λόγο του στη συζήτηση για την άμυνα της χώρας. Είχε μόλις ξεστομίσει το ιστορικό: Make love, not war.

Πέμπτο σύννεφο αριστερά και πάλι, οι τρεις σοφοί κοιτούν αποσβολωμένοι τις εξελίξεις, όταν το πονηρό αγγελάκι τους λέει: «Είδατε ρε παλιόγεροι τώρα, πως αλλάζει ο ανέραστος τούτος κόσμος;»

Ερωτικοί διάλογοι

Είπα να γράψω ένα διάλογο κι εγώ… ερωτικό.

- Είναι βρεγμένο;
- Αρκετά για να κάνουμε τη δουλειά μας. Εσένα είναι εντάξει;
- Θέλει λίγο ακόμα, μπορείς να κάνεις τίποτα;
- Κι άλλο; Έχει μουδιάσει το στόμα μου!
- Καλά, νομίζω εντάξει είναι… Μπαίνω.
- Αχ, όχι εκεί, όχι… εκεί…
- Που τότε;
- Όχι εκεί… πάρτο λίγο αριστερά.
- Εκεί;
- Διάνα
- Και τώρα;
- Τώρα μια σφήγκα τριγυρνάει το κωλαράκι σου για να το τσιμπήσει
- Ααααααααα - ω-ω-ω- - αααααααα!
- Αχ ναι έτσι!
(Μετά από 71 δευτερόλεπτα)
- Μωρό μου τελειώνω!
- Από τώρα;
- Τελειώωωωωωνω….. μπρρρρρρρ! Αχ!
- Χαρτί.
- Ήταν αγάπη μου για σένα όσο όμορφο ήταν και για μένα;
- Σςςςςςςς, αρχίζει ο Αρναούτογλου.

Επειδή πολλοί μπλόγκερς το γυροφέρνουν από δω και από κει με διάφορους διάλογους ερωτικούς και ολίγον ακαταλαβίστικους, είπα να κάνω και εγώ το χρέος μου, να γράψω ένα διάλογο κατευθείαν στο θέμα και να ξεμπερδεύω με αυτό μου το χρέος στη μπλογκόσφαιρα.

Επίσης, επειδή σήμερα είδα και το ποστ της παιδίσκης, απλώς είπα να της υπενθυμίσω τι γίνεται συνήθως μετά από μερικά χρόνια σχέσης, όσο καλή και να είναι η αρχή.

Τα καλύτερα επαγγέλματα του κόσμου

Ποια είναι τα τρία καλύτερα επαγγέλματα στον κόσμο;

Ποδοσφαιριστής,
Τραγουδιστής,
Ανθυπασπιστής.

Μόνο που αν κάνεις το ένα από αυτά δεν μπορείς να κάνεις και κάποιο άλλο.

Αν είσαι ποδοσφαιριστής δεν μπορείς να γίνεις τραγουδιστής (εκτός και αν είσαι ο Ψωμιάδης).

Αν είσαι τραγουδιστής δεν μπορείς να είσαι και ανθυπασπιστής. Γενικά δε γίνεται να πας στο στρατό, γιατί έχεις καριέρα να κάνεις απείρως πιο σημαντική.

Το ίδιο και αν είσαι ποδοσφαιριστής. Δυο χρόνια είναι αυτά (ήταν), θα ξεχάσεις να κλωτσάς το τόπι και τότε τι θα γίνει ο Ολυμπιακός, ή ΑΕΚ, ο ΠΑΟΚ και η Καλαμαριά;

Γενικώς είναι τα καλύτερα επαγγέλματα γιατί έχεις και καλές συναναστροφές.

Σαν ποδοσφαιριστής θα σε συναναστρέφονται διάφοροι παράγοντες, γκάνγκστερ με βενζινάδικα ή καφενεία τζόγου.

Αν είσαι τραγουδιστής, διάφοροι μαύροι από το Τζιμπουτί, αυτοί που ρουφούν την άσπρη σκόνη.

Αν είσαι ανθυπασπιστής θα σε συναναστρέφονται όλοι οι προηγούμενοι. Για να είσαι η καβάντζα τους και να στέλνεις τους άλλους του μαλάκες για αγγαρεία στα μαγειρεία.

Κύριοι και κυρίες υπήκοοι της χώρας που λέγεται Ελλάδα. Ζείτε σε ένα ψέμα που το έφτιαξαν τα μεγαλύτερα καθίκια που έζησαν ποτέ σε αυτή τη γη. Και έχετε μία μόνο λύση.

Να ζητήσετε πολιτικό άσυλο στην Κουκουρούκουλαντ.

Αυτός κι αν είναι για κλάματα

Αν ήταν ποδοσφαιριστής, οι άντρες θα διάβαζαν ζώδια μαζί με τις γυναίκες τους.

Αν ήταν συγγραφέας, τα βιβλιοπωλεία θα πούλαγαν γυροπιττοκρόμμυδα.

Αν ήταν εδώ θα είχε πέσει το Internet, θα είχε καεί η οθόνη και θα είχε κρασάρει ο σκληρός.

Με φάτσα βυθισμένη στη μίρλα, γυρνάει τους δρόμους, ενώ μέσα από τις βιτρίνες οι άνθρωποι σταυροκοπιούνται, καταριούνται και του πετάνε τάληρα από λύπηση.

Όσες γυναίκες τον αγάπησαν είναι σε ίδρυμα και ακόμα και σήμερα σκέφτονται το ενδεχόμενο της αυτοκτονίας.

Όσοι φίλοι τον τίμησαν βασανίζονται από στομαχικές διαταραχές, κοινώς «τσιρλιπιπί» και από την κοινωνική κατακραυγή.

Τις τελευταίες μέρες μ’ έχει πρήξει να τον ξανασυναντήσω και κλαίει και οδύρεται και απευθύνεται στον ένα και στον άλλο.

Ε λοιπόν, μάντεψε. Δε θέλω να ξαναδώ τα μούτρα σου… το κατάλαβες; …είσαι για κλάματα.

Έφυγα και δε νομίζω να ξαναγυρίσω. Τελεία και παύλα.

Εχθρικά,
Το χιούμορ σου Ναυαγέ.

Παλιές φωτογραφίες

Κοιτούσα χτες παλιές φωτογραφίες.

Ήταν όλοι τους νέοι και υγιείς και αδύνατοι 20 χρόνια πριν.

Πόση τηλεόραση είδαν όμως μέσα σε αυτά τα 20 χρόνια; Και πόση διαφήμιση; "Ρετσίνα Κουρτάκη, κάθε μέρα γιορτή!" ...και το πίστεψαν!

Άρχισαν να καταβροχθίζουν κρέατα και γλυκά και να πίνουν και να καπνίζουν μέχρι να χορτάσουν γιορτή... κάθε μέρα.

Κι ύστερα ξεχείλωσαν οι κοιλιές και ήρθαν και οι αιμορροΐδες. Κι ύστερα τα πιο σοβαρά, η κατάθλιψη. Και το φάρμακο για την κατάθλιψη είναι ένα: Βουρ στον πατσά! πάλι από την αρχή.

Κι ύστερα άρχισαν και τα πολιτικώς ορθά: Δεν είναι το πάχος αρρώστεια, μη μας βρίζετε τους παχουλούς, μη μας δημιουργείτε ψυχικά τραύματα, αν δεν έχει κρέμα η μακαρονάδα τι τη θέλεις τη ζωή, φάε λίγο έχεις κόψει, η ανορεξία είναι σοβαρή αρρώστεια και μπορείς να πεθάνεις, μην πειράζετε τους χασάπηδες, τους γλυκατζήδες, τους ζαχαροπλάστες, είναι όλοι ιεροί επιχειρηματίες.

Και δεν μπορούσα να καταλάβω μέχρι που άνοιξα την τηλεόραση και είδα έναν άρρωστο χοντρό και μια γριά φαλκονέρα, να μαθαίνουν τον κόσμο πως να τρώει και πως να αναμειγνύει το κρέας με τη ζάχαρη.

Κι ύστερα ξύπνησα και ήμουν πάλι έξω από την εντατική. Τρίτο μπαλονάκι ο πατέρας μου. Στον από κάτω όροφο η μάνα μου μόλις είχε αλλάξει και το δεύτερο της γόνατο.

Ρομαντικό Σαββατόβραδο

Σαββατόβραδο σήμερα και με έπιασε ένα κάτι τις ρομαντικό. Ίσως γιατί σκέφτομαι τι όμορφα που θα περάσει ο κόσμος στην Αθήνα σήμερα.

Τα κορίτσια θα φιλήσουν τη φωτογραφία του αγαπημένου τους και θα κατέβουν με γρήγορες δρασκελιές τις σκάλες της πολυκατοικίας τους σιγοσφυρίζοντας όμορφα τραγούδια.

Τα αγόρια θα στρώσουν το μαλλί τους με ζελέ, θα πάρουν την ευχή της μάνας τους (και το 20ευρω του πατέρα τους) και θα βγουν στους δρόμους να σεργιανίσουν προς τις αγαπημένες τους.

Μετά θα καβαλήσουν τα Fiat Punto με την κομμένη εξάτμιση και τα 160 άλογα, θα βάλουν τον Πετρέλη στα 120 Db και θα πατήσουν όλες τις γάτες που θα βρουν μπροστά τους.

Τα κορίτσια θα τους περιμένουν στο club και αφού δώσουν το τηλέφωνό τους στον μπάρμαν θα αρχίσουν να πίνουν σα νεροφίδες.

Όταν πια συναντηθούν, τα κορίτσια με τα αγόρια τους, θα χώσουν τις γλώσσες τους ο ένας στο στόμα του άλλου όσο τα χέρια τους θα ψάχνουν όλων των ειδών τις οπές και τα εξογκώματα.

Θα πιούν, θα καπνίσουν, θα φτιαχτούν και με ένα ληγμένο προφυλακτικό θα πηδηχθούν για 2 ολόκληρα λεπτά πάνω στις κατουρημένες λεκάνες του club.

Μετά, κατά το ξημέρωμα, με τη φαγούρα έντονη ανάμεσα στα σκέλια τους και τα κεφάλια ταξιδεμένα σε άλλο κόσμο θα πέσουν κάτω από τα γλυκά σκεπάσματα της σπιτικής θαλπωρής.

Τι όμορφα και ρομαντικά είναι τα Σαββατόβραδα στη Αθήνα του σήμερα.

Παρακαλώ μη με περάσετε για κανά κομπλεξικό κωλόγερο που μισεί τον έρωτα και ειρωνεύεται τους νέους. Απλά θα μ' άρεσε να ζούσαμε πιο όμορφα. Και δεν είμαι και γέρος.

Χαιρετισμούς από το Ναύπλιο.

Απαραίτητες προϋποθέσεις εγγραφής.

Μεγάλη σκέψη και πολλά κιλά φαιάς ουσίας ξοδεύτηκαν για να καθοριστούν τα κριτήρια εγγραφής στην ανεξάρτητη δημοκρατία της Κουκουρούκουλαντ.

Το θέμα ήταν ιδιαίτερα απαιτητικό και προς στιγμή σκέφτηκα να ζητήσω τη βοήθεια των μεγάλων διανοητών της Ελλάδας: του Γιακουμάτου, του Κουλούρη, του Κακαουνάκη, της Πέγκης Ζήνα.

Δυστυχώς όμως δεν μπόρεσα να μιλήσω με κανέναν, καθώς ο πρώτος κάπου έδινε διάλεξη, ο δεύτερος μελετούσε Νίτσε, ο τρίτος άκουγε Φραντζ Λίστ και η τελευταία πάλι τη διατριβή της έκανε.

Τέλος πάντων. Μ’ αυτά και μ’ αυτά τελικά κατέληξα σε 12 κριτήρια, εκ των οποίων τα 6 δεν είναι καθόλου σημαντικά, τα τρία βαριέμαι να τα πω τώρα και άλλα δύο τα έβαλα έτσι για να μου βγει ωραίος ο αριθμός.

Μένει ένα: το χιούμορ που έψαχνα χτες. Όποιος αποδείξει ότι έχει χιούμορ θα λαμβάνει πρόσκληση για την Κουκουρούκουλαντ. Γιατί αν είναι να φτιάξουμε ανεξάρτητο κράτος χωρίς να κάνουμε χιούμορ άστο καλύτερα, σαν την Ελλάδα θα μοιάζει.

Όλα τα παραπάνω σημαίνουν ότι η Μάικα είναι δικαιωματικά το 6ο μέλος της Κουκουρούκουλαντ.

Έχασα το χιούμορ μου.

Αναζητείται. Ο ευρών αμειφθήσεται.

Άλλοτε μαύρο, άλλοτε άσπρο, άλλοτε σπαστικό, ειρωνικό, σαρκαστικό, άλλοτε χαζό και που και που έξυπνο.

Το έχασα τις τελευταίες ημέρες παρακολουθώντας ειδήσεις, απαγχονισμούς, υπουργούς βαρέων βαρών και οργισμένους νέους με κόκκινα πανό.

Παρακαλώ όποιος το βρει ας στείλει ένα μήνυμα.

Πως θα πορευτώ χωρίς αυτό, σ' αυτή την κενωνία;

Ήταν αυτό που μου επιβεβαίωνε ότι υπάρχω, ότι σκέφτομαι, ότι σκέφτομαι καλά και καθαρά.
Για μένα ήταν το μέσο με την πιο άμεση ανταμοιβή: το γέλιο των άλλων.

Ήταν ο, τι μου επιβεβαίωνε ότι δεν είμαι μόνος. Πως μπορεί να είναι μόνος κάποιος που κάνει τους άλλους να γελούν;

Ήταν και το μόνο πράγμα που μπορούσε να με χτυπήσει αλύπητα μέχρι να έρθω πάλι στα συγκαλά μου, να προσγειωθώ στην πραγματικότητα.

Τι θα κάνω χωρίς αυτό; Τι θα απογίνω; Πολιτικός; Τραγκαουνάκης; Επιχειρηματίας Φαστ-Φουντ; Πόσο χαμηλά θα φτάσω;

Σας παρακαλώ, αν το βρείτε, μην το κρύψετε! Είναι ζήτημα ζωής και θανάτου (πνευματικού).

Το αναδευτήρι

Στο ερωτηματολόγιο θα υπάρχουν 48 ερωτήσεις αυτού του στυλ:

Τι είδους άνθρωπος σας λείπει περισσότερο από κάθετι σήμερα;
α)
Καλός φίλος-η
β)
Εραστής – Ερωμένη
γ)
Σύντροφος
δ)
Σύζυγος
ε)
Παιδί
στ)
Υδραυλικός ή άλλου είδους επαγγελματίας.
ζ)
Τίποτα από τα παραπάνω/κανείς

Και αυτού του στυλ:

Είστε σε club μαζί με το ταίρι σας που βρίσκεται στην τουαλέττα. Σας πλησιάζει μια πολύ όμορφη κατά την άποψη σας παρουσία που σας ζητάει να φύγετε μαζί του/της με την πόρσε του/της. Τι θα απαντούσατε;
α)
Πολύ ευχαρίστως.
β)
Να το σκεφτώ λίγο;
γ)
Ok! Αλλά μισό λεπτό να φωνάξω και το φίλο μου/τη φίλη μου να έρθει μαζί μας
δ)
Δείξε μου το δίπλωμα σου, την άδεια κυκλοφορίας, την πιστωτική σου κάρτα και την κάρτα καυσαερίων και θα δούμε.
ε)
Όχι σήμερα, αύριο όμως είμαι ελεύθερος/η. Πάρε το κινητό μου.
στ)
Ευχαριστώ πολύ, αλλά είμαι με παρέα.
ζ)
Όχι γιατί μου είναι δύσκολο να αποχωριστώ τη Ferrari του φίλου μου/της φίλης μου.
η)
Τίποτα από τα παραπάνω

Και άλλων στυλ.

Οι απαντήσεις που επιλέγονται πριμοδοτούν με πόντους κάποια βασικά και προκαθορισμένα χαρακτηριστικά, προσωπικές επιδιώξεις και ικανότητες.

Τα χαρακτηριστικά συγκρίνονται με μια συγκεκριμένη μεθοδολογία. Με βάση τις ομοιότητες που προκύπτουν, προτείνονται στους μπλόγκερς τα ανάλογα μπλογκ που οι συντάκτες τους έχουν παρόμοια χαρακτηριστικά, ικανότητες και επιδιώξεις. Ένα μονιτορινγκ είναι και αυτό με σαφείς προτάσεις, που μπορει κάποιος να τις επιβεβαιώσει διαβάζοντας κείμενα του/της μπλόγκερ.

Πόσο λοιπόν, ειλικρινής, όμορφος-η, ψυχικά ισσοροπημένος-η, ορθολογιστής-στρια, θρησκευόμενος-η, γοητευτικός-η, έξυπνος-η, καλλιεργημένος-η, σοβαρός-ή, αστείος-α, ελκυστικός-ή, αισθάνεται κάποιος-α;

Τα αποτελέσματα θα ανακοινώνονται μόνο σε όσους υποβάλλουν το ερωτηματολόγιο και θα παραμένουν στα χέρια της επιτροπής. Έτσι και αλλιώς δεν υπάρχει υποψία υποκλοπής προσωπικών στοιχείων, αφού οι μπλόγκερς έχουν συνήθως ψευδώνυμα..

Ας ρίξουμε την ψυχή μας στο αναδευτήρι και ας δούμε με ποιους - ποιες θα μας ταιριάξει.

Ακολουθεί πολιτικό αλλά μάλλον φαιδρό μήνυμα:

Πρώτα από όλα θα πρέπει να συμφωνήσουμε ότι αγαπάμε όλους τους μπλόγκερς ανυεξάρτητα από τα κίντηρά τους, την ιδεολογία τους, το αν τους αρέσει η Κουκουρούκου ή το Kiss.

Αφού το δεχτούμε αυτό θα πρέπει να τους προσφέρουμε τις υπηρεσίες μας. Γιατί οι μπλόγκερς ασχολούνται με την μπολγκόσφαιρα; Για να βρούν κάποιον να τους ακούσει, να τους καταλάβει, να βρουν κατανόηση, να πηδηενυχθούν (άγνωστη λέξη για σας που σημαίνει να επικοινωνήσουν).

Θα δημιουργήσουμε λοιπόν ένα ερωτηματολόγιο έγκυρο και επιστημονικό απ’ όπου θα αντλούμε πληροφορίες κυρίως για τα ψυχολογικά χαρακτηριστικά των μπλόγκερς. Πιθανός τίτλος: «Βρες το μπλογκοταίρι σου».

Όλοι οι μπλόγκερς δικαιούνται να στείλουν το δικό τους μήνυμα στο μπουκάλι. Κορυφαία ερώτηση: η περιφέρεια του στήθους των γυναικών. Άσχετη λίγο με το υπόλοιπο ερωτηματολόγιο, αλλά χρήσιμη για το Ναυαγό.

Αφού μελετήσει η τριμελής επιστημονική επιτροπή προξενητών τα αποτελέσματα του ερωτηματολογίου, θα φτιάχνει «match ups». Προειδοποιώ τον Μένιο ότι δεν μπορεί να τις έχει όλες για την πάρτη του. Έχοντας καθορίσει ο ενδιαφερόμενος μέχρι που θέλει να φτάσει η γνωριμία, θα του προτείνουμε από επίσκεψη σε μπλογκς μέχρι κουμπάροι θα γινόμαστε, που λέει ο λόγος.

Τώρα το δεύτερο σκέλος έχει να κάνει με το τι αντάλλαγμα θα ζητάμε. Αμ εδώ σε θέλω. Θα μπορούσαμε να ζητάμε «καμερίτσα» για τις καταστάσεις που θα δημιουργηθούν.(Σας υπόσοχομαι αυτό δεν είναι δική μου έμπνευση, του κακού μου εαυτού είναι).

Όμως υπάρχει κάτι πιο φρικιαστικό και από αυτό. Θα υπογράφουν μεταξύ άλλων τους κάτωθι όρους χρήσεως της υπηρεσίας:
«Συμφωνώ ότι θα αφιερώνω τουλάχιστο 5 λεπτά της ώρας μου κάθε ημέρας στο σκοπό της αλλαγής του κόσμου».

Τουτέστιν… ή θα μπαίνουν κάθε ημέρα σε ένα μπλογκ αφιερωμένο στην αλλαγή του κόσμου ή θα αθροίζουν τα ημερήσια 5λεπτα ανά εβδομάδα και θα τα αφιερώνουν σε μια ακτιβιστική οργάνωση.

Όσο για το μπλογκ αλλαγής του κόσμου, αυτό θα σημάνει την ανεξαρτητοποίηση της Κουκουρούκουλαντ από το «μήνυμα στο μπουκάλι». Θα είναι ένα κοινόβιο στο οποίο θα συμμετάσχουν όλοι οι κάτοικοι του νέου κράτους ισότιμα, με βάσει τις αρχές που μέχρι τώρα έχουμε θέσει. Και αυτές που θα θέσουμε στη συνέχεια.

Κάθε μέρα ένας πολίτης του νέου κράτους θα γράφει ένα ποστ για ένα προκαθορισμένο θέμα, χωρίς λογοκρισία ασφαλώς. Οι ευεργετημένοι της παραπάνω υπηρεσίας επισκέπτες θα υποχρεούνται λόγω της σύμβασης να μπαίνουν μέσα και να σχολιάζουν, ώστε να παίρνουν μηνύματα και να δραστηριοποιούνται κοινωνικά.

Το σαχλαμαροειδές του λόγου μη σας επηρεάζει, το ζήτημα είναι σοβαρό, αξίζει μία σκέψη από εσάς.

Τα προβλήματα του κόσμου.

Μωρέ τι λέω ο κουζουλός; Έπρεπε να την κάνω για λίγο από την Αθήνα για να σκεφτώ με λίγη λογική.

Ποιον τον ενδιαφέρει να αλλάξει ο κόσμος σήμερα; Άλλα είναι τα προβλήματα.

Πριν από λίγο καιρό εξηγούσα σε συνεργάτιδα ότι εμένα αυτό που ενδιέφερε στη δουλειά μου δεν ήταν η προσωπική επιτυχία, οι κόντρες, η επικράτηση. Ήταν η εταιρεία να ανεβαίνει για να προσλαμβάνει κόσμο και να βοηθά στην ανεργία των νέων.

Και πράγματι το έκανε. 50 άτομα προσέλαβε επί των ημερών μου. Και πράγματι το εννοούσα, όταν το έλεγα, δεν έλεγα μπαρούφες. Και πράγματι γελούσε.

Σωστά με είχε κατατάξει στους τρελλούς, στους λίγο κουκουρούκου, για να μην ξεχνιόμαστε. Ποιος έχει σήμερα αυτά τα προβλήματα που έχω εγώ; Γιατί λοιπόν να διαβάσει η τάδε μπλογκερίτσα ή ο δείνα μπλογκερούλης τούτο το μπλογκ;

Αφού αυτό που κάνουν οι περισσότεροι είναι καρτέρι για να βρούν ΤΟ ταίρι.

Και γιατί το κατακρίνω αυτό; Υπάρχει πιο ωραίο πράγμα; Επικοινωνία, φλερτ, σεξ. Ο δρόμος με τις πιο ωραίες στάσεις. Εννοώ τις ενδιάμεσες όχι εκείνες στο τέρμα. Εκείνες επαφίενται στην έμπνευση του καθενός και στη φιλοτιμία της γυναικός. (Ή και το αντίθετο)

Στο δια τάυτα. Έχω κάτι φοβερές ιδέες για τούτο το μπλογκ και γενικά για την μπλογκόσφαιρα… άλλο πράγμα σου λέω. Χρειάζομαι βοήθεια όμως, είναι κανείς διατεθειμένος να τις ακούσει;

Μόλις θυμήθηκα!

Μόλις θυμήθηκα!

Έφτιαξα το συγκεκριμένο μπλογκ για να βοηθήσω κι εγώ (μη γελάσει κανείς)... να αλλάξει ο κόσμος.

Όμως, κάθε φορά που μιλούσα για αλλαγή του κόσμου, για ιδέες, για δράσεις έπεφταν οι επισκέψεις ραγδαία (γι' αυτό τον έβαλα τον μετρητή).

Κάθε φορά που έβγαζα τα σώψυχα μου έξω, πίου!... κόκκινο χτύπαγε ο μετρητής, οι επισκέψεις και τα σχόλια ανέβαιναν. Όταν δε, μιλούσα για αυνανισμό χτυπούσα σε επισκέψεις τα πρωτοκλασσάτα blogs.

Τελικά έμεινα με λίγους αναγνώστες, λιγότερους σχολιαστές, αλλά καλούς .

Άδικη αντιμετώπιση ενός μπλογκ που έχει τέτοιες προθέσεις. Κι αφού η παλιοκενωνία δεν με θέλει κι εγώ την έκανα στο νησί μου, το οποίο ανεξαρτητοποιήθηκε με το όνομα Κουκουρούκουλαντ, Δημοκρατία της βροχής.

Είμαι πεπεισμένος ότι ο κόσμος πρέπει να αλλάξει. Είμαι πεπεισμένος ότι θα αλλάξει και ότι αυτό θα ξεκινήσει από το Internet, ίσως και από το νησί μας.

Εσείς για να μείνατε σε αυτό το μπλογκ και να το επισκέπτεστε τακτικά, πάει να πει πως δεν είστε από τους πολλούς που φτύνουν τον Δονκιχωτισμό ή το Ναυαγό. Ε; Δε με φτύνετε, έτσι δεν είναι;

Εσείς αλήθεια, πιστεύετε πως πρέπει να αλλάξει ο κόσμος... και γιατί;

Ας μιλήσουν και όσοι μέχρι τώρα μόνο διαβάζουν και δε σχολιάζουν.

Κουκουρούκουλαντ, Δημοκρατία της Βροχής.

Βρήκα όνομα για το νησί: Κουκουρούκουλαντ, Δημοκρατία της βροχής. Ας είναι καλά η Aphrodite που ανέφερε το πρώτο συνθετικό στο blog του γάτου. (Αν περνάει από εδώ και θέλει πνευματικά δικαιώματα, απλά να τα ζητήσει).

Με μια πρώτη σκέψη θα νομίσετε ότι το όνομα επιλέχθηκε λόγω του ότι ο Ναυαγός είναι κάπως κουκουρούκου. Το ίδιο και τα μηνύματά του στο μπουκάλι.
Όμως το πράγμα είναι πιο σοβαρό. (Έλα ρε!)

Κουκουρούκουλαντ, λοιπόν, προς τιμή της παιδικής μας ηλικίας ή των σημερινών παιδιών, τα οποία όλα ανεξαιρέτως αποτελούν τον επι τιμή πληθυσμό της Δημοκρατίας.

Διότι, ποιοι είναι οι στόχοι της Κουκουρούκουλαντ νομίζετε; Είναι οι ίδιοι οι στόχοι των παιδιών. Θυμάστε τους δικούς σας;

Να έχουν λεφτά οι γονείς μας, να μας αφιερώνουν χρόνο, να υπάρχουν αλάνες και παιδικές χαρές για να παίζουμε με τα άλλα παιδιά, να μην υπάρχει πόλεμος και αδικία, να τρώμε όσες Κουκουρούκου θέλουμε και να πετυχαίνουμε ωραίες τύχες μέσα.

Τώρα, γιατί δημοκρατία της βροχής και όχι του ήλιου ή της θάλασσας; Ίσως γιατί συμφιλιωθήκαμε πια μαζί της. Ίσως για όλες αυτές τις στιγμές της ζωής μας που τρέξαμε μέσα στη βροχή για να βρούμε ένα απάγκιο και ήρθαμε πιο κοντά και ίσως μιλήσαμε ειλικρινά και ίσως ερωτευτήκαμε.

Εξού και ο εθνικός μας ύμνος «Όταν έρχονται τα σύννεφα» από το «Χαμόγελο της τζιοκόντα» του Μάνου Χατζιδάκι.