Τετάρτη, Ιουνίου 27, 2007

Κάντο για την πατρίδα ρε ντόκτορ!

Καλό το σεξ βρε παιδιά, αλλά έχουν αρχίσει να κόβονται τα πόδια μου. Αν υπάρχει κανείς γιατρός εκεί έξω ας μας παραχωρήσει καμιά δωρεάν συμβουλή.

Μαλακία είπα έτσι! Γιατρός και δωρεάν συμβουλή... Κάντο για την πατρίδα ρε ντόκτορ. Πρώτη φορά η Ελλάς πηδά την Αμερική, δεν είναι σωστό να την χάσουμε αυτή την ικανοποίηση λόγω ξεζουμίσματος.

Λοιπον, να σας πω και το άλλο για να μη με πάρετε με τις πέτρες με αυτά που λέω για το κορίτσι. Τα τελευταία 3 ποστ τα εκτύπωσα μαζί με τα σχόλια και τα διάβασα στη Βάλερι. Το γέλιο που ρίχνει είναι απίστευτο.

Σας γνωρίζει κι όλας πια με τα ονόματά σας. Ψιλοζηλεύει κι όλας με τόσες κυρίες που σχολιάζουν και μετά με κοιτάει με τα υγρά της μάτια, αυτά καλέ τα γεμάτα ηδονή και τυλίγει τα δυο της χέρια στο λαιμό μου και μετά τα δυο της πόδια γύρω από τη μέση μου και μετά ακουμπάει τα στήθη της στα δικά μου (με ευκολία λέμε)...

Γι' αυτό σου λέω βρε γιατρέ μου, κάνε κάτι... Μην πει κανείς βιάγκρα, τα πόδια μου κόβονται μόνο, τα υπόλοιπα άκρα δουλεύουν αβασάνιστα (και έλεγα που θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί αυτή η λέξη).

Α ναι... μην ξεχάσω, έχω και ένα μαγαζί που διοικώ. Η αφίσα βγήκε και από αύριο θα κρεμαστεί σε 4 σημεία σε όλη την ατόλη. Ο καπιταλισμός μπήκε για τα καλά στο νησί μας και υπεύθυνος "σε μουά".

Είναι ένας χοντρός με το μαγιό του. (Έπεισα τον Mr. Tampourine και έφερε έναν ξάδερφό του από άλλη ατόλη, του έφαγε και το 60% της πληρωμής). Είναι και ένας παπαγάλος δίπλα του.... και λέει η αφίσα: "What did the parrot say to mr. John? -Eat at Pit's if you want to see your bird again"

Για όσους έβαζαν χέρι στην μπροστά τους την ώρα των αγγλικών (ή και το αντίθετο) η μετάφραση έχει ως εξής: "Τι είπε ο παπαγάλος στον κύριο Τζον; - Φάε στου Πιτ, αν θέλεις να δεις το πουλί σου πάλι".

Είμαι πολύ αισιόδοξος για το αποτέλεσμα. Το χιούμορ κερδίζει πάντα. Τώρα θυμήθηκα και το Ρόσκο από τους Ντιουκς, που έλεγε oh goody goody... khhhh khhh kxx kx...

Σάββατο, Ιουνίου 23, 2007

Σεξ και μάρκετινγκ!

Γαμώτι μου γαμώτι. Δεν μπορώ να κάνω μπλόγκινγκ σχεδόν καθόλου. Όλο το σκέφτομαι, αλλά όλο κάτι τυχαίνει, μία τη βλέπω με το στριγκάκι και με ανάβει, μία πλένει τα πιάτα ελαφρά σκυπτώμενη και με φουντώνει, μία βλέπω το ρολόι και έχουν περάσει 5 ώρες από το προηγούμενο και γίνομαι μόνος μου παρανάλωμα.

Στην πυρά να με ρίξετε, διότι το 'χω παραξηλώσει (κυριολεκτικά και μεταφορικά). Αμάν, τι λέω! Στην πυρά σίγουρα, αν δε θέλετε να σας διαφθείρω κι εσάς. Εννοώ κι άλλο...

Δηλαδή όχι κι άλλο! Πόσο παραπάνω; (Εδώ είναι που το παίζω πια πολύ σίγουρος για τις επιδόσεις μου). Τέλος πάντων, ο λόγος που το γελοιοποιώ το πράγμα είναι γιατί είναι τόσο ωραίο που δεν το αντέχω. Η Βάλερι είναι όντως Supergirl.

Ε, μέσα σ' όλα αυτά είπα να το ρίξω λίγο και στη δουλειά. Δηλαδή ποια δουλειά, λέμε τώρα. Απλά είπα να οργανώσω μια διαφημιστική καμπάνια. Έριξα διάφορα συνθήματα στην αγορά:

1. "Φάε από το Pit's Place και νιώσε ανάλαφρος για όλη τη μέρα". Ο Τζόνι μου είπε ότι αυτό δε θα πιάσει γιατί ο κόσμος θα το συνδέσει με άσχημες μυρωδιές. Άτσα ο Τζόνι! Μετά από αυτό σκέφτομαι να του δώσω τη θέση του Marketing Director στο μαγαζί.

2. Sha la la la la la la φάε από το Pit's Place για να νιώσεις ωραία ya! (Το μάγκικο "ναι" στην περιοχή, κάνει καλή ομοιοκαταληξία, δεν ξέρω αν το πιάσατε;). "Τι 'ναι αυτό", μου λέει ο Τζόνι, "το 'χεις χάσει τελείως;"


3, "Υπάρχει μόνο ένας τρόπος να σώσουμε την ατόλη μας από τη βύθιση. Να τρώμε από το Pit's Place, που θα μας βοηθήσει να αποθέσουμε τα περιτά μας κιλά στο χώμα της, για να ψηλώνει μέρα με τη μέρα, πιο πολύ από τη θάλασσα". Δε χρειάστηκε να πει τίποτα ο Τζόνι. Πολύ ακραίο, το κατάλαβα κι από μόνος μου.

Ρίξτε καμιά ιδέα, βρε παιδιά.

Πέμπτη, Ιουνίου 14, 2007

Πλάκωσε πελατεία

Χάθηκα, το ξέρω είμαι απαράδεκτος, όμως τι να κάνω έχω πνιγεί στη δουλειά. Άλλαξε εντελώς το πράγμα και τέσσερις μέρες τώρα δεν προλαβαίνω να εξυπηρετώ. Τρεις πελάτες μπήκαν μέσα στο μαγαζί μου και η Βάλερι x 4. Όμως δεν τη μετράω στο λογαριασμό γιατί έτσι κι αλλιώς τσάμπα της τα δίνω.

Τ' αφεντικό τρελλάθηκε (αποτρελλάθηκε η σωστή λέξη, το άλλο ίσχυε και πριν), διότι ερωτεύτηκε. Τι ερωτεύτηκε δηλαδή, μπουρλότο έγινε.... παρανάλωμα λέμε.

Αααααχχχ! Βαρύς αναστεναγμός. Πήραμε και λεφτά από τους πελάτες. Ο πρώτος ήταν ένας ξάδερφος του Έλβις από το μπαρ. Αυτός για άλλον πήρε τα μπρόκολα. Ο άλλος ήταν ο Πούλγκα, ο κομπιουτεράς του νησιού. Αφασία τύπος, μαύρος, με γαμψή μύτη και ξερακιανός (από τους λίγους στο νησί). Λένε πως είναι διεθνούς φήμης κομπιουτεράς και δουλεύει για την κυβέρνηση. Έχει πολύ χιούμορ και είναι παντρεμένος με μια λευκή κοπέλα πολύ όμορφη. Αυτή έχει σίγουρα περισσότερο χιούμορ. Ούτε ο Πούλγκα ψώνισε για πάρτι του, πάντως.

Ο τρίτος, όμως, το πήρε σίγουρα για τον εαυτό του, γιατί ήρθε τρομαγμένος και με ρώτησε τι βάζω μέσα και αν πρέπει να πάει στο γιατρό. Τον σπούριξε τον κακομοίρη. Του εξήγησα πως αυτό είναι το μυστικό, το να ξαλαφρώνει εύκολα και πως θα πρέπει να ξαναπάει στο σπίτι του και να το απολαύσει. Τέτοιες χαρές, σπανίζουν στο νησί.

Ε, κάποια στιγμή, από την πολύ κούραση ξαναγύρισα και εγώ στήν καλύβα μου. Πέτυχα απ' έξω τον χοντρομπαλά του τοπικού ΟΤΕ. Όχι δεν είχε έρθει για να μου βάλλει τηλέφωνο. Ήρθε για να δει λέει τα καλώδια. Ρε δεν πάμε καλά! Τα ντικά σου καλώντια φίλε, έκουν λίγκο καεί; Γκάμιτσε με, μου λέει και σηκώνεται να φύγει. Όχι ρε, του λέω, το "γκάμιτσέ με", είναι το καλημέρα στα ελληνικά. Τώρα είναι βράδυ, τώρα λέμε "Είμαι κερατά".

-"Είμαι κερατά!", μου απαντάει αυτός, όλο χάρη.

Δόξα σοι ο Θεός, να και ένας Δημόσιος Υπάλληλος που το παραδέχεται, είπα εγώ απέξω μου.

Επίσης, πρέπει να σας πω πως βρήκα λύση και για το μαγαζί. Θα γίνει πάταγος από την άλλη εβδομάδα. Αυτά για την ώρα. Αύριο πάλι.

Όχι όχι μη κλείνετε... ξέχασα κάτι. Αύριο το βραδάκι θα κάνω το τραπέζι στη Βάλερι. Κουφάλα ναυαγέ, πόσοι μήνες πέρασαν;

Κυριακή, Ιουνίου 10, 2007

Σοβαρότης είπαμε....

Τι να πω! Τι! - να πω... τι να πω; πω πω, δεν ξέρω τι να πω... για τα χαρίσματά της εννοώ... της Βάλερι. Με έχετε συνηθίσει να είμαι σαχλαμάρας και να σκέφτομαι μόνο τον πήδο. Κανένα βάθος δηλαδή. Καμία σοβαρότης ούτως ειπείν.

Ε! λοιπόν σήμερα αλλάζω. Θα είμαι διαφορετικός. Σοβαρός μέχρι εκεί που δεν πάει και θα αναλύσω μόνο τα ψυχικά χαρίσματα αυτού του κοριτσιού.

Ας τα πάρω τα πράγματα από την αρχή. Το πρωί πήγα στο "χόσπιταλ", για να μου αλλάξουν γάζες. Με ανέλαβε η Βάλερι, εγώ έκανα πως δεν πονάω για να δείξω άντρας... δε θα πω παρακάτω, είπαμε θα είμαι σοβαρός. Πονάς μου λέει; (ούτε τι της είπα θα πω).

Πότε θα μου κάνεις την τιμή να έρθεις στην καλύβα μου, για δείπνο; Σήμερα μου απαντάει. Εκεί πόνεσα, αλλά δε θα πω τίποτα για το ποιες σκέψεις με πλημμύρισαν.

Το απογευματάκι όλα ήταν έτοιμα. Είχα προμηθευτεί φαγητά από το εστιατόριο, έτσι κι αλλιώς πάλι έμειναν, και το ταπέζι ήταν πλούσιο από πρασινάδα. Μου είπε πως είναι ευτυχής που άνοιξα τέτοιο μαγαζί, γιατί πλέον θα μπορούσε κάτι να τρώει απ' έξω. Είναι και αυτή σχεδόν χορτοφάγος. Τώρα μην πείτε εσείς.

Είναι γιατρός από πεποίθηση. Έχει βρεθεί στα πιο μακρινά μέρη του κόσμου για να προσφέρει βοήθεια σε όσους τη χρειάζονται. Στα Κιριμπάτι βρίσκεται εδώ και 6 μήνες και δε σχεδιάζει να φύγει σύντομα. Ούτε κι εγώ θα έλεγα, αλλά δε θα το πω.

Τη ρώτησα αν έχει παρατηρήσει κάτι περίεργο με τα παιδιά στο νησί. Μου είπε πως συχνά της έρχονται κάποια με σπασμένα χέρια ή και πόδια, αλλά δεν μπορεί να καταλάβει γιατί τόσο συχνά. Επίσης έχει πολλά με ζαχαρώδη διαβήτη, ενώ συνάντησε και κάποια μάλλον με βουλωμένες αρτηρίες. Ας μην πω τίποτα γι' αυτό.

Σχέσεις... άσε δε θα το πω ούτε αυτό, είπαμε είμαι εγκρατής. Με τον μπάτσο δε συμβαίνει τίποτα. Της κολλάει σαν τσιμπούρι και δεν ξέρει πως να τον κάνει πέρα. Αφού τελειώσαμε, μου είπε πως χάρηκε όταν με είδε στο νησί και ότι μετά τη σημερινή κουβέντα μας καταλαβαίνει πια και το λόγο που χάρηκε. Ο Τζόνι την περίμενε στο αμάξι. Έμεινα να την κοιτώ που έφευγε...

Κι εγώ χάρηκα πάρα πολύ, αλλά δε θα πω γιατί... όχι δεν αντέχω... αστο διάλο με τη σοβαρότητα... θα το πω... τι ποπός είναι αυτός!!!!! Χριστέ κι Απόστολε και όλοι οι παρθενομάρτυρες, αυτός ο ποπός, αυτό το σχήμα, ήρθε και κάθισε σε κάποια καίρια υποδοχή του εγκεφάλου και έχει αναστείλει όλες τις υπόλοιπες λειτουργίες του.

Ε, ρε και να γίνει τίποτα!

Παρασκευή, Ιουνίου 08, 2007

Στο χόσπιταλ

Συγγνώμη που δεν έγραφα τόσο καιρό, δεν είναι που σας έγγραφα, παρότι ούτε στα μπλογκ σας γράφω πια, και όλο λέω πως θα ξαναγράψω, άλλα όλο με γράφω που το λέω αυτό. Του γραψίματος έχει γίνει, όποιος μπορεί ας τα ξεμπερδέψει.

Τα λέω έτσι μπερδεμένα και πολλά, γιατί τα βλέπω διπλά. Αυτός ο Τζόνι καλός, καλός, αλλά κανένα ταλέντο στο κάρφωμα των ραφιών. Ένας πελάτης μπήκε όλος κι όλος, ο υπομπάτσος Νατάσσα, με το λουκ του Μπαντ Σπένσερ και όπως ήταν φυσικό σκιστήκαμε να τον εξυπηρετήσουμε.

Πάω να πιάσω τη ρίγανη από το πλάι του ραφιού και ξεκαρφώνεται αυτό για να μου αραδιάσει στο κεφάλι διαδοχικά ένα λαδερό, 10 αλατιέρες, 3κιλά μαύρης ζάχαρης, ένα κιλό αλεύρι, μια κουτάλα, μια κατσαρόλα και το καπάκι της.

Προσπαθούσα να ανεβάσω το ράφι ψηλά αλλά το λάδι που χύθηκε με έκανε να γλιστράω κάθε φορά που το οριζοντίωνα και έτσι απλά έκανα κεφαλιές στα αντικείμενα και τακουνάκια για να πέφτουν μετά στα μαλακά και να μη σπάνε. Για κακή μου τύχη όμως αυτό το ούφο ο Τζόνι είχε βάλει τελευταία στα δεξιά του ραφιού μια σπάλα που πήρα προχτές για να χτυπάω τις μπριζόλες, καθώς αποφάσισα εν μέρει να ακολουθήσω τη συμβουλή σας και να βάλω και λίγο κρέας.

Με κάψατε. Η σπάλα ήταν 2,5 κιλά μέταλο, η κεφαλιά έγινε αλλά γκολ μπήκα εγώ. Ξάπλωσα φαρδύς πλατύς στο πάτωμα, ο μπάτσος πρέπει να γέλαγε, ο Τζόνι χαμογελούσε από πάνω μου και η Σύλβα του έριξε μια σφαλιάρα για να με πάνε στο νοσοκομείο.

Ωραίο νοσοκομείο κι αυτό! Σαν δίπατο αγροτικό στο Κάτω Πωγώνι. Έπειτα θυμάμαι ήρθε ένας άγγελος πάνω από το ανοιγμένο μου κεφάλι. Ήταν η Βάλερι. Τελικά είναι γιατρίνα. Με κοίταξε με στοργή. Έπειτα θυμάμαι έφυγε ο Άγγελος και ήρθε ο Βελζεβούλης ο ίδιος. Είχε το σώμα βοδιού και το πρόσωπο του Βενιζέλου στο πιο μαύρο του. Φορούσε και άσπρη ποδιά, προφανώς για καμουφλάζ.

Μου έριξε κάτι οινοπνέματα, κάτι σπρέι, μου ξύρισε κάπως το κεφάλι και άρχισε να με ράβει. Τώρα ξέρω πως είναι να είσαι εργόχειρο και να σε τρυπάει με τη βελόνα μια γιαγιά με πάρκινσον. Έπειτα θυμάμαι τη Βάλερι στην άκρη της πόρτας να με κοιτάει, έπειτα το Βενιζελούλη να μου πιάνει το κεφάλι και να προσπαθεί να μου το ξαναανοίξει για να δει αν πάει καλά, έπειτα να του δίνω στο χέρι 20 δολλάρια, έπειτα να φέρνει αλοιφές και σπρέι και μπαμπάκια και νοσοκόμες μαζί του και να μεταμορφώνονται τα χέρια του σε φτερά και το άγγιγμα του σε χάδι.

Λίγο ακόμα και από τη ζαλάδα μου θα του έπιανα το βυζί που κρεμόταν μέσα από την ποδιά του.

Παντού οι ίδιοι είστε ρε! Ουστ! (Η Βάλερι εξαιρείται).

Δευτέρα, Ιουνίου 04, 2007

Πελάτεεεεες μου!

Φάτε την, φάτε τηηηην... που μου λέγατε πως δε θα μπει κανείς να φάει μπρόκολα.

Διαψευστήκατε οι Κασσάνδρες που προβλέπατε πως δε θα πατήσει κουνούπι στο μαγαζί. Βρε μήπως τα παίρνετε κι εσείς από τους χασάπηδες στη Βαρβάκειο; Μήπως είστε θαυμαστές της γελάδας στην τηλεόραση; μήπως είστε κι εσείς υπέρ της συστηματικής εκτροφής της Βέφας με σκοπό την κατανάλωσή της; Ωχ! Ανάποδα τα έγραψα αυτά. Δεν πάει στο διάολο, βαριέμαι να τα διορθώσω τώρα... καταλάβατε τι είπα.

Μια μέρα μόλις λειτουργίας και το εστιατόριο χωρίς όνομα, κατέγραψε ρεκόρ επισκεπτών. Μιλάμε ούτε εγώ το περίμενα τόσο πολύ. Έμπαιναν οι επισκέπτες ανά δεκάδες όλη την ημέρα κι εμείς δεν αφήσαμε σχεδόν κανένα να ξεφύγει. Τους ξεπαστρέψαμε όλους! Διότι όχι μόνο κουνούπι τελικά μπήκε αλλά και μύγα... πολύ μύγα ρε παιδιά έχει εδώ στα Κιριμπάτι! πολύ μύγα ρε γαμώτο.

Πιάστηκε το χέρι μου να τις κοπανάω. Τώρα μιλάμε είμαι πτώμα στην κούραση, αλλά έχω κάνει ένα μπράτσο σαν του Ποπάι... λίγο που βάραγα τις μύγες, λίγο που έφαγα όλο το σπανάκι για να μην πάει χαμένο εντελώς, πόσο νομίζετε ότι θέλει να γίνει το κακό;

Ήταν και μία πολύ δυναμική και τσαχπίνα που δεν μπορούσαμε να την κεντράρουμε. Τη βάραγε ο Τζόνι, βζζζζζζ, αυτή του ξέφευγε, την κυνήγαγα εγώ, βζζζζζ αυτή πάλι στη μεριά του Τζόνι. Ώσπου κουράστηκε να την κυνηγάμε και στάθηκε σε ένα ράφι.

"Έλα δω μωρή ρουφιάνα", της λέω και ορμάω με μια ιπτάμενη κίνηση "κουνγκ - φου" και την ξαπλώνω κάτω με τη δολοφονική μου μυγοσκοτώστρα. Δεν ήταν μύγα, ελικόπτερο "Χιούιτ" ήταν! Προς στιγμή σκέφτηκα να βάλω και κανένα κρεοφαγικό πιάτο στο μενού. Τέζα ήταν, τσάμπα ήταν και θα έβγαζε σίγουρα τρείς με τέσσερις μπριζόλες.

Τέλος πάντων... αυτά! Ούτε ένα δολάριο είσπραξη σήμερα. Πετάξαμε και κάποια μαγειρεμένα στα σκουπίδια και διώξαμε και τα σκυλιά από τη γειτονιά. Τα κωλόσκυλα, έχουν μάθει και αυτά στο κρέας, αλλά να δω ποιος θα τους κάνει "μπάι πάς", που αντί για σάλιο από τα σαγόνια τους, στάζουν χοληστερίνη.

Μη βιάζεστε όμως. Ένας Ναυπλιεύς δεν το βάζει ποτέ κάτω. Θα επιμείνουμε μέχρι το νερό να φτάσει πάνω από τη μύτη μας και να αρχίσουν τα αυτιά μας να βγάζουν μπουρμπουλήθρες. Όπως και όλοι εδώ στην ατόλη, που βουλιάζει σιγά - σιγά.

Κυριακή, Ιουνίου 03, 2007

Τα εγκαίνια

Ναι! Σιγά μην κάναμε και εγκαίνια. Τι είμαστε; τίποτα προληπτικοί; Σε οικογενειακό κλίμα φτιάξαμε εκεί ένα μεζεδάκι με μπρόκολα και άλλα χορτοφαγικά εδέσματα, ήπιαμε και μερικές μπύρες.

Ανασκευάζω... μόνο μπύρες ήπιαμε, τα εδέσματα έμειναν στο τραπέζι. Ο,τι έφαγα μόνος μου. Με προβληματίζει αυτό. Ο Τζόνι έγινε κουρούμπελο από τις μπύρες. Γύρω στη δέκατη του έβαλα χέρι.

-Δεν έχει άλλη μπύρα Τζόνι. Αν θες μπύρα θα φας πρώτα ένα μπρόκολο...

Χρατς, μαχαίρι τις μπύρες ο Τζόνι, είχε και να οδηγήσει μέχρι την καλύβα. Κι αυτό με προβληματίζει...

Πιστεύω όμως πως αυτός τουλάχιστο τα λιγουρευόταν τα πιάτα. Απλά έκανα το λάθος και στο σερβίρισμα τους είπα πως όλα τα φαγητά μας είναι αφροδισιακά... με κοίταξαν με έκπληξη... τους κοίταξα και εγώ... ναι... εννοώ πως αν φας από αυτά, σου σηκώνεται αμέσως και πέφτει δύσκολα. Τώρα κατάλαβαν!

Αλλά το αστείο μου είχε αντίθετα αποτελέσματα. Ο Τζόνι κοίταξε τη Ρέτζα, μετά τα παιδιά του που έπαιζαν εκεί κοντά και δεν ακούμπησε ούτε κομματάκι. Τότε άρχισε να το ρίχνει και στις μπύρες που λέγαμε. Η Ρέτζα αυτόματα πήρε μια μπουκιά, αλλά τη μασούσε για μισή ώρα. Δεύτερη γιοκ.

Το σουαρέ τελείωσε πριν μια ώρα περίπου. Όμορφα ήταν δε λέω, αλλά οι συνδαιτυμόνες μου, ο Τζόνι, η Ρέτζα, η Σύλβα, άρχισαν να πεινάνε κατά τις 10 και την έκαναν για τις καλύβες τους και τα ζεστά μπιφτέκια τους.

Ρε σεις; μήπως έχω κάνει λάθος;

Αλλά και να έχω κάνει λάθος, σκασίλα μου! Πέρασε το μωρό έξω από το μαγαζί. Την προσκάλεσα να έρθει μέσα. "Ενάδερ τάιμ" μου λέει και μου χαμογελά με αυτά τα κατάλευκα δοντάκια της. Δεν υπάρχει περίπτωση. Το κορίτσι είναι τρελό για την πάρτι μου. "Ενάδερ τάιμ", με νάζι και με χάρη και με υπόσχεση για φλογερές, καυτές πιπεριές... όχι συγγνώμη, βραδιές. Παρασύρομαι από τα επαγγελματικά μερικές φορές.

Υ.Σ. Βοήθεια!!! Δεν έχω βρει ακόμα όνομα για το μαγαζί και πρέπει να φτιάξω ταμπέλα. Ακούω προτάσεις


Παρασκευή, Ιουνίου 01, 2007

Για την Αμαλία

«Ο ασθενής έχει το δικαίωμα του σεβασμού του προσώπου του και της ανθρώπινης αξιοπρέπειάς του.»

Μην πάρεις φακελάκι - Μην δώσεις φακελάκι

(σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 47 του Ν. 2071/ 1992)

«Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδιά, όχι ο κανόνας...»

(Αμαλία Καλυβίνου, 1977-2007)

Από την ηλικία των οκτώ ετών, η Αμαλία ξεκίνησε να πονάει. Παρά τις συνεχείς επισκέψεις της σε γιατρούς και νοσοκομεία, κανένας δεν κατάφερε να διαγνώσει εγκαίρως το καλόηθες νευρίνωμα στο πόδι της. Δεκαεπτά χρόνια αργότερα, η Αμαλία έμαθε ότι το νευρίνωμα είχε πια μεταλλαχθεί σε κακόηθες νεόπλασμα.

Για τα επόμενα πέντε χρόνια η Αμαλία είχε να παλέψει όχι μόνο με τον καρκίνο και τον ακρωτηριασμό, αλλά και με την παθογένεια ενός Εθνικού Συστήματος Υγείας που επιλέγει να κλείνει τα μάτια στα φακελάκια κι επιμένει να κωλυσιεργεί με παράλογες γραφειοκρατικές διαδικασίες. Εκτός από τις ακτινοβολίες και τη χημειοθεραπεία, η Αμαλία είχε να αντιμετωπίσει την οικονομική εκμετάλλευση από γιατρούς που στάθηκαν απέναντί της και όχι δίπλα της. Πέρα από τον πόνο, είχε να υπομείνει την απληστία των ιδιωτικών κλινικών και την ταλαιπωρία στις ουρές των ασφαλιστικών ταμείων για μία σφραγίδα.


Η Αμαλία άφησε την τελευταία της πνοή την Παρασκευή 25 Μαϊου 2007. Ήταν μόλις 30 ετών.

Πριν φύγει, πρόλαβε να καταγράψει την εμπειρία της και να τη μοιραστεί μαζί μας μέσα από το διαδικτυακό της ημερολόγιο. Στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://fakellaki.blogspot.com, η νεαρή φιλόλογος κατήγγειλε επώνυμα τους γιατρούς που αναγκάστηκε να δωροδοκήσει, επαινώντας παράλληλα εκείνους που επέλεξαν να τιμήσουν τον Ορκο του Ιπποκράτη. Η μαρτυρία της συγκίνησε χιλιάδες ανθρώπους, που της στάθηκαν συμπαραστάτες στον άνισο αγώνα της μέχρι το τέλος.

«Ο στόχος της Αμαλίας ήταν να πει την ιστορία της, ώστε μέσα απ' αυτήν να αφυπνίσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους και συνειδήσεις. Κυρίως ήθελε να δείξει ότι υπάρχουν τρόποι αντίστασης στην αυθαιρεσία και την εξουσία των ασυνείδητων και ανάλγητων γιατρών, αλλά και των γραφειοκρατών υπαλλήλων του συστήματος υγείας.»

(Δικαία Τσαβαρή και Γεωργία Καλυβίνου - μητέρα και αδελφή της Αμαλίας)

Σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 77 του Ν. 2071/1992, θεωρείται πειθαρχικό παράπτωμα για τους γιατρούς του Ε.Σ.Υ:

«Η δωροληψία και ιδίως η λήψη αμοιβής και η αποδοχή οποιασδήποτε άλλης περιουσιακής παροχής, για την προσφορά οποιασδήποτε ιατρικής υπηρεσίας.»

Η Αμαλία Καλυβίνου αγωνίστηκε για πράγματα που θεωρούνται αυτονόητα σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος. Δυστυχώς δεν είναι και τόσο αυτονόητα στην Ελλάδα. Συνεχίζοντας την προσπάθεια που ξεκίνησε η Αμαλία, διαμαρτυρόμαστε δημόσια και απαιτούμε:

* ΝΑ ΛΗΦΘΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΜΕΤΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΤΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ ΚΑΙ Η ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΕΠΙΦΕΡΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ
* ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΙΟ ΕΥΕΛΙΚΤΟΣ Ο ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΗ ΘΡΗΝΗΣΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΘΥΜΑΤΑ ΤΩΝ ΧΡΟΝΟΒΟΡΩΝ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΩΝ
* ΝΑ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ ΑΥΣΤΗΡΟΤΕΡΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΣΤΗ ΔΙΑΠΛΟΚΗ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ ΚΑΙ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ
* ΝΑ ΑΞΙΟΠΟΙΗΘΟΥΝ ΟΙ ΑΝΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΕΣ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΕΣ ΥΠΟΔΟΜΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΣΥΝΕΧΗΣ ΚΑΙ ΑΡΤΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΚΑΤΑΡΤΙΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΝΟΣΗΛΕΥΤΕΣ ΤΟΥ Ε.Σ.Υ.
* ΝΑ ΚΑΘΙΕΡΩΘΕΙ Η ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΦΑΚΕΛΟΥ ΤΟΥ ΑΣΘΕΝΟΥΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΩΣ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΠΙΣΠΕΥΔΕΤΑΙ Η ΣΩΣΤΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑ



ΑΣ ΠΑΨΕΙ ΠΛΕΟΝ Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΩΝ, ΠΟΥ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ ΝΑ ΛΑΔΩΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΠΑΡΑ ΝΑ ΑΜΕΙΒΟΝΤΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΩΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ.

* ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ
* ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ
* ΟΧΙ ΑΛΛΟΣ ΕΜΠΑΙΓΜΟΣ


ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ ΔΩΡΕΑΝ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ. ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.

Την επόμενη φορά που θα χρειαστεί να δώσετε φακελάκι, μην το κάνετε. Προτιμήστε καλύτερα να κάνετε μια δωρεά. Η τελευταία επιθυμία της Αμαλίας ήταν η ενίσχυση της υπό ανέγερση Ογκολογικής Μονάδας Παίδων

(Σύλλογος Ελπίδα, τηλ: 210-7757153, e-mail: infο@elpida.org, λογαριασμός Εθνικής Τράπεζας: 080/480898-36, λογαριασμός Alphabank: 152-002-002-000-515. Θυμηθείτε να αναφέρετε ότι η δωρεά σας είναι "για την Αμαλία").



ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΦΙΛΩΝ ΤΗΣ ΑΜΑΛΙΑΣ