Κυριακή, Δεκεμβρίου 31, 2006

Ο εθνικός ύμνος

Εδώ στο νησί μου έχω ένα αγαπημένο παιχνίδι. Βρίσκω τα πιο ωραία τραγούδια και τα βάζω να παίζουν συνέχεια μέχρι να τα βαρεθώ. Ψάχνω χρόνια τώρα να βρω το τραγούδι που δε θα βαρεθώ ποτέ.

Και τι δεν έχω δοκιμάσει: το "Sweet Dreams", το "Yesterday", το "Sound of Silence", το "Paint it Black", το "Ένα το χελιδόνι", το "Φέρτε μου ένα Μαντολίνο", "Τα ματόκλαδα σου λάμπουν", την "Αρχόντισσα", το "Κάνε λιγάκι υπομονή", το "Σα μαγεμένο το μυαλό μου φτερουγίζει"............

Όλα τα βαριόμουνα στο τέλος. Όμως, από τα Χριστούγεννα (Χριστούγεννα δεν ήταν πριν λίγες ημέρες;) βάζω ένα τραγούδι συνέχεια και ακόμα το ακούω - ίσαμε 2500 φορές, "on the floor, in the round".

Τον συνθέτη - τραγουδιστή τον έχω απομυθοποιήσει από την εφηβεία. Έψαξα και τα lyrics στο com για να τα μελετήσω σωστά και είναι μάπα. Μα πως είναι δυνατό να μην το βαριέμαι; (she is just a girl who said that I m the one..... couldn't dance, on the floor, in the round, eheh).

Εσείς αν ναυαγούσατε στο νησί μου ποια 3 τραγούδια θα θέλατε να πάρετε μαζί σας; Από τις επιλογές σας θα καθοριστεί και ο εθνικός ύμνος του νησιού.

Καλή χρονιά για σήμερα. (Σήμερα δεν αλλάζει η χρονιά;)

Παρασκευή, Δεκεμβρίου 29, 2006

Ρίξε μια καλή ζαριά.

Πρωί πρωί στις τράπεζες για πληρωμές και εκκρεμότητες. Με το αυτοκίνητο περνώ από δρομάκια και στενά για να αποφύγω τα φανάρια της Γλυφάδας και της Αργυρούπολης. Μάζεψα μόνο ένα κορνάρισμα και 2 μούντζες.

5 χρόνια στην Αθήνα και στα νότια προάστια έχω μάθει καλά τους δρόμους. 5 χρόνια από όταν αποφάσισα να αλλάξω δραστικά τη ζωή μου. 5 χρόνια "βλαχοπονηριά vs κίνηση της Αθήνας".

Πίσω στο γραφείο ολοκληρώνω τις τελευταίες λεπτομέρειες. Χαιρετώ τους πάντες: Area Managers, Project Managers, Export Managers, Floor Managers (καθαρίστριες).

Σήμερα είναι σπουδαία μέρα. Ημέρα απολογισμού και συλλογισμού. Σήμερα πήρα τα ζάρια στα χέρια μου. Σύντομα θα τα ρίξω και ποιος ξέρει που θα με στείλει η τύχη, με ποια φανάρια θα παλεύω να τους ξεφύγω.
Τελευταίο ποστ από το γραφείο. Τελευταία ημέρα στο γραφείο.

Καλή θα είναι η χρονιά που θα έρθει, το ξέρω. Και το εύχομαι από καρδιάς σε όλους.

Πέμπτη, Δεκεμβρίου 28, 2006

Με τι κουράγιο πια;

Το ξέρω πως δεν είμαι μεγάλος ποιητής. Όμως ήταν ανάγκη να μου συμπεριφερθείτε έτσι; 1 σχόλιο σε 24 ώρες. Κι αυτό από τη Μάικα την αδιαμφισβήτη βασίλισσα της καλοσύνης.

Και τώρα εγώ με τι θάρρος να αλλάξω τον κόσμο; Με τι κουράγιο να οργανώσω τη ζωή στο νησί μου; Εεε! με τι;

Με κάνατε και νιώθω σα τον Βενιζέλο, που κανένας πια δεν τον παίζει κι αυτός παίζει μόνος του. Δηλαδή τι πρέπει να κάνω ε;

Θα πω του μπαμπά μου να μου πάρει καινούρια μπάλλα και θα μπαίνω στο μπλογκ και τότε όλοι θα θέλετε να με παίζετε γιατί θα έχω τη μπάλλα.

Εκτός και αν δε σας αρέσει η ποίηση δηλαδή, η εμπνευσμένη και πρωτότυπη ποίηση μου. Είστε εντελώς αποίητοι!

Άντε!

Υ.Σ. Αύριο τελευταία ημέρα ως μισθωτός εργαζόμενος (μάλλον το έχω πάρει λίγο αψήφιστα, ε;)

Τετάρτη, Δεκεμβρίου 27, 2006

Ηγεμόνας από τη Δυτική Μπλογκόσφαιρα.

Πολυγραφότατος και περιγραφικότατος, στριφνός όσο πρέπει, πολύ απείχε από το να χαρακτηριστεί σιωπηλός αυτός ο ηγεμόνας.

Κουράστηκε να τον διαβάζουν με αγωνία, να τον συγχαίρουν οι σοφοί. Κουράστηκε να γνωρίζει τόσα πολλά, να αναλύει επί παντός επιστητού.

Αποφάσισε λοιπόν, ο νέος ηγεμών, να γράψει κάτι συγκλονιστικό, μεγαλειώδες και επαναστατικό. Σκέφτηκε να ορίσει, μέσα σε λίγες λέξεις, το νόημα των πάντων.

Έψαξε βαθιά στο μυαλό του, στις ατέρμονες ρήσεις των σοφών, στις απέραντες συζητήσεις, στα πολύωρα διαβάσματά του.

Εξάντλησε και το τελευταίο κελί της σκέψης του, μέχρι να φτάσει στο μεγάλο διάδρομο, που στο βάθος του κρυβόταν το νέκταρ της γνώσης.

Βάδισε με βήμα σταθερό, κοντοστάθηκε εμπρός στη μεγάλη πόρτα, την έσπρωξε με αποφασιστικότητα και κοίταξε μέσα. Κρίμα, δε βρήκε τίποτα.

(Δεν αναφέρομαι στον ηγεμόνα όλης της μπλογκόσφαιρας και για πρώτη φορά δεν είμαι αυτοσαρκαστικός - τουλάχιστο εν γνώσει μου. Ελπίζω να μην είμαι και ασεβής απέναντι σε ένα από τα αγαπημένα μου ποιήματα).

Τρίτη, Δεκεμβρίου 26, 2006

Το πολίτευμα του νησιού.

I have a dream! (Έχω ένα όνειρο - του ξύπνιου όχι του ύπνου).

Πήγαιναν λέει οι πολιτικοί αρχηγοί ένα ταξίδι με το αεροπλάνο και αυτό έπεσε. Κωλόφαρδοι όπως είναι, σώθηκαν και ναυάγησαν στο νησί μου.

Αμέσως, άρχισαν να μου μοιράζουν τις δουλειές και αυτοί να αναλαμβάνουν τα αξιώματα του νησιού. Τα παίρνει λοιπόν και η μαϊμού μου και αρχίζει να τους τρομοκρατεί. Αλλιώς θα γίνει το πράγμα, ο ναυαγός ως πρόεδρος του νεοπαγούς κράτους (ευχαριστώ Μένιο), θα ορίζει τις τύχες των υπηκόων του, δηλαδή των γλάρων, της μαϊμούς και των πολιτικών αρχηγών.

Στο μόνο που συμφωνήσαμε είναι ότι το πολίτευμα θα είναι δημοκρατία. Αναθάρρησαν τότε αυτοί, και κανόνιζαν εκλογές μεταξύ τους για να μοιράσουν και πάλι έδρες και αξιώματα. Τα ξαναπαίρνει η μαϊμού και τους εξηγεί ότι αυτό που σκέφτονται να το ξεχάσουν, γιατί δεν είναι δημοκρατία.

Βγάζουμε, λοιπόν, την κληρωτίδα (που ο ανηψιός μου τη λέει και κλειτορίδα) και οι τέσσερις αναλαμβάνουν τα υπουργεία ανά εξάμηνο. Ο Καραμανλής αναλαμβάνει ψαράς του νησιού. Ο Παπανδρέου σκατατζής, υπεύθυνος να τα μεταφέρει στην άλλη άκρη, ο Αλαβάνος κηπουρός - γεωργός και η Παπαρρήγα τη φωτιά και το μαγείρεμα.

Μετά από έξι μήνες ξαναέγινε κλήρωση και αναδιανείμαμε τα υπουργεία. Την τέταρτη φορά είχαν πια μάθει όλες τις δουλειές και κάθε φορά που γινόταν μια συνεννόηση ή ένα κάποιο δημοψήφισμα όλοι είχαν μια σοβαρή άποψη να καταθέσουν για το νησί. (Εκτός ίσως του Παπανδρέου που κάτι έλεγε για κάτι laptop)

Ένα βράδυ γύρω από τη φωτιά, πήρε το λόγο η μαϊμού: "Καταλάβατε τώρα τι είναι δημοκρατία; Πολιτειακό σύστημα εκπαίδευσης των πολιτών στα κοινά. Για πρώτη φορά στη ζωή σας μάθατε τι θα πει κράτος, τι θα πει υπευθυνότητα, τι θα πει να υπηρετείς το κοινό συμφέρον, να δουλεύεις για το κοινό καλό.

Αυτό είναι δημοκρατία.

Κυριακή, Δεκεμβρίου 24, 2006

Ανοίχτηκε το πρώτο μήνυμα στο μπουκάλι

Πλέω σε πελάγη ευτυχίας.

Χτες το πρωί, ο Γιώργος διέσχισε θάλασσες και καβάλησε βουνά, οδήγησε σε πεδιάδες και ήρθε σε μια ακρογιαλιά της Αττικής για να βρει το μπουκάλι, αυτό με το μήνυμα.

Συνάντησε την αρχοντομουτσουνάρα μου και ζήτησε παρά τους αρχικούς e-mailικούς μου δισταγμούς να συμμετάσχει στο "μήνυμα στο μπουκάλι".

Έίναι μέλος επαρχιακής θεατρικής ομάδας και ανέλαβε να τους πείσει να παίξουν ένα μονόπρακτο έξω από όλα τα γραφεία των υπευθυνοανέυθυνων, μήπως και κάποιος από αυτούς σταματήσει την οικολογική καταστροφή που συμβαίνει στην περιοχή τους.

Το μονόπρακτο θα το γράψει ο Ναυαγός. Φαντάζεστε τι θα γίνει. Το μόνο που θα σας πω είναι το πιθανό τέλος: "Αυτοί, αν δεν τους πνίξει το σκατό, δε πρόκειται να κάνουν τίποτα". Την αρχή και τη μέση την έχετε καταλάβει.

Ένα μπράβο στο Γιώργο από τα βάθη της καρδιάς όλων των αδικημένων. Όχι γιατί βρήκε το "μήνυμα στο μπουκάλι", αλλά γιατί πριν από λίγα χρόνια ο κεραυνός της αδικίας χτύπησε δίπλα του κι αυτός αντί να μισήσει τους ανθρώπους, τους αγάπησε πιο πολύ.

Αν δεν ξέρετε τι είναι "το μήνυμα στο μπουκάλι" πατήστε στο link: "η ιδέα".

Παρασκευή, Δεκεμβρίου 22, 2006

Αυτοκριτική - λέξη μαγική

Τελειώνοντας αυτή την μεγαλειώδη τριλογία των αποτυχημένων ποστ, που τα διάβασαν ελάχιστοι θα ήθελα να ασχοληθώ με ????

Με τι διάολο να ασχοληθώ;

Και γενικά γιατί ασχολούμαι με αυτό το πράγμα;

Τι κάνω εδώ και γράφω κάθε μέρα και μπαίνω και στο μπλογκ του Δήμου και γράφω και εκεί διάφορα.

Τι θέλω να αποδείξω;

Λέω πως θέλω να επικοινωνήσω, αλλά γιατί;

Λέω πως θέλω να βοηθήσω, αλλά ποιος είμαι εγώ που θέλω να βοηθήσω.

Βοήθεια χριστιανοί (και μη)! Τι συμπέρασμα βγάζετε εσείς για μένα;

Γράψτε δυο κουβέντες, κατά προτίμηση κακές, για να με βοηθήσετε στην αυτοκριτική μου.

(Παρακαλώ οι κουβέντες αυτές να μην περιέχουν τις λέξεις μαλάκας, ονειροπαρμένος, άχρηστος, βλάκας, μπομπολέιρος – η τελευταία απλώς δε μ’ αρέσει σα λέξη).

Πέμπτη, Δεκεμβρίου 21, 2006

Αποφασίζομεν και διατάσσομεν!

Ακόμα δεν αποφάσισα όνομα για το νέο κράτος.

Αποφάσισα όμως τα παρακάτω:

1. Δε θα μπει κανείς χωρίς χιούμορ
2. Δε θα μπει κανείς που δε θέλει να αλλάξει τον κόσμο
3. Δε θα μπει κανείς που του αρέσει να βλέπει Αννίτα Πάνια
4. Δε θα μπει κανείς που θεωρεί το Ρουβά σπουδαίο τραγουδιστή
5. Δε θα μπει κανείς που πιστεύει ότι οι σημερινοί βουλευτές έχουν μ.ο. IQ πάνω από 115
6. Δε θα μπει κανείς που πιστεύει ότι τα ξέρει όλα (εκτός αν είναι ο Ναυαγός)
7. Δε θα μπει κανείς που θεωρεί την κλανιά απορριπτέα έστω και αν είναι αντιαισθητική (Δεν έχω χρόνο να το στοιχειοθετήσω φιλοσοφικά τώρα)
8. Δε θα μπει κανείς που ανεξαρτήτως φύλου ή εκτελέσεως ανακουφιστικής πράξης δε γουστάρει να καυλώνει
9. Δε θα μπει κανείς που δεν έχει φλερτάρει ποτέ στη ζωή του
10. Δε θα μπει κανείς που δεν αγαπά τους ανθρώπους ή τους γλάρους.

Τετάρτη, Δεκεμβρίου 20, 2006

Καντάδα σε έναν σοφόν.

Ο πας εις νέος άνθρωπος την σήμερον ημέρα, αν θέλει να επιτύχει εις την ζωήν του δε φτάνει να έχει τον τίτλο του υποδιευθυντού και το μάτι το τσακίρικο.
Πρέπει να ερωτευτεί και την κατάλληλην γυναίκα με σκοπό το γάμο.

Ομοίως και εις τα επαγγελματικά δε φτάνει να έχει ούτως ειπείν το ταλέντο ή την ιδέα που θα σώσει τον κόσμο. Θα πρέπει να βρει τον κατάλληλο γέρο άνθρωπο να τον προωθήσει και ο οποίος σε καμία περίπτωση δε θα πρέπει να είναι μεγαλομπακάλης γερο-ξεφτίλας. Πρέπει να είναι σοφός.

Ο δραστήριος λοιπόν νέος, αφού γλείψει την χωρίστραν του και φορέσει το γραμμόφωνον εις τον λαιμόν του πρέπει να υπάγει με ρομαντική διάθεση κάτω από το παραθύρι του γέροντος σοφού, με σκοπό τη διεξαγωγή καντάδος.

«Το νυφικό κρεβάααατι σου…»

Και όταν ξυπνήσει η χοντρή μαμά που κάθε γέρο-σοφός έχει μέσα του και ο πας εις νέος υποστεί την συνεπακόλουθην ψυχρολουσίαν και αισθανθεί την ανάλογην ψυχρασίαν [π.χ. Γιατί δεν ασχολούμαι μαζί σας; Πρόβλημα! (όχι οικονομικό): χρόνου], υπάρχει μόνο μία πιθανή απάντησις:

«Α να χαθείς σκουληκαντέρα, που μ’ έκανες να κάνω μπάνιο, που ’χα να κάνω από το Πάσχα».

Υ.Σ. 1 Με πολύ σεβασμό στην κορυφαία ελληνική ταινία όλων των εποχών.
Υ.Σ. 2 Νεότερα για το νέο κράτος αύριο (αν δε συμβεί κάτι άλλο μέχρι τότε).

Τρίτη, Δεκεμβρίου 19, 2006

Αγγελία γνωριμιών.

Θα ασχοληθώ από αύριο με το νεοπαγές κράτος. Σήμερα άλλο με τρώει. Που δεν τσίμπησε καμία μπλογκερίτσα για εγγραφή.

Γιατί ρε κορίτσια; Δε σας αρέσει το χιούμορ μου; Δε σας αρέσουν οι γλάροι μου; Δε θα σας άρεσε μια ζωή στο ερημονήσι μου;

Καλό παιδί είμαι. Μια φορά που ψήφισα, ψήφισα Συνασπισμό. Κακό λόγο για τον Ευαγγελάτο δεν έχω πει στη ζωή μου, ο Θεός να με κάψει.

Μπου - μπου - μπου!!! - Ήσυχα εσύ!

Όχι τίποτα άλλο αλλά με τι μούτρα θα πάω να δω τη μαμά μου στις γιορτές. Θα με πλακώσουν όλοι στις ευχές (και του χρόνου με μια νύφη), στις κατάρες (έγινες ?? χρονών και δεν παντρεύεσαι αχαΐρευτε), στις ρητορικές ερωτήσεις (πότε θα παντρευτείς, ε; πότε;) κ.τ.λ, κ.τ.λ.

Τίποτα, ούτε το μπλόγκινγκ δε με σώζει. Τουλάχιστο κάποια από εσάς δανεικιά για τις γιορτές βρε παιδιά. Λίγη κατανόηση, λίγη φιλευσπλαχνία, λίγο πνεύμα των Χριστουγέννων;

Αν με ρωτούσατε πριν 10 χρόνια ποτέ δε θα πίστευα ότι θα φτάσω τόσο χαμηλά.

Δευτέρα, Δεκεμβρίου 18, 2006

Διακήρυξη Ανεξαρτησίας

Λοιπόν, επειδή βαρέθηκα τους κόμπους στο λαιμό, τις γκρίνιες του Σουφλιά, τα γκαρίσματα του Τραγκαουνάκη, τις συνεχείς προσπάθειες της Ρούλας να πιάσει 10% τηλεθέασης και τις αντίστοιχης ευρηματικότητας του Γ. Παπανδρέου να γίνει πρωθυπουργός, αποφάσισα να αποσχισθώ, να ανεξαρτητοποιηθώ από αυτή τη χώρα.

Ναι, ναι κηρύσσω το ανεξάρτητο κράτος του ερημονησίου μου. Το διακοσιοστό εικοστό και κάτι νομίζω κράτος του Ο.Η.Ε.

Το μοναδικό κράτος με πληθυσμό τεσσάρων ατόμων: την αφεντιά μου, τους δύο γλάρους και τη μαϊμού μου.

Θα επακολουθήσουν, το σύνταγμα, το πολιτειακό σύστημα, το αμυντικό δόγμα, η γενική οργάνωση της ζωής των πολιτών του και βέβαια η σημαία του και ο εθνικός ύμνος.

Το νεοπαγές τούτο κράτος θα είναι το μόνο κράτος με εγγραφές. Καταρχήν θα πρέπει να εγγραφεί μία θυληκιά ύπαρξη (ευτυχώς που η μαϊμού δε διαβάζει γιατί θα ζήλευε) για να διαιωνίσουμε την ύπαρξη του. Αυτό είναι λίγο άσχετο αλλά το γράφω μήπως και τσιμπήσει καμία.

Οι υπόλοιποι ενδιαφερόμενοι θα μάθετε τους σκληρούς όρους εγγραφής από αύριο.

Τώρα που το σκέφτομαι όμως δεν έχω βρει ακόμα όνομα για το νέο κράτος.
Και για να μην τα πολυλογώ θέλω τη βοήθειά σας. Ο νονός θα γίνει ο πέμπτος πολίτης του.

Κυριακή, Δεκεμβρίου 17, 2006

Ο μικρός του βιβλιοπωλείου

Χτες το απόγευμα πήγα στο βιβλιοπωλείο. Λίγο πριν κλείσει μπήκε μέσα ένας πιτσιρίκος. Θα ’ταν δε θα ’ταν 8-9 χρονών. Είχε σφίξει τη γροθιά του, όμως με το που έκανε δυο βήματα μέσα από την πόρτα χαλάρωσε και για λίγο ακούστηκε ο χαρακτηριστικός ήχος των κερμάτων που έκρυβε στο χέρι του.

Το βλέμμα του ήταν λυπημένο. Μας καλησπέρισε. Χωρίς να σταματήσει κατευθύνθηκε σε ένα απόμερο σημείο του βιβλιοπωλείου. Άπλωσε το χέρι του και πήρε ένα όμορφο στυλό από μια χαρτονένια προθήκη. Το μάτι του άλλαξε όψη, αναμφίβολα ο μικρός είχε χαρεί. Ρώτησε πόσο έκανε το στυλό. Άδειασε το χέρι του στο τραπέζι. Ένα ευρώ και εξήντα λεπτά. Όσο ακριβώς έκανε το στυλό. Καληνύχτισε και έφυγε με μεγάλες δρασκελιές.

Ήταν φανερό πως ο μικρός είχε καταστρώσει νωρίτερα το σχέδιο. Ήξερε ακριβώς πόσο έκανε, ήξερε ακριβώς σε ποιο σημείο του βιβλιοπωλείου θα το έβρισκε. Με κάποιον τρόπο βρήκε και τα λεφτά. Ρώτησε για την τιμή από φόβο. Έχει σίγουρα παρατηρήσει ότι συχνά τα πράγματα ακριβαίνουν και οι ετικέτες στις προθήκες δεν είναι πάντα σωστές.

Ένας κόμπος ανέβηκε στο λαιμό μου. Το θυμάμαι αυτό τον κόμπο. Κρύβαμε με την αδερφή μου δεκάρικα όταν ήμασταν μικροί. Μου τα έδινε εμένα για να μην τα βρουν πάνω της. Μετά μου τα έπαιρνε και αγόραζε ωραίες γομολάστιχες. Με ο, τι έμενε έπαιρνα και εγώ ένα στυλό ή μια τύχη. Ήταν ο κόμπος του φόβου μη δουν το στυλό και ρωτήσουν που το βρήκα, μη με πιάσουν με τα δεκάρικα, μη με κοροϊδέψουν οι συμμαθητές μου για τα στυλό bic που μου έπαιρναν.

Έχω χρόνια αποφασίσει να μην ξανααισθανθώ αυτόν τον κόμπο ποτέ. Οι δουλειές πάνε καλά, τα έχω καταφέρει εδώ και πολλά χρόνια. Όμως δε φτάνει αυτό. Κάθε φορά που θα βλέπω έναν μικρό σε μια φτωχή γειτονιά να έχει τον ίδιο κόμπο στο λαιμό του, κάθε φορά θα νιώθω τον ίδιο κόμπο στο λαιμό μου.

Δυστυχώς, αισθάνομαι πολύ μόνος για να το αλλάξω αυτό. Αισθάνομαι ότι ζω σε μια χώρα που υπάρχουν μόνο γέροι. Και οι νέοι έχουν γεράσει εδώ. Όλοι θέλουν να αλλάξουν αμάξι, κανάλι, γκόμενα. Τον κόσμο... κανείς.

Νιώθω πολύ αδύναμος. Νιώθω πως η μόνη δύναμη που έχω σ’ αυτό τον κόσμο είναι το κουμπί για το ηλεκτρικό παράθυρο. Κλείνω το παράθυρο με μια κίνηση. Δε θέλω να ακούσω καθόλου τις κλάψες του σακάτη στο φανάρι. Θέλω να φύγει αυτός ο κόμπος. Με κάθε τρόπο…

Σάββατο, Δεκεμβρίου 16, 2006

Επιστροφή στη φύση λοιπόν

Να παραθέσουμε και μερικές ακόμα ασυναρτησίες που στόχο έχουν να πείσουν τους πιο εύπιστους από εμάς να αφήσουν τις μεγαλουπόλεις.

Μέσα λοιπόν στις μεγαλουπόλεις δεν μπορεί ο καθένας να καλλιεργεί βεβαίως, βεβαίως το χασίσι του. Αυτό πρέπει γίνει στο χωριό, στα κρυφά μέρη ή και στα πιο φανερά αν μιλάμε για Πύργο - Καλαμάτα. Όμως εκεί, στα χωριά, για να ανταποκριθούν στην τεράστια ζήτηση της πόλης εφαρμόζουν μεθόδους copy paste από την καλλιέργεια ζαρζαβατικών.

Πρέπει να χρησιμοποιούν πολλά χημικά αλλιώς δεν εξηγείται τέτοια ζαλούρα, ρε παιδί μου, οι μεταμεσονύκτιοι ταξιτζήδες της Αθήνας. Ούτε στα άσματα του Μαζωνάκη μπορεί εύκολα να εξηγηθεί τόση καψούρα.

Τα χημικά βέβαια σκοτώνουν και αυτούς που τα χρησιμοποιούν: τους κωλόβλαχους της επαρχίας, που φυτεύουν τις ντοματούλες και τα αγγουράκια τους, αλλά και το χασισάκι μας. Θερίζει ο καρκίνος στην επαρχία για να μας ταΐσουν εδώ στις πόλεις, αλλά αυτό είναι δικό τους πρόβλημα.

Και τα υπόλοιπα ζώα στην επαρχία κινδυνεύουν από αφανισμό, αλλά αυτό κι αν είναι δικό τους πρόβλημα.

Ενώ αν πάμε στην επαρχία, φίλε ταξιτζή, θα καλλιεργούμε μόνοι μας το χασισάκι μας χωρίς χημικά και θα το καπνίζουμε αγνό και όμορφο και θα φτιάχνουμε κεφάλι και μετά θα πέρνουμε τη μικρή βλαχοπούλα και θα της κάνουμε έναν έρωτα όλο τρέλα.

Δεν το λέω εγώ το είπαν άλλοι πιο σοφοί: "χασίσι, γαμήσι κι επιστροφή στη φύση!"

Πέμπτη, Δεκεμβρίου 14, 2006

Αστεροειδής χτύπησε την Αθήνα (Μέρος 2ο)

Έχω ακούσει δεκάδες ανθρώπους να λένε ότι θέλουν να φύγουν από την πόλη. Άλλοι γιατί δεν αντέχουν τη ζωή στη μεγαλούπολη και άλλοι γιατί δεν αντέχουν τον καθημερινό, ρυθμικό, εκκωφαντικό οργασμό των διπλανών τους. (Πως είναι δυνατό να μπορούν αυτοί και όχι εμείς; Μήπως να γυρίσουμε στη φύση, μήπως τα κτήνη ξέρουν το μυστικό;)

Α ναι, υπάρχουν και κάτι βλαμμένοι που θέλουν να αλλάξουν τον κόσμο και πιστεύουν ότι οι πόλεις το πολύ πρέπει να φτάνουν τις 500.000 πληθυσμό (φιφιφιουφιου………) (=σφύριγμα)

Όμως η βασικότερη παράμετρος που θα πρέπει να σκεφτούμε, από κει να αρχίσουμε και να επιβάλλουμε δικτατορικά τη γνώμη μας είναι….. ταρά τα ταμ….:

Νομίζετε πως έχουν καμιά όρεξη τα παιδιά να μεγαλώνουν μέσα σε τέσσερις τοίχους, με μια στοίβα πλαστικά made in China παιχνίδια; Νομίζετε ότι τους αρέσει να τρέχουν με ένα ποδήλατο γύρω από μια τραπεζαρία; Νομίζετε ότι τους αρέσει να του λέτε να προσέχουν στο δρόμο μην τους χτυπήσει αυτοκίνητο, στο σπίτι μη σπάσουν τα μπιμπελό, στο σχολείο μη σπάνε τα άλλα παιδιά στο ξύλο;

Το μόνο που ζητάνε τα παιδιά είναι μια άπλα, έναν γαλάζιο ουρανό, καθαρό αέρα, για να μην κάνουν μάσκες κάθε μέρα και λίγη άμμο για να παίξουν.

Επιτέλους, μεγαλώνουμε παιδιά ή χαμστεράκια;

Τρίτη, Δεκεμβρίου 12, 2006

Αστεροειδής χτύπησε την Αθήνα (Μέρος 1ο)

Σχολίασε κάποτε ο Αστεροειδής: «Ειδικά, αν θέλεις να αλλάξεις όχι τον κόσμο, αλλά έστω και το δικό σου οικοδομικό τετράγωνο, το συναίσθημα χρειάζεται».

Μα αυτό ακριβώς είναι το θέμα. Να αλλάξουμε το δικό μας οικοδομικό τετράγωνο, ώστε να μπορέσουμε να αλλάξουμε τον κόσμο.

Οι περισσότεροι από εμάς μένουμε στην Αθήνα ή στο κακέκτυπό της τη Θεσσαλονίκη (και την Πάτρα και το τραγικό Ηράκλειο).

Γιατί;

Κάποιοι λένε για τα θέατρα, τις γκαλερί, τα μουσεία. Όμως, είναι πολύ ζαβολιάρηδες, γιατί με αφήνουν πάντα μόνο μου να πάω σε αυτά και εκεί νιώθω πολύ μοναξιά αφού δεν κυκλοφοράει ψυχή.

Άλλοι λένε γιατί έχει καλύτερες δουλειές. Όμως, δεν έχουν και πολύ όρεξη να μου το εξηγήσουν περισσότερο, αφού τους ρωτάω συνήθως την Κυριακή που βγαίνει η «Χρυσή Ευκαιρία». Ιδιαίτερη ζέση δείχνουν για τη στήλη που γράφει κάποιος κύριος: «Υπάλληλοι Γραφείου».

Και καθώς σκεφτόμουν όλα αυτά και οδηγούσα μες στο μαύρο σκοτάδι βγήκα στην Πειραιώς. Μαγεία! Χιλιάδες διαμαντάκια στα αριστερά μου και άλλα τόσα ρουμπινάκια μπροστά μου. Αυτοκίνητα να δεις! Παρκαδόροι, κυρίες με γούνες και μίνι (αυτές έχουν λέβητα ανάμεσα στα πόδια τους και έτσι κρυώνουν μόνο επάνω), ηχοσυστήματα στη διαπασών. Όλα τα μωρά στην πίστα.

Ρε μπας; Ε; μπααααα…

Εσείς, γιατί μένετε στις μεγαλουπόλεις;

Δευτέρα, Δεκεμβρίου 11, 2006

Προοδευτικοί δημοσιογράφοι

Χτές συνάντησα μια παλιά συμφοιτήτρια. Δουλεύει στη διόρθωση μιας μεγάλης, πασίγνωστης εφημερίδας. Τη ρώτησα αν οι δημοσιογράφοι της εφημερίδας κάνουν γενικά λάθη.

Έκπληξη 1η: Μου απάντησε «ουουουουουου» και πηγαινοέφερνε το χέρι της σα βαρκούλα στα 8 μποφόρ.

Έκπληξη 2η: Σκέφτηκα πως εννοούσε αυτούς του νέους δημοσιογράφους, που βγάζουν κάτι ξεφτίλα ιδιωτικές σχολές. Όχι δεν εννοούσε αυτούς, εννοούσε τους περισσότερους 40δες και 50δες δημοσιογράφους της εφημερίδας. Τη γενιά του πολυτεχνείου και δώθε.

Μάλιστα κύριοι, οι φωστήρες που καθοδηγούν τον προοδευτικό κόσμο σ’ αυτή τη χώρα είναι αγράμματοι. Δε μιλάμε για ορθογραφικά (που κάνουμε και εμείς), μιλάμε για γραμματικά και συντακτικά λάθη.

Αγαπιτεί διμοσιογραφάρες ,

Τόρα κατάλαβα τι μεγάλοι σας σινεισφορά σε τούτο τον τόπο. Τόρα κατάλαβα γιατί ψιφίζαμε όλους αυτόυς του ιπουργούς και τους προθιπουργούς τόσα χρόνια.

Εκ μέρους του Ελλινεικού λαού σας ευχαριστούμαι θερμά για όσα κάνετε για τον τώπω αυτόν.

(Ο τώπως γράφεται με ομέγα στο τέλος ή με ώμικρον;)


Υ.Σ. Ένα μικρό διάλειμμα. Από αύριο συνεχίζουμε την αλλαγή του κόσμου (;-0000)

Σάββατο, Δεκεμβρίου 09, 2006

Peer to Peer (Μέρος 3ο)

Για να καταλάβουμε τη σημασία της ιδέας του p2p θα πρέπει να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή:

Στα προϊστορικά χρόνια λοιπόν (όταν έλεγα αρχή το εννοούσα) για να αντιμετωπίσουν τους περιοδικούς λιμούς κάποιοι σκέφτηκαν να γεμίσουν σε μια αποθήκη το σιτάρι στο κέντρο του οικισμού, όπου φυλασσόταν καλύτερα.

Τσάκαλοι οι προϊστορικοί, γιατί εκτός από μια καλή λύση στο πρόβλημα της πείνας έγιναν και οι μάγκες του χωριού. (Αν και κάποιοι μιλούν για τους σιδεράδες). Αυτή η μάζωξη στο κέντρο του χωριού του σιταριού κυρίως, είναι που μας παιδεύει τόσους αιώνες και χιλιετίες.

Από αυτή ξεκίνησαν όλες οι μοναρχίες, οι ολιγαρχίες, οι δικτατορίες και οι χειρότερες όλων οι κοινοβουλευτικές δημοκρατίες (υπερβολικό το ξέρω)

Το p2p διακινεί την πληροφορία χωρίς την παρουσία ενός μεγάλου οργανισμού, μιας τεράστιας αποθήκης, μιας εταιρείας ή του ίδιου του κράτους.

Οι πολίτες έχουν την πληροφορία στον υπολογιστή τους και τη μοιράζονται με όποιον και όπως θέλουν.

Οι πολίτες έχουν πολύ μεγαλύτερη δύναμη, από οποιονδήποτε κεντρικό φορέα ενώνοντας απλώς τη δύναμή τους.

Οι πολίτες μπορούν να δουλεύουν από το σπίτι τους ή μέσω laptop ταξιδεύοντας σε όλο τον κόσμο.

Οι πολίτες μπορούν να ακούν και να μαθαίνουν τα πάντα (new Jeniffer Anniston's boyfriend name included) χωρίς να χρειάζεται να ξοδεύουν για αυτά.

Μπορούμε αυτή τη λογική να την επεκτείνουμε πέρα από την πληροφορία: στην ενέργεια (ηλιακή ή άλλη ενέργεια που συσσωρεύεται και της οποίας το πλεόνασμα μετακινείται μέσω δικτύου), στη διατροφή μας, παντού.

Άρα... άρα τι; Άρα η μούντζα που ζωγραφίζεις στο ψηφοδέλτιο έχει γίνει πλέον το μεγαλύτερο κόμμα. Μια νέα εποχή ξημερώνει για την κοινωνική οργάνωση.

Το p2p είναι καλό! Στηρίχτε το!

Παρασκευή, Δεκεμβρίου 08, 2006

Peer to Peer (Μέρος 2ο)

Η τρίτη χρήση αυτού που περιγράψαμε ως αλλαξολορδιά είναι και η πιο γνωστή. Το να μοιράζεσαι ένα αρχείο, οποιοδήποτε, με οποιονδήποτε θέλεις εσύ. Αν γουστάρεις βρε αδερφέ να μοιραστείς ένα τραγούδι με κάποιον, το στέλνεις και το ακούτε μαζί έχοντας και 5.000 χλμ απόσταση μπορώ να σου πω.

Βέβαια αυτό είναι παράνομο, παναγιά μου να μη διαβάζει η Μούσχουρη, γιατί σκοτώνει τη μουσική.

Το ξέρετε ότι σύμφωνα με τους νόμους που έχουν βγάλει οι γκόμενοι των τραγουδιστών, δηλαδή οι πολιτικοί, δεν μπορείτε να παίζετε μουσική ελεύθερα ούτε στο πάρτυ σας; Φαντάζεσαι να θες να ακούσεις λίγη μουσικούλα με το αίσθημα και λίγο πριν συμβεί το μοιραίο να εμφανιστεί ο Καρβέλας και να σου ζητάει 10 € γιατι μόνο ο ένας είχε πληρώσει για το CD.

Αυτό βέβαια είναι υπερβολικό να συμβεί, το ομολογώ. Σιγά μη ρίξεις γκόμενα σήμερα με τραγούδια του Καρβέλα.

Κάποτε όμως θα πρέπει να καταλάβουν οι μουσικοί ότι η τέχνη τους ψηφιοποιείται και ο, τι ψηφιοποιείται είναι τσάμπα. Όταν πάψουν οι σημερινοί σταρ να συσσωρεύουν αμύθητα πλούτη ανακαλύπτωντας τις μουσικές του παρελθόντος, τότε ίσως να ξαναζωντανέψει η μουσική.

Και καλά θα μου πείτε έτσι θα αλλάξει ο κόσμος; Με το να βγει στο σφυρί η Πόρσε της Βανδή. (Ωραίος στίχος, να ανακοινωθεί στο Φοίβο). Θυμηθείτε τις τρεις χρήσεις του p2p. Αύριο θα δείτε γιατί αυτές οι χρήσεις αλλάζουν τον κόσμο…

Πέμπτη, Δεκεμβρίου 07, 2006

Peer to Peer (Μέρος 1o)

Παρότι δεν έχω βρει και πολύ μεγάλη ανταπόκριση στο αίτημά μου να αλλάξει πια αυτός ο παλιόκοσμος και η παλιοκενωνία, θα αφιερώσω τη ζωή μου σε αυτό το ερημονήσι για να σας πείσω ότι και πρέπει και μπορεί να αλλάξει ο κόσμος.

Μια από τις μεγαλύτερες ανακαλύψεις που έκαναν οι κατάπτυστοι φονιάδες των λαών Αμερικάνοι είναι το Peer to Peer. Μ’αυτό θα ασχοληθώ σήμερα.

Πήγα στο babel fish για να δώ την ετυμολογία της λέξης. Peer λοιπόν είναι ο λόρδος. Peer to Peer σημαίνει λόρδος στο λόρδο. Τι όμως μπορεί να κάνει ένας λόρδος στον άλλο λόρδο και να αλλάξει ο κόσμος; Με αλλαξολορδιές θα τον κάνουμε καλύτερο;

Αφού δε βρήκα άκρη με την ετυμολογία δοκίμασα τα Wikipedia, Webopedia και όλα αυτά. P2P (Peer to Peer) είναι μια τεχνική να μοιράζεσαι τους πόρους και τα αρχεία του υπολογιστή σου, με οποιονδήποτε είναι στο δίκτυο από οποιοδήποτε σημείο του κόσμου.

Ας πούμε ότι διαβάζεις τώρα το ποστ αυτό (αν έχεις αντέξει μέχρι τώρα). Χρησιμοποιείς ένα 99% του εγκεφάλου σου (θα ’θελα) αλλά μόνο ένα 5% της δύναμης του υπολογιστή σου. Τι θα έλεγες να έδινες το υπόλοιπο 95% για το GRID.ORG ένα πρόγραμμα που παίρνει τη δύναμη από 2.000.000 υπολογιστές και επεξεργάζεται στοιχεία που θα βοηθήσουν στη θεραπεία του καρκίνου. Ο υπερυπολογιστής αυτός έχει δύναμη ίση με 100terraflops (μην το ψάχνεις, είναι πάρα πολύ) και δίνει μια κάποια ελπίδα για την καταπολέμηση της μάστιγας.

Με το υπόλοιπο 1% της δύναμης του εγκεφάλου σου μπορείς να διαβάσεις τον «Πρωταθλητή».

Ας πούμε ότι θέλεις να μιλήσεις με το αίσθημα, αυτό το χωρίς συναίσθημα, για να τον/την υβρίσεις όπως του/της πρέπει. Ας πούμε ότι ανακαλύπτεις ότι παρά τις καθημερινές διαφημίσεις των εταιρειών τηλεφωνίας εδώ και 10 χρόνια περί καθόδου των τιμολογίων, οι χρεώσεις είναι μάλλον μεγαλύτερες από τότε (πως στο διάολο γίνεται αυτό;)

Μπαίνεις στο Instant Messenger (και αυτό P2P είναι) και μιλάς με εικόνα και ήχο με όποιον θες, από όπου θές, σχεδόν τσάμπα. Τέρμα στους φραγμούς στην επικοινωνία, τέρμα η πιο σταθερή μας σχέση, τέρμα οι διαφημίσεις της Cosmote με ξανθιές.

Συνεχίζεται…

Σχολιάστε με, σας παρακαλώ, μ’ αρέσουν τα σχόλια… διορθώνομαι.

Τετάρτη, Δεκεμβρίου 06, 2006

Όσοι pc προσέλθετε!

Έχω κάτι μέρες τώρα που κάτι με τρώει.

Άσχετος, όπως είμαι με τα blogs, μπήκα δεν ξέρω πως στο blog του Νίκου Δήμου (χρόνια του πολλά για σήμερα και ας μην τα θέλει). Στην αρχή μόνο διάβαζα, γρήγορα μπήκα όμως στον πειρασμό να πετάξω και εγώ κάποια σχόλια.

Ένα από αυτά ξεκίνησε την κόντρα με τον οικοδεσπότη και τους μασκοφόρους σωματοφύλακές του. Απάντησα σε όλα, περισσότερο όμως ενοχλήθηκε ο Ν.Δ., γιατί κατά την άποψη του παρερμήνευα τις στατιστικές.

Ήθελα να απαντήσω αλλά κατάπια το σάλιο μου γιατί είμαι ακόμα μικρός να συνδιαλεχθώ με αυτόν που έχει 50 χρόνια μελέτης από πίσω του. Γι’αυτό το παράπονό μου θα το πω εδώ, στο δικό μου blogάκι.

Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι πολύ σημαντικοί που είναι από αυτούς που ευτυχώς που υπάρχουν, δυστυχώς, όμως, έχουν ξεχάσει πως είναι να μη σου αρέσει ο κόσμος που ζεις και να θέλεις να τον αλλάξεις. Προτιμούν πια τη μελέτη των στατιστικών και των ποσοστών.

Από το www.doncat.blogspot.com δε θα αποχωρήσω παρ’ότι ο οικοδεσπότης θα προτιμούσε να πάρω το κουβαδάκι μου και να πάω σε άλλη παραλία. Δεν το βλέπω μόνο πια ως δικό του blog αλλά σαν ένα think tank. Μακάρι να το έβλεπαν και οι σωματοφύλακές του έτσι.

Και καθώς αυτά σκεφτόμουν, βρήκα πάλι το νόημα της ύπαρξης του δικού μου blog. Θα το αλλάξω κάπως, θα συνεχίζω να διαβάζω αυτούς που μου άρεσαν, αλλά θα τους ενημερώσω ότι είμαι ο πλέον ακατάλληλος άνθρωπος να μιλώ για αισθήματα, όντας μάλλον ανίκανος να σχετιστώ με ανθρώπους σε αυτό το επίπεδο.

Ναυάγησα στο Internet γιατί θέλω να αλλάξω τον κόσμο, γιατί θέλω να δω καθαρά και να σκεφτώ ανεπηρέαστα. Με βοηθάει και η ανωνυμία.

Από όσα σας άρεσαν θα κρατήσω το χιούμορ και τον αυτοσαρκασμό.

Όσοι pc προσέλθετε! (και με τα Mac δεν έχουμε πρόβλημα).

Τρίτη, Δεκεμβρίου 05, 2006

Η μπλογκερίτσα και ο μπλογκερούλης.

Όπως λέμε «η πεταλουδίτσα και πεταλουδίτσος (ή κάπως έτσι – το θυμάστε;)

Αγαπήθηκαν μέσω Internet… Κεραυνοβόλα.

Τόσο πολύ τους συνεπήρε ο έρωτας που βράχηκε το καθισματάκι της μπλογκερίτσας, γλίστρησε και μαύρισε το μάτι της χτυπώντας στο μικρόφωνο.

Και της είχε πει η μάνα της: «Θα βγάλεις τα μάτια σου μ’ αυτό το πράγμα όλη μέρα».

Ο μπλογκερούλης από την άλλη, εξασκούσε το αγαπημένο του άθλημα και παράλληλα κοιτούσε στη μισάνοιχτη πόρτα των γονιών του, με την οποία είχε οπτική επαφή, μη σηκωθεί κανείς και τον κάνει τσακωτό.

Λίγο το φως της οθόνης, λίγο η αντίθεση με τα σκοτάδια της πόρτας, άρχισε να καταρρέει η όρασή του.

Και του το είχε πει ο πατέρας του: «Από την πολύ μαλακία θα στραβωθείς».

Όροι χρήσης: Για να ευχαριστηθείς αυτό το «μπλογκ» ανάμεσα σε άλλα θα πρέπει να συμφωνείς με το γράφοντα στα παρακάτω:
Η συνεχής επίκληση του αυνανισμού ως θέμα μόνο ως χιουμοριστική θα πρέπει να ληφθεί και δεν αντικατοπτρίζει τη ζωή του ναυαγού.
Η ειρωνεία απέναντι στη χρήση του Internet δεν αγγίζει το ίδιο το μέσο, αλλά μάλλον την υπερβολική χρήση του από άχρηστους για την πρόοδο της κοινωνίας χρήστες.
Ο σαρκασμός κάνει καλό στην κοινωνία και το γέλιο στα πνευμόνια.
Κούλα μ’ ακούς, διώξε το κωλόπαιδο τον Κυριάκο και έλα μαζί μου…(Συνειρμός μάλλον).

Δευτέρα, Δεκεμβρίου 04, 2006

Πόσο ασφαλές είναι το Internet?

Δύσκολο να πει κανείς. Όμως γενικά πιστεύω πως ναι! Είναι ασφαλές.

Καταρχήν δεν κινδυνεύεις να γίνεις άθελα σου γονεύς.

Αν είσαι ήδη γονιός δε φοβάσαι ότι σου …ωχ, ωχ, ωχ… την κόρη σου μέσα σε κάποιο mini cooper. Στο σπίτι είναι το κορίτσι και δε σε ενοχλεί την ώρα που βλέπεις Αρναούτογλου.

Υπάρχει βέβαια και ο κίνδυνος του αυτοτραυματισμού ή της τύφλωσης (φευ!), κυρίως για τα αγόρια, όμως στο σύνολο των επιτυχημένων αυνανισμών τα ατυχήματα είναι πραγματικά απειροελάχιστα.

Άσε που δεν κολλάς αφροδίσιο. Δεν ξοδεύεσαι ούτε καν για προφυλακτικά. Αν και πολλοί που έχουν καιρό να πηδήξουν, τον παίζουν φορώντας προφυλακτικό. (Προσπαθούν να το κάνουν όσο το δυνατό πιο αληθοφανές).

Οπότε σε γενικές γραμμές θα έλεγα πως το Internet είναι πολύ ασφαλέστερο από τη ζωή. Ναι!

Κυριακή, Δεκεμβρίου 03, 2006

Βιβλία με 20% έκπτωση

Εχτές επισκέφτηκα το ολοκαίνουριο βιβλιοπωλείο της αδερφής μου. Ανείπωτη χαρά.

Θα παίρνω ο,τι βιβλίο θέλω με τιμή χονδρικής. Ή θα τα διαβάζω πρώτα και μετά θα τα ξαναβάζω στο ράφι.

Γι' αυτο δε δίνω πληροφορίες σχετικά με το που είναι,γιατί θα αρχίσετε να το λέτε και θα βγάλουν κακό όνομα τα χρησιμοποιημένα βιβλία του.

Πόσο θα ΄θελα να δώσω και εγώ τέτοια χαρά στους φίλους μου και τους λοιπούς συγγενείς μου, όπως αυτή που μου έδωσε το βιβλιπωλείο.

Δε θα το κάνω όμως γιατί δεν έχω καμιά όρεξη να ανοίξω σουβλατζίδικο.

Σάββατο, Δεκεμβρίου 02, 2006

Αυτό το γράφω έτσι...

Μετά το θάνατο υπάρχει αυτό που θέλει ο καθένας να υπάρχει και την εικόνα του τη χτίζει σε όλη του τη ζωή.

Αυτό το λέω όχι για να υποστηρίξω ότι υπάρχει ζωή μετά το θάνατο, αλλά για να μην τον φοβάται αυτός που κάνει μια όμορφη ζωή με αγάπη για τον άνθρωπο.
Όπως ίσως κι εσύ...


Αυτό το έγραψα ως σχόλιο σε post της Γωγώς, όμως πολύ μου άρεσε και ας μην είναι αστείο.

Παρασκευή, Δεκεμβρίου 01, 2006

Διάβασε γρήγορα.

Διάβασε γρήγορα, γρήγορα, όσο γρηγορότερα μπορείς, μη φοβάσαι, δε θα πω κάτι σημαντικό, διάβασε, διάβασε, τουλάχιστο για την ώρα, διάβασε «μπλόγκερ», γρήγορα, πιο γρήγορα, πιο γρήγορα, κοίτα και λίγο έξω, αλλά διάβασε, διάβασε γρήγορα, κοίτα μη σε πάρουν χαμπάρι οι άλλοι, διάβασε όμως, γιατί θα σε καρφώσουν στα σίγουρα, διάβασε πιο γρήγορα, έλα τώρα τρέχουμε, όπως και η ζωή μας, γρήγορα, γρήγορα, άλλωστε έτσι δε διαβάζεις τα «μπλογκς», κάνε γρήγορα, τελειώνω, τελειώνω σου λέω, διάβασε κι άλλο, όμως κάνε και μια παρατυπία, γρήγορα, πιο γρήγορα, σε παρακαλώ, διάβασε, διάβασε, αλλά μετά από αυτό που θα σου πω, τρέχουμε, τρέχουμε τώρα, σταμάτα για ένα λεπτό και συλλογίσου, «στοπ εδώ»… σταμάτα είπα. Σ’ αρέσει ο κόσμος όπως είναι σήμερα; Τι κάνεις για να αλλάξει;