Παρασκευή, Μαρτίου 30, 2007

Φυλακή τώρα!

Τι να σκέφτεσαι άραγε όταν σου ορμάνε πέντε δέκα τραμπούκοι με καδρόνια και σίδερα για να σε σαπίσουν; Τώρα λες θα τις φάω και με βλέπω μετά και με διάσειση στο νοσοκομείο.

Κι αυτοί συνεχίζουν να σε χτυπούν με μανία και σκέφτεσαι ότι μπορεί να σου κάνουν πιο σοβαρή ζημιά, να σου σπάσουν κάτι.

Και μετά σε πετάνε κάτω και σε χτυπούν με τις μπότες στο κεφάλι και σκέφτεσαι ότι μπορεί να σε αφήσουν παράλυτο με τόσα χτυπήματα. Τότε αρχίζεις αυτόματα να παρακαλάς για τη ζωή σου.

Και μετά κάποιος σε χτυπάει με λοστάρι στο κεφάλι και για πόσο, για ένα - δύο δευτερόλεπτα ίσως σκέφτεσαι ότι σε σκότωσαν, ίσως και να προλάβεις να έχεις μια τελευταία ελπίδα ότι μπορεί να λιποθυμάς, ότι θα ξυπνήσεις μετά από μέρες σε ένα νοσοκομείο.

Έτσι να σκέφτεστε ρε κρετίνοι για να πάρετε αποφάσεις. Να χώσετε στη φυλακή τώρα με τη διαδικασία του αυτοφόρου, τον Κόκκαλη και τον Βαρδινογιάννη, τους ηθικούς αυτουργούς του εγκλήματος. Και όλους αυτούς τους κάφρους που βγαίνουν στις εφημερίδες, τύπου "Πρωταθλητή" και τους άλλους που βγαίνουν στα κανάλια και υποδαυλίζουν το φανατισμό.

Να υποβιβάσετε στην Δ' εθνική τον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό άμεσα. Ποιοι νομίζετε ότι θα στεναχωρηθούν γι' αυτό. Ποιοι; Τα παιδιά που δέρνονται στα γήπεδα; Εμείς που βλέπουμε ποδόσφαιρο; Όσοι δε βλέπουν;

Όχι! Μόνο όσοι έχουν συμφέρον από αυτό. Αυτοί οι ίδιοι που πρέπει να καταδικάσει η πολιτεία ως ηθικούς αυτουργούς.

Α ρε λαμόγια. Υπάρχουν κάποιοι που έχουν αφιερώσει τη ζωή τους για να πάψετε να κάνετε ότι σας γουστάρει σε αυτό τον τόπο. Κοιμηθείτε εσείς τώρα και χαρείτε για τους στρατούς σας και για τους φίλους σας, που σας προστατεύουν. Η τύχη σας δουλεύει.

Τετάρτη, Μαρτίου 28, 2007

Ο τραμπουκισμός δε θα περάσει!!!!

Μόλις μου έστειλαν τις σκηνές αυτές. Πρόκειται για μια βίαιη και απρόκλητη επίθεση σε βάρος δημοσιογράφων.

Τα χτυπήματα κατά των δημοσιογράφων είναι σήμερα η μεγαλύτερη απειλή για όλους μας, για τη δική μας ελευθερία και όποιος δεν το καταλαβαίνει αυτό έχει σίγουρα φασιστική ιδεολογία. Δε χτυπάνε τους ανθρώπους του τύπου, εμάς χτυπάνε.

Διαμαρτύρομαι έντονα για τις ύβρεις, τις απειλές και τα χτυπήματα κατά του κάμεραμαν και των λοιπών δημοσιογράφων. Πρίν παίξετε την ταινία, κλείστε τη μουσική και ανοίξτε καλά τον ήχο, για να δείτε σε τί κατάπτυστο επίπεδο έχει φτάσει η πατρίδα μας.

Δε με έχετε συνηθίσει σε αυτό το ύφος, όμως αυτό το κακό με τις επιθέσεις εναντίον ανθρώπων του τύπου πρέπει κάποτε να σταματήσει. Θέλω να ενώσουμε τις φωνές μας ενάντια στον τραμπουκισμό.

Στείλτε το video αυτό όπου μπορείτε. Μόνο με τη ευαισθητοποίηση του κόσμου θα μπορέσει να ανασάνει η Δημοκρατία σ' αυτό τον τόπο.

Πείτε τη γνώμη σας.

Δε θέλω να σας πω το λόγο που το ζητάω. Ζητάω όμως μια κριτική του ποστ με τους Ιάπωνες. Το διαβάσατε με όρεξη; Διαγώνια; Το βαρεθήκατε; Σας έκανε εντύπωση; Γελάσατε; Έτσι και έτσι;.... Οτιδήποτε...

Θυμηθείτε ότι σα χαρακτήρας είμαι κοπρίτης και ολίγον γάιδαρος. Δε θα κολώσω με αρνητικές κριτικές, επώνυμες ή ανώνυμες. Πιστεύω πως αν τις ακούσω, κάτι μπορώ να βελτιώσω.


Σας ευχαριστώ
(Οι λόγοι πάντως που το ζητώ δεν είναι ματαιοδοξίας, αλλά ουσίας)

Τρίτη, Μαρτίου 27, 2007

Διαδηλώσεις στην Ιαπωνία.

Μέσα στις βόλτες που κάνω στα μπλογκς έχω επισημάνει κάποιους συγκοπρίτες μπλόγκερς που αποτελούν για μένα πηγή έμπνευσης. Πέρα όμως από τους συγκοπρίτες, υπάρχουν και άλλοι που με εμπνέουν, όπως η Zoi20, που πριν από αρκετές ημέρες είχε γράψει με σπαρταριστό τρόπο την εμπειρία της από τη θητεία της στο πλευρό ενός αναρχικού γκόμενου και το νερατζοπόλεμο με τους αστυνομικούς.

Αποφάσισα να ανακαλύψω τι ακριβώς γίνεται στις πορείες αυτές. Έτρεξα στο περίπτερο, πήρα ένα περιοδικό που είχε δώρο ένα μηχάνημα υποκλοπής συνομιλιών, το έστησα στην ταράτσα, αλλά προφανώς κάτι δεν έκανα καλά ή φταίει που το μηχάνημα ήταν κινέζικο και αντί για τις συνομιλίες των Ελλήνων Ματατζήδων, έπιασε συνομιλίες Γιαπωνέζων Αξιωματικών Σαμουρατατζήδων, οι οποίοι έδερναν όσους διαδήλωναν εναντίον της πολιτικής Αλογοσκούφη. Ο άτιμος! έχει οδηγήσει το γιεν σε ραγδαία υποτίμηση!

Κατέγραψα τη συνομιλία και την έδωσα σε μια παλιά Γιαπωνέζα γκόμενα που είχα βρει πέρσι στην Αγίαν Νάπαννν της πολυαγαπημένης Τζίπρου, στην οποία και καταφεύγω σε περιόδους βαριάς αγαμίας.

Οι συνομιλητές χρησιμοποιούσαν τις κωδικές ονομασίες «Μετοντάκι γιαμπανάκι» δηλαδή «ατρόμητο αρσενικό», που αντιστοιχεί στον Αστυνομικό Διευθυντή και «Μιτσουχέσο Τινκαράφλα», δηλαδή «ποιητής τη ζωής», που αντιστοιχεί στον άλλον. Ιδού η συνομιλία:

Μετοντάκι
Για πες μου ρεεεε, πως σε λένε, ποια είναι η κατάσταση τώρα που μιλάμε.

Μιτσουχέσο
Κύριε μετοντάκι, η κατάσταση εξελίσσεται ραγδαία. Οι διαδηλωτές έχουν μαζί τους κουβάδες, γεμάτους με σαπισμένο σούσι και απειλούν να το πετάξουν στις δυνάμεις μας.

Μετοντάκι
Χααατ! Σούσι έχουν; Τι ναι πάλι ετούτο; Νέα πολεμική τακτική;

Μιτσουχέσο
Μελετημένο σχέδιο των αναρχικών. Το σούσι κολλάει πάνω στα κράνη και στις ασπίδες και ορμάνε να περιστέρια πάνω στους αστυνομικούς και γίνεται ότι και στα πουλιά του Χίτσκοκ.

Μετοντάκι
Μπα; Είσαι και της τέχνης Μιτσουχέσο; Μήπως έχουμε αρχίσει να γινόμαστε μαλθακοί; Μήπως σταματήσαμε να βλέπουμε μπάλα και το κάστρο του Τακέσι, για χάρη της τέχνης; Μήπως έγινες και γκέις (θηλυκό γκέισα) ή κρυφοαριστερός; Ή και τα δύο;

Μιτσουχέσο
Πτου πτου! Βούδας φυλάξοι αρχηγέ. Τι είναι αυτά που λέτε; Μια εφημερίδα πήρα κι εγώ την Κυριακή, κυβερνητική και είχε την ταινία σε DVD.

Μετοντάκι
Ας είναι… Πως σκέφτεσαι να αντιδράσεις;

Μιτσουχέσο
Θα τους σαπίσω στο ξύλο.

Μετοντάκι
Όχι τόσο γρήγορα. Πρέπει να φερθούμε έξυπνα.

Μιτσουχέσο
Δηλαδή;

Μετοντάκι
Δηλαδή θα τους απειλήσεις πρώτα.

Μιτσουχέσο
Εντάξει θα τους πω ότι θα τους δείρω άγρια και μετά θα τους σαπίσω.

Μετοντάκι
Όχι τόσο απροκάλυπτα.

Μιτσουχέσο
Τότε να τους πω ότι θα τους πλακώσω πρώτα, αλλά λίγο;

Μετοντάκι
Όχι! Μιτσουχέσο. Δεν μπορείς να σκεφτείς κάτι άλλο;.

Μιτσουχέσο
Εμ… εμ… εμ…

Μετοντάκι
Όλα εγώ θα πρέπει να τα σκέφτομαι… γκα –μοτο! Θα διαλέξει ο κάθε ένας Ματατζής μία γυναίκα διαδηλωτίνα και θα πάει δίπλα της και θα την απειλήσει ότι την έχει σταμπάρει και ότι θα την βιάσει. Θα της πει ότι τον έχει πολύ μεγάλο και ότι θα πονέσει πολύ.

Μιτσουχέσο
Μα είμαστε Ιάπωνες αφεντικό, δε θα μας πιστέψουν.

Μετοντάκι
Σωωωωστά… Είναι κι αυτό. Ας τους πουν μόνο ότι θα τις βιάσουν.

Μιτσουχέσο
Διαταγή ελήφθη… όμως πειράζει να ρωτήσω το γιατί;

Μετοντάκι
Για να μας ανέβει η λίμπιντο ανόητε. Ξέρεις πόσο καλύτερα δέρνεις όταν σου σηκώνεται το ηθικό και όχι μόνο το ηθικό;

Μιτσουχέσο
Ναι, αλλά μήπως τελικά τους αρέσει έτσι τους διαδηλωτές και θέλουν κι άλλο;

Μετοντάκι
Άαααιτα! Μιτσουχέσο… πόσα χρόνια κάνεις αυτή τη δουλειά;

Μιτσουχέσο
15 αφεντικό

Μετοντάκι
Κι ακόμα δεν έμαθες ότι αυτός είναι ο σκοπός. Αν τους βαράγαμε έτσι λίγο και μετά διαλύονταν, τι θα δείξουν στις ειδήσεις το βράδυ; Θες να αρχίσουν να ασχολούνται με άλλα θέματα και να βρούμε μεγαλύτερους μπελάδες; Γιαααααα ξύπνα, βο κορι μασέν… γιαααααα ξύπνα!


Δευτέρα, Μαρτίου 26, 2007

Η Δευτέρα του τσαγκάρη



Πολλά πράγματα ψυχολογικά κουβαλάει ο άνθρωπος μέσα του: την πρώτη παντόφλα της μάνας του, το βρωμόξυλο που του έριξε ο δάσκαλος στην Πέμπτη Δημοτικού, τότε που πάτησε ένα σαλιγκάρι, τότε που ερωτεύτηκε την κόρη της δασκάλας του κ.ο.κ.

Μα υπάρχει ένα ψυχολογικό (μόνο το επίθετο, να με συγχωρείτε που δε βάζω ουσιαστικό), που δεν έχει μελετηθεί επαρκώς ούτε από το Φρόιντ, ούτε από τον Γιουνγκ, ούτε κι από την Τένια Μακρή.

Είναι το σύνδρομο της Δευτέρας (νατο και το ουσιαστικό).

Ξεκινάει από το σχολείο. Εντεκάμιση το βράδυ και μετά τα αθλητικά ή την ταινία στην ΕΡΤ1, προσπαθείς μες στη νύστα και στο άγχος, να γράψεις τα απαραίτητα στο τετράδιο της Γλώσσας και να προσεύχεσαι να μη σε σηκώσει ο δάσκαλος, στα άλλα που δεν έκανες. Αύριο είναι Δευτέρα.

Μετά ως εργαζόμενος, βλέπεις την Κυριακή να σκοτεινιάζει και σε πιάνει μια κατάθλιψη και προσπαθείς να σκεφτείς για την επόμενη, τι πρέπει να κάνεις πρώτο, που θα τηλεφωνήσεις μετά, πως θα χειριστείς το τάδε ζήτημα. Αν έχει χάσει και η ομάδα σου τότε βράστα! Τα προβλήματα αυτά γίνονται σοβαρά, σχεδόν σαν τα αισθηματικά. Αύριο είναι Δευτέρα.

Και έχοντας όλες αυτές τις σκέψεις στο μυαλό σου το μόνο που καταφέρνεις είναι να πεις μια καλημέρα (καλημέρα ντε!), να κάνεις μισή ώρα να φτιάξεις το τσάι σου ή τον καφέ σου (μπλιαχ) και άλλες δύο να το πιεις, να ανοίξεις λίγο τον υπολογιστή σου, να μπεις μέσα στα μπλογκς μήπως βρεις κάτι να σου φτιάξει το κέφι... Σήμερα είναι Δευτέρα.

Δευτέρα είναι σήμερα; Να σου θυμίσω ότι σήμερα ξεκινάει η δίαιτά σου - άσε κάτω το κουλουράκι. Επίσης, να πάρεις τηλέφωνο τον οδοντίατρο σου για ραντεβού, το συνεργείο για σέρβις, το εστιατόριο για τραπέζι, τον αλήτη αυτόν που σου χρωστάει λεφτά και δε στα δίνει, την αισθητικό σου για αποτρίχωση. Αν είσαι άντρας και κάνεις αυτό το τελευταίο, τότε τι να πω; φτού σου ρε!

Φίλε μπλογκερ. Το κείμενο αυτό αν σε χαλάρωσε κάπως, γράφτηκε γι' αυτό. Δευτέρα είναι θα περάσει.

Σάββατο, Μαρτίου 24, 2007

Ανθρωπος στο φεγγάρι

Το παιχνίδι στο οποίο με έβαλε μέσα η Φύρδην - Μίγδην τούτη τη φορά είναι δύσκολο.

Να γράψω 5 πράγματα που κάνω και βοηθούν το περιβάλλον, αν και με ξεβολεύουν:

1. Συνθλίβω πάντα τα πλαστικά μπουκάλια για να πιάνουν λιγότερο χώρο μέσα στα σκουπίδια, το οποίο να πεις μου τρώει κάποια δευτερόλεπτα, που συναθροιζόμενα είναι ένα κάποιο ξεβόλεμα
2. Πετάω πάντα τις μπανάνες και τα μήλα στο χώμα για να σαπίζουν δια της φυσικής διαδικασίας, που γνωρίζω ότι είναι σωστό οικολογικά, αλλά αν θέλετε το μετράτε, γιατί δεν είναι και πολύ ξεβόλεμα.
3. Πετάω όλα τα άλλα σκουπίδια σε κάδους που αυτό όμως είναι φοβερό ξεβόλεμα. Μέχρι να πας εκεί;
4. Μια φορά πήγα τα γυάλινα μπουκάλια στην ανακύκλωση και έκανα δεν ξέρω και εγώ πόση ώρα για να παρκάρω. Ξεβολεύτηκα πλήρως.
5. Χώρισα με μία πρώην γιατί μου την έσπαγε που κάπνιζε και μια φορά πέταξε και το πακέτο έξω από το παράθυρο του αυτοκινήτου. Κρίμα γιατί είχα κάπως βολευτεί μαζί της.

Και πέντε πράγματα που κάνω και βλάπτουν το περιβάλλον.

1. Όπως εξήγησα στο προηγούμενο ποστ, παλιότερα και σπανιότερα ώς τις μέρες μας, βγαίνω με την χείρα μου σε τρυφερά ραντεβού.
2. Στη θάλασσα κάνω πολλά μακροβούτια και βγαίνοντας έξω από το νερό παίρνω γρήγορες και βαθιές ανάσες.
3. Τους τελευταίους μήνες έχω πάει με πρόσκληση, δηλαδή τσάμπα στο θέατρο τρεις φορές και φοβάμαι μη μου μείνει κουσούρι το τσάμπα.
4. Πρώτα τσαντίζομαι πολύ με τους δημόσιους υπαλλήλους και μετά τις περισσότερες φορές τους κάνω αέρα.
5. Αλλά το θέμα μας νομίζω ήταν ο πλανήτης, έτσι δεν είναι;

Κι όμως αν τα βάλετε στη σειρά αυτά τα πέντε βγάζουν το εξής νόημα: Ένας ακόμα μαλάκας, που αναπνέει τσάμπα τον αέρα που του χαρίζει απλόχερα αυτός ο πλανήτης.


Και κάτι ακόμα. Κάποτε ταξίδεψα στο φεγγάρι για να σκεφτώ πως ο μπλε αυτός πλανήτης δε θα καταλήξει μια ακόμα κινούμενη πέτρα στο διάστημα.

Ποια μέτρα πρέπει να πάρουμε; Τι να πούμε στις κυβερνήσεις; Στους διεθνείς οργανισμούς; Στις κοινωνίες των πολιτών;

Τίποτα. Πιστεύω πια πως τα μόνα μέτρα που πρέπει να πάρουμε είναι μέσα μας. Να μάθουμε τον πλανήτη, να τον σεβαστούμε, να κάνουμε την αυτοκριτική μας. Κι όταν επιτέλους τα καταφέρουμε, να ζήσουμε τη ζωή μας σε αρμονία μαζί του. Ίσως έτσι παραδειγματιστούν και οι υπόλοιποι.

Θα μου πεις και έπρεπε να φτάσεις στο φεγγάρι για να το σκεφτείς αυτό; Καμιά φορά πρέπει να φεύγεις πολύ μακριά από τα πράγματα και τους ανθρώπους, για να αποφασίσεις να δεις μέσα σου. Εντάξει ήταν και λίγο χαζομάρα να φτάσω μέχρι εκεί, το παραδέχομαι.

Προτείνω όλους σας να συνεχίσετε αυτό το παιχνίδι. Στο φεγγάρι όμως όταν θα πάτε, να πάρετε μπουφανάκι γιατί κάνει ψυχρούλα.

Πέμπτη, Μαρτίου 22, 2007

Μονογαμικός ή πολυγαμικός;


Στεναχωρημένος όπως είμαι από τα e-mail που δέχτηκα μετά το προχθεσινό ποστ περί ερωτικής συνεύρεσης πολλών ατόμων ταυτοχρόνως και των οποίων το νόημα συνοψίζεται στη φράση: ¨φτου σου, παρτουζιάρη", θα προβώ σε αποκαλύψεις.

Θα ήμουν δώδεκα ή δεκατρία και έκανα βόλτα με το ποδήλατο, όταν ξαφνικά βλέπω μέσα σε ένα περιφραγμένο χωράφι ένα περιοδικό. Κοιτάω από μακριά και αντιλαμβάνομαι ότι ένα ακόμη παιδικό όνειρό μου είχε πραγματοποιηθεί. Το περιοδικό, τουλάχιστο όπως υποσχόταν το εξώφυλλο, δεν ήταν ποικίλης ύλης, ήταν πικάντικο κάπως και αρκετά μονοδιάστατο, δεν ξέρω αν με πιάνεις.

Αφού περίμενα να σκοτεινιάσει, παρακολουθώντας άγρυπνα τη λεία μου, όταν κανείς δεν κοιτούσε, πήδηξα το φράχτη και καθώς πλησίαζα άκουγα την καρδιά μου να χτυπάει δυνατά. Η αλήθεια είναι πως είχα κάπως χεστεί από το φόβο μου μη με πιάσουν, αλλά πιο πολύ αγωνιούσα για να ανοίξω το περιοδικό και να δω επιτέλους γυμνή γυναικεία σάρκα. Το περιοδικό ήταν το Penthouse και το έκρυψα καλά κάτω από την μπλούζα, χωρίς να φουσκώνει καθόλου. Υπήρχε βέβαια κίνδυνος στο δρόμο να με καταλάβουν από άλλες φουσκώσεις, δεν ξέρω πάλι αν με πιάνεις.

Έτρεξα στο σπίτι. Ούτε πεινούσα, ούτε διψούσα, κατακόκκινος ήμουν από την υπερένταση. Κλείδώθηκα στο δωμάτιο και φυλλομέτρησα για αρκετή ώρα αυτό που στα επόμενα χρόνια θα ονόμαζα ευτυχία. Πιο πολύ με συγκίνησε η Σύνθια. Ήταν Αγγλίδα που μεγάλωσε κάπου στην Αφρική, είχε υπέροχο πρόσωπο και έναν ακόμα πιο υπέροχο, μια ακόμα πιο υπέροχη ολόσωμη φωτογραφία με την πλάτη γυρμένη ελαφρά, αντίθετα από το φακό, πρέπει να με πιάνεις, αν όχι κοίτα καλά τη φώτο.

Δεν ξέρω πόσες ώρες στάθηκα να την κοιτάω, πολεμώντας με τον εαυτό μου, με πιάνεις τώρα, να καταλάβω τι ήταν αυτό που άκουσα κάποιους να λένε στο σχολείο ότι τους συμβαίνει συχνά και μένα όχι. Από την πολλή προσπάθεια το κατάλαβα.

Από τότε και για 5 περίπου χρόνια, μόνο με τη Σύνθια και τη συγκεκριμένη αυτή σελίδα μπορούσα να χυλώσω την σούπα μου, να αδειάσω την ντουλάπα, να βάλω μπαταρία στο ελατήριο, έλα τώρα πρέπει να με πιάνεις, δεν μπορεί;

Τι αποδεικνύει, λοιπόν, η Σύνθια, σελίδα 56, ακόμα τη θυμάμαι; Μα φυσικά πως είμαι αρρωστημένα μονογαμικός. Κάποιες εξαιρέσεις υπήρξαν, αλλά μόνο για να επιβεβαιώσουν τον κανόνα. Να τον φιλήσω αυτόν που το είπε αυτό.

Εντάξει δεν αποδεικνύει μόνο αυτό, αποδεικνύει και το άλλο, αν με πιάνεις, αλλά αυτό γινόταν πολύ παλιά. Δηλαδή, επειδή οι άντρες είμαστε ή μαλάκες ή ψεύτες και εγώ ψέματα δε λέω, γίνεται και καμιά φορά και τώρα, αλλά πολύ σπάνια. Μια στις τόσες. Και μόνο αν κάτι πάει στραβά και δεν προχωρήσει μια σχέση ή περάσει πολύς καιρός ή δω καμιά ταινία κατα τύχη ασφαλώς, δεν ξέρω αν με πιάνεις;

Αλλά τι λέω μωρέ ο μαλάκας, αν με έπιανες θα το έγραφα όλο αυτό το παραπάνω; (Μόνο για ανύπανδρες κυρίες αυτό και μόνο για να γελάσουμε).

Τετάρτη, Μαρτίου 21, 2007

Πρέπει να οργανωθούμε...

- Βρε παιδιά, να οργανωθούμε λιγάκι
- Έλα! Χώσου μέσα και κλείσε το φως που σου λέμε τώρα!

Και μπαίνω και εγώ στο συρφετό και αρχίζω τα μπαλαμούτια και ψάχνω να βρω την Τασία, να της σφυρίξω φωνήεντα δυο - τρία, αλλά μέσα σε τούτο το χαμό, κάποιος μ' έπιασε τον πισινό... Γαμώ την ατυχία μου! Που θα πάει, δε θα γυρίσει ο τροχός, να πηδήξει κι ο άντρας ο σωστός;


- Εδώ είσαι μανάρι μου και σε βρήκα;

- Ναι, εδώ είμαι, αλλά τώρα έχω δουλειά.

- Τι δουλειά;

- Δε βλέπεις είμαι με τον Αλέκο.

- Βρε Αλέκο, τι της κάνεις; αφού δεν την αγαπάς, άσε την κοπέλα στην ησυχία της.

- Τι κι αν δεν την αγαπάω, αφού θέλει την πηδάω.

Ώπα του! Μωρ’ τι ’ναι τούτος δω; Ο Τζέιμς Τζόυς του πήδου; Ο Καρβέλας της Βίση; Άντε να πάμε παρακάτω, να μην ενοχλούμε ...και άξαφνα στο διάβα μου, μιαν αφράτη κοπελιά, με υπέροχα βυζιά... και μου λέει:

- Έχεις σχέση;

- Από προχτές.

- Ωραία, σταμάτα το κι έλα μαζί μου.

- Που θα πάμε ; Τι θα μου κάνεις;

- Όοοοχι! Εσύ τι μου κάνεις, είναι το θέμα.

- Τι σου κάνω μάνα μου!

Και καθώς αγκομαχούσα, μου’ ρθε μέσα μου μια σκέψη. Έπρεπε να της την πω:

- Σ’αγαπώ.

- Από τώρα θα χύσεις;

- Όχι βαστάω ακόμα.

- Βάστα γερά σου λέω.

- Πως σε λένε;

- Κικίτσα. Από δω η φίλη μου η Νάντια.

Βασικός νόμος των επιχειρήσεων. Γιατί να έχεις ένα, όταν μπορείς να έχεις δύο;

- Γεια σου Νάντια.

- Γεια σου θείο…

- Κικίτσα δεν έχω σταματήσει να σ’ αγαπάω.

- Ναι αλλά τώρα κάνε γρήγορα γιατί θέλω κι αλλού να πάω. Πρέπει να ζήσω… να βρω το χώρο μου.

- Φύγε τότε, έχω τη Νάντια.

Και την κάνει από κοντά μου και μου σχίζεται η καρδιά μου. Μώρε πως κατάντησαν και οι παρτούζες σήμερα, ίδια η ζωή, μια χίμαιρα.

- Αλλά πάλι δε μασάω, έχω εσένα να πηδάω.

- Αρκεί να μου προσφέρεις χλιδή και να μου τραγουδάς Βανδή.

- Τίτο Βανδή;

- Όχι Ζιλ Ντασσέν. Καλέ μήπως είσαι μπλόγκερ;

- Γιατί ζημιά σου κάνω;

- Όχι ξεκίνα, να δούμε που θα βγει.

Και καθώς το προχωρούσα, πλησιάζει ένας με μούσια. Τι ’σαι συ ρε φιλαράκι;

- Γεια σου Μάκη...

- Γεια σου Μάκη;;;


Ώπα, ώπα ρε παιδιά… πρέπει να οργανωθούμε.



Υ.Σ. Άλλοι με ζουν βαθιά και εγώ που δεν το αντέχω αυτό το βαθιά το ρίχνω στην πλάκα.

Τρίτη, Μαρτίου 20, 2007

Αλάνα cup

Νωρίς το απογευματάκι είχαμε μαζευτεί ίσαμε 20 παληκαράκια στην αλάνα που σήμερα είναι πολυκατοικία. Χωριστήκαμε σε δύο ομάδες και εγώ πήρα στην ομάδα μου τον Τάκη, τον Βαγγέλη, τον Ρούλη, που είχε και την μπάλα και αυτός ήταν ο μόνος λόγος για να παίξει, γιατί κατά τα άλλα δεν ήξερε ούτε καν να την κλωτσήσει.

Είχα και τον Θάνο στην ομάδα μου. Καλό παιδί, από φτωχή οικογένεια, αλλά λίγο φωνακλάς. Στην άλλη ομάδα αρχηγός ήταν ο Μάκης, απείρου κάλους μπιθαλάς και καυγατζής πρώτου βαθμού. Ο φόβος και ο τρόμος του ήσυχου παιδιού.

Και ενώ το σκορ ήταν 6-5 υπέρ μας, με μια περίτεχνη ντρίμπλα περνάω έναν αντίπαλο, κλωτσάω πρώτα μια πέτρα, μετά μια δεύτερη πέτρα λίγο πιο μεγάλη, σχεδόν κοτρόνα θα έλεγα, ανοίγει το παπούτσι, σκάβει η σόλα την μπάλλα, που περνάει πάνω από τα κεφάλια των αμυντικών και βγάζει τετ α τετ το Θάνο. Και πάνω που ετοιμαζόταν ο Θάνος να σκοράρει, τον προλαβαίνει ο Μάκης και με μια Καλιτζάκειο τεχνική τον ξαπλώνει κάτω φαρδύ - πλατύ.

Σηκώνεται αυτός ορμάει στον Μάκη, ξωπίσω του και εμείς, ξωπίσου μας και οι άλλοι και γίνεται η αλάνα, ίδιο Υπουργείο Παιδείας. Δε θυμάμαι και πολλά παρά μόνο το Μάκη να έχει ξεμοναχιάσει ανάμεσα σε διάφορα κορμιά το Θάνο και να τον δέρνει αλύπητα.

Τα χρόνια πέρασαν ο Θάνος είναι πια φοιτητής (9 χρόνια τώρα), ο Μάκης διορίστηκε στα ΜΑΤ και συνεχίζει με τον ίδιο ζήλο να δέρνει το Θάνο. Μόνο που τώρα είναι πια μεγάλοι και οι δύο και η διαφορά είναι ότι δέρνονται όχι για τους εαυτούς τους, αλλά για το ποιος από αυτούς που τους βάζει να δέρνονται, θα πάρει τα προγράμματα της Ε.Ε. και θα ανοίξει τις περισσότερες offshore εταιρείες.

Και αυτός αγαπητοί μου είναι ο λόγος που αποφεύγω να πάρω μέρος στις συζητήσεις που έχουν ανοιχτεί στους πιο καλούς μου μπλόγκερς, σχετικά με τα επεισόδια που πλέον έγιναν καθημερινότητα.

Κυριακή, Μαρτίου 18, 2007

Χάρος - Ναυαγαίικο 0-4

Σαν μπλόγκερς είμαστε τέλειοι, καλοδουλεμένοι, όμορφοι. Σαν τον Γκλέτσο ένα πράγμα.

Σαν πολίτες είμαστε για κλάματα. Σαν την υποκριτική του προαναφερθέντος.

Να, για παράδειγμα, λέμε - λέμε για τα λαδώματα στο Ε.Σ.Υ. και κατηγορούμε του πάντες και βρίζουμε το σύμπαν, το κράτος, τους κλέφτες του ΠΑ.ΣΟ.Κ. τη Νέα Διακυβέρνηση και ενίοτε και την Παπαρρήγα.

Σήμερα όμως με το που ξεβουλώσαμε, τις λιγδιασμένες αρτηρίες του Ναυαγαίικου βγήκαμε περατζάδα στο διάδρομο, με τις μουστάκες μας και ύφος Βαρδινογιάννη των Άνω Παπαρέικων του Νομού Καρδίτσας, για λάδωμα.

-Ποιος είσαι εσύ;

-Εγώ που τον κουβάλησα...

-Τσίμπα ένα κοσάρικο.

-Εσύ ποιος είσαι;

-Εγώ τον ξούρισα

-Τσίμπα και συ ένα

-Εσύ;

-Εγώ του χαμογέλασα πριν μπει.

-Ώπα, εσύ μπλε και κόκκινο μαζί.

-Εσύ;

- Τσον ντιν κουν μπάο του Λι μάο τσε τουγκ

-Καλά, καλά τσίμπα και συ το κοσάρικο.

-Που είναι ο ντοτόρε;

-Δεύτερη πόρτα δεξιά στο βάθος

-Τσεπούλα... ώπα λάκια.

-Γιατρέ, σκόλκα τακ;

-Ε το σημαντικό είναι που είναι καλά ο άνθρωπος.

-Μόνο; ούτε ένα μηνιάτικο δεν είναι... κι αυτά για καφεδάκι.

Και έπεται συνέχεια και αύριο, διότι μόνο έτσι τον ξεγελάς το Χάρο και σε προσέχουν και του βάζεις τα γκολάκια του.

Όμως, τι λέω; Το παιχνίδι αυτό, δεν είναι ποδόσφαιρο. Μπάσκετ είναι και στο τέλος εκείνος θα νικήσει με μπάζερ μπίτερ στη λήξη του χρόνου.

Παρασκευή, Μαρτίου 16, 2007

Κι αν είσαι και ζογκλέρ...


Αλήθεια, ποιο είναι το νόημα της συνύπαρξης των ανθρώπων;

Η μόνη απάντηση που μπορεί να σταθεί πειστικά είναι "ανάλογα από ποια οπτική γωνία το βλέπει κανείς".

Αν είσαι, για παράδειγμα ταξιτζής, με φιλοσοφικές τάσεις, μπορεί στα φανάρια της Κηφησίας με την Κατεχάκη να σου έρθει ξαφνικά μια σκέψη για την ειρηνική συνύπαρξη των ανθρώπων. Χρόνο, δόξα το Θεό, έχεις αρκετό στα συγκεκριμένα φανάρια.

Αυτό που θα κάνεις, είναι να εκμυστηρευτείς τη λύση στον πρώτο που θα βρεις. Στην προκειμένη περίπτωση στον πελάτη. Αυτός θα σε ακούσει και μπορεί να συμφωνήσει ή να διαφωνήσει και να παρεξηγηθεί ή να μην καταλάβει τίποτα, ένεκα που μπορεί να είναι και τουρίστας. Στο τέλος όμως το πιο πιθανό είναι ότι θα πληρώσει την κούρσα και θα πάει στη δουλειά του, όπως και όλοι οι επόμενοι.

Αν είσαι ζογκλέρ, όχι για βιοπορισμό, αλλά γιατί πιστεύεις πως αυτά που θέλεις να πεις τα λες καλύτερα όταν έχεις ανοίξει την καρδιά των άλλων με το γέλιο, μπορεί να μιλήσεις μετά την παράστασή σου στο συγκεντρωμένο πλήθος, για το πως πιστεύεις ότι η αγάπη είναι αυτή που θα φέρει την αρμονική συνύπαρξη. Θα σ' ακούσουν. Στο τέλος, όμως, θα ρίξουν ένα πενηνταράκι στο καπέλο σου και θα συνεχίσουν τον περίπατό τους.

Το πιο δύσκολο πράγμα του κόσμου είναι να συνυπάρξεις έστω και με έναν άνθρωπο σε ένα νόημα που είναι αληθινό. Να σου απομείνει έστω και ένας συνομιλητής που να καταλαβαίνει.

Από όποια οπτική γωνία και αν το δεις.

Τετάρτη, Μαρτίου 14, 2007

Το ρήγμα.

Παρότι επελήφθην του θέματος αργά, θα πρέπει να ευχαριστήσω τους bebelac και gb winzip για την πρόσκληση - πρόκληση να αναδείξω το αστείρευτο αν και ανεκμετάλλευτο (ακούς Μαραθιά;) λογοτεχνικό μου ταλέντο με 5+5 λέξεις που μου έδωσαν:

Συχνά, όταν κοιμάμαι, βλέπω αυτό το όνειρο:

Ξυπνώ, λέει, κάθιδρος και δε νιώθω καθόλου καλά. Στον αέρα υπάρχει μια μυρωδιά από λιωμένο βούτυρο και έτσι μου έρχεται ναυτία. Το παθαίνω αυτό με το βούτυρο.

Κοιτάζω γύρω μου και βρίσκομαι σε κάποιο τρομαχτικό μέρος στα έγκατα της γης, σε ένα ρήγμα βαθύ, που έγινε με την έκρηξη κάποιου φοβερού ηφαιστείου. Τσιμπιέμαι για να δώ αν είμαι ζωντανός. Παντού σκοτάδι και μόνο στο βάθος, υπάρχει μια αχτίδα φωτός, πίσω από μια μισόκλειστη πόρτα. Ακολουθώ το ένσικτο και βαδίζω προς την πηγή της. Άλλη λύση δεν έχω.

Ακούω τα βήματά μου ένα - ένα να βαραίνουν και να δειλιάζουν όλο και περισσότερο, ενώ η αγωνία με κατακλύζει για το τί θα συναντήσω. Όταν φτάνω πια να ανοίξω την πόρτα, τη βλέπω εκεί, άγνωστη στο πρόσωπο μα έτσι όπως τη θέλω, με λαμπερό χαμόγελο και ηδονικά μάτια. Μόνο, φεύ, πίσω από το χαμόγελο της, διακρίνω καθαρά τη ζήλια να την έχει κυριεύσει.

Κι αυτό δεν είναι το μόνο που με χαλάει. Επίσης, φοράει ποδιά και τηγανίζει λουκάνικα.

Πείτε μου εσείς που ξέρετε: έτσι περίπου είναι ο γάμος; όπως τον ονειρεύομαι;

Υ.Σ.(προς Bebelac και Gb Winzip) Έλεος ρε παιδιά, το καλειδοσκόπιο που κολλάει;

Επίσης, εγώ δεν προτείνω κανέναν, γιατί έχετε παίξει όλοι και γιατί μου τι δίνει το παιχνίδι αυτό.

Και το quiz της εβδομάδας:

Από τι υλικό πρέπει να είναι φτιαγμένη μια γυναίκα για να με αντέξει δίπλα της;


Η φωτογραφία είναι τραβηγμένη πριν από 9 χρόνια μάλλον στο Hampstead Heath του Λονδίνου, ή μήπως ήταν στο Highgate; Τέλος πάντων, γεγονός είναι πως την εποχή εκείνη δεν είχα ανακαλύψει ακόμα το ζελέ.

Εναέρια πραγματικότητα.













Αν βάλει κανείς τις δύο αυτές φωτογραφίες στην κατάλληλη απόσταση και τις κοιτάξει με τους ειδικούς φακούς που κυκλοφορούν στο εμπόριο, ο εγκέφαλος του θα ανακαλύψει την κρυμμένη τριασδιάστατη προοπτική των αντικειμένων.

Αυτό συμβαίνει με τις ασπρόμαυρες φωτογραφίες και σημαίνει ότι ο άνθρωπος ανέπτυξε τη δυνατότητα να βλέπει τρισδιάστατα στο χώρο πριν αναπτύξει τη δυνατότητα να ξεχωρίζει τα χρώματα.

Συνεπώς, την ταυτόχρονη αντίληψη του μήκους, του πλάτους και του βάθους την ανέπτυξε εκεί που δεν υπήρχε φως, άρα ούτε χρώματα. Αυτή είναι ακόμα και σήμερα η πειστικότερη απόδειξη της καταγωγής όχι μόνο του ανθρώπου αλλά και όλων των έμβιων όντων από τα βάθη των ωκεανών.

Το σημαντικό όμως δεν είναι αυτό. Το σημαντικό είναι ότι τα έμβια όντα ανέπτυξαν την τρισδιάστατη αντίληψη του χώρου, επειδή αυτή μόνο τους επιτρέπει να εντοπίσουν και να αιχμαλωτίσουν τη λεία τους. Χωρίς αυτή, πως να καταλάβεις που είναι το πιάτο με το φαΐ και να απλώσεις το πιρούνι στην πατάτα;

Σήμερα οι άνθρωποι ζούν, δημιουργούν, χτίζουν, κινούνται στην επιφάνεια της γης. Χαίρονται τον αέρα και την πραγματικότητα που αυτός προσφέρει: την ταχύτητα, το φως, τα χρώματα. Δεν έχουν καταφέρει όμως ακόμα να ελέγξουν την αρπακτική τους διάθεση. Αυτή που κουβαλούν από τα βάθη των ωκεανών.

Αυτό θα είναι το στοίχημα της εξέλιξης.

Πάει το 'χασε ο Ναυαγός!

Ο δρόμος είναι ο Finchley Road του Βόρειου Λονδίνου, όπως φαινόταν προ δεκαετίας σε ώρα αιχμής, από το δεύτερο πάτωμα ενός κόκκινου λεωφορείου.

Δευτέρα, Μαρτίου 12, 2007

Fuck you όπως λέμε επικοινωνία made in Greece!

Εκτός από όλα αυτά τα ερωτικά και τολμηρά e-mails που δέχτηκα τον τελευταίο καιρό, ο τυχεράκιας, δέχτηκα και κάποιες παραινέσεις στο προσωπικό μου περιβάλλον, να μην τα βρίσκω όλα τόσο τέλεια και να μην είμαι τόσο ενθουσιώδης στις κρίσεις μου, κοινώς γλύφτης.

Έχω να δηλώσω:

α) Όταν κάτι με ενθουσιάζει μου αρέσει να διαλέγω τις πιο ωραίες λέξεις για να το περιγράψω.

β) Δεν πιστεύω στον ψόγο και το βουλώνω αν κάτι δε μ' αρέσει και δεν κινδυνεύει ο κόσμος από αυτό. (Άλλο πράγμα βέβαια αν κινδυνεύει!)

γ) Πιστεύω στην ευγένεια και όχι στην αγένεια.

δ) Πιστεύω πως αυτό που λέγεται στη χώρα μας, "εμένα μου αρέσει να είμαι αληθινός και να μην είμαι κάπως και φλώρος και έτσι...", είναι τις πιο πολλές φορές επιχείρηση συγκάλυψης της αγένειας.

Παρ' όλα αυτά θα προσπαθήσω κι εγώ να γίνω σε αυτό το ποστ (και να με συγχωρήσετε γι' αυτό) έτσι όπως με θέλουν οι φίλοι μου. Οπότε το μόνο που έχω να πω είναι:


Fuck you, fuck you, fuck you, fuck you, fuck you, fuck you, fuck you
Fuck you, fuck you, fuck you, fuck you, fuck you, fuck you, fuck you...

(Ωραίο είναι να μην είσαι κάπως, ρε μαλάκα μου τελικά!)


Message for the International Googlers

(by the Castaway)
If you googled the word fuck (it's ok I do it often too)
If you are a beautiful woman
If you like fantastic sex
Then come in Greece for holidays
Eat souvlaki
And search for me.
(Or the last 2, vice - versa)


P.S. 1
Message for the google authorities: The word "fuck" is intentionally used for humorous purposes.
I' m Borad's first cousin and ιφ γιου ντέαρ το κλόουζ μάι μπλογκ, άι γουιλ κολλ μαι ανκλ Ισαάκ, μαι ανκλ Αβρααμ, μάι αντ Ρεμπέκα εντ μάι αντ Σάρα... εντ δε ισραέλι λομπι γουιλ κικ γιορ ασσ.

Πι εσ 2
Για το μαύρισμα έχω χρησιμοποιήσει "φώτοσοπ" με εκχυλίσματα καρότου και δείκτη προστασίας 4.
Για το αποτριχωμένο στήθος, τί να πω... προνόησε η φύση ώστε οι γυναίκες που με συναναστρέφονται να μη χρειάζεται να κάνουν "πτου".

Κυριακή, Μαρτίου 11, 2007

Μικρές Αγγελίες

1. Πωλείται αυτοκίνητο OPEL VECTRA, μοντέλο 2004, μαύρο, 1800 cc, full extra. (65.000 χλμ.) . Τιμή 18.000 Ευρώ.

Δεν κάνω πλάκα!

2. Ζητείται επαναστατική ταυτότητα από ναυαγό που ξώκειλε σε νησί γνωστό και ως καμακονήσι.

Κάνω πλάκα! (απο δω και πέρα θα διευκρινίζω).

3. Ζητείται θάρρος.

Κάνω πλάκα;

Σάββατο, Μαρτίου 10, 2007

Το τελευταίο κομμάτι του παζλ

Σας έχω ενοχλήσει ποτέ με προτάσεις για θεάματα, παραστάσεις, ταινίες και τα τοιάυτα; ...Ποτέ!
Τι πάει να πει αυτό; ότι είμαι κιτς και η αισθητική μου είναι μπανάλ;

Εντάξει τώρα που το ξανασκέφτομαι είναι λίγο, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας. Το θέμα μας είναι ότι σήμερα θα σας πρήξω.

Διότι εδώ και 2 μέρες τώρα τριγυρνάει από το μυαλό μου η παράσταση που είδα στο Booze Cooperativa, η οποία λέγεται αν δεν κάνω λάθος, "Του δρόμου" και πρωταγωνιστούν σε αυτήν ο Π. Παναγόπουλος και η Κάτια Γέρου.

Ήταν θέατρο, μουσική και όσο πατάει η γάτα χορός. Η σύλληψη και η σκηνοθεσία όμορφη, με βομβαρδισμό εικόνας και ήχων, χωρίς τίποτα όμως να είναι περιττό.

Τα κείμενα πατούσαν απολύτως στη γη, βρέθηκαν όμως από την αρχή της παράστασης να πετάνε πολύ ψηλά, με τα φτερά της απίστευτης πρωταγωνίστριας, που πρώτη φορά βλέπω.

Κι αυτό όμως μικρό κακό, σε σχέση με αυτό που νιώθω σήμερα, που έχω ξεχάσει τις ατάκες, αλλά ακόμα θυμάμαι το παίξιμό της.

Έδινε στο χώρο και στους ανθρώπους όλη της την αγάπη. Έδινε αγάπη στο λιτό σκηνικό, αγάπη στους μουσικούς της, αγάπη στον συμπρωταγωνιστή της, αγάπη στο κοινό της. Είχε και σκόρπιζε.

Η φωνή της δυνατή για να μπει μες στα πνευμόνια μας και οι νότες όμορφες σα να τις πάλευε χρόνια τώρα... πάλι με αγάπη φαντάζομαι.

Χαμογελούσε σε όλους και αν στα λίγα περάσματα της ματιάς της από το κοινό εντόπιζε κι αυτή κάποιο χαμόγελο, ανταπέδιδε με τι ζεστασιά, Θεέ μου.

Άλλαζε εμφανίσεις, ρόλους και φωνές με απίστευτη ταχύτητα κι όμως προλάβαινε να δώσει τόση αγάπη στον καθέναν από τους μίζερους καθημερινούς τύπους που υποδυόταν. Τόση αγάπη, που αν είχαν όντως ψυχή οι μικροί χαρακτήρες του κειμένου, θα ήταν τα πιο ευτυχισμένα ανθρωπάκια του κόσμου.

Κι έτσι θέλω και εγώ και στη ζωή μου και στο μπλογκ και στις σχέσεις μου και στις φιλίες μου και στον έρωτα. (Τον έρωτα, εννοώ επί του προκειμένου, όχι το γενικό και θεωρητικό πράγμα, αλλά το άλλο που κλείνεις τα παράθυρα για να μην ακούσουν οι γείτονες). Θέλω να γράφω ένα αστείο, ένα ποστ, ένα σχόλιο, οτιδήποτε και εσείς να παίρνετε αγάπη. Γιατί το να κάνεις τον άλλο να γελά, να σκέφτεται, να λυπάται, ακόμη και να θυμώνει με ένα συγκεκριμένο τρόπο, όλα γίνονται καλύτερα αν είναι πασπαλισμένα με αγάπη.

Είδα την Κάτια Γέρου και έβαλα με σιγουριά πια το τελευταίο κομμάτι του παζλ, γι' αυτό που είναι να έρθει. Για αποφάσεις που πήρα εδώ και λίγο καιρό και έχει έρθει η ώρα να εκτελεστούν.

Παρασκευή, Μαρτίου 09, 2007

traffic

Ρε σεις πλάκα έκανα με τα e-mails. Μη στέλνετε άλλα σας παρακαλώ! Η Yahoo δεν έχει άλλα Gigabytes να μου δώσει. Με απείλησε ότι θα μου κόψει την υπηρεσία.

Εξηγήθηκε

Χτες λίγο μετά το υπέροχο θέαμα που παρακολούθησα στο booze cooperativa, βρέθηκα σε ένα κοντινό μπαράκι με ωραία γυναικεία παρέα. Το θέμα ήταν οι σχέσεις ανδρών - γυναικών και ως συνήθως, προσπάθησα να ανεβάσω τη συζήτηση σε επίπεδο sex and the city. Όπως έχω εξηγήσει πολλές φορές, είμαι καταρτισμένος.

Όμως, έτσι που φωνάζαμε, μας άκουγαν οι δίπλα και το αρρενωπό μου σετ παρατήρησης (μάτια, φρύδια κ.τ.λ.), έκοψε τον απέναντι κύριο με το μουστάκι, να κοιτά κάπως επίμονα τις εξαιρετικά ανδροπρεπείς εκφράσεις του προσώπου μου.

Οι παραπάνω επεξηγήσεις περί της βαρβατίλας μου, υπήρξαν απολύτως άχρηστες για το κείμενο, ελπίζω όμως να σας έπεισαν ότι δεν υπάρχει περίπτωση ποτέ να με ελκύσει μουστακαλής, όσο και να κοιτάει.

Για του λόγου το αληθές, στις λίγες ώρες που κοιμήθηκα έκανε πάλι ρελάνς η πρώην στα όνειρα μου. Είναι απίστευτο πως μετά από τόσα χρόνια, το κορίτσι αυτό με ερεθίζει ακόμα και στον ύπνο μου.

Όμως αμέσως μετά έκαναν παρέλαση οι γονείς της, που είχαν έρθει λέει για επίσκεψη και το ακόμα πιο απίστευτο είναι, πως ακόμα έχω την ίδια πτωτική τάση όταν τους σκέφτομαι (από φόβο μάλλον, γιατί κατά τα άλλα μια χαρά ήταν οι άνθρωποι).

Τέλος πάντων, μ' αυτά και μ' αυτά εξηγήθηκε η απορία του προηγούμενου ποστ και είναι φανερό πια, ότι επιθυμώ τόσο σφόδρα να αλλάξω τον κόσμο, γιατί επιθυμώ εξίσου σφόδρα να αλλάξω το δικό μου.

"Για την παρέα ενός ανθρώπου, θα κάνω ειρήνη με όλους τους υπόλοιπους". Κάπως έτσι το θυμάμαι να το έλεγε ο γιος του Φράνκενσταιν, όταν τον παρακάλεσαν να μη σκοτώνει ασύστολα. Και η φάση είναι ότι μέχρι κι αυτός βρήκε, εγώ γιατί να μείνω στην απόξω;

Κυνικά βέβαια να το δει κανείς το θέμα και όχι λογοτεχνικά, που το βλέπουμε εμείς οι μπλόγκερς, αυτό σημαίνει ότι κάποια στιγμή θα παντρευτώ κι εγώ και θα κάνω παιδάκια (3) και θα πληρώνω φόρους και θα αγοράζω το Βήμα τις Κυριακές και θα ψηφίζω μία ΠΑ.ΣΟ.Κ και μία Νέα Δημοκρατία και θα πάρω και Opel Vectra για τις μετακινήσεις της οικογένειας. Κάπου ενδιάμεσα θα έχω γράψει στα παπάρια μου και τη σωτηρία του κόσμου.

Τώρα γιατί τα λέω όλα αυτά;

Πρώτον, μήπως φιλοτιμηθεί κάποια κυρία από αυτές που διαβάζουν τα ανισόρροπα μου κείμενα, να μου στείλει e-mail που θα με προσκαλεί σε σύντομη αλλά γεμάτη πάθος ερωτική σχέση. Τώρα που είμαι ακόμα ελεύθερος δηλαδή.

Δεύτερον για να διαβάζω την παράγραφο που ξεκινά με το "κυνικά" και καταλήγει στη "σωτηρία του κόσμου" και να μην πάψω ποτέ να θέλω να τον αλλάξω.

Αυτά!

Τετάρτη, Μαρτίου 07, 2007

Ανεξήγητο

Στο δημοτικό τα πήρα όλα "Α" και στις έξι τάξεις. Μόνο μια φορά με απείλησε ο δάσκαλος στη δευτέρα ότι θα μου έβαζε "Β", αλλά στρώθηκα στα διαλείμματα κανονικά, γιατί στο σπίτι δε διάβαζα ποτέ.

Στην εφηβεία μου δεν τσακώθηκα ποτέ και με κανέναν, μόνο μια φορά μου τις έβρεξε ένα γομάρι, χωρίς να του έχω κάνει κάτι, έτσι μάλλον από συνήθειο, το οποίο του έμεινε, γιατί τώρα κάνει "ντα" άλλα παιδάκια στη φυλακή.

Στο στρατό, παρότι πέρασα και από τη ΣΕΑΠ (Σχολή Εφέδρων Αξιωματικών Πεζικού) , δεν έφαγα ούτε μια μέρα κράτηση. Μόνο 40 κάμψεις με έβαλε ένας υπολοχαγός να κάνω, για να μην πω σε κανέναν ότι του έδειξα πως ρυθμίζεται ο RACAL (ασύρματος κυρίες μου).

Στο Λύκειο δεν κάπνισα, παρά μόνο για 1 μήνα, επειδή ήμουν ερωτευμένος με τη Δανάη, που φουμάριζε σαν αράπης. Με έφτυσε, έκοψα και το κάπνισμα.

Στις ερωτικές μου συνευρέσεις ποτέ δεν απεδείχθην "φίφης", παρά μόνο μια φορά που μου είχαν κάνει εκείνη τη μεγάλη ένεση στο μπράτσο τις πρώτες μέρες του στρατού και μετά μου έδωσαν άδεια, γιατί είχε έρθει η πρώην να με δει. Τζίφος! Κάτι είχε μέσα η ένεση.

Τέλος πάντων για να μην τα πολυλογώ και στο Πανεπιστήμιο και στην εργασία, τύπος και υπογραμμός ο "ναυαγός". Μια ζωή σα φωτογραφία του Πάτρικ Σουέιζι στη Μανίνα - Κατερίνα.

Παραμένει, λοιπόν, για μένα ανεξήγητο το πως ένα τόσο νομοταγές και τέλειο για το σύστημα πιόνι, επιθυμεί τόσο σφόδρα να αλλάξει αυτό τον κόσμο.

Σάββατο, Μαρτίου 03, 2007

Τα όνειρα ενός μπλόγκερ

Μετά από δύο εξαντλητικές ημέρες σωματικά και ψυχολογικά, επιτέλους μπόρεσα να κοιμηθώ κάποιες ώρες. Ήταν από αυτούς τους ύπνους με πολλά όνειρα.

Το περίεργο όμως δεν είναι ότι είδα όνειρα, είναι ότι αυτή τη φορά είχαν και comments. Ω ναι! Ανεβοκατέβαιναν τα αβατάρια σας δίπλα σε κάθε όνειρο σα να έπαιζα με τη ροδέλα του ποντικιού.

Στο πρώτο που σταμάτησα ήταν αυτό της Aphrodite, όπως πάντα. Ξέρω ότι θα βρω σχόλιο καθαρής ευφυίας που προσπαθεί να κρυφτεί πίσω από το χιούμορ και την καλοσύνη.

Μετά σταμάτησα στα δελφινάκια της Μάικα και λύθηκα από τα γέλια, ενώ ένιωσα άνεση, σα να μου μιλάει δικός μου αγαπημένος άνθρωπος. Το ίδιο έπαθα και με το σχόλιο του Πεζού Λόγου.

Μέχρι εκεί όμως, γιατί το επόμενο σχόλιο ήταν του Μένιου, ο οποίος άρχισε να μου τα χώνει. Πάω παρακάτω και βλέπω, λέει, μια σειρά από τη μπεμπελάκ: "Ουστ από δω βρωμόπαιδο!". Πήρε κουράγιο και ο Αστεροειδής και με στόλισε με μερικά μπινελίκια ακόμα.

Κατόπιν ο Δείμος, εκεί που σταμάτησε να μου διαβάζει μια μελέτη του για την πολυγαμία, τη δίπλωσε και άρχισε να με κοπανάει με αυτή, ίδιο φονικό όργανο. Από πίσω του και το τρολλ να με κυνηγάει με αυτά τα γυαλιστερά δόντια του για να με δαγκώσει. Μετά πλακώσαν και τα υπόλοιπα αβατάρια και ήταν όλα έτοιμα να με κατασπαράξουν.

Σιγά ρε παιδιά! Τι είχα κάνει πια! Είχα πάει λέει για καφέ με διάφορες αιθέριες υπάρξεις, που τις κατονόμασα στο αρχικό ποστ, αλλά επειδή ντάπηκα τις έσβησα και μετά, λέει, βρέθηκα μαζί τους σε ένα μεγάλο δωμάτιο.

Πω πω! πως κάνετε έτσι για ένα όνειρο!

(Πλάκα - πλάκα, χρειάζομαι ξεκούραση και χαλαρότερους ρυθμούς. Είδα όντως όνειρα με comments, αν και δυστυχώς σαν όνειρα δεν είχαν σχέση με αυτό που περιέγραψα).

Άνευ τίτλου

Ο αέρας πηχτός και υγρός με μια μυρωδιά καθαριότητας που παλεύει να σκεπάσει τη βρωμιά. Όσο καλά και να καταφέρνει τη δουλειά της, φίλη σου δε γίνεται ποτέ. Είναι από τη φύση της ένδειξη ότι βρίσκεσαι σε χώρο πόνου.

Όσο δεν τη χωνεύεις τούτη τη μυρωδιά, τόσο περισσότερο υποχρεούσαι να υποτάσσεσαι σ' αυτήν καθώς μεγαλώνεις. Μεγαλώνεις εσύ και μικραίνουν εκείνοι που σε γέννησαν.

Είναι αυτή η μυρωδιά που πάει πολύ με τη γκρίνια. Γκρίνια για το κράτος, γκρίνια για το σύστημα, για τους γιατρούς, για τον δίπλα σου, γκρίνια για όλα.

Διάβαζα πάλι χτες, κάπου δε θυμάμαι, ότι η Ελλάς παραμελεί τα νοσοκομεία για να αγοράζει βόμβες και πυραύλους. Πήρα μια καρέκλα και τη μετέφερα στο τέρμα του διαδρόμου. Κάθισα κάτω από το ανοιχτό παράθυρο, για να ξεχάσω για λίγο τη μυρωδιά που μισώ τόσο.

Κοίταξα λίγο το πολυόροφο κτήριο από ψηλά. Κυκλώπεια κατασκευή και δεν είναι η μόνη. Η γκρίνια θα ξεχαστεί. Το κτήριο αυτό μάλλον όχι. Θα το σκάψουν σε δυο χιλιάδες χρόνια από τώρα οι αρχαιολόγοι και θα μείνουν με το στόμα ανοιχτό, από το μέγεθος της δαιδαλώδους κατασκευής.

Νομίζατε δε θα είχε χιούμορ τούτο το ποστ; Να είσασταν από μια γωνιά να βλέπετε πως θα γελούσαν με τα χάλια των προγόνων τους οι αρχαιολόγοι του μέλλοντος. Μπορεί και να ανατρίχιαζαν όμως, όσο ανακάλυπταν τις λεπτομέρειες της αηδιαστικής ιατρικής της εποχής μας.

Καλώδια να μπαίνουν στις αρτηρίες, πόδια να βγαίνουν για να μπουν μέταλλα, κεφάλια να ανοίγουν, ραδιενέργεια να περνά στο σώμα και ουσίες, χιλιάδες χημικές ουσίες για να ξεγελούν το σώμα, να σώζουν ζωές ή μήπως να παρατείνουν τον πόνο τους;

Και κάπου εκεί και ο καθηγητής της Αρχαιολογίας. Μεγάλος και τρανός, να σημειώνει στο μπλοκάκι του μια - δυο προτάσεις για να τις γράψει αργότερα σε κάποιο βιβλίο:¨

"Οι άνθρωποι στον 20ο και στον 21ο αιώνα, εντελώς αμαθείς στα θέματα διατροφής και διατήρησης του σώματος και του μυαλού τους σε ισορροπία, χρειάζονταν πολύ συχνά περίθαλψη. Αυτή κυρίως παρεχόταν με το ίδιο παράλογο σύστημα σχέσεων εμπορογιατρού - ασθενούς πελάτη, που κυριαρχούσε την εποχή εκείνη σε όλο το φάσμα της κοινωνικής ζωής, μέσα σε γιγαντιαία κτήρια, που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν σα μικρές πολιτείες του πόνου".

Άραγε να υπήρχε κανείς κοντά τους που να έχυνε και ένα δάκρυ για τους ανθρώπους της γενιάς μας, για τον πόνο τους, για τη θλίψη τους, για το φόβο απέναντι στην αρρώστεια;