Δευτέρα, Απριλίου 30, 2007

Συγκλονιστικές εξελίξεις

Δραματικές και απρόσμενες εξελίξεις στην ατόλη μας, λίγο έξω από την καλύβα μου, τις οποίες θα τις μάθετε από πρώτο χέρι. Χτες το απογευματάκι μία περίπολος από υποβρύχια άγνωστης προέλευσης πέρασε στα 50 μέτρα από εμένα, που καθόμουν στην ακροθαλασιά. Το προπορευόμενο από αυτά μάλλον με είδε και έστριψε αριστερά προσπαθώντας να μου φάει το κουλούρι.

Ώπα! πετάγομαι αμέσως στα όπλα. "Τσιμπάει ρε!" Κάθομαι πάλι κάτω για μισό δευτερόλεπτο και ξαναπετάγομαι από τη χαρά μου. "Χο χο τσιμπάει, τσιμπάει και είναι και δυνατό, σαν κουταλιανός το άτιμο". Και με το που το λέω αυτό, τσαφ! με τραβάει μία και κόντεψε να με ρίξει στη θάλασσα. "Ριε! κερατά", του λέω εγώ, "κάτσε καλά, εγώ θα σε φάω όχι εσύ".

Και σμπρώχνει αυτό, κρατάω εγώ την πετονιά με τέχνη, ξανασμπρώχνει αυτό πουθενά εγώ, ακούνητος, κολοσσός που με έλεγε μια φίλη μου, για άλλους λόγους. Πάει το άτιμο να ξεγλιστρήσει από το αγγίστρι, αλλά που να γλιτώσει από το μάστορα. Θα πέρασε και ένα τέταρτο που έσμπρωχνε, λες και είχε πάρει βιταμίνες ή προφιτερόλ από το ζαχαροπλαστείο του Ψωμιάδη.

Καμιά φορά κάνω να το τραβήξω προς τα έξω και δεν πιστεύω στα μάτια μου. Μια ψαρούκλα 5 κιλά! Τόση! με το συμπάθειο. Ο Πάγκαλος των σαργών. Με κοιτάει και με αυτά τα λυπημένα τα μάτια του και άρχισα να το λυπάμαι, αλλά λέω κρέας δεν τρώω που δεν τρώω να σταματήσω και τα ψάρια τώρα επειδή τα πιάνω μόνος μου, κρίμα. Έπειτα, εσύ ρε φίλε θα έχεις και πέντ' έξι χιλιάδες αδέρφια. Σιγά μη σε θυμάται η μάνα σου για να σε κλάψει. Ζωή σε λόγου μας, λοιπόν.

Άναψα φωτιά, έβαλα μια κατσαρόλα με νερό από πάνω και λίγο πάνω από τη στάθμη του νερού, έβαλα μια σχάρα με το καθαρισμένο ψαροβούβαλο. Ψήθηκε στον ατμό μετά από 25 λεπτά. Μπεεεερπ. Συγγνώμη. Πεντανόστιμο ήταν το συγχωρεμένο. Έμεινε και για σήμερα και για αύριο και για μεθαύριο. Μπεεεερπ. Ξανασυγγνώμη, αλλά πρέπει να δείξω τους καλούς μου τρόπους και ότι ενσωματώνομαι σιγά σιγά στην ντόπια κοινωνία. Είμαι με τους φίλους μου, θαμμώνες του νετ καφέ. Μη με περάσουν και για χλεχλέ!

Υ.Σ. Η ιστορία ήταν απολύτως πραγματική και δεν ανήκει στις γνωστές ιστορίες των Ελλήνων ψαράδων, που το τόσο το κάνουν ΤΟΣΟ!!! (Μεταξύ τους, στις διηγήσεις για τα κατορθώματά τους και στις γκόμενες που χαλβαδιάζουν, για άλλο ζήτημα.

Κυριακή, Απριλίου 29, 2007

Ναυαγός με κάμπριο

Εχτές, πρωί εδώ, βράδυ σε εσάς, μετά την επικοινωνία μας, πήγα να νοικιάσω αυτοκίνητο. Βγαίνοντας από το νετ καφέ, μια μεγάλη έκπληξη με περίμενε: Ο πρώτος αδύνατος άνθρωπος που συναντούσα στο νησί. Ξερακιανός, μαυριδερός, με ένα τσιγάρο να κρέμεται στραβά από το στόμα του.

Σκέφτηκα πως θα πρέπει να είναι πολύ καλή και ευγενική ψυχή και ότι ο λόγος που αυτός ήταν αδύνατος μέσα στους τόσους εύσωμους, ασφαλώς θα ήταν η διακριτικότητά του που τον απέτρεπε από το να απλώσει πρώτος τη χερούκλα του στην τάβλα με τα άθλια μπιφτέκια. Αυτά που τρώνε εδώ για πρωινό, μεσημεριανό και βραδυνό. Από την άλλη, θυμήθηκα πόσες φορές είχα βγει εκτός θέματος στην έκθεση στο σχολείο και έτσι αποφάσισα να τον ρωτήσω που έχει rent a car στο χωριό.

Με το excuse me μου χαμογέλασε. Εγώ να δείτε χαμόγελο, μόλις είδα τα δυο μόνο δόντια που του είχαν απομείνει. Λες να έχει παντρευτεί την αδερφή του Mr. Tampourine; λέω από μέσα μου... προσπαθώντας να καταλάβω πως έχει γίνει αυτό το κακό στην οδοντοστοιχεία του.

Να μην τα πολυλογώ ο Τζόνι, έτσι μου συστήθηκε, ήταν ένα κινητό rent a car με ένα αυτοκίνητο προς παράδοση, το δικό του. Ένα φορτηγάκι Mazdα, λευκό, από την εποχή που εμείς κάναμε φιλοσοφία και οι Ευρωπαίοι έτρωγαν βελανίδια στα δέντρα. Οι Ιάπωνες πάντα αυτοκίνητα πρέπει να έφτιαχναν.

Στην αρχή γέλασα, αλλά έριξα μια ματιά γύρω μου και κατάλαβα ότι ο φίλος μας διέθετε ότι πιο κοντινό σε άουντι κάμπριο διέθετε το νησί. Και πόσο, ρε μεγάλε του λέω; 200 δολάρια το μήνα μου λέει. Το δολάριο εδώ είναι ότι και στην άγρια δύση. Δε θα σε καλά του λέω. Το 1985 είχε πουλήσει ο πατέρας μου ένα τέτοιο σε ένα Λαρισαίο, για 20 χιλιάρικα και ένα αυτόγραφο του Βαλαώρα.

Δηλαδή, αν το αγοράσω ρε φίλε πόσο θα μου το δώσεις; 600 δολάρια μου λέει. Κουφάλα Κιριμπατιανέ πήγες να μου τη φέρεις; είπα από μέσα μου και με παζάρια τον έψησα να μου το πουλήσει για 400 δολάρια.

Με μια λεπτομέρεια όμως. Στα αξεσουάρ του αυτοκινήτου εκτός από τη τσιγαροθήκη, το cd player παρακαλώ, τις ταχύτητες και το τιμόνι, περιλαμβανόταν και ο Τζόνι. Δηλαδή με 400 δολάρια πήρα και αμάξι και σοφέρ! Ή για μην κοκορεύομαι και πολύ, του έδωσα 400 δολάρια, για να μου κάνει τον οδηγό στο νησί και μετά όταν εγώ θα βαρεθώ και θα φύγω, να του μείνει και το αμάξι. Θα βάζω και τη βενζίνη. Εκνευρίζομαι, γιατί πάντα ήμουν λαπάς στις συναλλαγές μου.

Ψώνισα και σύνεργα για ψάρεμα, προμήθειες για την καλύβα μου, δίχτυ προστατευτικό για το κρεβάτι, αντικουνουπικά σε σφηνάκια που αμφιβάλω αν θα τα πιάσει, πήρα ένα παγωτό για μένα και κέρασα και μια μπύρα τον Τζόνι για να δω σε τι χρησιμεύον τα δύο δόντια που του έχουν μείνει. Τελικά δεν είναι για ανοιχτήρι.

Φόρτωσα τα πράγματα στην καρότσα του κάμπριο κι έφυγα για την καλύβα μου. Σήμερα που ξημέρωσε, χάρηκα για τη ζωή που διάλεξα πολύ και για το ότι υπάρχετε και μπορώ να σας μιλώ, περισσότερο.


Σάββατο, Απριλίου 28, 2007

Ο χαζολευκός εφορμά

Σήμερα το πρωί μετακομίζω στη μοναχική μου καλύβα, στην άκρη μιας ακατοίκητης μύτης, που εξέχει βορειοανατολικά της ατόλης. Από εκεί αν ξυπνώ νωρίς θα μπορώ να βλέπω τον ήλιο να γεννιέται μέσα από τη θάλασσα.

Και θα ήθελα πραγματικά να γράψω και άλλα τέτοια ποιητικά, αλλά να με συγχωρείτε γιατί κωλύομαι κάπως, καθώς επίσης θέλω να γράψω άλλα τόσα μπινελικικά για τις δημόσιες υπηρεσίες όπου γης.

Ήρθαν σήμερα τέσσερις υπάλληλοι του τοπικού ΟΤΕ, στο σώμα ενός. Μου είπε λοιπόν αυτός ο "έλα Αλέκο", ότι τα καλώδια έχουν κοπεί σε πολλά σημεία και πως πρέπει να κάνει επίσημο αίτημα στο Μπαϊρίκι, να περιμένει την απάντηση, να κάνει έκθεση σκοπιμότητας, κόστους, ιδεών, να στείλουν επιτροπή, να αποφασίσει η επιτροπή και μετά να στείλουν ειδικό συνεργείο να ξαναφτιάξει τις υποδομές.

Του είπα και εγώ να κινήσει τις διαδικασίες πάραυτα και σε έξι μήνες που θα έχουν όλα τελειώσει, να έρθει να μου πάρει μια, μια, μια, μια ...αίτηση ακόμα για γραμμή ντι - ες - ελ. Και δεν του είπα πως μόλις κάνουν όλα αυτά που συνεπάγονται και πολλά έξοδα, εγώ θα πηγαίνω στο χωριό για να μιλάω από καρτοτηλέφωνο. Χα χα χα!

Το μετάνιωσα, δε θα ξυπνάω πρωί για την ανατολή του ηλίου. Φοβάμαι πως θα είναι πράσινος και θα έχει πολλά αγκάθια. Αυτοί οι διεθνοσοσιαλιστές οι Παπανδρέου έχουν απλώσει παντού τα πλοκάμια τους.

Είμαι στο μεγάλο χωριό (αντιλογοτεχνική αλλαγή θέματος), την πρωτεύουσα της ατόλης. Έχει πολυκοσμία εδώ και δύο νετ καφέ για να διαλέξεις. Το ένα είναι πολύ βρώμικο, το άλλο ζέχνει. Δύσκολη επιλογή. Ώπα, μια στιγμή, μόλις άκουσα τον Mr. Tampourine να έχει φάει φασόλια χτες βράδυ. Όχι δεν ήταν αυτός. Τι διάολο; τοπικό έθιμο είναι;

Ας μην παραπονιέμαι όμως συνέχεια. Η αλήθεια είναι ότι περνάω υπέροχα. Διασκεδάζω πολύ και ακόμα κι όταν νευριάζω, νευριάζω στην πλάκα. Τους κάνω συνέχεια πλάκα. Τώρα θα ψάξω να βρω και αυτοκίνητο να νοικιάσω για να έρχομαι καθημερινά εδώ, να συγχρωτίζομαι μαζί τους και το κυριότερο να επικοινωνώ μαζί σας. Έχω κι άλλες δουλειές, θα σας πω αύριο.

Δε θα έχω πρόβλημα να βρω αυτοκίνητο και σε καλή τιμή. Σ΄ όποιον μιλάς εδώ, σκίζεται να σε εξυπηρετήσει, να σου δείξει το δρόμο. Είμαι βέβαια και ο καινούριος στο νησί και τους έχω κάνει εντύπωση. Με έχουν μάθει φαντάζομαι όλοι, καθώς τα νέα διαδίδονται γρήγορα: Ο χαζολευκός που ήρθε για να μείνει μόνιμα.


Παρασκευή, Απριλίου 27, 2007

Τουρίστες στο χωριό μας


Τρεις ώρες μου πήρε να ανεβάσω την παλιοφωτογραφία που μου ζητήσατε και αφού έφαγα άλλες τρεις για τα xxx, για να τη μικρύνω και για να μη με δουν οι τριγύρω ιθαγενείς και με αρχίσουν στο ψιλό. Φχαριστημένοι;

Χτες ήρθαν τουρίστες στο χωριό μας. Άραξαν με ένα μικρό σκυλοπνίχτη στο πιο μικρό μας επήνειο, μα εγώ δεν τους πήρα πρέφα αμέσως γιατί είχα κάποιες εκκρεμότητες να διεκπεραιώσω, συγκεκριμένα κοιμόμουν του καλού καιρού.

Ονειρευόμουν, δε θέλω να το κρύψω, κάποιες φίλες μπλογκερίνες, με τις οποίες ήμασταν όλοι μαζί στην ατόλη, είχαμε διώξει τον Mr. Tampourine, με εισιτήριο για την Ελλάδα και καθώς είχα ξαπλώσει στην πετσέτα μου, στο δεξί πλευρό, μου έτρεχαν σάλια από το μάγουλο, τα οποία πρέπει να έγλυφα με τη γλώσσα ανά τακτά χρονικά διαστήματα.

Τότε έγινε κάτι σα σεισμός, σα ποδοβολητό από ελέφαντες και προς στιγμή νόμισα πως ήμουν στο So you think you can dance και ότι με έβριζε ο Μεταξόπουλος, γιατί μόλις είχα σπάσει το πλευρό μου, εκτελώντας ένα φοβερό σπαγκάτο την ώρα του τσάμικου.

Σήκωσα το πάνω μέρος του κορμιού μου σαν την πόρτα από το ψυγείο με τα παγωτά και άρχισα να βρίζω την πέτρα που βρισκόταν κάτω από το πλευρό, το και καλά σπασμένο. Είδα τις παιδούλες του χωριού να τρέχουν προς το λιμανάκι, για να συναντήσουν τους τουρίστες. "Πιο σιγά, κορίτσια", τους φώναξα, "θα ξεκολλήσει το νησί και θα αρχίσει να πλέει στον Ειρηνικό". Στα ελληνικά βέβαια, γιατί φοβήθηκα μην αλλάξουν κατεύθυνση και έρθουν κατά πάνω μου.

Πάνω από τις παμβρώμικες βερμούδες τους φόρεσαν μια φούστα φτιαγμένη από φύλλα μπανανιάς και πήγαν να χορέψουν στους επισκέπτες. Πήγα κι εγώ να πάρω μάτι το φολκλόρ. Εννοώ τους τουρίστες, που σαφέστατα είναι πιο γραφικοί από τους ντόπιους.

Δεν πίστευαν στα μάτια τους, τα ΚΑΠΗ της Ολλανδίας. Μόλις είδαν τις χορεύτριες μερικοί παππούδες έκαναν να φύγουν, αλλά τους μάζεψε μια φράου από τους γιακάδες και τους εξανάγκασε να παρακολουθήσουν το θέαμα.

Κάποιοι έκλεγαν τα καθρεφτάκια που αγόρασαν θεωρώντας τα ακόμα ανταλλάξιμο είδος με τους ιθαγενείς για ένα καλό πήδημα, κάποιοι, οι πιο ελαφρείς, πηδούσαν σα φρυγανιές σε κάθε συντονισμένο χορευτικό βήμα που κατέληγε στο έδαφος, κάποιοι κοίταζαν στα μάτια τις γριές γυναίκες τους και πιθανότατα τις ξαναερωτεύτηκαν μετά από πολλά χρόνια.

Τους μαλάκες τους τουρίστες. Ακόμα τα λεφτά τους θα κλαίνε!

Πέμπτη, Απριλίου 26, 2007

Ο κύριος Τόμπι Μαρίν

Χτες έκανα την πρώτη μου πλάκα με ντόπιο. Τον καλυβοδεσπότη μου, κύριο Τόμπι Μαρίν. Του άλλαξα ελαφρώς το όνομα και πολύ του άρεσε. Τον είπα mr. Tampourine. Κατέβασα και το ομώνυμο τραγούδι του Bob Dylan και από χτες τέρμα τα γκάζια στο λάπτοπ. Ξετρελάθηκε και όλο το τραγουδάει στη γυναίκα του.

Βέβαια εμφανισιακά θα του ταίριαζε περισσότερο το Yellow Submarine των Beatles. Εντάξει, δεν ξαναλέω τίποτα. Ο Mr. Tambourine, λοιπόν, είναι ο πιο ζωντανός άνθρωπος του χωριού. Μιλάει δυνατά, φωνάζει πιο δυνατά, γελάει βροντερά, πέρδεται εκκωφαντικά. Μπορεί να φταίει η ελλειπής ηχομόνωση της καλύβας, ας μην τον αδικώ και τόσο.

Ο Mr. Tampourine, δεν κάνει τίποτα. Ούτε για ψάρεμα πηγαίνει, ούτε βοηθά τη γυναίκα του στις δουλειές, ούτε παίζει με τα 7 παιδιά του. Γυρνάει συνεχώς ασχολείται με όλους και δίνει εντολές. Μου θυμίζει τον εαυτό μου όταν με έκαναν διευθυντή στην εταιρεία. Επίσης μου θυμίζει τον Γιακουμάτο, γιατί όταν πέρδεται ο mr. Tampourine είναι σα να μιλά ο Γιακουμάτος. Ιδίως όταν λέει εκείνο το "τι λέτε κα Τρέμη". Τρέμει η καλύβα ολόκληρη.

Αλήθεια τι κάνουν όλοι αυτοί οι άγριοι που έχετε στο Ελλάντα, είναι καλά; Δηλαδή είχα και μια σκασίλα κι αν δε μου πείτε. Θα βγω στην πόρτα της καλύβας μου και θα χασμουρηθώ σα μπουρού πλοίου και θα ξύσω και τα απ΄αυτά μου για καμιά ώρα σαν τον mr. Tampourine από τη σκασίλα μου. Τα ξύνει και μπροστά μου αυτός.

-All the time χρούτσου χρούτσου, του λέω σήμερα το πρωί και του δείχνω παράλληλα.

Γελάει αυτός δυνατά και μου απαντά με μεγαλοπρέπεια:

- Βέρι μπιγκ μπολς, μάι φρεντ. Νιντ σκράτσινγκ.

Για βέρι μπιγκ δεν ξέρω, για βέρι ρεντ είμαι σίγουρος.

Με έκανε βόλτα και με το τρίκυκλο χτές. Δρόμους δεν έχουμε, οχήματα όμως έχουμε. Όπως και στην Ελλάδα δηλαδή. Με πήγε στα βόρεια της ατόλης. Έχει εκεί μια καλυβίτσα, που την είχε φτιάξει πριν εγκατασταθεί εδώ που είμαστε τώρα. Του ζήτησα να μου τη νοικιάσει και δέχτηκε. Θα μείνω μόνος μου εκεί. Με τα πόδια είναι 15 λεπτά από τον οικισμό. Θα έρχεται και η γυναίκα του να καθαρίζει.

Ήθελα να του ζητήσω να μείνω εγώ στην καλύβα για λίγο και να πάει αυτός πίσω στον οικισμό για να κλάσει. Τεστ, δηλαδή, για δω αν ακούγεται μέχρι εκεί. Ντράπηκα όμως.


Τετάρτη, Απριλίου 25, 2007

Εκμυστηρεύσεις άνευ παρεξηγήσεως

Από την ώρα που πάτησα το πόδι μου στο νησί, ήθελα να σας πω την πρώτη σημαντική μου εντύπωση, αλλά και δεν ήθελα. Επειδή, όμως, δεν έχω σε ποιον άλλο να μιλήσω γενικά (η μάνα μου νομίζει πως προσπαθώ να ανοίξω σουβλατζίδικο στη Μελβούρνη), θα σας μιλήσω.

Πριν βέβαια σας μιλήσω θα ήθελα να είστε όλοι καλά και να περνάτε όμορφα και σήμερα να κάνετε και καλό sex αν μπορείτε, γιατί οι γιατροί λένε πως βοηθάει την καρδιά. Δεν ξέρω πως το συνδέουν αυτό, ίσως στην πραγματικότητα να σας την πέφτουν στην ψύχρα την ώρα που το λένε.

Στο θέμα μας όμως. Ήθελα, λοιπόν, να σας πω, αλλά πριν σας το πώ, θα ήθελα να ξέρετε πως δεν είμαι κανένας άθλιος που ξέρει να κρίνει μόνο τους άλλους και δε βλέπει τα στραβά του εαυτού του. Όοοοοχι εγώ τα βλέπω. Το ξέρω πως είμαι ξεροκέφαλος, πως νομίζω ότι τα ξέρω όλα, πως είμαι λίγο φλούφλης με τις γυναίκες. Επίσης ξέρω ότι είμαι και πρήχτης.

Και θα σας έλεγα αμέσως τι ήθελα να πω, αλλά επιτρέψτε μου πρώτα μια παρέμβαση, πως και τον ξάδερφο μου που ήταν ομο- και εγώ τον έλεγα ντιντή, δεν το έλεγα με κακία, ούτε με τη διάθεση να τον υποτιμήσω. Στην πραγματικότητα τον εαυτό μου αυτοσαρκαζόμουν και τις ομοφοβικές αντιλήψεις που κουβαλάω.

Επίσης θα μου επιτρέψετε μια παρέμβαση στην παρέμβαση για να σας πω, πως πιο πολύ και από το σεβασμό έχω μάθει να σέβομαι το χιούμορ. Αν με ξέρατε θα δεχόσασταν το χιούμορ μου, έστω και αν στρεφόταν εναντίον σας, γιατί θα ξέρατε πως πάνω από αυτό υπάρχει η αγάπη μου και το αληθινό νοιάξιμο για εσάς, για τον οποιονδήποτε άνθρωπο γνωρίζω. Το χιούμορ μου δε θέλει να καταδικάσει, θέλει να ανοίξει δρόμους επικοινωνίας με εσάς.

Και δε θα μακρηγορήσω καθόλου, αλλά έχω ξεχάσει να σας πω, πως το νησάκι μας, δεν είναι νησάκι. Είναι ατόλη. Σχηματίστηκε από το κέλυφος ζωντανών οργανισμών της θάλασσας. Γύρω από την ξηρά το βάθος της θάλασσας ξεπερνάει τα 3000 μέτρα. Έχω ανησυχήσει. Μετράω κάθε βήμα των κατοίκων αυτής της ατόλης και τρέμει η ψυχή μου. Φοβάμαι ότι θα βουλιάξουμε.


Άνδρες και γυναίκες, όλοι οι ενήλικοι κάτοικοι αυτού του νησιού προστιθέμενοι σε βάρος και διαιρούμενοι με το πλήθος τους κάνουν ένα μέσο όρο 150. Αστάθμητος παράγοντας, που προς το παρόν εμποδίζει και την καμακική μου εξωστρέφεια. Είναι όλοι τους βούβαλοι. Αισθάνομαι σαν τον Γκιούλιβερ από την ανάποδη.

Είχα δει φωτογραφίες από τα Κιριμπάτι πριν έρθω και διάβασα για την οικονομία των νησιών. Ξεχώριζαν σε σκέση με τα Τόνγκα, τα νησιά του Σολομώντα και όλα τα άλλα νησιωτικά κράτη της περιοχής, γιατί είχαν χαμηλότερο εισόδημα και ήταν εφικτά οικονομικά για εμένα. Ως συνέπεια της οικονομικής τους δυσπραγίας δεν υπέφεραν από το πρόβλημα παχυσαρκίας, από το οποίο υποφέρουν όλα τα άλλα μικρονησιακά κράτη, που είναι τα πρώτα στον κόσμο στους σχετικούς καταλόγους.

Όλα αυτά δεν ισχύουν για την ατόλη μας. Εμείς έχουμε καλή οικονομία και ήδη μέτρησα δύο χαρμπουγκεράδικα στο μεγάλο χωριό. Mc Donald όπου και να είσαι ρε κερατά Σκωτσέζε, την κατάρα μου να έχεις.

Τρίτη, Απριλίου 24, 2007

Βαρύ πρόγραμμα

Είναι 8 το πρωί εδώ. Ξύπνησα χωρίς χουζούρεμα, χωρίς καθυστέρηση, χωρίς επιφύλαξη. Δεν ξέρω πόσο καιρό έχω να το κάνω αυτό. Πρωινό ξύπνημα με όρεξη για ζωή και για φαί επίσης.

Παρακάλεσα τους ιδιοκτήτες της μικρής μου παραθεριστικής κατοικίας να μη φτιάχνουν για μένα τα συνηθισμένα πρωινά των δυτικών, αλλά το δικό τους πρωινό. Έτσι χτες αφαίρεσαν τη μικρή σαλάτα και μου έφεραν σκέτα λουκάνικα με μπέικον και αυγά. Αυτά τα λαμόγια οι Άγγλοι έχουν καταστρέψει όλο τον κόσμο.

Αναγκάστηκα να γίνω πιο κατατοπιστικός. Ζήτησα λαχανικά της περιοχής, καρύδα και άγουρες μπανάνες, που είναι πιο υγιεινές, από τις ώριμες. Ο Τόμπι Μαρίν, ο ιδιοκτήτης του ξενώνα κάτι είπε στη γυναίκα του απαξιωτικά. Πιστεύω πως ήταν κάτι του τύπου: "τι λέει μωρέ ο μαλάκας, αν θέλει καρύδες και μπανάνες να ανέβει μόνος του στο δέντρο".

Περιμένω να δω τι θα μου φέρουν. Πρέπει να καρδαμώσω γιατί σήμερα έχω πολύ βαρύ πρόγραμμα. Ίσως τώρα που το καλοσκέφτομαι να μην είναι και τόσο βαρύ. Απλά, προσπαθώ κάπως να σας συμπαρασταθώ εσάς τους εν Ευρώπη παρεπιδημούντες. Πιθανότατα μάλιστα να μην είναι καν πρόγραμμα.

Αν δε βρέξει - οι μήνες αυτοί είναι οι πιο χειμωνιάτικοι εδώ, έχει μόλις 25 βαθμούς θερμοκρασία - θα πάω για μπάνιο, θα την ξαπλάρω στην άμμο, θα διαβάσω ίσως, ίσως και να ακούσω μουσική ή να μπλογκάρω, θα φάω, θα ξαπλώσω, θα πάω για μπάνιο, δε θυμάμαι αν πήγα και πριν, μπορεί και να κάνω μερικά μακροβούτια επίσης.

Ή μπορεί να πάω για κυνήγι. Θα πάρω το τόξο μου και θα βγώ έξω από τον οικισμό να σκοτώσω κουνούπια. Μιλάμε, είναι πιο μεγάλα από τσίχλες (αυτές που πετάνε, όχι αυτές που μασάμε). Τα μοναδικά κουνούπια στον κόσμο που δεν κάνουν βζζζζζζζ το βράδυ, αλλά το γέλιο του Καλογήρου.

Τυχεροί εσείς που δεν έχετε κουνούπια!

Δευτέρα, Απριλίου 23, 2007

Ξημέρωμα στα νησιά του Κιριμπάτι

Αααααααχ! Ξημέρωσε.

Το βράδυ κοιμήθηκα αργά. Με κράτησαν ξύπνιο τα αστέρια... και δεν ήταν η μόνη χάρη που μου έκαναν. Κάθε ένα από αυτά φώτιζε και μια μου σκέψη, ένα συναίσθημα του παρελθόντος.

Κάπως έτσι πρέπει να είναι και στο κεφάλι μας μέσα. Σκοτάδι και δισεκατομμύρια ήλιοι που κάποτε μας φώτισαν να αργοσβήνουν πια μέσα στο χρόνο... οι αναμνήσεις μας.

Μόνο που για να τις δούμε πρέπει να απαρνηθούμε τη ζωή που από συνήθειο μάθαμε να αγαπάμε. Πρέπει να φύγουμε μακριά από τα φώτα της γης και των ανθρώπων, μακριά από ότι μπορεί να μειώσει τη δύναμη του έναστρου ουρανού, του καθαρού μυαλού. Και να έχουμε υπομονή...

Κοιμήθηκα ακούγοντας τον ισχνό παφλασμό αλλεπάληλων κυμάτων. Το πρωί ξύπνησα και βρήκα την αμμουδιά σμιλεμένη καλύτερα από χτες. Ο υπομονετικός γλύπτης που με νανούρισε χτες με το καλέμι του, είχε γλυκάνει τις καμπύλες του εδάφους.

Βρήκα την κοντινή μου θάλασσα να έχει αυτό το πράσινο χρώμα, που υπόσχονται όλες οι καρτ-ποστάλ μιας εξωτικής ευτυχίας, αγορασμένης σε κάποιο ταξιδιωτικό πρακτορείο. Χαμογέλασα γιατί για μένα πια το πράσινο δεν είναι αποτυπωμένο σε χαρτί, η ευτυχία δεν είναι χαραγμένη σε μια υπόσχεση. Είναι η πραγματικότητά μου.

Το νησί μας το κόβει στα δύο ο Ισημερινός. Το μεγάλο του μέρος είναι κάτω από αυτόν και μια μικρή χερσόνησος, μας χαιρετά από το βορρά.

Σάββατο, Απριλίου 21, 2007

Φύγαμε για Κιριμπάτι

Είμαι στο αεροδρόμιο για Κιριμπάτι, σε μια ώρα πετάω, οπότε θα γράψω τηλεγραφικά.

Χτες στο μπαρ "Τισό" γνώρισα τον Άλεκ, τον Τζορτζ, το Σταν και το Μανώλη. Επίσης και άλλους άνδρες που δεν τους θυμάμαι, στοπ.

Γνώρισα επίσης τη Μέλανι και την Στάζια, ή Τασία (εντάξει Αναστασία, αλλά προσπάθησα να το κάνω πιο αστείο), στοπ.

Τις δύο προηγούμενες τις κυνηγούσα μέσα στο μπαρ συνεχώς. Τελικά τα γυναικεία ζευγάρια δεν είναι τόσο ανοιχτόμυαλα όπως φανταζόμουν, στοπ. Γαμώτο, στοπ.

Συμφιλιώθηκα και με την εικόνα του να φιλιούνται στο στόμα δύο άντρες εντελώς. Όλοι εκεί μέσα αυτό έκαναν, στοπ.

Συμφιλιώθηκα επίσης με την ιδέα ένας άντρας να χαϊδεύει το κωλαράκι του άλλου στοπ. Το δικό μου βέβαια ακουμπούσε μονίμως τοίχο, στοπ.

Συμφιλιώθηκα μάλιστα τόσο, που επιστρέφοντας (αν και ότε) την Ελλάδα κάποτε, θα ψάξω να βρώ τη Βάσω Παπανδρέου να της σκάσω ένα γλωσσόφιλο, στοπ. Ο, τι πιο κοντινό σε άντρα μπορώ να φιλήσω, στοπ.

Περάσαμε πολύ όμορφα και όλοι οι φίλοι του Γκρεκ θέλουν να έρθουν να με δουν στο Κιριμπάτι, στοπ. Δε θυμόμουν το όνομα του νησιού και τους έδωσα λάθος, οπότε δε θα με βρουν ποτέ, άι χοπ.

Στο Μπαϊκίρι θα φτάσουμε ξημερώματα τοπικής ώρας. Το πρωί με υδροπλάνο (γιέα) θα ξεκινήσουμε για το νησάκι μου, στοπ.

Κυριακή ή Δευτέρα νέα ενημέρωση, στοπ.

Παρασκευή, Απριλίου 20, 2007

Μια Μελανήσια ρε παιδιά, γιατί χανόμαστε...

Πτήσεις για το Μπαϊρίκι έχει Τετάρτη και Σάββατο. Συνεπώς αύριο πετάω! Πήρα εισιτήριο. Το καταυχαριστήθηκα αν και η κοπέλα του γκισέ, δεν έλεγε και πολλά πράγματα...

Ο ξάδερφος σήμερα ήταν αμίλητος. Του μίλησα εγώ:

- Ξάδερφε, θέλω να σου εξομολογηθώ κάτι. Μέχρι χτες πίστευα πως είσαι λίγο κόπανος. Σήμερα πιστεύω πως είσαι πολύ ωραίος τύπος. Προστάτευες την ιδιωτική σου ζωή, χτες εγώ την καταπάτησα και σήμερα εσύ είσαι κύριος απέναντί μου, αντί να με πλακώσεις στις κλωτσιές.

Σταμάτησε το αυτοκίνητο στην άκρη, με κοίταξε βουρκωμένος και με έσφιξε στην αγγαλιά του. Με τη δεύτερη, γιατί είχε ξεχάσει τη ζώνη στην πρώτη προσπάθεια (το έχουμε στο σόι να μη μας βγαίνουν πολύ κινηματογραφικές οι σημαντικές μας στιγμές). Έβαλε τα κλάματα.

- Μαζί σου νιώθω άνετα ξάδερφε... δεν πίστευα ότι μπορείς να με καταλάβεις. Πίστευα ότι εκεί στην Ελλάδα είστε πολύ πίσω σ' αυτά τα πράγματα ξάδερφε.

Τώρα να μην του πω τι πιστεύουμε εμείς γι' αυτούς εδώ στην Αυστραλία, όσο για το ποιος έχει έφεση στο πίσω, άστο καλύτερα. Κι ενώ σκέφτομαι αυτά και γελώ από μέσα μου, ο πραγματικός μου εαυτός πετάγεται:

- Βαγγέλη, ξάδερφέ μου, μαζί μου πρέπει να νιώθεις άνετα, γιατί πιστεύω ότι ούτε κάποιο πρόβλημα έχεις, ούτε σε κάτι μειονεκτείς. Αντίθετα υπερτερείς. Ξέρεις ότι δεν κάνεις κάποιο λάθος, αλλά κρύβεσαι από όλους αυτούς, που μπορεί να πληγώσεις ή να πληγωθείς. Αυτός είναι ένας δικός σου αγώνας για την αξιοπρέπεια... έτσι όπως την καταλαβαίνεις εσύ.

Απάντηση:

- Θες να μου πεις ότι είσαι κι εσύ γκέι;

Μπλοκάρισμα, ενώ η πλάτη μου και τα μπιχλιμπίδια της πόρτας, αγωνίζονται ποιο θα σπάσει πρώτο:

- εεεεε ... Νομίζω πως όχι, δεν είναι κάτι που έχω σκεφτεί, ούτε μου έχει βγει, ίσως στο μέλλον, ποτέ δεν είναι αργά... (κάπως άρχιζα να το σώζω, ή μήπως όχι... δεν ξέρω εσείς τι λέτε;)

Απο κει και πέρα η βόλτα με την Πόρσε δεν ήταν το ίδιο ευχάριστη. Στο φανάρι σταμάτησαν δυο ξανθοί τύποι με Clio. Γελούσαν μεταξύ τους και είμαι σίγουρος ότι μας γέλασαν και εμάς. Δεν ήταν αυτό το αθώο το γέλιο, ήταν άλλου τύπου, τα καταλαβαίνω εγώ αυτά. Ίσως να γνώριζαν το αυτοκίνητο, ίσως τον οδηγό. Μέτραγα τα δευτερόλεπτα για να ανάψει πράσινο... Αν μου ξαναγελούσαν, μα το Θεό, θα έβγαινα έξω και θα τους έδερνα.

1, 2, 3... μη, μη, μη κοιτάξετε από εδώ, θα σας φτύσω, 4, 5.... Τα δεδομένα είχαν αλλάξει. Από την ψυχολογία του "δυο ωραίοι άνδρες σε Πόρσε", είχα περάσει στην ψυχολογία του "κοίτα αμάξι οι ντιντήδες!" Εν τω μεταξύ και οι Αυστραλέζες σήμερα ήταν παγερές. Λες και ήταν συνεννοημένες να κοιτούν τα παρτέρια αντί για εμάς. Μπορεί βέβαια να αναγνώριζαν και αυτές την πόρσε-φιφίκω; Στα διάλο κωλοαμάξι.

Ανοιχτός, ανοιχτός (στις ιδέες εννοώ, ε!), αλλά και ομοφοβικός του κερατά. Που εδράζεται αυτό; σε κάποιο γονίδιο ή στη βλαχοανατροφή μου; δεν ξέρω... Δε θέλω άλλες τέτοιες σκέψεις και διλήμματα. Θέλω μια Μελανήσια από το Κιριμπάτι, τώρα!!!

Και έχω ένα φόβο, ένα κάτι τις, πως σήμερα, στο μπαράκι-"έκπληξη ξάδερφε", που θα μου κάνει αποχαιρετιστήριο πάρτι ο Βαγγέλης - Γκρεκ, θα είναι πολύ δύσκολο να τη βρώ...

Πέμπτη, Απριλίου 19, 2007

Το γεύμα με την Έλεν

Έχω δυο λόγους για να σας μιλήσω και δυο λόγους για να μη σας μιλήσω.

Οι λόγοι για να σας μιλήσω είναι ότι βρίσκω απίστευτα αστεία αυτά που συμβαίνουν εδώ κάτω, εδώ πάνω που λένε οι Αυστραλοί και δεύτερον, σε κάποιον πρέπει να τα πω.

Οι λόγοι να μη σας μιλήσω είναι ότι πρόκειται για αμιγώς οικογενειακά θέματα και ότι τόσο απίστευτα που είναι, μπορεί να νομίζετε ότι σας κάνω πλάκα.

Διαλέγω το πρώτο και το κρίμα στο λαιμό μου. Αν ποτέ συναντήσετε όμως κάποιον Γκρεκ από την Αυστραλία, παρακαλώ να δείξετε απόλυτη αυτοσυγκράτηση και μην πείτε ότι με ξέρετε.

Εδώ είναι απογευματάκι. Ο Γκρεκ πάει την Έλεν σπίτι. Χάρηκα πολύ που την είδα σήμερα. Πάντα είχαμε μια άνεση μεταξύ μας, χαμόγελα και γέλια. Τρώγαμε ένα υπέροχο χορτοφαγικό γεύμα, όταν ο Γκρεκ (δε σταματάει ποτέ να μιλάει), άρχισε να λέει στην Έλεν για τον προορισμό μου, τα νησιά Κιριμπάτι, γελώντας μες στ' αυτιά μου.

- Ξάδερφε συγγνώμη που σε απογοητεύω, αλλά δε θα τα δεις ποτέ τα νησιά σου.
- Ξάδερφε το να με απογοητεύεις εμένα, μικρό το κακό. Αυτόν που δεν έπρεπε να είχες απογοητεύσει, τη γυναίκα σου, δεν τα κατάφερες.
Ο ξάδερφος άλλαξε χίλια χρώματα.
- Τι εννοάς ξάδερφε;

Τότε, απλώνω το χέρι μου και πιάνω το χέρι της Έλεν. Την κοιτάω στα μάτια, αλλά απευθύνομαι σε αυτόν.

- Εννοώ ότι ξέρω πολύ καλά ότι η Έλεν επένδυσε τη ζωή της σε κάποιον που είχε το ελάχιστο ενδιαφέρον γι' αυτήν, που είχε άλλον προσανατολισμό.

Κι αν δεν καταλάβατε καλά, χτες ο ξάδερφος δεν αφαιρέθηκε με την αρχιτεκτονική του Melbourne Art Theater, με τους ποδηλάτες που περνούσαν από μπροστά αφαιρέθηκε. Επίσης στα φανάρια που μας έκαναν καμάκι οι αυστραλεζότσουπρες, δε χανόταν μπροστά σαν το Ραϊκόνεν, αλλά σαν το Ραϊκούνιν.

Δε μπορεί ρε γαμώτο, λέω, τόση οπισθοδρομικότητα ο άνθρωπος. Προξενιά και βρίσιμο στις γυναίκες και Καρατζαφέρης στα πολιτικά και έλλειψη ενδιαφέροντος για το καμάκι εντελώς. Και ο παππούς μου, που του έκαναν προστατεκτομή, ακόμα και σήμερα τσιλιμπουρδίζει. Αυτός γιατί;

Γύρισα λοιπόν σπίτι χτες και άνοιξα τα Temporary Internet Files, τα οποία ήταν γεμάτα από ντιγκινταγκοσάιτ. Ήταν και ένας, συγγνώμη για την παρέκβαση, που έκανε στοματικό έρωτα στον εαυτό του και μάλιστα χωρίς να είναι ιδιαίτερα ευλύγιστος, το οποίο πρέπει να αφήνει μια πικρή γεύση για το σπατάλημα των προσόντων του σε εσάς κυρίες μου. Σ' αυτόν δεν ξέρω τη γεύση αφήνει.

Για να μην τα πολυλογώ η Έλεν τράβηξε το χέρι της και χάιδεψε αμήχανα τα μαλλιά της κατεβάζοντας το βλέμμα. Γυρνάω λοιπόν στον Γκρεκ και του λέω:

Ξάδερφε, είναι κάτι το οποίο εγώ το βρίσκω απολύτως φυσικό, αν εσένα σου βγαίνει φυσικά. Δεν πρόκειται να πέσεις στην εκτίμηση μου επειδή είσαι γκέι. Το αντίθετο, οι περισσότεροι γκέι που ξέρω είναι άτομα ιδιαίτερης ευαισθησίας.

Άρχισε να αντιδρά κάπως όταν τον διέκοψε η Έλεν:

-Σταμάτα επιτέλους να μιλάς, δεν είναι χαζό το παιδί...

Αυτός ήταν και ο λόγος που θέλησα να κάνω την αποκάλυψη μπροστά της. Αν του το έλεγα όταν ήταν μόνος του θα αντιδρούσε, θα αρνιόταν τα πάντα και θα μ' έστελνε πίσω στην Ελλάδα κακήν κακώς.

Το γεύμα κάπου εκεί τελείωσε. Ο Γκρεκ σταμάτησε να μιλά. Η Έλεν ξανάρχισε να χαμογελά. Εγώ προσπαθούσα να χαλαρώσω την ατμόσφαιρα, γιατί είμαι άνετος στο θέμα και δε βρίσκω και που είναι το πρόβλημα να έχει κάποιος τέτοιον προσανατολισμό (αρκεί να μην είμαι εγώ, ο γιος μου κ.τ.λ. κ.τ.λ.)

- Για το μόνο που στεναχωριέμαι, ρε ξάδερφε, του λέω, είναι για τη μάνα σου που θα σκάσει αν το μάθει.
- Και γιατί να το μάθει, ξάδερφε η μάνα μου; (σπάει τη σιωπή του). Τι σου φταίει η μάνα μου;

(Σύμφωνα με τις ψυχαναλυτικές θεωρίες, το πρόβλημα είναι ακριβώς αυτή, αλλά που να του εξηγώ τώρα).

- Γιατί έχω ευθύνη απέναντί της, ξάδερφε. Τι θα της πω τώρα που θα γυρίσω;
- Με εκβιάζεις ρε;
- Σου δείχνω πόσο λάθος έκανες να με εκβιάζεις σαν παιδάκι, που δεν ξέρω τι κάνω.
- Μαλακία κάνεις ξάδερφε, αλλά στα Κιριμπάτι θα πας τελικά.
- Ευχαριστώ ξάδερφε!

Λοιπόν, εχεμύθεια, διακριτικότητα και λίγα λόγια για το σόι μου σας παρακαλώ.

Τετάρτη, Απριλίου 18, 2007

Νησιά Κιριμπάτι σας έρχομαι

Συγγνώμη που δεν μπορώ να σας τα πω όλα, όμως κάποια πράγματα είναι οικογενειακής φύσεως και πρέπει να μένουν εντός της οικογένειας.

Τι μπορώ να σας πω:

Η Έλεν δεν ήρθε σήμερα για φαγητό, κάτι της έτυχε, θα έρθει αύριο.

Σήμερα κάναμε πάλι βόλτα με την Πόρσε. Έβγαλα και φωτογραφίες, τις οποίες αν καταφέρω θα ανεβάσω αύριο ή μεθαύριο.

Η βόλτα με ένα τέτοιο αυτοκίνητο κρύβει συγκινήσεις. Στα φανάρια είχαμε πάντα δίπλα μας μερικά ζευγάρια μάτια να μας κοιτούν. Νέοι, ωραίοι και με Πόρσε, γιατί να μη μας κοιτούν;

Καταρχήν οι άνδρες. Με έκδηλο το ύφος της ζήλιας, διότι με τη ρηχή τους σκέψη (παντού ίδιοι είμαστε κορίτσια), φαντάζονται ότι κάθε μέρα έχουμε στο κρεβάτι μας τις πιο ωραίες γυναίκες της Μελβούρνης. Τώρα μου έρχεται να κλάψω όμως, γι΄αυτό ας μη το συνεχίσω.

Έπειτα οι γυναίκες. Χαμόγελα, ματιές, και μάσημα τσίχλας από τις πιο νέες. Παιχνίδι με τα χείλη από τις πιο μεγάλες. Σας ορκίζομαι μία στη βραδυνή μας βόλτα μου στριφογύρισε και τη γλώσσα πρόστυχα.

Και πάνω που είμαι έτοιμος να ξεφύγω από τους φόβους μου (τι διάολο τόσα χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά, να εξακολουθώ να είμαι τζιτζιφιόγκος στο καμάκι;) πάνω που είμαι έτοιμος να κάνω την υπέρβασή μου, ανάβει πράσινο και ο πορσάκιας ξάδερφος χάνεται σαν τον Ραικόνεν στην εκκίνηση.

- Ρε ξάδερφε, πιο σιγά, αυτές ήθελαν κουβέντα δεν τις είδες;
- Δεν είναι αυτές για σένα ξάδερφε, αυτές είναι ξανθιές τσικς ξάδερφε.

Ασυγκίνητος εντελώς, τι θα κάνω μ΄αυτόν ρε γαμώτο...

Στο μόνο που συγκινήθηκε ήταν στη μεσημεριανή βόλτα όταν περνούσαμε κοντά από το Melbourne Art Theater. Μες το πράσινο, ένα φοβερό κτήριο, με πολύ ωραίο κόσμο τριγύρω να εκμεταλλεύεται τις τελευταίες ημέρες του ήλιου, με ποδηλάτες ένστολους να τρέχουν για κάποιον αγώνα ή προπόνηση... μια φοβερή εικόνα.

Είχαμε απορροφηθεί και οι δύο από την ομορφιά της σκηνής και παραλίγο να χάσουμε το φανάρι. Μας κορνάραν οι από πίσω και ορκίζομαι ότι άκουσα κάποιον να φωνάζει "άντε μαλάκα". Στην αρχή το πήρα προσωπικά, μετά σκέφτηκα ότι ο ξάδερφος είναι και μεγαλύτερος από εμένα και πιο γνωστός στην πόλη και μετά ότι απλά έχει πολλούς Έλληνες αυτή η πόλη, που πρέπει να ήταν και η πιο σωστή σκέψη.

Τέλος πάντων, το θέμα μας είναι ο ξάδερφος. Τουλάχιστο του αρέσει η αρχιτεκτονική. Το οποίο γεγονός το σκεφτόμουν κατά διαστήματα μέσα στην ημέρα και τελικά βρήκα λύση στο πρόβλημά μου. Γυρίζοντας σπίτι και μόλις πριν λίγο, βεβαιώθηκα ότι η λύση αυτή έχει σίγουρη επιτυχία.

Νησιά Κιριμπάτι σας έρχομαι. Αύριο στο δείπνο με την Έλεν είναι η πιο κατάλληλη στιγμή για να πειστεί ο Γκρεκ να μη με καρφώσει.

Yeah! Greek "daimonion" is working abroad better.

Τρίτη, Απριλίου 17, 2007

Ξάδερφε θα σου φάω το λαρύγγι

Ξύπνησα κατά τις 12:00. Ήρθε με πήρε ο ξάδερφος για να με βγάλει για λάντς. Κατεβήκαμε στην πόλη, η οποία είναι όμορφη και καθαρή. Είχε ωραίο καιρό. Περίπου 20 βαθμούς.

Οι αυστραλέζες είναι υπέροχες. Τουλάχιστο αυτές που κοίταζα εγώ. Το σκάνερ, δηλαδή το κεφάλι μου, είχε ανεβάσει στροφές σήμερα. Είχα και αυτό το ηλίθιο χαμόγελο, του τύπου "κοιτάξτε κι εμένα καλέ, έχω ενάμιση μήνα να πηδήξω". Θυμήθηκα μικρός που με ανέβαζαν στο αλογάκι, αυτό που πετάγονταν οι ινδιάνοι μπροστά και εσύ έπρεπε να τους πυροβολείς, με το περίστροφο. Μόνο που το δικό μου σήμερα δεν ήταν περίστροφο, ούζι ήταν.

Αλλά τι να το κάνεις, άσφαιρα όλα. Αν έχεις τον ξάδερφο μπροστά σου να σου λέει για την αξία του Έλληνα και της οικογένειας και κάθε 2 λέξεις να σου λέει, "με προσέχεις ξάδερφε;", τι σχέσεις να οικοδομήσεις με τις απέναντι;

-Βρε συ Γκρεκ, του λέω, μα δε σταματάς ποτέ, έτσι για να κάνεις λίγο καμάκι;

-Μπουλ σιτ ξάδερφε! μου λέει, αν σταματούσα εγώ για να κάνω καμάκι στους δρόμους με όλες αυτές τις ξεπλυμένες, με προσέχεις ξάδερφε; θα έπλενα πιάτα σε κανένα ρεστοράν! Εγώ κοίταξα τη δουλειά μου και την οικογένεια μου ξάδερφε!

- Ναι αλλά χώρισες

- Χώρισα αλλά δεν έφταιγα εγώ! Ατύχησα ξάδερφε. Με προσέχεις; Αλλά δεν παραδίδομαι, θα το βρω εγώ το καλό το κορίτσι.

- Ναι αλλά δεν σε βλέπω και πολύ να προσπαθείς.

- Γιατί αυτές είναι όλες του δρόμου. Εγώ θα την βρω αλλιώς ξάδερφε.

- Πως δηλαδή;

- Προξενιόου

- Προξενιόου;

- Oh yeah

- Ε, καλά εσύ ξέρεις.

- Αύριο λέω να φάμε με την πρώην γυναίκα μου. Με προσέχεις ξάδερφε; Μου είπε ότι θέλει να σε δει ξάδερφε.

- Και εγώ θα χαρώ (και που να ήξερε πόσο! Η Έλεν ήταν η παιδική μου φαντασίωση).

- Σας έχει επιθυμήσει όλους ξάδερφε... με προσέχεις;

- (Αυτό το τελευταίο το είπε από συνήθειο, γιατί πλέον είχε την αμέριστη προσοχή μου). Ναι έ;

- Και μην τολμήσεις να κάνεις κόμμα μαζί της για να σε υποστηρίξει που θέλεις να πας στη ζούγκλα. Δεν πιάνουν αυτά σε μένα ξάδερφε...

- Να σου πω το ταξίδι θα το κάνω.

- Over my dead body

Τώρα φταίω εγώ που μου βάζει ιδέες; Τι θα κάνω μ' αυτόν Βαγγελίστρα μου;

Ξάδερφε μου τα έχεις σπάσει

Το ξέρω ότι δεν είναι ωραίο να σε φιλοξενεί κάποιος και εσύ να τον βρίζεις πίσω από την πλάτη του, αλλά δεν αντέχω άλλο τον ξάδερφο. Με έχει βγάλει έξω από τα ρούχα μου.

Ο Γκρεκ, κατά κόσμον Βαγγέλης (Το Γκρεκ το διάλεξε γιατί του θυμίζει Ελλάδα) είναι ένας τύπος που έχει ζήσει όλη του τη ζωή στην Αυστραλία. Έρχεται για διακοπές στην Ελλάδα, όπου τον φιλοξενούμε εμείς κυρίως και μας κάνει τη ζωή ποδήλατο. Οπότε δεν έχω και τύψεις τελικά (τώρα που το θυμήθηκα, δηλαδή).

Ο ξάδερφος έχει μια εταιρεία με καθαρισμούς και θα μπορούσε να θεωρηθεί κονομημένος. Είναι σαραντάρης και κυκλοφορεί με πορσάκι. Είναι σε διάσταση με τη σύζυγό του και δεν έχει παιδιά. Η μάνα του, αδερφή της δικιάς μου, έχει μετακομίσει από χρόνια στην Ελλάδα. Ο πατέρας του πλέον έχει γεράσει πάρα πολύ.

Σήμερα του είπα σχετικά με τον τελικό προορισμό μου. Στην αρχή δεν κατάλαβε που εννοούσα και μόλις του εξήγησα, άρχισε να γελάει και να μου λέει "αποκλείεται ξάδερφε, αποκλείεται".

Είπα στη μάνα μου ότι θα πάω Αυστραλία για να δω τον ξάδερφο και ίσως να κάνω και κάποια δουλειά μαζί του για κάποιον καιρό. Με τα χίλια ζόρια δέχτηκε... Δεν είμαι μαμάκιας, εντάξει, απλά έπρεπε να πω κάτι. Αυτή πήρε τον Γκρεκ τηλέφωνο και τα κανόνισαν όλα. Τώρα αυτός νομίζει ότι είναι ο προστάτης μου και μου καθορίζει τις κινήσεις.

Όλες τους τις φράσεις τις τελειώνει με το "ξάδερφε" κι αυτό με εξοργίζει αφάνταστα. "Θα μείνεις εδώ Μελβούρνη, ξάδερφε, θα νοικιάσεις ένα μικρό appartment και θα σου βρω εγώ καλή δουλειά, ξάδερφε". Είναι και καρμίρης, ούτε που του πέρασε από το μυαλό να με φιλοξενήσει.

-Ρε συ, το καταλαβαίνεις που σου λέω, έχω σκοπό να φύγω...
-Δε θα φύγεις, γιατί αν το μάθει η μάνα σου θα πεθάνει από το κακό της ξάδερφε.
-Και πως θα το μάθει ρε Γκρεκ δηλαδή;
-Θα της το πω εγώ ξάδερφε! Έχω ευθύνη απέναντί της, με πήρε τηλέφωνο ξάδερφε.

Είναι απίστευτο. Με έχει δει δέκα φορές στη ζωή του, μία τα τελευταία πέντε χρόνια και θέλει να μου καθορίσει τη ζωή και με εκβιάζει και από πάνω.

Πώ πω δεν ξέρω τι να κάνω, θα τρελαθώ. Έτσι μου 'ρχεται να γυρίσω πίσω. Εδώ ξημέρωσε. Πάω για ύπνο, να μην τον δω όταν θα φύγει για τη δουλειά.

Κυριακή, Απριλίου 15, 2007

Ξημερώματα στη Μελβούρνη

30 ώρες ταξίδι. Από Αθήνα Φρανκφούρτη. Από Φρανκφούρτη μια μικρή στάση στο Ντουμπάι και από εκεί Μελβούρνη.

Στο αεροπλάνο ήταν ένα δράμα. Από το Ντουμπάι μέχρι τη Μελβούρνη με 2 ινδούς στην ίδια σειρά καθισμάτων. Καλά παιδιά αλλά στο θέμα αερισμού των, δεν είχαν καμιά αναστολή. Το ξέρω ότι οι πολιτισμοί είναι διαφορετικοί και ότι αυτό που στον ένα πολιτισμό θεωρείται κακό, στον άλλο θεωρείται καλό. Απλά δεν μπορώ να συνηθίσω τους πολιτισμούς που εξαερώνονται ασύστολα.

Για να τους τιμωρήσω έφαγα βοδινό. αγελαδίτσα. Κυριακή σήμερα, τρώω κρέας. Τους έκανα και γκριμάτσες για να τους δείξω πόσο το απολάμβανα. Μούγκριζα κι όλας για να βεβαιωθώ πως έπιασαν το υπονοούμενο. Ατυχία και εδώ. Αυτοί ήταν μουσουλμάνοι.

Το κατάλαβα γιατί κάποια στιγμή έστρωσαν χαλάκι στο διάδρομο και προσευχόντουσαν. Θυμήθηκα ότι με τον ένα είχα κάνει χειραψία. Επί ώρες προσπαθούσα να ανακαλέσω στη μνήμη μου αν τον είχα δει να πηγαίνει στην τουαλέττα πριν ή αφού δώσαμε τα χέρια. Πήγα δέκα φορές να πλύνω τα δικά μου. Λογικά και να είχε πάει στην τουαλέττα πριν τη χειραψία, θα είχε πλύνει τα χέρια του, αφού με αυτά βέβαια έπλυνε κάτι άλλο, γιατί με χαρτί δε σκουπίζονται. Μάλλον δεν υπήρχε λόγος για να ανησυχώ. Αν σου μπει όμως η ιδέα άντε να βγει. Κάποια στιγμή έβαλε το δάχτυλο στη μύτη. Νομίζω αυτή ήταν η χειρότερη στιγμή του ταξιδιού.

Το έχω πάρει απόφαση. Οι τσεκαδόρισες που δίνουν τις θέσεις με μισούν. Ή μισούν το αστείο μου, δεν υπάρχει άλλη εξήγηση.

Είμαι έτοιμος να καταρρεύσω. Εδώ η ώρα είναι 6 το πρωί και δε με πιάνει ύπνος. Στην Ελλάδα πρέπει να είναι 11 ή 12 τα μεσάνυχτα. Είμαι στο αυστραλόσπιτο του ξάδερφού μου του Γκρεκ. Με περίμενε ο ταλαίπωρος στο αεροδρόμιο από το ξημέρωμα.

"Γεια σου ξάδερφε" μου είπε με το ύφος του ανθρώπου που από μέσα του μπινελικώνει για το ξενύχτι. Έχω πάνω από 5 χρόνια να τον δώ. Αύριο θα σας μιλήσω για τον Γκρεκ. Είναι περίπτωση ανθρώπου και δε νομίζω ότι θα μου κρατήσει κακία για τα σημερινά γυμνάσια.

Ευτυχώς στο σπίτι έχει Ίντερνετ και γρήγορη σύνδεση. Θα τα λέμε από εδώ για όσες μέρες μείνω στη Μελβούρνη. Δεν μπορώ να συνεχίσω αμέσως το ταξίδι μου. Ίσως προς το τέλος της εβδομάδας να φύγω για τον τελικό προορισμό.

Σάββατο, Απριλίου 14, 2007

Ανταπόκριση στη Φρανκφούρτη

Μύρισε αέρας Φρανκφουρτιανός. Αεροδρομίου μη φανταστείτε. Εξώ έχει ωραίο ήλιο, αλλά εγώ τον κοιτάω μέσα από τα τζάμια.

Η Ευρώπη είχε λίγα σύννεφα σήμερα. Κάθισα παράθυρο, δίπλα σε μια κυρία με το παιδάκι της. Τι χαριτωμένο που ήταν. Δεν έβαλε κώλο κάτω. Σαν ελατήριο πεταγόταν από το κάθισμα. Κρατούσε και ένα ψεύτικο πιστόλι (ήθελα να ήξερα πως το πέρασαν) και έπαιζε με το αδερφάκι του ακριβώς πίσω από το κάθισμα μου. Έφαγα πολύ κλωτσιά.

Ευτυχώς που δεν άνοιγε το παράθυρό μου, γιατί θα τα έπιανα και τα δύο και φιούυυυυτ, έξω από το αλελοπλάνο τλομοκλάτες. Και να φανταστείτε όλα αυτά αφού έκανα και το απαραίτητο αστείο μου στην τσεκαδόρισα του αεροδρομίου:

- Διάδρομο ή παράθυρο;
- Οτιδήποτε, αρκεί να είναι δίπλα στην πιο ωραία κοπέλα του αεροπλάνου
-Χα χα χα χα...

Αλλά... οι ωραίες τελικά κάθισαν οπουδήποτε, αρκεί να ήταν μακριά μου.

Την Ελλάδα την αποχαιρέτισα στο Ελ. Βενιζέλος. Τους Έλληνες δυο βήματα μετά την αποβίβαση στο χώρο καπνιστών. Όρμησαν όλοι για τον μπάφο τους. Τους έβλεπα με την άκρη του ματιού μου να ψάχνουν τους αναπτήρες τους με τρέμουλο και ένιωσα για μια ακόμη φορά πολύ Ευρωπαίος: μι νο παφ πουφ μαλάκα!

Τώρα κάθομαι σε μια από τις πολυθρόνες με το βύσμα για το λάπτοπ και το Ίντερνετ. Μου κάνει και μασάζ. Σκέφτομαι να αρχίσω να γκουγκλάρω προστυχολέξεις, για να μπω σε τσοντοσάιτ. Θα είναι ότι κοντινότερο στην απόλυτη γυναίκα έτσι όπως την έχω ονειρευτεί.

Σε τρεις ώρες πετάω πάλι. Για να δούμε τι θα έρθει δίπλα μου αυτή τη φορά να κάτσει. Προβάρω και το αστείο μου στα αγγλικά για τη γερμανίδα τσεκαδόρισα. Μπορεί αυτή να με λυπηθεί.

Πέμπτη, Απριλίου 12, 2007

Το μάζεμα της βαλίτσας


Το μάζεμα της βαλίτσας ήταν πάντα για μένα το εύκολο μέρος. Μπορώ να το κάνω μηχανικά. Παινεύομαι μάλιστα ότι και για το πιο μεγάλο ταξίδι μπορώ να μαζέψω τη βαλίτσα μου μέσα σε πέντε λεπτά.

Σιγά! απλά υπολογίζω πόσες μέρες θα λείψω και βάζω συν 2. Αν για παράδειγμα είναι 7 οι ημέρες του ταξιδιού παίρνω 7+2 σώβρακα, 7+2 φανέλες, 7+2 ζευγάρια κάλτσες. Αυτό θα μου πάρει το πολύ 1 λεπτό.

Τα υπόλοιπα τα βάζω αφού σκεφτώ για δυο λεπτά ποιο είναι το μέρος που θα πάω, ποιους θα συναντήσω και πως θέλω αυτοί να με δουν.

Μένει και 1 λεπτό για να βάλω μέσα τα ξυριστικά μου και άλλο μισό για να ανέβω πάνω στη βαλίτσα και να χοροπηδάω μέχρι να κλείσει. Η βιασύνη δεν είναι ιδιαίτερα χωροταξική.

Σ' αυτό το ταξίδι το μάζεμα της βαλίτσας είναι το δύσκολο μέρος. Δε θέλω να διαλέξω πράγματα που θα μου χρειαστούν εκεί, θέλω να διαλέξω πράγματα που θα μου θυμίζουν το εδώ.

Φωτογραφίες αυτών που αγάπησα σίγουρα. Βιβλία σίγουρα. Το "Εγωιστικό Γονίδιο" του Dawkins, Τα "Έξι Εύκολα Κομμάτια" του Feynman, την "Εποχή των Επαναστάσεων" του Hobsbaum και την Αρωματική Κουζίνα του Δρίσκα (Η επιστήμη ανέκαθεν είχε απευθείας σχέση με τη μαγειρική).

Θα πάρω και λίγη ρίγανη από αυτή που μαζεύει η γιαγιά μου στο χωριό στην Ήπειρο. Θα την κλείσω καλά σε γυάλινο βαζάκι και θα έχω τη μυρωδιά της μαζί μου. Θα πάρω και τη μεγάλη πράσινη κούπα, αυτή που βάζω μέσα τα αποστάγματα των βοτάνων μου και τα πίνω όταν κρυώνω.

Μα κομμάτι αυτού του ουρανού δεν μπορώ να πάρω μαζί μου. Να κλείσω τη μυρωδιά του μαζί με τη πρωινή μυρωδιά της θάλασσας και να τα έχω μαζί μου σε περίπτωση που τα νοσταλγήσω.

Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να στέκομαι πάνω στο μπαλκόνι μου, απέναντί τους και να προσπαθώ να τα πακετάρω στη μνήμη μου, να βεβαιωθώ πως θα τα πάρω μαζί μου. Η βαλίτσα ας περιμένει.

Τρίτη, Απριλίου 10, 2007

Καιρός να τα μαζεύουμε.


Αγαπημένος μου συγγραφέας είναι ο Νίκος Καζαντζάκης. Συλλαμβάνω πολλές φορές τον εαυτό μου να νομίζει πως είμαι αυτός. Μου συμβαίνει όταν περπατώ κοντά στη θάλασσα, όταν βαδίζω σε βουνίσια μονοπάτια. Ασέβεια θα πει κάποιος. Είναι ασέβεια και αμετροέπεια, από κάποιον που δεν έχει κάνει τίποτα στη ζωή του να φαντάζεται ότι είναι ο Καζαντζάκης.

Λες βλακείες θα του πω εγώ… Εντάξει, αν το καλοσκεφτώ, λες βλακείες ως προς το δεύτερο σκέλος. Εγώ δεν είπα ποτέ ότι φαντάζομαι πως είμαι ο Καζαντζάκης. Είπα πως φαντάζομαι πως είμαι αυτός. Αυτός που φανταζόταν και εκείνος πως ήταν. Ο άνθρωπος που μπορούσε να αλλάξει τον κόσμο. Ο εκλεκτός ενός Θεού που δεν πίστευε και που, αν υπήρχε, σίγουρα αυτόν θα είχε στείλει στους ανθρώπους.

Μη φοβάσαι παίζω. Παίζω με τη σκέψη που σου γεννήθηκε ότι έχεις να κάνεις με βλαμμένο και ότι δεν αξίζει τον κόπο και το χρόνο να συνεχίζεις να διαβάζεις. Μπορεί κι όλας να έχεις σταματήσει πια την ανάγνωση, να σε απομακρύνουν τα μεγάλα λόγια.

Αν, όμως, δεν το έχεις κάνει και είσαι ακόμα εδώ, θέλω να πλησιάσεις περισσότερο το γραπτό, να σκύψεις πάνω από τα γράμματα, να σταματήσεις να κουνάς το πόδι σου νευρικά, να πάψεις να χαμογελάς και να συγκεντρωθείς …είμαστε οι δυο μας τώρα και σου υπόσχομαι πως αν δε σου αρέσει αυτό που θα σου πω, αν δεν το καταλάβεις θα είσαι ελεύθερος να φύγεις. Όχι επειδή θα σε διώξω εγώ. Επειδή πραγματικά δε θα υπάρχει κανένα νόημα για σένα να παραμείνεις.

Θα κάνω ένα μεγάλο ταξίδι για να σου δείξω την αγάπη μου. .

Άνθρωπε τώρα φύγε ή τώρα μείνε. Ότι διαβάζεις από δω και πέρα είναι επειδή έχεις αποφασίσει να με ακολουθήσεις νοερά στο ταξίδι μου. Δε θα στέκομαι άλλο στον τόπο αυτό να βρωμίζω την ύπαρξή μου με τους πολλούς και με το τίποτα. Θα ναυαγήσω κάπου μακριά, σε καθαρά νερά, εκεί όπου ο ήλιος γεννιέται και σβήνει στη θάλασσα. Είδα το μέρος πριν ένα μήνα και το ερωτεύτηκα. Είπα, εκεί θέλω να ζήσω, εκεί θα φτιάξω τον κόσμο μου .

Επειδή μάλιστα δε θα μιλάω και την τοπική γλώσσα τους, έχω πολλές ελπίδες να βρω και γυναίκα. Αλλά αυτό στο λέω πρώτον για να σου ξαναδώσω το χαμόγελό σου και δεύτερον για να σου πω πως το ταξίδι μου, θα το ζήσω με την κατά το δυνατό μεγαλύτερη έλλειψη σοβαρότητας.

Παρασκευή, Απριλίου 06, 2007

Υπέρ αμνοεριφίων το ανάγνωσμα.

Καθώς ο πυρετός έκανε τη δουλειά του και σκότωσε ένα σωρό μικρόβια στο σώμα μου, ήρθε η ώρα του να υποχωρήσει.

Σκέφτομαι λοιπόν αύριο να πάρω τη σχεδία μου και να μεταβώ εις τον "πολιτισμόν", ίνα κηρύξω το μήνυμα της συναδέλφώσης ανθρώπων και αμνοεριφίων.

Ίνα εξακοντίσσω τας σούβλας μακρόθεν των οικειών, ωσάν νέα Βερούλη, ίνα εκφοβίσω τους ανασκολοπούντες μάστορες με την ίδια αύτη ταύτην τεχνικήν οίαν χρησιμοποιούσι προς εκγκαιϊσμόν των αμνών.

Και ει, παρ' ελπίδα, με αναλάβουσι εις το ψιλόν, εγώ θα εφορμήσω εις τους αγρούς ίνα συναντήσω θείον τινά, μεγαλοιδιοκτήτην αγέλης, λαϊκιστί αρχιτσέλιγκαν, όστις πέρυσι με κατεδίωκεν με την ποιμενικήν του ράβδο, λαϊκιστί γκλίτσαν, εις τας ραχούλας αρνούμενος να δεχθεί το πεφωτισμένον μου κήρυγμα και να οβελίσει βρόκολα αντί εριφίων.

Αύτος, τούτος αγριάνθρωπος, καθώς εγώ είχον ξεφύγει όντας γοργοποδέστερος τούτου, ήρπαξε νεογένητον τινά αμνόν και μου εφώναξε: "Κουφιοκέφαλο ζαγάρ! αυτούνους είν ου Θανάσ'ς και θα τουν κάνου δώρο του χρόνου το Πάσχα στουν πατέρα σ'. Θανάσσσς, κάνε μπεε στουν ανεπρόκουπο!"

Υπέρ Αθανασίου γαρ του αμνού, θα υπάγω και θα παρεμβάλλω τα στήθη μου μεταξύ τούτου και της στυγερής λεπίδος του χασάπεως. Εις περίπτωσιν δε οικτρής αποτυχίας της παρεμβάσεως μου τοιαύτης, λέγω να διατραπεζωθώ με τους υπολοίπους της οικογενείας και να φάγω κι εγώ κοψιδάκια τινά, ίνα κατέλθουσι εις βάθος τα φαρμάκια.

Καλό Πάσχα και να προσέχουμε στους δρόμους... Please!!

Τετάρτη, Απριλίου 04, 2007

Κριτική από το ναυαγόπουλο.

Την αυτοκριτική και τον αυτοσαρκασμό, έχετε καταλάβει, τα γουστάρω. Την κριτική όμως των άλλων, ιδιαίτερα αυτών που θα έπρεπε να σε θεωρούν αλάνθαστο, δεν μπορώ να τη συνηθίσω ακόμα.

Θαυμάστε συζήτηση με το Ναυαγόπουλο (ναι υπάρχει) και βγάλτε τα συμπεράσματά σας.

Ναυαγόπουλο:
Και τώλα τί ήσαμε να κάνουμε εζώωωω;

Ναυαγός:
Να πάρουμε λίγο καθαρό θαλασσινό αέρα, να ξαπλώσουμε στην αμμουδιά και να χαρούμε τον ήλιο.

Ναυαγόπουλο:
Εγώ ζε σέλω να τσαπλώσω

Ναυαγός:
Μπα και τι θέλεις;

Ναυαγόπουλο:
Να τσαπλώσουμε με τη μαμά και οι τλεις μας.

Ναυαγός:
Δεν τα έχουμε συζητήσει αυτά;

Ναυαγόπουλο:
Εντάτσει ας μην είναι η μαμά, ας είναι άλλη.

Ναυαγός:
Προς το παρόν δε γίνεται.

Ναυαγόπουλο:
Ζιατί σε χωλίζουν όλες; Μήπως φταίω εγώ;

Ναυαγός:
Τι είναι αυτά που λες τώρα; Σε τι να φταις εσύ; Εσύ είσαι τύπος και υπογραμμός.

Ναυαγόπουλο:
Ναι αλλά όλες σου φέβουν.

Ναυγός:
Δε μου φεύγουν αυτές, εγώ φεύγω.

Ναυαγόπουλο:
Το ίζιο είναι... Εμένα όμως ζε μένει καμία ζα να με χαιζέυει.

Ναυαγός:
Έλα τώρα που παραπονιέσαι. Αφού έχεις εμένα να σε χαϊδεύω.

Ναυαγόπουλο:
Ούτε τσε σύ με χαιζεύεις πια.

Ναυαγός:
Άστα αυτά τώρα. Φόρα το καπελάκι σου, για να μη σε κάψει ο ήλιος και κοιμήσου.

Ναυαγόπουλο:
Ζε σέλω να τσοιμηθώ.

Ναυαγός:
Κοιμήσου είπα.

Ναυαγόπουλο:
#$%#

Ναυαγός:
ζζζζζζ

Ναυαγόπουλο:
$#%#

Ναυαγός:
ζζζζζζ

Ναυαγόπουλο:
$#%@

Ναυαγός:
ζζζζζζ

Ναυαγόπουλο:
&*^$^

Ναυαγός:
ζζζζζ


Ναυαγός:
Ήθελα να ήξερα τι μουρμουρίζεις.

Ναυαγόπουλο:
Πλοσπασώ να βλω άλλη βλισιά, εκτός από μαλάκα ζα να σε πω, ζιατί και αυτό ζε μετλάει πια.


Υ.Σ. Όταν λέμε ναυαγόπουλο, κυριολεκτούμε.

Δευτέρα, Απριλίου 02, 2007

Λίγο πριν το τέλος.

Περισσότερο και από το θάνατο φοβάμαι τα γηρατειά. Όσες φορές και να τα σκεφτώ με πιάνει κατάθλιψη. Νομίζω πως όταν γεράσω θα σβήσει και το χαμόγελό μου.

Και πραγματικά δεν μπορώ να καταλάβω αυτόν τον παππού δίπλα... ή μας κάνει πλάκα ή του κάνουν ηλεκτροσόκ.


Όχι και να γελάει έτσι! Εμένα, το πολύ πολύ να μου μείνει ένα χαμόγελο από μια ευτυχισμένη ζωή. Να έχω γράψει ένα βιβλίο ή να έχω κάνει ένα παιδί, όπως έλεγε ο Καζαντζάκης.

Αλλά για να γράψω ένα βιβλίο πρέπει να βρω εκδότη που να θέλει να με εκδόσει. Για να κάνω παιδί πρέπει να βρω γυναίκα που να με ανέχεται. Τ' αποφάσισα. Θα γράψω βιβλίο.


Βλακείες λέω πάλι. Κάτι, κάτι, κάτι άλλο πρέπει να βρώ, πιο όμορφο... κάτι για να μπορώ να γελάω σαν τον παππού της φωτογραφίας. Είναι πολύ σπαστικός δε συμφωνείτε;
....
Ίσως αν πάω μια βόλτα από το ΑλτοΣέδρο στο Μαρκανέ και μετά από το Κουέτο στο Μαγιαρί, ίσως αν ήμουν ο Τσαν Τσαν και συναντούσα τη Χουανίκα στην παραλία... Αν μου κουνούσε αυτή τον πισινό της και μου σηκωνόταν εμένα... Ίσως αν τα έδενα αυτά με νότες για να τα θυμάμαι για πάντα. Ίσως τότε τα μάτια μου να είχαν τη λάμψη των ματιών του Κομπάι Σεγκούντο.

Α ρε αθάνατε Κομπάι, μόνο εσύ ήξερες τι να κάνεις για να γελάς λίγο πρίν το τέλος.

Υ.Σ. Όχι, δεν είναι η πρώτη φωνή ο Κομπάι, νομίζω είναι η δεύτερη σε αυτή την εκτέλεση και ναι, αυτό είναι το νόημα των στίχων, για όποιον νόμιζε πως επρόκειτο για κοινό ερωτικό τραγούδι.

Κυριακή, Απριλίου 01, 2007

Ποιος είμαι;

Φορούσα κάποτε έναν ασύρματο γύρω από το κορμί μου και κρατούσα το όπλο μου και παρίστανα τον αρχηγό των πολεμιστών, που ήταν έτοιμοι να καταλάβουν το ύψωμα "ζήτα".

Ανεβήκαμε έτσι όπως πρέπει ενώ μας κοιτούσαν οι στρατηγοί από πάνω. Έφτασα στην κορυφή. Ανακοίνωσα από το ασύρματο την κατάληψη του υψώματος. 10 ημέρες εκπαίδευσης στον πόλεμο είχαν μόλις τελειώσει.

Κοίταξα από ψηλά τη θέα. Μου ήταν πλέον ξεκάθαρο. Τίποτα δεν υπάρχει. Όλα είναι ένα θέατρο. Ένα θέατρο που έχει στηθεί για να μεγαλώνουν οι μάνες τα παιδιά τους, για να έχουν κάποιοι πρόσβαση στην τροφή και κάποιοι στον πλούτο.

Ο κόσμος αυτός είναι μια παράσταση κακή, με πρωταγωνιστές και κομπάρσους. Κι αν της λείπει κάτι στα σίγουρα, αυτό είναι το χιούμορ. Απο εκεί και εγώ ξεκινάω, για να σκηνοθετήσω κάποτε μιαν άλλη παράσταση, μια παράσταση χωρίς κομπάρσους.

Ποιος είμαι; Τι γυρεύω στα μπλογκς; Καμάκι ή επαναστάτης; Ή μήπως και τα δύο; Μερικές απαντήσεις και η αποκάλυψη της πραγματικής μου ταυτότητας, στη συνέντευξη που μου πήρε ο Μένιος. Εδώ.