Πέμπτη, Νοεμβρίου 30, 2006

Ο αδιάκριτος ανηψιός (2)

Δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω με όλους σας. Αλλά θα το πω με δικά μου λόγια.

Αυτό που εξακολουθώ να μην καταλαβαίνω είναι πως μια παιδική μου παρόρμηση (την αδιακρισία), προσπαθεί η κοινωνία να μου την αναστείλει από τα πρώτα μου βήματα;

Θα μεγαλώσω όμως και θα μάθω.

Για την ώρα πιστεύω ότι την αδιακρισία την έχουμε ανάγκη, όσο και την ανάγκη να ζήσουμε. Θέλουμε να μας βλέπουν γυμνούς, άγριους, τρυφερούς ή ότι άλλο έχουμε μέσα μας. Θέλουμε όμως να βλέπουμε και τους άλλους σε αυτή την κατάσταση.

Όταν ο κόσμος άρει τους διωγμούς κατά της αδιακρισίας, έχει ελπίδες να αλλάξει προς το καλύτερο! (Ο καθένας με τον πόνο του, ε;)

Είμαστε μπουκάλια γεμάτα με μηνύματα. Μηνύματα γραμμένα από τη μοναξιά μας, τις μελέτες μας, τις γιορτές μας, τις αρρώστιες μας, τους άλλους και κυρίως μηνύματα γραμμένα μέχρι τα 3-4 χρόνια μας.

Στεκόμαστε στην ακροθαλασσιά και κάποια στιγμή, τσούπ, πηδάμε μέσα για το πρώτο μας ταξίδι. Το πρόβλημα είναι ότι δεν μπορούμε να διαλέξουμε εμείς αυτούς που θα μας βρουν. Θα μας διαλέξουν αυτοί (αυτές).

Οπότε υπάρχει κίνδυνος να πέσουμε και στα χέρια της Βικτώρια Μπέκαμ ή και της Βίσση όπως φημολογείται. Και υπάρχουν και χειρότερα.

Αυτά είναι και τα μπλογκάκια για τους περισσότερους από εμάς. Η ανάγκη μας να πέσουμε σε εναλλακτικές θάλασσες, η ανάγκη μας να μας βρουν αυτοί που θέλουμε και όταν καταλάβουμε ότι αυτοί που μας διαβάζουν δεν είναι αυτό που ζητάμε, να τους κάνουμε ένα delete και μην τον είδατε.


Υ.Σ. Εσείς τι λέτε;

Τετάρτη, Νοεμβρίου 29, 2006

Ο αδιάκριτος ανηψιός (1)

Πρέπει να ήμουν 5 χρονών όταν βγήκα κρυφά από την πόρτα της κουζίνας του παλιού μας σπιτιού, διέσχισα με προσεχτικά βήματα τη μικρή μας αυλίτσα, έφτασα στην ξύλινη πόρτα της εξωτερικής τουαλέτας και κρυφαντίκρυσα τα δύο ολοστρόγγυλα, κατάλευκα μπαλόνια της θείας μου, που προσπαθούσε να κάνει μπάνιο.

Κοίταξα λίγο χαμηλότερα και θυμάμαι ακόμα και σήμερα το δασώδες ηβαίο της να ξεπροβάλλει σαν το υγρό γρασίδι της αυγούλας.

Και καθώς η ποιητική μου διάθεση μεγάλωνε την παιδική μου σηκωμάρα (ή μήπως το αντίθετο;) δυο ξένα χέρια με άρπαξαν και με σήκωσαν σα γερανός.

Δε με πείραξαν οι φωνές, ούτε οι παντοφλιές της μάνας μου. Χε, χε! συνηθισμένα τα βουνά απ’τα χιόνια.

Αυτό που με πείραξε είναι αυτή η ακατανόητη λέξη της θείας μου, που και το γυμνάσιο είχε βγάλει και ήταν και από την Αθήνα. Με είπε «αδιάκριτο».

Τη λέξη την ξανάκουσα από κάποιες συμμαθήτριες μου και στο δημοτικό και στο Γυμνάσιο, πάνω κάτω για τους ίδιους λόγους και έτσι έμαθα και το νόημα της.

Καινούρια διάσταση, όμως, απέκτησε όταν μετακόμισα, νεαρός φοιτητής, στη Θεσσαλονίκη. Εκεί έγινε συνώνυμο της βλαχιάς.

Αν δεν είσαι από την Αθήνα ή τη Θεσσαλονίκη, εξ’ορισμού είσαι βλάχος και το φοβερότερο σημάδι μαζί με το κουσούρι της ομιλίας, αν υπάρχει αυτό, είναι η αδιακρισία σου.

Με τον καιρό έμαθα και να αντιμετωπίζω, όταν με συνέφερε, τις επιθέσεις αυτού του τύπου. «Δεν είμαι αδιάκριτος, φιλοπερίεργος είμαι». Θυμάμαι τους τσάκιζα με αυτό.

Γενικά, γνωρίζω ότι η αδιακρισία είναι κακό πράγμα.

Να ρωτήσω όμως τώρα κάτι, που με απασχολεί;

Αφού είναι η αδιακρισία τόσο κακό πράγμα, γιατί εσείς που είμαι σίγουρος ότι την κατακρίνετε πιο πολύ από όλους, γράφετε τόσα πράγματα για τον εαυτό σας και αγωνίζεστε τόσο πολύ με τα blogs να μάθει ο κόσμος τα σώψυχα σας;

Συνεχίζεται κατόπιν αιχμηρών απαντήσεων…

Τρίτη, Νοεμβρίου 28, 2006

Βλακολόγος - Ηλιθιολόγος (δρ)

Με κούρασε ο εαυτός μου. Ενδοσκοπήσεις, παραιτήσεις, απαντήσεις. Ελπίζω να κάνω καιρό να μιλήσω γι’ αυτόν.

Λέω να ασχοληθώ με κάτι πιο ευχάριστο: την επικαιρότητα.

Θα ήθελα να είχα ένα παράθυρο κι εγώ και να αναλύσω την προσωπικότητα του δράστη του φοβερού εγκλήματος του Αγρινίου, ως ειδικός βλακολόγος, ηλιθιολόγος (δρ).

Ο δράστης λοιπόν είναι μια προσωπικότητα μάλλον σε σύγχυση. Το πρωί δε γνωρίζει αν πρέπει να βλέπει Καμπουράκη, Παπαδάκη ή Αυτιά. Το δίλημμα του μεγάλωσε με την είσοδο στο παιχνίδι του Τέρενς Κουίκ.

Είναι ιδιαίτερα φιλομαθής, καθώς το μεσημέρι του το περνάει παρέα με την Τατιάνα ή το Βουτσινά (έτσι δεν τον λένε;).

Είμαι πεπεισμένος ότι έχει και κοινωνική παιδεία. Τα απογεύματα βλέπει Μικρούτσικο ότι και να παρουσιάζει αυτός. Όσα επεισόδια της Πάνια χάνει, βάζει τη γυναίκα του να του τα γράφει στο video.

Πρέπει να έχει και διασυνδέσεις με το εξωτερικό. Δείχνει ιδιαίτερη προτίμηση στις Αμερικάνικες ταινίες, ιδίως εκείνες που το κλάσμα φόνου/ατάκας είναι 3/1.

Έχει πολύ οξυμένα πολιτικοκοινωνικά αντανακλαστικά. Zappάρει σε κλάσματα δευτερολέπτου ανάμεσα στον Πρετεντέρη, τον Κακαουνάκη, τον Τράγκα, τον Ευαγγελάτο και όλους τους υπόλοιπους. Θέλει να τους δει και να τους ακούσει όλους.

Τι κρίμα να μην έχω ένα παράθυρο, να πω σε όλους αυτούς τους αναλυτές ότι για την προσωπικότητά του φονιά φταίνε αυτοί και μάλιστα πιο πολύ από όσο νομίζουν.

Τους προτείνω να μη στείλουν τα παιδιά τους στο σχολείο από αύριο. Ας τα αφήσουν αμόρφωτα (όπως έχουν αφήσει τη μεγάλη μερίδα του πληθυσμού της επαρχίας) να βλέπουν στην τηλεόραση τους μπαμπάδες και τις μαμάδες τους. Επένδυση είναι. Θα έρθει η μέρα που θα βγάλουν τέτοια αποκλειστικότητα με το παιδί τους, που δε θα την πιστεύει το Πανελλήνιο!

Δευτέρα, Νοεμβρίου 27, 2006

Αγαπητοί συνεργάτες

Αγαπητοί συνεργάτες,

Αυτό που μου τη σπάει πιο πολύ από όλα είναι ότι σήμερα είναι Δευτέρα.

Και μου τη σπάει γιατί αύριο θα είναι Τρίτη και μεθαύριο Τετάρτη και θα έρθει και η Παρασκευή και θα σκέφτομαι πότε ήταν Δευτέρα και πόσο γρήγορα πέρασαν οι ενδιάμεσες ημέρες.

Μου τη σπάει ακόμα γιατί κάνουμε meetings στα οποία μου μιλούν για draft προσεγγίσεις, για επικείμενα business plans, για μεγάλα projects.

Όλες οι διάνοιες του σήμερα την έχουν την αγγλογενή ορολογία του marketing στην άκρη της (φαρμακερής) γλωσσίτσας τους.

Ε λοιπόν εγώ θα σας απαντήσω σε άπταιστα ελληνικά: Μαλακίες λέτε συνάδελφοι του αδαή και μίζερου παλιού μου εαυτού!

Εγώ την έκανα! Πήρα το δρόμο που οδηγεί έξω από τη μιζέρια, μακριά από αυτή την πόλη, κατευθείαν στην αγκαλιά μιας ομορφότερης ζωής.

Και ξέρετε κάτι δειλοί και ανόητοι συνέταιροι εμού του πρώην δυστυχή; Όταν θα μου χτυπήσετε την πόρτα για να έρθετε στον κήπο μου, εγώ θα σας ανοίξω, γιατί δεν έφυγα για μένα, για εσάς έφυγα, για να αλλάξω κάποτε τη θλιβερή ζωή σας.

Θα τα λέμε λοιπόν.

Υ.Σ. Σήμερα υπέβαλα φαρδιά πλατιά την παραιτησαααάρα μου…

Παρασκευή, Νοεμβρίου 24, 2006

Πιστεύετε ότι πρέπει να αφήσω την πρωινή μου δουλειά για να αλλάξω τον κόσμο;

Έχω μια καλή δουλειά. Νταγκα – ντάγκα δυο χιλιάρικα το μήνα. Μου πρότειναν προαγωγή πρόσφατα τουτ’έστιν αντί να φεύγω στις 8 θα φεύγω στις 10

Έχω τη ζωούλα μου, το σπιτάκι μου, χτίζω και ένα στο hometown, τουτ’ έστιν μόλις το προσημείωσα για να πάρω το δάνειο.

Μένω και ψηλά στο βουνό και αγναντεύω το Σαρωνικό, τουτ’ έστιν βλέπω κάθε πρωί τη μαυρίλα στην οποία κατευθύνομαι αμέσως μετά.

Έχω και τ’ αυτοκινητάκι μου. Σκέφτομαι να πάρω και ένα μεγαλύτερο με την προαγωγή, τουτ’ έστιν να προσθέσω 1-2 μέτρα στο καθημερινό μου μποτιλιάρισμα.

Είμαι και πολύ καλός εραστής, ασταμάτητος, φλογερός, εκρηκτικός και τρυφερός, τουτ’ έστιν πάω με γυναίκα μία φορά το μήνα κατά μέσο όρο και ψιλομαλακίζομαι απ’ ανάμεσα.

Οικογένεια θέλω πολύ να κάνω, έχω φτάσει και τα 30, τουτ’ έστιν να κάνω 1-2 παιδιά, γιατί παραπάνω δε λέει, θα φαλιρίσουμε.

Έχω και τη μορφωσούλα μου, την καλλιέργειά μου, αριστούχος του πανεπιστημίου, τουτ’ έστιν σπούδασα ιστορικός και πουλάω σπρέι για μύγες και κουνούπια.

Είμαι και οικολογικά ευαίσθητος. Αααα! Αυτό να λέγεται, τουτ’ έστιν συνθλίβω πάντα τα μπουκάλια του εμφιαλωμένου νερού πριν τα πετάξω στα σκουπίδια.

Ό, τι και να έκανα στη ζωή μου ήμουν πάντα πρώτος και δεύτερος μόνο αν υπήρχε κάποιο μεγάλο βύσμα, τουτ’ έστιν έχω πάρει βραβεία από τα χέρια των περισσοτέρων παιδεραστών αυτής της χώρας.

Πείτε μου σας παρακαλώ, αν αντέξατε να διαβάζετε μέχρι τώρα, να την παρατήσω την πρωινή μου δουλειά και να προσπαθήσω να αλλάξω τον κόσμο, τουλάχιστο τον δικό μου;

Πέμπτη, Νοεμβρίου 23, 2006

Οι μικρές χαρές της ζωής.

Χαρά νο 1:
Ήμουν στο φανάρι και έβλεπα τον Πακιστανό (;) να παρακαλάει τους πριν από μένα για ελεημοσύνη. Είχα αρχίσει να αγχώνομαι καθώς με πλησίαζε και άξαφνα, ο μπροστινός μου του έκανε νεύμα και άρχισε να σκουπίζει το «παρμπριζ» του. Τι χαρά; Τι ανακούφιση. Του έδωσε και κάτι ψιλά… το τσέκαρα.

Χαρά νο 2:
ΑΕΚ δεν είμαι, αλλά προχτές είδα το σκορ στο Teletext και ήταν τελικό. Μόλις είχαμε κερδίσει τη Μίλαν. Μπορούσα πια να κοιμηθώ ήσυχος. Επίσης, στο τελευταίο παιχνίδι ασυλίας στο Survivor είχαμε πάλι κερδίσει εμείς.

Χαρά νο 3:
Αυτή ήταν χτές. Τετάρτη στη 1 ακριβώς. Μόλις είχε φτάσει η εβδομάδα στο μέσον της. Από το μεταίχμιο αυτό αρχίζει να μετράει αντίστροφα προς την Παρασκευή στις 5 το απόγευμα… και μετά Σαββατοκύριακο. Wowwww!

Αχ! Τι όμορφες είναι αυτές οι μικρές χαρές της ζωής που ναυαρχίδα τους έχουν το χέσιμο!
Τι όμορφη που είναι η ζωή μας, για να μη θέλει κανείς να την αλλάξει…

Τετάρτη, Νοεμβρίου 22, 2006

Δε φυλακίζεται ο νους που νοιάζεται…

Αφιερωμένο στις Estrella και Alicia

Ο χοντρός κύριος του από πάνω σπιτιού έτρωγε μια μεγάλη σαλάτα όταν ήρθε το κυρίως γεύμα: αρνάκι μπούτι με πατάτες στο φούρνο. Ήπιε τρεις μπύρες μαζί με το φαί, έφαγε 2 φρούτα και μια πάστα για επιδόρπιο. Στο τέλος ήπιε και ένα καφεδάκι.

Ανασηκώθηκε ο μισός από την καρέκλα του και «πρρρρρρ…..», αυτό ήταν… η ευτυχία του ολοκληρώθηκε.

Στο από κάτω σπίτι ένας μπόμπιρας έκανε γύρους με το ποδήλατο σε μια μικρή αυλίτσα 2x2.

Άκουσε έναν περίεργο θόρυβο και κοίταξε για λίγο μέσα στο σπίτι του από την ανοιχτή πόρτα. Είδε τον πατέρα του να χτυπάει το κεφάλι του στον τοίχο, κλαίγοντας μπροστά στις δύο αδερφές του μικρού και τη μάνα τους.

Δεν είχε χρήματα να πάρει δυο κουτιά γάλα για τα παιδιά του. Σήμερα δε θά τρωγαν τίποτα.

Ο μπόμπιρας ξανάρχισε να κάνει γύρους με το ποδήλατο. Τώρα όμως πιο δυνατά και ίδρωνε και τα αυτιά του γίνονταν κόκκινα.

Ένας κόμπος δέθηκε στο λαιμό του. Δεν του άρεσε ο κόσμος όπως ήταν. Νοιαζόταν για τον πατέρα του και στεναχωρήθηκε που τον είδε έτσι… και για τη μητέρα του νοιαζόταν και για τις αδερφές του… για όλον τον κόσμο νοιαζόταν… και επειδή νοιαζόταν, alicia, για τους ανθρώπους, γι’ αυτό ήθελε να αλλάξει τον κόσμο.

Και όσο κι αν τον περιόριζαν το σώμα του, η ηλικία του, το ότι δεν τον άφηναν ούτε καν το δρόμο να περνάει μόνος του ακόμα, ο νους του, estrella, ταξίδευε και ονειρευόταν και κατάστρωνε τα τρελά του σχέδια για το πώς θα αλλάξει τον κόσμο.

Ο νους του ήταν ελεύθερος και ήταν ελεύθερος γιατί νοιαζόταν!

Α! Maika έχουμε ήδη ξεκινήσει. Περιμένουμε όμως και άλλους…

Τρίτη, Νοεμβρίου 21, 2006

Ο κόσμος κατουρήθηκε πράγματι!

Maika είχες δίκιο και τα πράγματα εξελίχθηκαν ως εξής:

Σε ένα μεγάλο στάδιο, δε θυμάμαι σε ποιό, τσακώνονταν ο Μπους, ο Μπιν Λάντεν και ο άλλος ο Κινέζος ο Χού για το ποιος είναι ο ηγέτης του κόσμου.

Εμείς, ο κόσμος, είμασταν στις εξέδρες και βλέπαμε τη μάχη τους.

Η δημοκρατία πρέπει να κερδίσει είπε ο Μπους και αποφάσισε να κάνουν εκλογές οι τρεις τους.

Ο άλλος ο Κινέζος ο Χου, συμφώνησε με βαριά καρδιά αλλά ζήτησε να μην ψηφίσει ο κόσμος στις εξέδρες. Απαίτησε να ψηφίσουν οι τρεις τους.

Ο Μπιν Λάντεν συμφώνησε κι αυτός σκεπτόμενος ότι θα μπουκάριζε την ώρα της διαδικασίας και θα ανατίναζε την κάλπη.

Τελικά δεν τα κατάφερε και η ψηφορία έληξε με νικητή τον Μπους με 14 ψήφους προς 2!

"Η δημοκρατία νίκησε!" αναφώνησε ο Μπους, όταν και οι τρεις αισθάνθηκαν μια υγρή μάζα να φτάνει στα πόδια τους.

Ναι Maika ο κόσμος κατουρήθηκε... Από το φόβο του... Και εμείς πρέπει να τον αλλάξουμε!

Ακόμα περιμένω ιδέες...

Δευτέρα, Νοεμβρίου 20, 2006

Ρίξτε καμιά ιδέα.

Χρωστάω ένα ευχαριστώ σε όλους... για την ωραία υποδοχή.

Στεναχωρήθηκα όμως γιατί το τελευταίο post δεν το σχολίασε κανείς. Μάλλον δεν έχω καταλάβει ακόμα.

Οι περισσότεροι εδώ μέσα είναι εφοδιασμένοι με το σετ κεραιών που εγώ δε διαθέτω. Το σετ ευαισθησίας.

Ασχολούνται με θέματα όπως ο έρωτας, οι σχέσεις, η ζωή και που τραβάει αυτή…

Εγώ θέλω να αλλάξω τον κόσμο με τη δύναμη της λογικής, την επισήμανση του παραλόγου, το χιούμορ… και μερικές απίστευτες ιδέες που κυκλοφορούν σε πολύ στενό κύκλο.

Λες γι’ αυτό να μη με άντεξε καμιά από τις γυναίκες με τις οποίες διατηρούσα σχέση;

Είμαι σ’ αδιέξοδο. Βοηθάτε! Ρίχτε και εσείς καμιά ιδέα!

(Εννοώ για το πώς θα αλλάξουμε τον κόσμο όχι για τις σχέσεις μου)

Κυριακή, Νοεμβρίου 19, 2006

5+1 λόγοι για να αλλάξουμε τον κόσμο!

1. Τα φανάρια στους δρόμους είναι καμμένα
2. Οι ταλαίπωροι των φαναριών δεν καθαρίζουν καλά τα παρμπρίζ
3. Τα ντολμαδάκια στα εστιατόρια είναι από κονσέρβα (που πολλές φορές έχει λήξει)
4. Οι Mercedes έχουν πανάκριβα δέρματα στα καθίσματα
5. Οι δημοσιογράφοι τα έχουν κάνει πλακάκια με τους πολιτικούς

(Τρεις το μεσημέρι στη Βουλιαγμένης, το φανάρι στου Βασιλόπουλου έχει χαλάσει και τα αμάξια κόλλησαν. Ανάμεσα τους η μαύρη Mercedes του Ευαγγελάτου προσπαθεί να βγει μπροστά. Ο γνωστός δημοσιογράφος μόλις συνέφαγε με έναν πολιτικό. Ο Ευαγγελάτος είχε φάει πολύ και ανάμεσα σε άλλα και χαλασμένα ντολμαδάκια. Το τσιρλιπιπί ήταν προ των πυλών και ο εξαίρετος δημοσιογράφος σκεφτόταν ότι δεν είχε άλλη λύση από το να τα κάνει μέσα στη Mercedes. Θα άφηναν άραγε στάμπα στα δέρματα; Ο οδηγός τσακωνόταν με τον Πακιστανό που του έκανε το παρμπρίζ ριγέ. Τότε ο δημοσιογράφος τον διέταξε να ανοίξει το πίσω δεξιά παράθυρο, κατέβασε τα παντελόνια του και τη συνέχεια την ξέρετε...)

6. Για να μην τρώμε τα σκατά της τηλεόρασης

Παρασκευή, Νοεμβρίου 17, 2006

Υπάρχει Θεός;

Δυο σκέψεις για το Θεό που μπορεί να τις έχουν πει και άλλοι:

Σκέψη 1η.

Έστω ότι υπάρχει Θεός.
Κατεβαίνει λοιπόν μια βραδιά στην τραπεζαρία σου, την ώρα που ασελγείς σε μια μακαρονάδα με κιμά, βγάζει ένα σπαθί και το χώνει στην κοιλιά του, αποχαιρετώντας το μάταιο τούτο κόσμο (ο Θεός).
Τι πρέπει να κάνεις τώρα που ξέρεις ότι δεν υπάρχει Θεός;
Μα φυσικά να μη το πεις σε κανένα.
Φαντάζεσαι να το μάθει ο κόσμος, να το μάθουν οι ηλίθιοι αυτής της γης;
Φαντάζεσαι να το μάθει ο Μπους;
Τι θα τον εμπόδιζε πια να πατήσει το κουμπί με τα πυρηνικά λίγο μετά την ανακοίνωση από τους γιατρούς του ότι θα πεθάνει λόγω εξαντλήσεως των αποθεμάτων φαιάς ουσίας που διαθέτει;
Τώρα που δεν υπάρχει Θεός... τίποτα!

Σκέψη 2η

Έστω ότι υπάρχει Θεός.
Γιατί πρέπει να τον ενδιαφέρει τι πιστεύω εγώ γι' αυτόν και αν πιστεύω σε αυτόν;
Μήπως πιο πολύ τον ενδιαφέρει αν εγώ αγαπώ τα δημιουργήματα του.
Υπάρχει δεν υπάρχει, εμένα αυτό με ενδιαφέρει: να αγαπώ κάθε στιγμή μου στη ζωή.

Πέμπτη, Νοεμβρίου 09, 2006

Ποιοι είμαστε;

Ποια είναι η ιδέα;

Μαθαίνουμε για έναν άνθρωπο που εξαναγκάζεται να δώσει φακελάκι για να γίνει καλά η μητέρα του. Μαθαίνουμε για μια μικρή λίμνη που καταστρέφεται από τα απόβλητα μιας βιομηχανίας.

Φτιάχνουμε ένα μονόπρακτο γεμάτο χιούμορ και σαρκασμό. Μια ομάδα από εμάς ντυμένη με την απαραίτητη ενδυμασία πηγαίνει έξω από το νοσοκομείο ή τα γραφεία της εταιρείας και περιγελά τους υπευθύνους, χωρίς να αναφέρει ονόματα, μέχρι να νιώσουν τύψεις. Μαζεύουμε τον περαστικό κόσμο, φωνάζουμε και τις κάμερες και προσπαθούμε να κάνουμε γνωστό το μήνυμα.
Έτσι, για να αντισταθούν κάποιοι στην επέλαση της αδικίας.

Στείλε μήνυμα στη διεύθυνση minimastoboukali@yahoo.com και θα σου απαντήσουμε με προτεινόμενη ημέρα συνάντησης, κάπου στη Γλυφάδα, μετά τις 20:00. Εκεί θα πάρεις περισσότερες πληροφορίες και μερικά από τα μονόπρακτα.

Στείλε αυτό το μήνυμα σε όποιον γνωστό σου πιστεύεις ότι θα μπορέσει να αφιερώσει λίγο από τον ελεύθερο του χρόνο στο σκοπό μας. Δε χρειάζεται να είναι ηθοποιός.
Πολιτικοί, «μπράβοι», «κονομησάκηδες», αποκλείονται.