Σάββατο, Νοεμβρίου 03, 2007

Άρτι αποφυλακισθείς

Χίλια συγγνώμη για το γεγονός ότι έχω γράψει τους φίλους μου αντί να γράφω στους φίλους μου από την άκρη της γης, στην οποία βρίσκομαι. Ανωτέρα βία, αλλά μόνο βία, χωρίς σεξ.

Όχι το λέω αυτό για να μην υπάρχουν παρανοήσεις, καθότι ο κόσμος συνηθίζει να κρίνει μια κατάσταση άμα τη ανακοινώσει της καταστάσεως και όχι άμα τη εξηγήσει. Λοιπόν το επαναλαμβάνω το σκηνικό είχε βία αλλά όχι σεξ.

Με έχωσαν στη στενή, στην ψειρού, στο φρέσκο, στη φυλάκα ρε παιδί μου πως το λένε! Ο σερίφης ο Αμερικάνος εκπρόσωπος του Μπους στο νησί με είχε βάλει από καιρό στο μάτι. Βρήκε την ευκαιρία ο αλήτης με ψέματα και συκοφαντίες να με προφυλακίσει γιατί πουλούσα λέει στο μαγαζί μου χαλασμένα μπρόκολα.

Στην πραγματικότητα μου το κρατάει μανιάτικο γιατί τα έφτιαξα με τη Βάλερι. Ναι ρε τα έφτιαξα μαζί της γιατί είναι μια θεά και εγώ μετράω και μπροστά μου είσαι σαν την κουτσουλιά του γλάρου.

Το γλαροκούτσουλο λοιπόν, με έχωσε μέσα για 21 ημέρες και 11 ώρες. Απαγόρευσα στη Βάλερι να τον παρακαλέσει να βγω, παρότι δεν ήταν και η καλύτερή μου. Με έβαλαν στο ίδιο κελί με δύο Καλογήρου μαζί (αυτός που πλακωνόταν με τον Κούρκουλο στην ταινία). Ανταλλάξαμε κάτι ματιές στην αρχή, μου έσκασαν και μερικά χαμογελάκια, πήγαν να μου κάνουν και τσαμπουκά, αλλά τότε σκέφτηκα το εξής:

Πήγα για κατούρημα, τάχα μου δήθεν, στην τουαλέτα που ήταν εντός του κελιού, τον έβγαλα έξω με Αργολιδιώτικο τουπέ (μήπως και τρομάξουν) και παρακάλεσα τον ένα το χοντρό να κάνει στην άκρη, γιατί αν τον έπαιρνε καμιά σταγόνα μπορεί και να κολλούσε Psilokithiasis. Ούτε που κατάλαβαν τι τους είπα, αλλά μήπως κατάλαβα κι εγώ που το είπα; Το θέμα πάντως ήταν ότι επί 20 μέρες κάθονταν αυτοί στη μία γωνία αγκαλίτσα κι εγώ στην άλλη μόνος μου.

Χτες που βγήκα μίλησα και με τη μάνα μου που είχε σκάσει γιατί δεν την είχα πάρει τηλέφωνο τρεις εβδομάδες. Το τι άκουσα δε λέγεται, ιδίως όταν της είπα ότι είχα πάει στο εξοχικό μιας γκόμενας στην έρημο της Αυστραλίας και βούλιαξε το κινητό μου στην πισίνα. Ησύχασε μόνο όταν της είπα ότι η με την κοπέλα το βλέπω πολύ σοβαρά το ζήτημα και ότι την έμαθα να φτιάχνει και τυροπιτάκια. Με ρώτησε μάλιστα αν είναι δικιά της η έπαυλη και τι άνθρωποι είναι οι γονείς της και τέτοια...

Έχω ένα σωρό πράγματα να πω για τη φυλακή και το σωφρονιστικό σύστημα στα Κιριμπάτι, για το σκηνικό με τα χαλασμένα μπρόκολα και γενικά για όλη τη φάση, αλλά πρώτα πρέπει να δω πως θα ξανανοίξω το μαγαζί και πιο πρώτα πρέπει να πάω να αποδείξω για τρίτη συνεχόμενη φορά στη Βάλερι πως όσα έγραψα για τα συμβάντα μέσα στη φυλακή είναι απολύτως αληθή και ότι καμία αλλαγή στις σεξουαλικές μου προτιμήσεις δεν επήλθε. Μετά θα δω τι κάνετε κι εσείς, ανοίγοντας τα blog σας και μετά θα σας πω και τα υπόλοιπα.

Υ.Σ. Ούτε στη Γελλάς ήξεραν τίποτα για τα χαΐρια μου και νόμιζαν ότι τους έφτυσα, αλλά δεν προδίδω εγώ τους φίλους. Μαζί παιδιά και στο φρι πρες!

Κυριακή, Σεπτεμβρίου 23, 2007

Τα παίξαμε τελείως!

Wow! δε μου φτάνουν τα προβλήματα που έχω εδώ στα Κιριμπάτι με τις αρχές (θα σας πω μόλις ξεμπερδέψω) τώρα γράφω κείμενα και για την πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα. Ευτυχώς τουλάχιστο γι' αυτούς είναι δύσκολο να με πιάσουν εδώ που είμαι. Χο χο!

Τετάρτη, Σεπτεμβρίου 12, 2007

Yellas is back



Διαδίδουμε και εμείς το βιντεάκι, για να σκάσουν οι οχτροί μας

Σάββατο, Σεπτεμβρίου 08, 2007

Οι εκλογές είναι κιτς (from my point of view)



Αχ βρε πατρίδα, κάποιες φορές μόνο με την πλάκα αντέχεται το κιτς σου!

Παρασκευή, Αυγούστου 31, 2007

Κι η ζωή συνεχίζεται

Ίσα που προλαβαίνω να γράψω αυτό το ποστ. Θα είναι γρήγορο και θα έχει λάθη, γι' αυτό μη με παρεξηγείτε. Έβαλα στοίχημα με τον εαυτό μου να το γράψω μέχρι να τελειώσουν τα τρία πρώτα τραγούδια του blog. Johny Cash, Χατζιδάκις και πάλι Χατζιδάκις με τη φωνή της Γαλάνη.

Ξέρω πως μετά τα τραγούδια αυτά θα αρχίσει η σκέψη να ξεφεύγει, να αλλοιώνεται. Κάτι θα διαβάσω, κάτι θα γράψω, με κάποιον θα μιλήσω και η ανώφελη ροή της πραγματικότητας, ο ωφέλιμος μας χρόνος, θα με πάρει μαζί της και ποιος ξέρει πότε θα καταφέρω να βγω από το εγώ για να προσεγγίσω τη θλίψη εκείνου του πατέρα, που έχασε τα τέσσερα μωρά του... και τη γυναίκα του.

Περνούν οι μέρες και η συγκίνηση έρχεται πια μόνο τη βοήθεια της μουσικής. Θα 'θελα πραγματικά να μπορούσα να κάνω σε όλα αυτά ένα undo και ένα delete στη μικροψυχία όσων ούτε για μια στιγμή δε δείλιασαν μπρος τη συμφορά της οικογένειας εκείνης. Απλά συνέχισαν, απερίσκεπτοι, να κάνουν ότι έκαναν και πριν... μάλλον να αδικούν ανθρώπους όπως και πριν.

Ευτυχώς η δική μου ροή της πραγματικότητας μου επιτρέπει ακόμα να συγκινούμαι, να θλίβομαι και να φαντάζομαι πως δε χάθηκαν όλα. Ίσως αν υπήρχαν κι άλλοι να ακούν αυτή τη μουσική τώρα και να μοιράζονται αυτές τις σκέψεις, ίσως να μη χάθηκαν όλα. Ίσως να υπάρχει ακόμα ελπίδα.

Όμως τελειώνουν τα τραγούδια. Θα πρέπει να πάψω. Θα πρέπει να συνεχίσω. Δε θα κοιταξω πίσω μου για τα λάθη, ούτε της σκέψης, ούτε της σύνταξης, ούτε της ορθογραφίας... Υπάρχουν απείρως πιο σημαντικά λάθη που πρέπει να αντιμετωπίσω πια κατάματα.

...

Δευτέρα, Αυγούστου 27, 2007

Ερώτημα;

Παρακολουθώ με κομμένη την ανάσα τα όσα συμβαίνουν στην πατρίδα. Η θλίψη μου είναι απέραντη.

Μια ερώτηση μόνο να σας κάνω: Μετά από την καταστροφή αυτή είστε πιο ενωμένοι ή πιο διχασμένοι;

Τρίτη, Αυγούστου 21, 2007

Όχι άλλο μπρόκολο!

Εσείς λογικά κάνετε ακόμα τα μπανάκια σας και εγώ εδώ δεν παίρνω ανάσα. Από τη μια έχω κουραστεί να πουλάω μπρόκολα και μελιτζάνες και κολοκύθια και από την άλλη ο κωλόμπατσος ο Αμερικάνος που μου την μπαίνει συνέχεια, γιατί του έφαγα το κορίτσι.

Το μόνο καλό είναι πως η Γελλάς ξαναβγήκε και μάλιστα στο Ίντερνετ, έτσι μπορώ να την απολαμβάνω κι εγώ.

Δίπλα έβαλα και το banneraki της που ομολογώ ότι είναι μια πολύ καλή ιδέα για να χαμογελάω κάθε πρωί μαζί με τα σχόλιά σας.

Αν πατήσετε μάλιστα και την αγελάδα θα μπείτε μέσα στην ιστοσελίδα, η οποία έχει νέα, αποκλειστικότητες και μια συνέντευξη με την Ζιζέλ, καθώς και αποκλειστική γυμνή φωτογράφισή της. Επίσης άλλη μία με τον Brand Pitt μόνο με βρακί και χωρίς βρακί. Για όλα τα γούστα μιλάμε.

Α ναι... το Αντιδελτίο βάλτε το κι εσείς στα blogs σας. Μιλάμε είναι μούρη.

Παρασκευή, Ιουλίου 27, 2007

Και εγένετο ...μπροκολάρχης

Τα έχω παίξει! Από τη μία η εφημερίδα. Δυστυχώς εγώ δεν μπόρεσα να την δω πως είναι. Από τα αρχεία που είδα μια χαρά μου φάνηκε. Χωρούσε βελτιώσεις σίγουρα,αλλά ήταν σε καλό επίπεδο.

Βέβαια είδα και όλους τους κακεντρεχείς που άφηναν πληρωμένα σχόλια εναντίον της στο Ίντερνετ. Ψάχνοντας όμως κατάλαβα τι κρύβεται από πίσω και σταμάτησα να δίνω σημασία.

Από την άλλη τα μπρόκολα. Μ' έχουν τρελάνει οι Κιριμπατιανοί. Τα καταβροχθίζουν λες και είναι αντσούγιες. Βγήκε η διαφήμιση στους δρόμους και από περιέργεια άρχισαν να έρχονται στο μαγαζί. Στην αρχή μάλιστα δεν έρχονταν οι ίδιοι, αλλά έστελναν άλλους.

Έγινε αυτό που φαντάστηκα. Πως να το θέσω τώρα... δεν ξέρω και πως να το θέσω. Δηλαδή δεν το θέτω εγώ, το θέτουν όμως αυτοί. Τέλος πάντων, έχει ανασάνει ο κόσμος, με ότι μπορεί να σημαίνει αυτό.

Καταρχήν έχουν μειωθεί οι πωλήσεις των περιοδικών στο ήμιση. Δεν το χρειάζονται πια. Ούτε καν προλαβαίνουν να το διαβάσουν. Έπειτα μειώθηκαν οι πωλήσεις μπιφεκιών, το οποίο σημαίνει ότι έχω κάνει σούπερ εχθρούς.

Αλλά τι με νοιάζει εμένα. Περπατώ στο δρόμο και 9 στους 10 μου γελούν, για τον ένα τον μπιφτεκά θα αγχώνομαι; Όχι βέβαια! Είμαι πια ο μπροκολάρχης του νησιού, θα έχω εχθρούς, αλλά θα έχω και φίλους και αυτό είναι το πιο σημαντικό.

Δευτέρα, Ιουλίου 23, 2007

Τι; πάλι γελλάς;





Τελικά η χοληστερίνη και η σοβαροφάνεια του έθνους κατάφερε να κατατροπώσει την εφημερίδα μας. Ή τουλάχιστον έτσι νομίζει!!

Τρίτη, Ιουλίου 10, 2007

Την Κυριακή Γελλάς - Εφημερίδα φτιαγμένη από bloggers

Τους βλάκες! Με έβαλαν εμένα να το ανεβάσω από τα Κιριμπάτι επειδή έχω λέει χρόνο. Από το πρωί αυτό κάνω. Νομίζω πως τελικά τα κατάφερα! Κάτσε να πατήσω για να δώ...



Καλό είναι;

Την Κυριακή Γελλάς




Έ ρε μάνα μου γλέντια που έχουν να γίνουν. Την Κυριακή Γελλάς!!


:))))))))


Τα χαμόγελα στη μάνα μου πάνε, που ναι μεν έχει να με δει τρεις μήνες αλλά θα με διαβάζει φαντάζομαι ανελλιπώς.


Μάναααα την Κυριακή Γελλάς.


Υ.Σ. Για πλάκα το έγραψα ε, μην της πει κανείς γι' αυτό το μπλογκ και μάθει ότι είμαι στα Κιριμπάτι, γιατί χάθηκα.

Σάββατο, Ιουλίου 07, 2007

Νέα εφημερίδα στην πατρίδα!

Οι δουλειές έχουν αρχίσει να παίρνουν τα πολύ επάνω τους. Μέσα σε όλα αυτά μου έστειλαν από την πατρίδα το παρακάτω κείμενο μαζί με φωτογραφίες.




"Στην αρχή ήταν απλά μια φήμη στη μπλογκόσφαιρα. Ήταν αρκετή όμως για να συνταράξει την πολιτική και επιχειρηματική ηγεσία του τόπου, που όπως ξέρουμε δεν ιδρώνει το αυτί της με τίποτα. Τα μεγαλοστελέχη της χώρας τηλεφωνιόντουσαν πανικόβλητοι «Είναι αλήθεια αυτό που λέγεται στους διαδρόμους?». Οι απαντήσεις κατάφεραν μόνο να θολώσουν το τοπίο, που ήδη μετά την υπόθεση των ομολόγων δε βλέπεις ούτε τη μύτη σου.

Τελικά ο κυβερνητικός εκπρόσωπος αναγκάστηκε να προβεί σε δηλώσεις, γιατί έπρεπε να φύγει και για διακοπές:

Πράγματι κυρίες και κύριοι, στις 15 Ιουλίου θα κυκλοφορήσει μια εφημερίδα που γράφεται αποκλειστικά από μπλόγκερς!

Ταραταντάν! Τέτοιο σούσουρο στην αίθουσα είχαμε να δούμε από την παραίτηση Τσιτουρίδη.
-Αληθεύει ότι θα σατιρίζει τους πάντες και τα πάντα? ρώτησε δημοσιογράφος μεγάλης εφημερίδας, ενώ έτρωγε πασατέμπο και τα νύχια του.
-Ακόμα και τους εαυτούς τους και με αυτό σίγουρα δεν μπορούμε να τα βάλουμε, έκανε ο Τεό με σκυμμένο το κεφάλι..

Δεν επέτρεψε άλλες ερωτήσεις. Πήρε αργά το βήμα του και βγήκε από την αίθουσα, γιατί τον περίμενε ο Κώστας στο Μαξίμου για ούζα και αν αργούσε θα τέλειωνε πάλι όλους τους μεζέδες".

Ω ρε π... τώρα που αρχίζει το γλέντι εγώ έφυγα για Κιριμπάτι. Πάντως μεταξύ μας, μου ζήτησαν να δημοσιεύσουν το ταξίδι μου και εγώ τους είπα ναι. Θα στείλουν και έμβασμα (αμήν - να χρηματοδοτήσουμε λίγο το μαγαζί σε πρώτες ύλες ...μπρόκολα).

Επίσης μου ζήτησαν και το τηλέφωνο της Βάλερι, αλλά τους είπα όχι.

Αντιγράψτε και στείλτε το μήνυμα ως τα πέρατα του Internet. Αν δεν το κάνετε θα καεί το DVD σας, αν όμως το κάνετε θα κερδίσετε 5 εκατομύρια στο τζόκερ, κάποιος θα σας προσφέρει τσάμπα τυρόπιτα στο δρόμο και αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας θα γίνει η Δήμητρα Ματσούκα (ο Ρουβάς του ΠΑ.ΣΟ.Κ.)

Τετάρτη, Ιουνίου 27, 2007

Κάντο για την πατρίδα ρε ντόκτορ!

Καλό το σεξ βρε παιδιά, αλλά έχουν αρχίσει να κόβονται τα πόδια μου. Αν υπάρχει κανείς γιατρός εκεί έξω ας μας παραχωρήσει καμιά δωρεάν συμβουλή.

Μαλακία είπα έτσι! Γιατρός και δωρεάν συμβουλή... Κάντο για την πατρίδα ρε ντόκτορ. Πρώτη φορά η Ελλάς πηδά την Αμερική, δεν είναι σωστό να την χάσουμε αυτή την ικανοποίηση λόγω ξεζουμίσματος.

Λοιπον, να σας πω και το άλλο για να μη με πάρετε με τις πέτρες με αυτά που λέω για το κορίτσι. Τα τελευταία 3 ποστ τα εκτύπωσα μαζί με τα σχόλια και τα διάβασα στη Βάλερι. Το γέλιο που ρίχνει είναι απίστευτο.

Σας γνωρίζει κι όλας πια με τα ονόματά σας. Ψιλοζηλεύει κι όλας με τόσες κυρίες που σχολιάζουν και μετά με κοιτάει με τα υγρά της μάτια, αυτά καλέ τα γεμάτα ηδονή και τυλίγει τα δυο της χέρια στο λαιμό μου και μετά τα δυο της πόδια γύρω από τη μέση μου και μετά ακουμπάει τα στήθη της στα δικά μου (με ευκολία λέμε)...

Γι' αυτό σου λέω βρε γιατρέ μου, κάνε κάτι... Μην πει κανείς βιάγκρα, τα πόδια μου κόβονται μόνο, τα υπόλοιπα άκρα δουλεύουν αβασάνιστα (και έλεγα που θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί αυτή η λέξη).

Α ναι... μην ξεχάσω, έχω και ένα μαγαζί που διοικώ. Η αφίσα βγήκε και από αύριο θα κρεμαστεί σε 4 σημεία σε όλη την ατόλη. Ο καπιταλισμός μπήκε για τα καλά στο νησί μας και υπεύθυνος "σε μουά".

Είναι ένας χοντρός με το μαγιό του. (Έπεισα τον Mr. Tampourine και έφερε έναν ξάδερφό του από άλλη ατόλη, του έφαγε και το 60% της πληρωμής). Είναι και ένας παπαγάλος δίπλα του.... και λέει η αφίσα: "What did the parrot say to mr. John? -Eat at Pit's if you want to see your bird again"

Για όσους έβαζαν χέρι στην μπροστά τους την ώρα των αγγλικών (ή και το αντίθετο) η μετάφραση έχει ως εξής: "Τι είπε ο παπαγάλος στον κύριο Τζον; - Φάε στου Πιτ, αν θέλεις να δεις το πουλί σου πάλι".

Είμαι πολύ αισιόδοξος για το αποτέλεσμα. Το χιούμορ κερδίζει πάντα. Τώρα θυμήθηκα και το Ρόσκο από τους Ντιουκς, που έλεγε oh goody goody... khhhh khhh kxx kx...

Σάββατο, Ιουνίου 23, 2007

Σεξ και μάρκετινγκ!

Γαμώτι μου γαμώτι. Δεν μπορώ να κάνω μπλόγκινγκ σχεδόν καθόλου. Όλο το σκέφτομαι, αλλά όλο κάτι τυχαίνει, μία τη βλέπω με το στριγκάκι και με ανάβει, μία πλένει τα πιάτα ελαφρά σκυπτώμενη και με φουντώνει, μία βλέπω το ρολόι και έχουν περάσει 5 ώρες από το προηγούμενο και γίνομαι μόνος μου παρανάλωμα.

Στην πυρά να με ρίξετε, διότι το 'χω παραξηλώσει (κυριολεκτικά και μεταφορικά). Αμάν, τι λέω! Στην πυρά σίγουρα, αν δε θέλετε να σας διαφθείρω κι εσάς. Εννοώ κι άλλο...

Δηλαδή όχι κι άλλο! Πόσο παραπάνω; (Εδώ είναι που το παίζω πια πολύ σίγουρος για τις επιδόσεις μου). Τέλος πάντων, ο λόγος που το γελοιοποιώ το πράγμα είναι γιατί είναι τόσο ωραίο που δεν το αντέχω. Η Βάλερι είναι όντως Supergirl.

Ε, μέσα σ' όλα αυτά είπα να το ρίξω λίγο και στη δουλειά. Δηλαδή ποια δουλειά, λέμε τώρα. Απλά είπα να οργανώσω μια διαφημιστική καμπάνια. Έριξα διάφορα συνθήματα στην αγορά:

1. "Φάε από το Pit's Place και νιώσε ανάλαφρος για όλη τη μέρα". Ο Τζόνι μου είπε ότι αυτό δε θα πιάσει γιατί ο κόσμος θα το συνδέσει με άσχημες μυρωδιές. Άτσα ο Τζόνι! Μετά από αυτό σκέφτομαι να του δώσω τη θέση του Marketing Director στο μαγαζί.

2. Sha la la la la la la φάε από το Pit's Place για να νιώσεις ωραία ya! (Το μάγκικο "ναι" στην περιοχή, κάνει καλή ομοιοκαταληξία, δεν ξέρω αν το πιάσατε;). "Τι 'ναι αυτό", μου λέει ο Τζόνι, "το 'χεις χάσει τελείως;"


3, "Υπάρχει μόνο ένας τρόπος να σώσουμε την ατόλη μας από τη βύθιση. Να τρώμε από το Pit's Place, που θα μας βοηθήσει να αποθέσουμε τα περιτά μας κιλά στο χώμα της, για να ψηλώνει μέρα με τη μέρα, πιο πολύ από τη θάλασσα". Δε χρειάστηκε να πει τίποτα ο Τζόνι. Πολύ ακραίο, το κατάλαβα κι από μόνος μου.

Ρίξτε καμιά ιδέα, βρε παιδιά.

Πέμπτη, Ιουνίου 14, 2007

Πλάκωσε πελατεία

Χάθηκα, το ξέρω είμαι απαράδεκτος, όμως τι να κάνω έχω πνιγεί στη δουλειά. Άλλαξε εντελώς το πράγμα και τέσσερις μέρες τώρα δεν προλαβαίνω να εξυπηρετώ. Τρεις πελάτες μπήκαν μέσα στο μαγαζί μου και η Βάλερι x 4. Όμως δεν τη μετράω στο λογαριασμό γιατί έτσι κι αλλιώς τσάμπα της τα δίνω.

Τ' αφεντικό τρελλάθηκε (αποτρελλάθηκε η σωστή λέξη, το άλλο ίσχυε και πριν), διότι ερωτεύτηκε. Τι ερωτεύτηκε δηλαδή, μπουρλότο έγινε.... παρανάλωμα λέμε.

Αααααχχχ! Βαρύς αναστεναγμός. Πήραμε και λεφτά από τους πελάτες. Ο πρώτος ήταν ένας ξάδερφος του Έλβις από το μπαρ. Αυτός για άλλον πήρε τα μπρόκολα. Ο άλλος ήταν ο Πούλγκα, ο κομπιουτεράς του νησιού. Αφασία τύπος, μαύρος, με γαμψή μύτη και ξερακιανός (από τους λίγους στο νησί). Λένε πως είναι διεθνούς φήμης κομπιουτεράς και δουλεύει για την κυβέρνηση. Έχει πολύ χιούμορ και είναι παντρεμένος με μια λευκή κοπέλα πολύ όμορφη. Αυτή έχει σίγουρα περισσότερο χιούμορ. Ούτε ο Πούλγκα ψώνισε για πάρτι του, πάντως.

Ο τρίτος, όμως, το πήρε σίγουρα για τον εαυτό του, γιατί ήρθε τρομαγμένος και με ρώτησε τι βάζω μέσα και αν πρέπει να πάει στο γιατρό. Τον σπούριξε τον κακομοίρη. Του εξήγησα πως αυτό είναι το μυστικό, το να ξαλαφρώνει εύκολα και πως θα πρέπει να ξαναπάει στο σπίτι του και να το απολαύσει. Τέτοιες χαρές, σπανίζουν στο νησί.

Ε, κάποια στιγμή, από την πολύ κούραση ξαναγύρισα και εγώ στήν καλύβα μου. Πέτυχα απ' έξω τον χοντρομπαλά του τοπικού ΟΤΕ. Όχι δεν είχε έρθει για να μου βάλλει τηλέφωνο. Ήρθε για να δει λέει τα καλώδια. Ρε δεν πάμε καλά! Τα ντικά σου καλώντια φίλε, έκουν λίγκο καεί; Γκάμιτσε με, μου λέει και σηκώνεται να φύγει. Όχι ρε, του λέω, το "γκάμιτσέ με", είναι το καλημέρα στα ελληνικά. Τώρα είναι βράδυ, τώρα λέμε "Είμαι κερατά".

-"Είμαι κερατά!", μου απαντάει αυτός, όλο χάρη.

Δόξα σοι ο Θεός, να και ένας Δημόσιος Υπάλληλος που το παραδέχεται, είπα εγώ απέξω μου.

Επίσης, πρέπει να σας πω πως βρήκα λύση και για το μαγαζί. Θα γίνει πάταγος από την άλλη εβδομάδα. Αυτά για την ώρα. Αύριο πάλι.

Όχι όχι μη κλείνετε... ξέχασα κάτι. Αύριο το βραδάκι θα κάνω το τραπέζι στη Βάλερι. Κουφάλα ναυαγέ, πόσοι μήνες πέρασαν;

Κυριακή, Ιουνίου 10, 2007

Σοβαρότης είπαμε....

Τι να πω! Τι! - να πω... τι να πω; πω πω, δεν ξέρω τι να πω... για τα χαρίσματά της εννοώ... της Βάλερι. Με έχετε συνηθίσει να είμαι σαχλαμάρας και να σκέφτομαι μόνο τον πήδο. Κανένα βάθος δηλαδή. Καμία σοβαρότης ούτως ειπείν.

Ε! λοιπόν σήμερα αλλάζω. Θα είμαι διαφορετικός. Σοβαρός μέχρι εκεί που δεν πάει και θα αναλύσω μόνο τα ψυχικά χαρίσματα αυτού του κοριτσιού.

Ας τα πάρω τα πράγματα από την αρχή. Το πρωί πήγα στο "χόσπιταλ", για να μου αλλάξουν γάζες. Με ανέλαβε η Βάλερι, εγώ έκανα πως δεν πονάω για να δείξω άντρας... δε θα πω παρακάτω, είπαμε θα είμαι σοβαρός. Πονάς μου λέει; (ούτε τι της είπα θα πω).

Πότε θα μου κάνεις την τιμή να έρθεις στην καλύβα μου, για δείπνο; Σήμερα μου απαντάει. Εκεί πόνεσα, αλλά δε θα πω τίποτα για το ποιες σκέψεις με πλημμύρισαν.

Το απογευματάκι όλα ήταν έτοιμα. Είχα προμηθευτεί φαγητά από το εστιατόριο, έτσι κι αλλιώς πάλι έμειναν, και το ταπέζι ήταν πλούσιο από πρασινάδα. Μου είπε πως είναι ευτυχής που άνοιξα τέτοιο μαγαζί, γιατί πλέον θα μπορούσε κάτι να τρώει απ' έξω. Είναι και αυτή σχεδόν χορτοφάγος. Τώρα μην πείτε εσείς.

Είναι γιατρός από πεποίθηση. Έχει βρεθεί στα πιο μακρινά μέρη του κόσμου για να προσφέρει βοήθεια σε όσους τη χρειάζονται. Στα Κιριμπάτι βρίσκεται εδώ και 6 μήνες και δε σχεδιάζει να φύγει σύντομα. Ούτε κι εγώ θα έλεγα, αλλά δε θα το πω.

Τη ρώτησα αν έχει παρατηρήσει κάτι περίεργο με τα παιδιά στο νησί. Μου είπε πως συχνά της έρχονται κάποια με σπασμένα χέρια ή και πόδια, αλλά δεν μπορεί να καταλάβει γιατί τόσο συχνά. Επίσης έχει πολλά με ζαχαρώδη διαβήτη, ενώ συνάντησε και κάποια μάλλον με βουλωμένες αρτηρίες. Ας μην πω τίποτα γι' αυτό.

Σχέσεις... άσε δε θα το πω ούτε αυτό, είπαμε είμαι εγκρατής. Με τον μπάτσο δε συμβαίνει τίποτα. Της κολλάει σαν τσιμπούρι και δεν ξέρει πως να τον κάνει πέρα. Αφού τελειώσαμε, μου είπε πως χάρηκε όταν με είδε στο νησί και ότι μετά τη σημερινή κουβέντα μας καταλαβαίνει πια και το λόγο που χάρηκε. Ο Τζόνι την περίμενε στο αμάξι. Έμεινα να την κοιτώ που έφευγε...

Κι εγώ χάρηκα πάρα πολύ, αλλά δε θα πω γιατί... όχι δεν αντέχω... αστο διάλο με τη σοβαρότητα... θα το πω... τι ποπός είναι αυτός!!!!! Χριστέ κι Απόστολε και όλοι οι παρθενομάρτυρες, αυτός ο ποπός, αυτό το σχήμα, ήρθε και κάθισε σε κάποια καίρια υποδοχή του εγκεφάλου και έχει αναστείλει όλες τις υπόλοιπες λειτουργίες του.

Ε, ρε και να γίνει τίποτα!

Παρασκευή, Ιουνίου 08, 2007

Στο χόσπιταλ

Συγγνώμη που δεν έγραφα τόσο καιρό, δεν είναι που σας έγγραφα, παρότι ούτε στα μπλογκ σας γράφω πια, και όλο λέω πως θα ξαναγράψω, άλλα όλο με γράφω που το λέω αυτό. Του γραψίματος έχει γίνει, όποιος μπορεί ας τα ξεμπερδέψει.

Τα λέω έτσι μπερδεμένα και πολλά, γιατί τα βλέπω διπλά. Αυτός ο Τζόνι καλός, καλός, αλλά κανένα ταλέντο στο κάρφωμα των ραφιών. Ένας πελάτης μπήκε όλος κι όλος, ο υπομπάτσος Νατάσσα, με το λουκ του Μπαντ Σπένσερ και όπως ήταν φυσικό σκιστήκαμε να τον εξυπηρετήσουμε.

Πάω να πιάσω τη ρίγανη από το πλάι του ραφιού και ξεκαρφώνεται αυτό για να μου αραδιάσει στο κεφάλι διαδοχικά ένα λαδερό, 10 αλατιέρες, 3κιλά μαύρης ζάχαρης, ένα κιλό αλεύρι, μια κουτάλα, μια κατσαρόλα και το καπάκι της.

Προσπαθούσα να ανεβάσω το ράφι ψηλά αλλά το λάδι που χύθηκε με έκανε να γλιστράω κάθε φορά που το οριζοντίωνα και έτσι απλά έκανα κεφαλιές στα αντικείμενα και τακουνάκια για να πέφτουν μετά στα μαλακά και να μη σπάνε. Για κακή μου τύχη όμως αυτό το ούφο ο Τζόνι είχε βάλει τελευταία στα δεξιά του ραφιού μια σπάλα που πήρα προχτές για να χτυπάω τις μπριζόλες, καθώς αποφάσισα εν μέρει να ακολουθήσω τη συμβουλή σας και να βάλω και λίγο κρέας.

Με κάψατε. Η σπάλα ήταν 2,5 κιλά μέταλο, η κεφαλιά έγινε αλλά γκολ μπήκα εγώ. Ξάπλωσα φαρδύς πλατύς στο πάτωμα, ο μπάτσος πρέπει να γέλαγε, ο Τζόνι χαμογελούσε από πάνω μου και η Σύλβα του έριξε μια σφαλιάρα για να με πάνε στο νοσοκομείο.

Ωραίο νοσοκομείο κι αυτό! Σαν δίπατο αγροτικό στο Κάτω Πωγώνι. Έπειτα θυμάμαι ήρθε ένας άγγελος πάνω από το ανοιγμένο μου κεφάλι. Ήταν η Βάλερι. Τελικά είναι γιατρίνα. Με κοίταξε με στοργή. Έπειτα θυμάμαι έφυγε ο Άγγελος και ήρθε ο Βελζεβούλης ο ίδιος. Είχε το σώμα βοδιού και το πρόσωπο του Βενιζέλου στο πιο μαύρο του. Φορούσε και άσπρη ποδιά, προφανώς για καμουφλάζ.

Μου έριξε κάτι οινοπνέματα, κάτι σπρέι, μου ξύρισε κάπως το κεφάλι και άρχισε να με ράβει. Τώρα ξέρω πως είναι να είσαι εργόχειρο και να σε τρυπάει με τη βελόνα μια γιαγιά με πάρκινσον. Έπειτα θυμάμαι τη Βάλερι στην άκρη της πόρτας να με κοιτάει, έπειτα το Βενιζελούλη να μου πιάνει το κεφάλι και να προσπαθεί να μου το ξαναανοίξει για να δει αν πάει καλά, έπειτα να του δίνω στο χέρι 20 δολλάρια, έπειτα να φέρνει αλοιφές και σπρέι και μπαμπάκια και νοσοκόμες μαζί του και να μεταμορφώνονται τα χέρια του σε φτερά και το άγγιγμα του σε χάδι.

Λίγο ακόμα και από τη ζαλάδα μου θα του έπιανα το βυζί που κρεμόταν μέσα από την ποδιά του.

Παντού οι ίδιοι είστε ρε! Ουστ! (Η Βάλερι εξαιρείται).

Δευτέρα, Ιουνίου 04, 2007

Πελάτεεεεες μου!

Φάτε την, φάτε τηηηην... που μου λέγατε πως δε θα μπει κανείς να φάει μπρόκολα.

Διαψευστήκατε οι Κασσάνδρες που προβλέπατε πως δε θα πατήσει κουνούπι στο μαγαζί. Βρε μήπως τα παίρνετε κι εσείς από τους χασάπηδες στη Βαρβάκειο; Μήπως είστε θαυμαστές της γελάδας στην τηλεόραση; μήπως είστε κι εσείς υπέρ της συστηματικής εκτροφής της Βέφας με σκοπό την κατανάλωσή της; Ωχ! Ανάποδα τα έγραψα αυτά. Δεν πάει στο διάολο, βαριέμαι να τα διορθώσω τώρα... καταλάβατε τι είπα.

Μια μέρα μόλις λειτουργίας και το εστιατόριο χωρίς όνομα, κατέγραψε ρεκόρ επισκεπτών. Μιλάμε ούτε εγώ το περίμενα τόσο πολύ. Έμπαιναν οι επισκέπτες ανά δεκάδες όλη την ημέρα κι εμείς δεν αφήσαμε σχεδόν κανένα να ξεφύγει. Τους ξεπαστρέψαμε όλους! Διότι όχι μόνο κουνούπι τελικά μπήκε αλλά και μύγα... πολύ μύγα ρε παιδιά έχει εδώ στα Κιριμπάτι! πολύ μύγα ρε γαμώτο.

Πιάστηκε το χέρι μου να τις κοπανάω. Τώρα μιλάμε είμαι πτώμα στην κούραση, αλλά έχω κάνει ένα μπράτσο σαν του Ποπάι... λίγο που βάραγα τις μύγες, λίγο που έφαγα όλο το σπανάκι για να μην πάει χαμένο εντελώς, πόσο νομίζετε ότι θέλει να γίνει το κακό;

Ήταν και μία πολύ δυναμική και τσαχπίνα που δεν μπορούσαμε να την κεντράρουμε. Τη βάραγε ο Τζόνι, βζζζζζζ, αυτή του ξέφευγε, την κυνήγαγα εγώ, βζζζζζ αυτή πάλι στη μεριά του Τζόνι. Ώσπου κουράστηκε να την κυνηγάμε και στάθηκε σε ένα ράφι.

"Έλα δω μωρή ρουφιάνα", της λέω και ορμάω με μια ιπτάμενη κίνηση "κουνγκ - φου" και την ξαπλώνω κάτω με τη δολοφονική μου μυγοσκοτώστρα. Δεν ήταν μύγα, ελικόπτερο "Χιούιτ" ήταν! Προς στιγμή σκέφτηκα να βάλω και κανένα κρεοφαγικό πιάτο στο μενού. Τέζα ήταν, τσάμπα ήταν και θα έβγαζε σίγουρα τρείς με τέσσερις μπριζόλες.

Τέλος πάντων... αυτά! Ούτε ένα δολάριο είσπραξη σήμερα. Πετάξαμε και κάποια μαγειρεμένα στα σκουπίδια και διώξαμε και τα σκυλιά από τη γειτονιά. Τα κωλόσκυλα, έχουν μάθει και αυτά στο κρέας, αλλά να δω ποιος θα τους κάνει "μπάι πάς", που αντί για σάλιο από τα σαγόνια τους, στάζουν χοληστερίνη.

Μη βιάζεστε όμως. Ένας Ναυπλιεύς δεν το βάζει ποτέ κάτω. Θα επιμείνουμε μέχρι το νερό να φτάσει πάνω από τη μύτη μας και να αρχίσουν τα αυτιά μας να βγάζουν μπουρμπουλήθρες. Όπως και όλοι εδώ στην ατόλη, που βουλιάζει σιγά - σιγά.

Κυριακή, Ιουνίου 03, 2007

Τα εγκαίνια

Ναι! Σιγά μην κάναμε και εγκαίνια. Τι είμαστε; τίποτα προληπτικοί; Σε οικογενειακό κλίμα φτιάξαμε εκεί ένα μεζεδάκι με μπρόκολα και άλλα χορτοφαγικά εδέσματα, ήπιαμε και μερικές μπύρες.

Ανασκευάζω... μόνο μπύρες ήπιαμε, τα εδέσματα έμειναν στο τραπέζι. Ο,τι έφαγα μόνος μου. Με προβληματίζει αυτό. Ο Τζόνι έγινε κουρούμπελο από τις μπύρες. Γύρω στη δέκατη του έβαλα χέρι.

-Δεν έχει άλλη μπύρα Τζόνι. Αν θες μπύρα θα φας πρώτα ένα μπρόκολο...

Χρατς, μαχαίρι τις μπύρες ο Τζόνι, είχε και να οδηγήσει μέχρι την καλύβα. Κι αυτό με προβληματίζει...

Πιστεύω όμως πως αυτός τουλάχιστο τα λιγουρευόταν τα πιάτα. Απλά έκανα το λάθος και στο σερβίρισμα τους είπα πως όλα τα φαγητά μας είναι αφροδισιακά... με κοίταξαν με έκπληξη... τους κοίταξα και εγώ... ναι... εννοώ πως αν φας από αυτά, σου σηκώνεται αμέσως και πέφτει δύσκολα. Τώρα κατάλαβαν!

Αλλά το αστείο μου είχε αντίθετα αποτελέσματα. Ο Τζόνι κοίταξε τη Ρέτζα, μετά τα παιδιά του που έπαιζαν εκεί κοντά και δεν ακούμπησε ούτε κομματάκι. Τότε άρχισε να το ρίχνει και στις μπύρες που λέγαμε. Η Ρέτζα αυτόματα πήρε μια μπουκιά, αλλά τη μασούσε για μισή ώρα. Δεύτερη γιοκ.

Το σουαρέ τελείωσε πριν μια ώρα περίπου. Όμορφα ήταν δε λέω, αλλά οι συνδαιτυμόνες μου, ο Τζόνι, η Ρέτζα, η Σύλβα, άρχισαν να πεινάνε κατά τις 10 και την έκαναν για τις καλύβες τους και τα ζεστά μπιφτέκια τους.

Ρε σεις; μήπως έχω κάνει λάθος;

Αλλά και να έχω κάνει λάθος, σκασίλα μου! Πέρασε το μωρό έξω από το μαγαζί. Την προσκάλεσα να έρθει μέσα. "Ενάδερ τάιμ" μου λέει και μου χαμογελά με αυτά τα κατάλευκα δοντάκια της. Δεν υπάρχει περίπτωση. Το κορίτσι είναι τρελό για την πάρτι μου. "Ενάδερ τάιμ", με νάζι και με χάρη και με υπόσχεση για φλογερές, καυτές πιπεριές... όχι συγγνώμη, βραδιές. Παρασύρομαι από τα επαγγελματικά μερικές φορές.

Υ.Σ. Βοήθεια!!! Δεν έχω βρει ακόμα όνομα για το μαγαζί και πρέπει να φτιάξω ταμπέλα. Ακούω προτάσεις


Παρασκευή, Ιουνίου 01, 2007

Για την Αμαλία

«Ο ασθενής έχει το δικαίωμα του σεβασμού του προσώπου του και της ανθρώπινης αξιοπρέπειάς του.»

Μην πάρεις φακελάκι - Μην δώσεις φακελάκι

(σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 47 του Ν. 2071/ 1992)

«Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδιά, όχι ο κανόνας...»

(Αμαλία Καλυβίνου, 1977-2007)

Από την ηλικία των οκτώ ετών, η Αμαλία ξεκίνησε να πονάει. Παρά τις συνεχείς επισκέψεις της σε γιατρούς και νοσοκομεία, κανένας δεν κατάφερε να διαγνώσει εγκαίρως το καλόηθες νευρίνωμα στο πόδι της. Δεκαεπτά χρόνια αργότερα, η Αμαλία έμαθε ότι το νευρίνωμα είχε πια μεταλλαχθεί σε κακόηθες νεόπλασμα.

Για τα επόμενα πέντε χρόνια η Αμαλία είχε να παλέψει όχι μόνο με τον καρκίνο και τον ακρωτηριασμό, αλλά και με την παθογένεια ενός Εθνικού Συστήματος Υγείας που επιλέγει να κλείνει τα μάτια στα φακελάκια κι επιμένει να κωλυσιεργεί με παράλογες γραφειοκρατικές διαδικασίες. Εκτός από τις ακτινοβολίες και τη χημειοθεραπεία, η Αμαλία είχε να αντιμετωπίσει την οικονομική εκμετάλλευση από γιατρούς που στάθηκαν απέναντί της και όχι δίπλα της. Πέρα από τον πόνο, είχε να υπομείνει την απληστία των ιδιωτικών κλινικών και την ταλαιπωρία στις ουρές των ασφαλιστικών ταμείων για μία σφραγίδα.


Η Αμαλία άφησε την τελευταία της πνοή την Παρασκευή 25 Μαϊου 2007. Ήταν μόλις 30 ετών.

Πριν φύγει, πρόλαβε να καταγράψει την εμπειρία της και να τη μοιραστεί μαζί μας μέσα από το διαδικτυακό της ημερολόγιο. Στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://fakellaki.blogspot.com, η νεαρή φιλόλογος κατήγγειλε επώνυμα τους γιατρούς που αναγκάστηκε να δωροδοκήσει, επαινώντας παράλληλα εκείνους που επέλεξαν να τιμήσουν τον Ορκο του Ιπποκράτη. Η μαρτυρία της συγκίνησε χιλιάδες ανθρώπους, που της στάθηκαν συμπαραστάτες στον άνισο αγώνα της μέχρι το τέλος.

«Ο στόχος της Αμαλίας ήταν να πει την ιστορία της, ώστε μέσα απ' αυτήν να αφυπνίσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους και συνειδήσεις. Κυρίως ήθελε να δείξει ότι υπάρχουν τρόποι αντίστασης στην αυθαιρεσία και την εξουσία των ασυνείδητων και ανάλγητων γιατρών, αλλά και των γραφειοκρατών υπαλλήλων του συστήματος υγείας.»

(Δικαία Τσαβαρή και Γεωργία Καλυβίνου - μητέρα και αδελφή της Αμαλίας)

Σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 77 του Ν. 2071/1992, θεωρείται πειθαρχικό παράπτωμα για τους γιατρούς του Ε.Σ.Υ:

«Η δωροληψία και ιδίως η λήψη αμοιβής και η αποδοχή οποιασδήποτε άλλης περιουσιακής παροχής, για την προσφορά οποιασδήποτε ιατρικής υπηρεσίας.»

Η Αμαλία Καλυβίνου αγωνίστηκε για πράγματα που θεωρούνται αυτονόητα σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος. Δυστυχώς δεν είναι και τόσο αυτονόητα στην Ελλάδα. Συνεχίζοντας την προσπάθεια που ξεκίνησε η Αμαλία, διαμαρτυρόμαστε δημόσια και απαιτούμε:

* ΝΑ ΛΗΦΘΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΜΕΤΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΤΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ ΚΑΙ Η ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΕΠΙΦΕΡΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ
* ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΙΟ ΕΥΕΛΙΚΤΟΣ Ο ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΗ ΘΡΗΝΗΣΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΘΥΜΑΤΑ ΤΩΝ ΧΡΟΝΟΒΟΡΩΝ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΩΝ
* ΝΑ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ ΑΥΣΤΗΡΟΤΕΡΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΣΤΗ ΔΙΑΠΛΟΚΗ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ ΚΑΙ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ
* ΝΑ ΑΞΙΟΠΟΙΗΘΟΥΝ ΟΙ ΑΝΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΕΣ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΕΣ ΥΠΟΔΟΜΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΣΥΝΕΧΗΣ ΚΑΙ ΑΡΤΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΚΑΤΑΡΤΙΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΝΟΣΗΛΕΥΤΕΣ ΤΟΥ Ε.Σ.Υ.
* ΝΑ ΚΑΘΙΕΡΩΘΕΙ Η ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΦΑΚΕΛΟΥ ΤΟΥ ΑΣΘΕΝΟΥΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΩΣ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΠΙΣΠΕΥΔΕΤΑΙ Η ΣΩΣΤΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑ



ΑΣ ΠΑΨΕΙ ΠΛΕΟΝ Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΩΝ, ΠΟΥ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ ΝΑ ΛΑΔΩΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΠΑΡΑ ΝΑ ΑΜΕΙΒΟΝΤΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΩΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ.

* ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ
* ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ
* ΟΧΙ ΑΛΛΟΣ ΕΜΠΑΙΓΜΟΣ


ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ ΔΩΡΕΑΝ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ. ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.

Την επόμενη φορά που θα χρειαστεί να δώσετε φακελάκι, μην το κάνετε. Προτιμήστε καλύτερα να κάνετε μια δωρεά. Η τελευταία επιθυμία της Αμαλίας ήταν η ενίσχυση της υπό ανέγερση Ογκολογικής Μονάδας Παίδων

(Σύλλογος Ελπίδα, τηλ: 210-7757153, e-mail: infο@elpida.org, λογαριασμός Εθνικής Τράπεζας: 080/480898-36, λογαριασμός Alphabank: 152-002-002-000-515. Θυμηθείτε να αναφέρετε ότι η δωρεά σας είναι "για την Αμαλία").



ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΦΙΛΩΝ ΤΗΣ ΑΜΑΛΙΑΣ

Τετάρτη, Μαΐου 30, 2007

Το Μενού

Λοιπόν, επιχειρηματικά το βλέπω να σκίζω. Το μενού μου είναι ακαταμάχητο:

Φέρνω μπρόκολα από την Αυστραλία, τα μαγειρεύω στον ατμό, τα κόβω σε μπουκιές και βάζω βραστές πατάτες και χλωρό κρεμμύδι που αγοράζω από τους Ινδονήσιους εμπόρους. Ρίγανη βρήκα, εισαγωγής και αυτή και ρίχνω αρκετή στο πιάτο. Επίσης λίγο αλατάκι, λεμόνι και λαδάκι Κρητικό παρακαλώ. Υπάρχει ένας Γάλος έμπορος, ο Φιλίπ, που μπορεί να μου βρει τα πάντα.

Σερβίρω το πιάτο με μια φέτα ψωμί, που το φτιάχνουμε εδώ με μαύρο σιτάρι ολικής. Πήρα 10 τσουβάλια. Άλλα πιάτα που έχω είναι σούπες λαχανικών, ψαρόσουπα με και χωρίς αυγολέμονο, φασολάδα, ρεβύθια, φρέσκα ψάρια στον ατμό, ρύζι αναποφλοίωτο, ενώ υπάρχει πρόβλεψη και για φαλάφελ. Επίσης βρήκα και πιπεριές, κολοκύθια, μελιτζάνες για γεμιστά, μπριάμ και ιμάμ. Ντομάτες δυσκολεύομαι. Μόνο πουρές.

Α, να μην ξεχνάμε και τις σαλάτες. Έχω παραγγείλει 12 διαφορετικά λαχανικά, μαρούλι, μάπα, ρόκα, κουνουπίδι, λάχανο, άισμπεργκ, γλυκοπατάτα, ραπανάκι, καρότο, μελιτζάνα, κολοκύθι και πολλά φύτρα από ότι υπάρχει. Ο Φιλίπ μου υποσχέθηκε ότι θα φέρνει ότι βρίσκει. Αναμειγνύω τα υλικά σε 15 διαφορετικά πιάτα.

Πιστεύω όπως είπα ότι θα σκίσω επιχειρηματικά, αν και το κλίμα είναι δυσοίωνο. Η Σύλβα έφαγε ένα, δυο από τα πιάτα και μετά δεν πεινούσε. Το μεσημέρι όμως έφευγε για το σπίτι της για να φάει κανονικό φαγητό, όπως έλεγε. Ο Τζόνι δεν έχει ακουμπήσει τίποτα και την πρώτη μέρα έριξε απλώς σε μια τσάντα, ότι δεν είχε φάει η Σύλβα, δηλαδή όλα και τα πήγε στο σκυλάκι του. Τις υπόλοιπες μέρες δεν πήρε τίποτα, γιατί το σκασμένο δεν είχε φάει ούτε τα προηγούμενα.

Παρ' όλα αυτά δεν είμαι καθόλου προληπτικός και πιστεύω όπως είπα και ξαναείπα ότι θα σκίσω. Έχω "μάρκετινγκ πλαν" κυρίες και κύριοι. Με τη διαφήμιση θα μπορούσα να τους πείσω σιγά σιγά να μάθουν να τρώνε και σκατά. Τόσα χρόνια στην Ελλάδα, τι διάολο δεν μπορώ να αντιγράψω τις εταιρείες τροφίμων;

Έπειτα, όλοι εδώ τρώνε μπιφτέκια και μπανάνες που αντικαθιστούν το ψωμί. Στουμπώνουν λοιπόν για τα καλά και το πρώτο σύστημα που καταστρέφεται μέσα τους είναι το πεπτικό. Εδώ οι άνθρωποι πάνε στην τουαλέτα κάθε 3 ημέρες και αγωνίζονται με φωνές, κλάματα και αναφιλητά να απελευθερωθούν από την κακή ύλη μέσα τους. Το χέσιμό τους είναι ο οργασμός τους. Οι υπόλοιποι που βρίσκονται σε ακτίνα 500 μέτρων απλώς χειροκροτούν και αναφωνούν "και στα δικά μας".

Έχω λοιπόν προσέξει όλα τα πιάτα μου να έχουν φυτικές ίνες και πολύ νερό στη σύνθεσή των υλικών τους. Το μαύρο ψωμί είναι σπέσιαλ, όπως και το μαύρο ρύζι και τα βάζω παντού. Οι συνατολιώτες μου θα τα γεμίσουν όλα στο νησί. Θα αισθανθούν πιο απελευθερωμένοι από ποτέ. Θα συρρέουν στο εστιατόριο μου για λίγο μπρόκολο και τις λυτρωτικές στιγμές ψυχικού και σωματικού ξαλαφρώματος που η λεκανάτη γιόγκα θα μπορέσει να τους προσφέρει. Σε λίγο καιρό θα θέλουν να μάθουν και μπαλέτο από τη χαρά τους.

Σατανικό το σχέδιο μου, αλλά ή γίνεσαι καπιταλιστής ή δε γίνεσαι!

Κυριακή, Μαΐου 27, 2007

Οι τρεις άνθρωποι και εγώ

Από όλες τις παράλληλες καμπύλες του χρόνου η ζωή είναι η πιο κατανοητή στον άνθρωπο, επειδή είναι προικισμένος με ένα ειδικό εργαλείο για να την καταλαβαίνει, το οποίο το λένε εγωισμό. Της αξίζει για το λόγο αυτό, περισσότερο από κάθε τι άλλο ο σαρκασμός.

Φεύγουν οι άνθρωποι δίπλα μας και εμείς κλαίμε, γιατί κλωνίζεται μέσα μας η βεβαιότητα της ζωής. Της δικής μας ζωής, κάτι άλλο πέρα από αυτό δεν υπάρχει, παρά μόνο για κάποια πεντάλεπτα που το πλήθος τους εξαρτάται από την ψυχική ισορροπία του καθένα από μας.

Και ο καθένας από μας δεν είναι καθένας, είναι τρεις άνθρωποι. Ο ένας, ο πιο βαθύς από τους τρεις μας είναι αυτός που ασχολείται με την κατανόηση του φαινομένου της ζωής, δηλαδή του εαυτού του. Ο άλλος, ασχολείται με αυτά τα πεντάλεπτα της κατανόησης αυτού που υπάρχει πέρα από τον εαυτό μας. Τον τρίτο τον στέλνουμε να κάνει τις όποιες δουλειές και θελήματα έχουμε αποφασίσει γι’ αυτόν.

Ο δικός μου ο πρώτος, ο ονειροπαρμένος με έβαλε να φύγω, να έρθω στα Κιριμπάτι, να ζήσω εδώ, να αλλάξω τη ζωή μου, να φανταστώ το μέλλον μου. Ο μεσαίος, ο τεμπέλης που λέγαμε πριν, ασχολήθηκε για λίγο με το αν τα όνειρα μου θα είχαν κάποια απήχηση στην πραγματικότητα των άλλων. Επίσης επειδή είναι μαγκάκος, τα όσα έγιναν τις τελευταίες ημέρες, δεν είναι καθόλου διατεθειμένος να τα ξεχάσει. Ο τρίτος, το καρνάγιο, τρίβει όλη μέρα, καθαρίζει, καρφώνει, κλείνει συμφωνίες με εμπόρους, κάνει χιούμορ με τους ντόπιους, τσακώνεται με τις αρχές.

Τουτέστιν, τα έβαλα σε μια τάξη τα πράγματα και έστειλα αυτόν αντί για τους άλλους δύο τους χέστηδες στην Αμερικάνα για καμάκι. Μια χαρά τα πήγε.

- Γεια!
- Γεια!
- ....
- Ναι...
- ... Σκέφτομαι πολλές ημέρες να σου μιλήσω και θα μπορούσα να το σκέφτομαι για πολύ καιρό ακόμα.
- Και γιατί το σκέφτεσαι τόσο πολύ;
- Γιατί ακόμα και οι στιγμές αυτές φτάνουν για να με γεμίσουν με χαρά.
- ... (έχει το πιο γλυκό χαμόγελο του κόσμου) ... με σκέφτεσαι και χαίρεσαι; Αυτό είναι γλυκό.
- Και γελάω επίσης.
- Γιατί γελάς;
- Γιατί ενώ όλα πάνε καλά στην αρχή, κάπου στην πορεία κάτι συμβαίνει, π.χ μου λες πως είναι καλή η προσπάθεια μου αλλά την άλλη φορά να μην ξεχνάω ανοιχτό το φερμουάρ μου όταν μιλάω σε κυρίες.
- (Πρώτα κοίταξε και μετά γελάσε με την καρδιά της).
- Ακόμα δεν έχω καταφέρει να τελειώσω καμιά κουβέντα μας. Όλο κάτι συμβαίνει.
- Και αυτή την κουβέντα μας πως σκέφτεσαι να την τελειώσεις;
- Ενδιαφέρομαι για μια κουβέντα μαζί σου που δε θα τελειώσει... μόνο θα αρχίσει.
- Για να είμαστε σε αυτό το νησί και οι δύο σίγουρα θα έχουμε πράγματα να συζητήσουμε.
- Θα μπορούσα να σου κάνω το τραπέζι κάποτε;
- Σύντομα. Θα σε ειδοποιήσω...

Σάββατο, Μαΐου 26, 2007

Για την Αμαλία




Η σκέψη μας μαζί σου Αμαλία, γιατί έζησες και έφυγες με Aξιοπρέπεια.

Παρασκευή, Μαΐου 25, 2007

Η έμπνευση και η κ...

Πόσο μ' αρέσει όταν εκνευρίζονται οι αρχές μαζί μου. Πολύ! Τότε είναι που βγάζουν τον πιο αστείο εαυτό τους. Τον αστείαρχο εαυτό τους. Καλά με λέει η Μάικα "Καββατρία", έχω πολύ έμπνευση μιλάμε.

Διότι η έμπνευση είναι σαν την καύλα ένα πράγμα (κι απ' αυτό κι απ' αυτό). Έρχεται το πρωί και άλλες 10-15 φορές μέχρι το βράδυ και αν δεν την εκτονώσεις με γράψιμο - την έμπνευση μιλάμε τώρα... η καύλα εκτονώνεται αλλιώς, αν είστε αναγνώστες του μπλογκ αυτού, σίγουρα γνωρίζετε όλους τους πιθανούς τρόπους - που είχα μείνει; α ναι, αν δεν την εκτονώσεις με γράψιμο, λέγω, θα ξαναέρθει πιο δυνατή την επόμενη ημέρα.

Αλλά παρ' όλα αυτά δεν ήθελα να πω αυτό. Ήθελα να πω ότι, όπως η καύλα είναι το φυσικό επακόλουθο του να βλέπεις, να αγγίζεις, ακόμα και απλά να ακούς τη φωνή μίας καυλογεννεσιουργού αιτίας, έτσι και η έμπνευση σου πετάγεται μετά από την επαφή με τις αρχές, σαν τσουτσούνα... να την η παρομοίωση, έδεσε.

Πω ρε γαμώτο, πολύ μεγάλη εισαγωγή τώρα αυτή. Ας περάσω στο κυρίως θέμα:

- Pit, είπαμε έτσι;
- Έτσι!
- Το fucking διαβατήριο όμως γράφει άλλο όνομα.
- Δύσκολο όνομα.
- Μήπως έχουμε γνωριστεί στο παρελθόν;
- Μήπως έχεις πάει ποτέ στη Μύκονο;
- Τι the fucking είναι αυτό;
- Νησί... κακώς πάντως θα έπρεπε, θα περνούσες καλά εκεί.
- Don't bullshit me! Ξέρω που σε έχω δει. Στους καταζητούμενους της Interpol
- ???
- Δε θα μου ξεφύγεις εμένα, θα βρω ποιος είσαι πραγματικά.
- Τώρα you are bullshiting me
- No you' re bullshiting me
- No fucking way
- Μη λες fuck σ' αυτό το γραφείο. Που the fucking νομίζεις ότι είσαι;
- ...
- Και θες λέει να ανοίξεις και μαγαζί στο νησί. Μήπως το παίζεις τρελλός; Ποιος θα τα φάει αυτά; I mean... fuck!
- Έχω όλες τις προϋποθέσεις συν μία. Είμαι πολίτης της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Δεν μπορείς να με σταματήσεις.
- Μπορώ να κάνω ότι fucking θέλω!
- Το χαρτί είναι πάνω στο γραφείο, για υπογραφή.
- Είσαι ένα πολύ επίμονο fucking πιτσιρίκι και θα χαρώ πολύ να υπογράψω, για να τα λέμε πιο συχνά.

Θα φακωθούμε με αυτόν, δεν υπάρχει περίπτωση. Για την ξανθιά, βέβαια, γιατί άλλο.

Ε μετά πήγα και στο γραφείο του Διοικητή... τα γνωστά. Βρήκα τη γραμματέα του. Αυτός είχε meeting εκείνη την ώρα με κάτι πελώρια μπιφτέκια. Η γραμματέας με έβαλε σε μια καρέκλα στον προθάλαμο, στην οποία κάθισα με όλους τους πιθανούς τρόπους: κανονικά, σταυροπόδι, με το αριστερό κωλομέρι, με το δεξί και ξανά με το αριστερό, γιατί μούδιασε το άλλο... Ε, μια φορά βγαίνει και αυτός, σηκώνομαι εγώ, του λέει η γραμματέας για την περίπτωσή μου, του δίνει το χαρτί, την ρωτάει τι είπε ο αστυνόμος, βλέπει την υπογραφή του, με σκανάρει με το πλάγιο του ματιού του, γελάει πονηρά (αυτό ήταν σίγουρα για τα μπρόκολα) και πλέον έχουμε νόμιμα επιχείρηση.

Τετάρτη, Μαΐου 23, 2007

Καζανόβας εξ Αργολίδος

Ένα πράγμα που δε χωνεύω καθόλου, όταν λέμε καθόλου εννοούμε βρε παιδί μου μπιτ για μπιτ, είναι να είσαι στη δουλειά με τις γκόμενες σου. Με τις πρώην, τις νυν ή τις επόμενες. Είμαι κάθετος σε αυτό και δε σηκώνω κουβέντα. Το θεωρώ χαζομάρα. Άλλο δουλειά άλλο sex. Τελεία και παύλα.

Στην περίπτωση της Σύλβας όμως, έκανα μια εξαίρεση και την πήρα στο μαγαζί. Να πλένει και να μαγειρεύει. Εντάξει, δεν έγινε και τίποτα. Μια φορά πηδηχτήκαμε εκεί (x3) και κάτι τρέχει στα γύφτικα. Τα ΡΟΜ, συγγνώμη.

Σήμερα το τρίβαμε όλη μέρα. Το μαγαζί εννοώ... άιντε, αμέσως το μυαλό σας στο πονηρό. Έτριβε αυτή τις κολώνες, τις έβαφα εγώ με το πινέλο. Σκούπιζε αυτή το χαλί, της το πάταγα εγώ λίγο για να μην κουνιέται. Μια καλή συνεργασία θα έλεγα.

Μέχρι τη στιγμή που είδα το θέαμα. Στην αρχή μου την έδωσε στα νεύρα. Η Αμερικάνα, που σύμφωνα με πληροφορίες μου την λένε Βάλερι, να περπατάει με αυτόν τον χλεμπονιάρη τον καουμπόι, τον αστυνόμο. Που αν ήταν ηθοποιός και τον έπαιρναν στο "ο καλός, ο κακός και ο άσχημος", θα τους είχε καταστρέψει το σενάριο. Θα το έκαναν "Ο καλός και ο κακάσχημος". Έχει ταλέντο ο άνθρωπος.

Κράτησα την ψυχραιμία μου και κοίταξα λίγο καλύτερα. Ήταν εμφανές. Αυτός με την αγέρωχη καύλα της εξουσίας δίπλα της και αυτή μέχρι που την ενοχλούσε η παρουσία του. Ήταν αγέλαστη και προβληματισμένη. Για ένα δευτερόλεπτο συναντήθηκαν τα βλέμματά μας. Ο μπάτσος το συνέλαβε το δευτερόλεπτο. Το καταλάβαμε και οι δυο. Αναγκαστήκαμε να χαμηλώσουμε τα μάτια μας.

Όμως μέσα σε αυτό το δευτερόλεπτο αισθάνθηκα πως έχουμε συννενοηθεί. Έμπειρος γαρ, στο να είμαι το τρίτο πρόσωπο, ο ελευθερωτής. Καλά μη βαράτε, έτσι το είπα, γιατί μου αρέσει να κοκορεύομαι ως γνήσιος Έλλην κερατάς (πρώην), που όλα τα θυμάται ανάποδα.

- Σ' αρέσει η Αμερικάνα Pit;
- Σιγά ρε Σύλβα μου έκοψες τη χολή! Ποια Αμερικάνα... α, αυτή! ε, εγώ τον αστυνόμο κοίταγα που πρέπει να τον δω αύριο το πρωί για την άδεια.
- Είναι πολύ καλή κοπέλα και όμορφη...
- Ε... π... ντάξει! Τι με νοιάζει εμένα...

(Ο Έλλην παπάρας πηδηματίας, κόκκορας εις κοτέτσιον, με υπολειτουργούντα μίνι εγκέφαλον, που νομίζει πως δεν τον καταλαβαίνουν κι όλας. Βρε τον Καζανόβα από την Αργολίδα).

Τρίτη, Μαΐου 22, 2007

Ουστ!

Τι μ' έπιασε λέει προχτές; Νοσταλγία; Ναααα! γαμώ τη νοσταλγία μου και τους συναισθηματισμούς μου, έτσι μου 'ρχεται να σβερκώσω κανέναν και να τον αρχίσω στα κλωτσίδια και θα το έκανα αν δεν ήταν σα σφαιροβόλοι όλοι εδώ, τουτέστιν έτσι μου 'ρχεται, αλλά δεν το κάνω, γιατί θα με σηκώσει κανείς όρθιο και θα με εκτοξεύσει στα 22 μέτρα και 80 εκατοστά και τότε σίγουρα θα αποτελέσω ένα νέο παγκόσμιο ρεκόρ.

Τίποτα δεν έχετε καταλάβει; Να το πάρω αλλιώς τότε. Τι είναι αυτό που πρώτα σε πιάνει να βρίσεις, μετά να δείρεις, μετά παραλογίζεσαι και μετά περπατάς στο δρόμο σαν την Τσιτσιολίνα που μόλις τελείωσε μια σοσιαλιστικού ρεαλισμού τριλογία με άλογα; Όποιος σκέφτηκε μια ταινία του Αγγελόπουλου δεν προσέχει καθόλου, είναι από αυτούς που πιάνουν μόνο την τελευταία λέξη, αλλά κατά τα λοιπά κοιμούνται. Άντε να το πάρει το ποτάμι.

Το δημόσιο είναι! Φτου σου ρε γαμώτο! Ίδιο και απαράλλαχτο. Ουστ! και ξαναούστ! Με πήγε ο Τζόνι σήμερα στο κτήριο της διοίκησης. Ένα είναι, απέναντι από την αστυνομία. Έπρεπε πρώτα να εξηγήσουμε στον Γραμματέα Εμπορίου τι θέλουμε να κάνουμε. Αυτός μας έστειλε σε κάποιον υπεύθυνο για τους αλλοδαπούς, που μας ζήτησε δυο φωτοτυπίες του διαβατηρίου και μας έστειλε πάλι στον Εμπορίου.

-"Τι θέλετε εσείς εδώ πάλι;"
-" Από το αλλοδαπών μας έστειλε σε εσάς".
-"Κακώς, μα καλά δεν ξέρουν τη δουλειά τους; Πηγαίνετε στο γραφείο της εφορίας".

Πάμε και εμείς στο γραφείο της εφορίας, μας ζητάνε κάποιες φωτοτυπίες, μας ρωτάνε τι θα κάνουμε, συμπληρώνουμε μια αίτηση και μας στέλνουν στο πρωτόκολλο, ξαναπηγαίνουμε σε αυτούς, μας ρίχνουν μια σφραγίδα, φεύγουμε για γραφείο εργασίας, δίνουμε δύο φωτοτυπίες και συμπληρώνουμε δυο αιτήσεις κερνάμε και δυο μπύρες, καθώς είχαμε αρχίσει πια να νιώθουμε την κατάσταση πολύ οικεία.

Φεύγουμε, πάμε πάλι στο πρωτόκολλο, κοιτάμε μια ημιχοντρούλα νεαρά που περνάει κάθετα, σκουντουφλάμε στην κοιλιά ενός κλητήρα και μας πάει πάλι πίσω αλά τραμπολίνο. Παίρνουμε λίγη φόρα, ξανά στο γραμματέα εμπορίου, μας στέλνει αυτός πίσω στην εφορία για πρόσθετες αιτήσεις. Καλός μπαλαδώρος, μοίραζε παιχνίδι. Με βλέπει μία εκεί και χτυπάει το χέρι στο τραπέζι. Όχι δεν έκανε "μπαπ" το χέρι στο τραπέζι. Έκανε ένα "φλάαααφ" το υπερσαρκώδες ζελεδωτό της μπράτσο και κατάπιε το "μπαπ":

- "Εσείς όμως κύριε είστε τουρίστας, δεν μπορείτε να ανοίξετε επιχείρηση"
- "Εγώ τουρίστας; που το καταλάβατε;"
- "Είστε λευκός!"
- "Όχι ρε γαμώτο σου! Πουτανακάλυψες;" Κι αυτή η Σεροκχολμική διάσταση του δημοσίου ...κι αυτή παγκόσμια πατέντα. Όχι τίποτα άλλο, αλλά και το στενό παντελόνι που υπαινίσσεται σαφέστατα στις κυρίες πως κάποια νέγρικη καταγωγή έχω κι εγώ, τζάμπα το φόρεσα τελικά, δεν έπιασε ως τέχνασμα. Μ' όλο αυτό το τρέξιμο πιο πολύ σα κινέζος γυμναστής των κρίκων έμοιαζα.

- "Κάντε τα χαρτιά σας, αλλά πρέπει κύριε, να πάτε στην αστυνομία για άδεια και μετά να κλείσετε ραντεβού με τον Κυβερνήτη, για να σας δεχτεί"

Άδεια; κι άλλη άδεια; Οχτακόσιες άδειες έχω βγάλει και τρέχω άλλη μια γύρα σε όλους για τα περαιτέρω.

- "Αααα αποκλείεται να σου το σφραγίσω αυτό μίστερ σήμερα. Σε πέντε λεπτά σχολάμε και έχω και μια πείνα", μου λέει στο γραφείο εργασίας.

Αστο διάλο ρε! και σε κέρασα και μπύρα εσένα.

Κυριακή, Μαΐου 20, 2007

Νοσταλγία

Όλα καλά, όλα καλά. Το ψάρεμα το κόψαμε λίγο τον τελευταίο καιρό, διότι ή καπιταλιστής θα πρέπει να είναι κανείς ή ψαράς; Δε γίνεται και τα δύο. Την πλάκα μας την κάνουμε. Ο Τζόνι είναι καλή παρέα. Η Σύλβα μου χαμογελάει όταν με βλέπει αν και έχουμε κόψει την ελληνική καλημέρα. Ο Έλβις άρχισε να με συμπαθεί. Η Ρέτζα ψάχνει να μου βρει νύφη... αυτό το τελευταίο δεν εμπίπτει στην κατηγορία "όλα καλά", τώρα που το σκέφτομαι.

Όμως μου λείψατε ρε μπαγάσες. Πόσο μου έλλειψε η Ελλαδίτσα μας. Τα βουνά της, τα λουλούδια της, οι πεδιάδες της, τα κορίτσια που αρωματίζονται και φορούν αυτά τα στενά τους παντελόνια και βγαίνουν στην καφετέρια να συναντήσουν τον καλό τους, αυτόν που τις έχει πει πως είναι φίλος με τον Κυριακού και πως αν κάτσουν να τις πηδήξει θα κάνουν καριέρα σα την Κοκκίνου. Πόσο μου έλλειψε το Fame Story, ο Μικρούτσικος, ο Κακαουνάκης, ο Πρετεντέρης, ο Τράγκας, ο Καστίγιο, ο Βαγγέλης Περής. Αλλά και οι άγνωστοι ήρωες, οι ταξιτζήδες, οι φορτηγατζήδες, οι ατζαμήδες, οι σκιτζήδες και οι αεριτζήδες... και οι ΜΑΤατζήδες, μη ξεχνιώμαστε.

Πλάκα σας κάνω μην καταριέστε την τύχη σας... κάτι μου έχει λείψει και εμένα. Μίλησα με τα αδέρφια μου σήμερα... ήταν όλοι μαζεμένοι.

- Τι καιρό έχει στην Αυστραλία;
- Μια συννεφιάζει και βρέχει μία έχει ήλιο... (θολώνω κάπως τα νερά, μην τύχει και βλέπει κανείς τον καιρό στο Ίντερνετ)
- Εγώ, εγώ σα μιλήσω πλώτος, εγώωωωωωωω (κλάμα)
- Ορίστε πάρτο, με έσκασες!
- Ποιοτς είναιιιιιιιι....
- Ο θείος είμαι...
- Γεία σου σείοοοο... τι κάνεις;
- Καλά είμαι αγόρι μου εσύ τι κάνεις;
- Σα έρθεις τσπίτι να φάμε;
- Είμαι μακριά αγόρι μου...
- Που είτσαι;
- Θα σου πω μόνο αν μου υποσχεθείς πως δε θα το πεις στη μαμά σου...
- Ντάτσει, ζε σα το πω.
- Στα Κιριμπάτι είμαι.
- Μαμάαα ο σείος είναι στα Κιλιμπάτι! ...μαμάααα πάλτο...
- Έλα ρε τι λέει αυτός, τι είναι τα Κιλιμπάτι;
- Ξέρω 'γω τι λέει; Έχει ξεφύγει το κωλόπαιδο
- Εντελώς! περίμενε να σου δώσω τον άλλον τώρα... Γιάννηηηηηηη! Έλα να μιλήσεις στο θείο σου!...
- Γεια σου θείεεεεε!
- Ρε, τι κάνεις ρε φάτσα;
- Καλά είμαι, εσύ;
- Κι εγώ καλά είμαι!
- Βρήκες γκόμενα;
- Κοντεύω, εσύ;
- Γεια σου, γεια σου θείε, σ' αγαπώ πολύ, έχω μια συλλογούλα τώρα (μάλλον συλλογισμό εννοεί)
- Εγώ πάλιιιιι!!
- Όχι εγώ.
- Όχι Ντάνι ετσί, εγώ...
- Εγώ είπα άστο κάτωωωωω!
- Ουάααααα, μαμά ο Ντάνις με βάλεσε!
-Δεν τον βάρεσα, αυτός μου πήρε το τηλέφωνο.
- Γιάααααανν (αυτή είναι η πολύ μικρή)
- Ουαααααάαα
- Ρεεεεε, θα φάτε ξύλο.... Τάκη έλα να τα μαζέψεις.
- Ουααααάααα
- φου... φου...φου...φου

Νοσταλγία! Το μόνο συναίσθημα που δεν μπορεί ούτε κάν η γελοιοποίηση να το αγγίξει!

Σάββατο, Μαΐου 19, 2007

'Ερευνα αγοράς

Από εκείνη τη μέρα που το καπιταλιστικό γονίδιο, ξετσουτσούνισε από μέσα μου και κατέλαβε τη γέφυρα του σκάφους (σκάφος λέω αυτό με τα μούσκλια και τους κοιλιακούς, που είδατε σε προηγούμενη φώτο), έχω γίνει άλλος άνθρωπος. Σα να στασίασε το ανδροειδές ενάντια στον κάπταιν Σποκ και να πήρε πια τον έλεγχο.

Σήμερα αποφάσισα με κρύο μυαλό να διεξάγω μια έρευνα αγοράς στην ατόλη, για να μετρήσω τις πιθανότητες επιτυχίας του εγχειρήματός μου. Πληρωμένη φυσικά. Για το λόγο αυτό κέρασα, λοιπόν, μια μπύρα το Τζόνι και άρχισα να τον ρωτάω:

- Ποιο είναι το πιο μεγάλο πρόβλημα που έχουμε στο νησί; ξέρεις;
- Οι τουρίστες που κάνουν χαζές ερωτήσεις...
- Με δουλεύεις ρε; Θα σου πάρω τη μπύρα...
- Τα τσουνάμι!
- Εκτός από τα τσουνάμι;
- Που βγαίνουμε πάντα τελευταίοι στο πρωτάθλημα.
- Όχι τέτοια προβλήματα... εννοώ προβλήματα εσωτερικά, αυτά που έχουμε στην ψυχή μας.
- Αααα!! τώρα κατάλαβα! Σαν αυτά που έχει ο Θόρτον με τον Ριτζ Φόρεστερ (τώρα το βλέπουν αυτό εδώ).
- Όχι (βαριεστημένα μεν αλλά έτοιμος να τον σκίσω ήμουν).
- Σαν αυτά που έχετε οι λευκοί και καταλήγετε με τα πολλά σε ερημονήσια.
- Ναι...
- Χμμμμ! Δεν έχουμε τέτοια εδώ!
- Δεν μπορεί, όλοι έχουν, εσείς γιατί να μην έχετε;
- Εμείς είμαστε απλοί άνθρωποι. Δε μας βλέπεις; Είμαστε όλη μέρα με το χαμόγελο στο στόμα.
- Όχι πάντα
- Πάντα, πάντα...
- Εγώ έχω την εντύπωση πως κάποιες ημέρες βλέπω τα παιδιά να μη χαμογελούν.
- Αυτό, μίστερ Πιτ, είναι μια λάθος εντύπωση που έχεις.
- Τέλος πάντων, με το πάχος σας δεν έχετε προβλήματα;
- Το ήξερα ότι εκεί θα το πήγαινες μίστερ Πίτ!
- Κι αφού το ήξερες γιατί με παιδεύεις γαμώτο σου;
- Φακ! τέλειωσε η μπύρα.
- Α κατάλαβα... Παιδοβούβαλο πιάσε μια για το φίλο μου.
- Τι πρόβλημα να έχουμε, ωραίο είναι να είσαι παχύς... μακάρι να μπορούσα και εγώ, αλλά μου έβγαλαν το στομάχι μίστερ Πιτ, στο 'χω πει;
- 212 φορές. Δηλαδή ο κόσμος εδώ δε θα ήθελε να αδυνατίσει;
- Μπα μωρέ... Για να αδυνατίσεις πρέπει να μην τρως.
- Ναι αλλά μετά τα 30 όλοι αρρωσταίνουν εδώ, η καρδιά τους δεν αντέχει, το στομάχι τους...
- Κοίτα, μίστερ Πιτ, έτσι κι αλλιώς λένε πως σε 10 χρόνια θα βουλιάξουμε. Τουλάχιστο να φάμε και να πιούμε στο νησί μας, όσο προλάβουμε.
- Λέω να ανοίξω ένα φαστ φουντ με υγιεινές τροφές. Λαχανικά κυρίως και άλλα, τι λες;
- Θα πατώσεις!
- Γιατί ρε;
- Γιατί nobody can beat a good hot steak!
- Βλακείες, όλοι θα τρώνε μπρόκολα και βραστές πατάτες με λεμονάκι, λαδάκι και οριγκάνο, γιατί είναι νόστιμα και αδυνατίζουν. Έτσι για αλλαγή.
- Μίστερ Πιτ, εμένα αν με εξαναγκάσεις να τα τρώω αυτά, να ξέρεις θα πάω να βουλιάξω το Μάζντα για να μην έχεις αυτοκίνητο.
- Καλά, καλά... θα δεις στο τέλος που θα μου ζητάς κι εσύ.

Ε, αυτά! Σας είπα και τι δουλειά σκέφτηκα να κάνω. Καπιταλιστής μεν, αλλά ποτέ καπιταλιστής της εκμετάλλευσης του πόνου ή του εθισμού του άλλου. Αυτά παλιά!

Και μην ξεχάσουμε και τον κάπταιν Σποκ ε; Μπορεί να τον πέταξε το ανδροειδές από τη γέφυρα, αλλά αυτός γυρνάει στα παζάρια, ψάχνει την αγαπημένη του και ακούει με τα πελώρια αυτιά του, ότι μπορεί να λέγεται γι' αυτή.

Ααααχχχ!



Παρασκευή, Μαΐου 18, 2007

Στρατιωτικοί ελιγμοί και παζάρια

Του του του ρου ρου ρου..... του του του ρου ρου ρου, πρέπει να σας γράψω κάτι τώρα, αλλά δε θέλω να σας γράψω, θέλω να σας τραγουδήσω... Εβρι ντέι αι μ σοου θένκφουλ....

Σα κοράκι γυρνούσα στην αγορά και έψαχνα για μαγαζί να νοικιάζεται. Το μάτι μου όμως είναι πεταχτό εδώ και δυο μέρες. Κόβω κίνηση, μήπως και το ξαναδώ το μωρό. Οοοου μπέεεεεειιιιιιμπι, γουέν άι γκετ δις φίλινγκ αι γουόντ σέξουαλ χίλινγκ (άλλο αυτό τώρα).

Και ξάφνου, εκεί που διαπραγματευόμουν με έναν ιπποπόταμο στα 100 Δολλάρια το μήνα μια τρύπα, τσουπ ξεπροβάλλει... (όποιος σκέφτηκε να πει η τρύπα θα τον πλακώσω άσχημα. Δεν μιλάνε έτσι για μια κυρία). "Λετς γκετ ιτ ον μπέιμπι όοοουυυ, λετς γκετ ιτ οόοοοον δις μίνιτ όου γιέα", σκέφτηκα και πήδηξα με μια δρασκελιά στο δρόμο.

-"Έι", μου φωνάζει ο μπουλντόζας ιδιοκτήτης, "τι θα γίνει με την καλύβα;"
- "Του εξπένσιβ μάι φρεντ, του εξπένσιβ..."

Κι επειδή στους στρατιωτικούς ελιγμούς είμαι πολύ μάνα, με περίσια μαεστρία και χωρίς κανείς να το καταλάβει, βρέθηκα στο δρόμο της. Κρατούσε πάλι τσάντες και μπορούσα να δω αυτό το σύστημα πλευρών, στήθους, μασχάλης, μπράτσου σε υπερένταση. Αυτό που είναι ακαταμάχητο στις γυναίκες. "Άι γουόντ γιου, αι νίντ γιου μπατ άι γουόντ γιου του γουόντ μι του!"

Ο Μάρβιν (δε λέω το επώνυμο γιατί κάποιοι, που δεν ξέρουν, θα βγάλουν λάθος συμπεράσματα) είναι όλη μου η εφηβεία. Τα τραγούδια του και η φωνή του. Η οποία ξανάρθε εδώ και λίγες μέρες στο προσκήνιο. Η εφηβεία... και η φωνή... μαζί πάνε αυτά.

"Χάι", μου λέει και μου χαμογελά... και δεν ήταν ένα απλό "χάι", ούτε το χαμόγελο ήταν απλό. Ήταν αυτό του παρατατικού διαρκείας: μου χαμογελούυυυυυυυυυυυυσε, για πέντε ολόκληρα δευτερόλεπτα. Κι εγώ, που τόσο καλός είμαι στους στρατιωτικούς ελιγμούς, αλλά όταν έρθει η ώρα του πυροβολισμού είμαι πολύ κότα, πρόφτασα να της πω ένα "χχ..." μπορεί και από μέσα μου.

Είμαι ευαίσθητος, διακριτικός, ευγενής, αλλά μόνο για τα πρώτα δευτερόλεπτα, τουτέστιν λίγες στιγμές αφότου με ξεπέρασε έκανα μεεεε - ταβολή για να δω καλύτερα, από την προηγούμενη φορά, ποια σχέση με τη γεωμετρία έχουν οι σφαίρες που ενώνουν τη μέση με τα πόδια.

Καμία! Τα αντικείμενα είχαν περάσει πια στο επίπεδο της υψηλής τέχνης, της γλυπτικής μάλλον.

-"Γκάμιτσε Mr. Pit", μου κόβει τη χολή ο παπάρας ο Mr. Tampourine.
- Γιούχου και σε σένα (κλεμμένο από την unlearn αυτό).
- Έχω εδώ έναν φίλο που νοικιάζει το μαγαζί του, εκείνο στη γωνία
- Πόσο;
- 120
- 60
- 110
- 65
- 100
- 70
- 95
- 80 και το λουρί της μάνας
- ...Μας σφάζεις αλλά εντάξει!
- Ας μην έλεγες καλημέρα στα ελληνικά! Ποιο είπες ότι είναι;

Πέμπτη, Μαΐου 17, 2007

Το καπιταλιστικό γονίδιο

Αυτός ο κόσμος δεν αντέχεται όταν η πραγματικότητα σε αναγκάζει να ξεχνάς για λίγο ότι είναι θέατρο. Εντατικά λοιπόν μαθήματα διερεύνησης του γελοίου σε αυτήν, μήπως και κάποτε καταλάβουμε πως πρόκειται απλά για μια παράσταση, που χρειάζεται αλλαγή στην πλοκή και το κείμενο και ίσως στο σκηνοθέτη.

Και μια και είπα γελοίο θυμήθηκα εμένα. Όχι ότι είμαι γελοίος (τελειώς), πως το σκεφτήκατε αυτό, αλλά ότι στο μυαλό μου μού έρχονται συνήθως τα πιο γελοία πράγματα. Κι αφού μου έρθουν μετά θέλω και να τα πραγματοποιώ. Άρα μήπως είμαι όντως γελοίος; Ridiculous or not ridiculous? This is the question.

Ridiculous, το αποφάσισα, this is the answer. Διότι πως αλλιώς να εξηγήσω το γεγονός πως μου κατέβηκε να κάνω επιχείρηση στο νησί. Έχει μέρες και με τρώει το καπιταλιστικό μου γονίδιο. Ξυπνάει το πρωί, μπαίνει μέσα μου και μου βάζει διάφορες σκέψεις: "Αν κάνεις αυτό, που δεν το κάνει κανείς εδώ θα κονομήσεις στο πιτς φιτίλι, θα μαζέψεις όλο το χαρτί", "βρε τους μαλάκες, πως και δεν το έχουν εκείνο... θα το φέρεις εσύ και θα χεστείς στο τάληρο", "πρέπει να βρούμε έναν τρόπο για να τους πάρουμε τα σώβρακα και γρήγορα πριν ξυπνήσουν" κ.λ.π

Τα λεφτά που έφερα μαζί μου επιτρέπουν να ζήσω εδώ για δυο χρόνια άνετα. Αλλά που να με αφήσει το γονίδιο στην ησυχία μου. "Θα τα φας και θα μείνεις ρέστος", μου λέει, "θα λένε όλοι ρε κοίτα τον χάλια πως κατάντησε".

Άστο διάλο παλιογονίδιο, τα κατάφερες. Δηλαδή τα κατάφερες να με βάλεις σε σκέψεις και να σκαλίζω μπίζνες πλαν στην άμμο. Αλλά επειδή είσαι και πολύ μουρντάρικο, μου πάσαρες προχτές και το μωρό το Αμερικάνικο και τώρα δεν έχω άλλη επιλογή. Πρέπει να μείνω για να την βλέπω και πρέπει να αποκτήσω καπιταλιστικό κύρος για να μου κάτσει.

Ου να χαθείς γονίδιο, όλα τα έχεις μελετήσει και τίποτα δε σέβεσαι, ούτε την άδολη τάση μας για πήδημα. Πάντως αν μου κάτσει η ξανθιά, κερνάω μπουζούκια να πάτε μόνοι σας και μπύρες τα αρσενικά που θα διαβάζουν τα τεκταινόμενα... κι αυτοί να τις πιουν μόνοι τους.

Υ.Σ. Ξανθιά και καπιταλισμός! χμμμμ... Η κότα έκανε τα αβγό ή το αβγό την κότα; και πόσο τοις εκατό να τα καταφέρνει, πόσο τοις εκατό να χτυπάει μπυρόνια, παρακολουθώντας το άλλο τοις εκατό να τα καταφέρνει στην τι - βι. Πολύ φιλοσοφία σήμερα.

Τετάρτη, Μαΐου 16, 2007

Η Μάντι


Σταματάω για μια μέρα να βλέπω με τρόπο αστείο τον κόσμο.

Το κοριτσάκι αυτό, η Μάντι, απήχθη, όπως μας ενημέρωσε ο David Santos, σε κάποια παραλία της Πορτογαλίας στις 4 Μαΐου 2007.

Από τη στιγμή που είδα το πρόσωπο της, έκανα σκέψεις άλλοτε με φόβο και άλλοτε με ελπίδα για το τι μπορεί να της συμβαίνει.

Σκέψεις που τελειώνουν σε λίγα δευτερόλεπτα.

Γι' αυτό βάζω τη φωτογραφία της εδώ, για να με τιμωρήσω.

Ο λογισμός μου όμως, πρέπει να είναι καρφωμένος στην μικρή Μάντι, καρφωμένος στα όσα άσχημα συμβαίνουν σε αυτόν τον κόσμο και πρέπει να αλλάξουν.

Θεωρώ απίθανο να βοηθήσει το μπλογκ μου στο να βρεθεί η Μάντι. Πιθανότερο το να τη βρούμε μέσα μας, παρά σε κάποια παραλία της Ελλάδας.

Κι αν βοηθάει κάπου το να ελπίζουμε, τότε ας βρεθεί και ας είναι καλά.

Τρίτη, Μαΐου 15, 2007

Ο σκούρκος και η σκούρκαινα

Άνοιξη εκεί, χειμώνας εδώ, που όμως είναι σαν άνοιξη και ένα μυρμηγκάκι στο δρόμο έκανε παρέα με μια μυρμηγκούλα. Σήμερα ήμουν όλη μέρα στην αγορά. Μου ήρθε μια ιδέα γιατί βαριέμαι να κάθομαι και την ψάχνω. Θα σας πω όμως παρακάτω. Πήγα στον πάγκο ενός μανάβη. Τι ωραίες μπανάνες που είχε! Πράσινες χλωρές.

Ένα ζουζούνι ήταν πάνω σε μια μπανάνα και στο ενδιάμεσο των δύο ήταν μια ζουζούνα... προφανώς. Νομίζω διέκρινα και τα μάτια της, που είχαν πεταχτεί ελαφρά προς τα έξω. Παραδίπλα ο άλλος πάγκος, είχε καρύδες. Δεν ήθελα να αγοράσω, μόνο να τις κοιτάω. Πήγα και στον επόμενο και θαύμαζα την πραγμάτια του, αλλά δε θυμάμαι τι πούλαγε ακριβώς.

Σ' ένα καφάσι είχε αράξει μια κουνουπάρα, να! με το συμπάθειο. Πάνω της προσγειώθηκε ένας κουνούπαρος, αρσενικός σίγουρα. Λες και είχει δύο προβοσκίδες. Ωραίες γλυκοπατάτες που έχει εδώ η αγορά! Τις φέρνουν από Ινδονησία... φουυυυυ(ξεφύσημα) ...και το χορευτικό με την ξανθιά Αμερικάνα συνεχιζόταν για κάμποση ώρα. Στην αρχή την είδα προφίλ σε διπλανό πάγκο. Ίσια μύτη, στήθος που ξεχώριζε, ψηλά πόδια, πεταχτά οπίσθια, ύψος 1.70+.

Μετά έπιασα τους απέναντι πάγκους... και μια μυγούλα με έναν μύγαρο ερωτροπούσαν εκεί κοντά. Ήθελα να δω μάτια. Λαμπερά, φωτεινά, συνεχές χαμόγελο, γύρω στα τριάντα. Τι ωραία χαράδρα στήθους! Κανονικό βάρος. Το μυαλό μου συνήθως δουλεύει γρήγορα. Στην προκειμένη περίπτωση δουλεύει σα δημόσια υπηρεσία.

Τι να της πω; Σκέφτηκα να της δείξω το σκούρκο με τη σκούρκαινα που χαμουρεύονταν στον πάγκο με τα κολοκύθια που ψώνιζε και να της χαμογελάσω. Αλλά είπα να δω και πλάτη. Πλάτη αστέρι, γυναικεία, στητή. Ούτε μια νύχτα δε θα περνούσε χωρίς να την αγκαλιάζω αυτή την πλάτη.

Άρχισα να προβάρω ατάκες. Το εντομολογικής φύσης σεξ, μετά από σκέψη το απέρριψα. Τελικά βρήκα εμπνευσμένες ατάκες: "Εσύ πρέπει να είσαι η Αμερικάνα του νησιού, για την οποία μιλούν όλοι εδώ", "τι κάνεις είμαι ο Πίτ", "γνωριζόμαστε από κάπου;" (αυτό είχε τις λιγότερες πιθανότητες", "ξέρεις τι είναι τα μπλογκς;" (κι αυτό επίσης), "ωραίος καιρός σήμερα" (το πιθανότερο). Υπήρχε μόνο ένα πρόβλημα να λύσω: Θα της έλεγα "hi" ή "hello";

Δεν μπορούσα να αποφασίσω και αυτή είχε γεμίσει τις τσάντες της. Άρχισα να ιδρώνω. "Hi" ή "Hello" λένε ρε γαμώτο στις Αμερικάνες; Είχα πιάσει την έξοδο και ερχόταν κατά πάνω μου. "Hi" ή "Hello", ρε παιδιά; "Excuse me", μου λέει αυτή, γιατί εγώ.... άσε καλύτερα... και μου κάνει νόημα πως της κλείνω το δρόμο. "Oh sorry", της απαντώ με στεντόρεια φωνή. Τς... στο σπίκινγκ δεν κωλώνουμε με τίποτα εμείς οι Ναυπλιώτες. Απόδειξη της εντύπωσης που της έκανα, μου χαμογέλασε και με κοίταξε με αυτά τα μάτια τα πελώρια.

Τώρα εγώ εντωμεταξύ, κάτι ήθελα να κάνω στην αγορά, αλλά το ξέχασα τελείως.

Κυριακή, Μαΐου 13, 2007

Ποτέ την Κυριακή

Πήδηξαααααααααααα! Γιες!!!

Όπα! αμέσως της μετρητοίς να το πάρετε. Μπλόφα έκανα! Να δω πως θα αντιδράσετε.
Πήγα στην καλύβα της Σύλβα. Ήταν όλη η οικογένεια εκεί. Ο Τίκο και οι δύο αδερφές του. Ο Ευτίκιο, παρακαλώ, ή Τίκο, είναι ο μεσαίος. Φάγαμε αυτά τα απαράδεκτα μπιφτέκια (Κυριακή σήμερα) και έχω λυσσάξει από τη δίψα. Ήταν πολύ αρμυρά.

Η οικογένεια είναι φτωχική. Η Σύλβα δουλεύει στα χωράφια των άλλων, για να τα βγάλει πέρα. Ο άντρας της δυστυχώς της άφησε μόνο την καλύβα. Σκοτώθηκε σε κάποιο δυστύχημα εδώ και 5 χρόνια. Παρ' όλα αυτά στο τραπέζι είχαν και μια μπύρα για τον καλεσμένο. Τη μοίρασα στα δυο ποτήρια και έριξα λίγο και στα δυο μεγάλα, που το καταυχαριστήθηκαν.

Έχω κατεβάσει δυο μπουκάλια νερό από το μεσημεριανό. Πολύ αλάτι αυτά τα παλιομπιφτέκια. Ο Τίκο πράγματι δεν είχε κάνει κάτι κακό. Απλά πολλές φορές που έχουν πρόβες για τα χορευτικά (που είναι πηγή τουριστικού εισοδήματος για το νησί) το σκάει, γιατί βαριέται. Τώρα βέβαια να τον κυνηγάει η πολιτσία γι' αυτό μου φάνηκε κάπως, αλλά ίσως το νησί είναι μικρό, ίσως ο Διοικητής είναι θαυμαστής του Καραμανλή και έχει αναλάβει και το Υπουργείο Πολιτισμού.

Να δω τι σαχλαμάρα θα πω ακόμα! Έχω λυσσάξει και από τη δίψα. Εντάξει δεν ήταν μόνο τα μπιφτέκια, το παραδέχομαι, δεν ήταν μπλόφα. Με ξεζούμισε κι όλας. Έφυγαν τα παιδιά για τις πρόβες και.... πηδηχτήκαμε.... Δηλαδή, τι πηδηχτήκαμε; Ίσα ίσα, λίγο εκεί... τρεις φορές. Αλλά την πρώτη δε πρέπει να τη μετρήσουμε. Λίγο ο φόβος, λίγο η στεγνή περίοδος που διανύω επί του παρόντος, εκπυρσοκρότησα με το που εισήλθε το βόλι στη θαλάμη.

Η δεύτερη καλύτερη. Κάτω από το σεντόνι εννοείται. Η τρίτη πήρε λίγη ώρα μέχρι να μου ξανάρθει... κάνα 10λεπτο... και να πω την αλήθεια κάπου στη μέση άρχισα να κουράζομαι. Τότε ήταν που μου έκανε τη λαβή που είχε περιγράψει ο Τζόνι εις τα οπίσθια και με ανεβοκατέβαζε σαν ασανσέρ.

Ωραία ήταν. Δεν με πειράζει που είναι λίγο παχουλή. Είναι ας πούμε πιο παχιά από την Ελεονώρα Μελέτη και πιο αδύνατη από τη Βέτα Μπετίνη. Κάπου ανάμεσα. Εντάξει προς τη Μπετίνη έκλεινε περισσότερο. Μόλις τελειώσαμε σηκώθηκε να μου φέρει νερό. Εγώ σκεπαζόμουν μέχρι το λαιμό και βλέποντας το χορταστικό ομολογουμένως θέαμα, σκεπάστηκα ολόκληρος κάτω από το σεντόνι. Α ρε καταραμένη αγαμία! που μπορείς να φτάσεις τον άνθρωπο!

Αυτή μου την έπεσε. Εγώ ήμουν βράχος. Έφυγαν τα παιδιά και ήρθε κοντά μου, μου είπε διάφορα και μου είπε πως αν θέλω να πάω μαζί της στο κρεβάτι δε θα υπήρχε πρόβλημα, ούτε θα έπρεπε να δώσω κάτι ή να υποσχεθώ κάτι. Μου είπε ότι της άρεσα. Εγώ χαμογέλασα βέβαια, καθότι δεν υπήρχε περίπτωση, αλλά μετά από δέκα λεπτά, έψαχνα να βρω το κουτί με τα προφυλακτικά, που εντελώς τυχαία βρισκόταν στο πορτοφόλι μου. Ευτυχώς δεν είχαν λήξει. Είχαν 2 μήνες ακόμα.

Ε, μετά πλύθηκα, ντύθηκα γρήγορα, αν και μου είπε να μη βιάζομαι γιατί τα παιδιά συνήθως αργούν και με έναν συνδυασμό λαμπερών ματιών και κατεβασμένων αυτιών, είπα να αποχωρήσω. Μου είπε πως δε χρειάζεται να αισθάνομαι υποχρεωμένος και πως αυτό δεν υπήρχε λόγος να ξαναγίνει. Ο,τι έγινε, έγινε. Καταρχήν σκέφτηκα πως μου έκλεψε την ατάκα, αλλά κατόπιν τα πήρα στο κρανίο:

- Δηλαδή, της λέω, δε σου άρεσε καθόλου;
- Πως μου άρεσε!
- Μήπως επειδή την πρώτη φορά... αμέσως... ξέρεις... πουφφφφ! Έσκασε...
- Ναι αλλά υπήρχαν άλλες δύο.
- Μήπως τότε... το μέγεθος ήταν χα χα (αυτό το είπα για να γελάσουμε).
- ...Ξέρω πως είμαι! Ξέρω πως ποτέ δε θα μπορούσες να μ' αγαπήσεις, ούτε θα το ήθελα. Τι να τον κάνω τον άντρα. Έχω τα παιδιά μου, οι άντρες είστε όλο βάσανα. Απλά αν μ' αρέσει κάποιος τον καλώ στο κρεβάτι μου.

Για κάποια δευτερόλεπτα το βάθος μου σαν άνθρωπος αναμετρήθηκε με την Αργολιδιώτικη ανατροφή μου. Δεν είπα τίποτα, αλλά δε χρειαζόταν κι όλας.

- Μη φοβάσαι, μου λέει, αυτό γίνεται πολύ σπάνια. Πάντως για σένα, όποτε θέλεις κάνω εξαίρεση.

Αυτό ήταν. Καταρρακώθηκε η ευαισθησία και η διακριτικότητα μου, αλλά αναπτερώθηκε το ηθικό μου ως άνδρας. Διότι τι θέλουν οι άνδρες τη σήμερον ημέρα: Μια πριβέ πουτάνα, ή αλλιώς τη γυναίκα αποχωρητήριο, του οποίου διαθέτουν το μόνο αντικλείδι.

Τώρα έγινε. Επειδή, όμως, δεν είμαι κρετίνος, επειδή μάλλον μπορώ και αναγνωρίζω το σφάλμα μου, δε θα θελα να ξαναγίνει. Λίγο νερό ρε παιδιά.

Παρασκευή, Μαΐου 11, 2007

Προυστολόγιον μετατρέπεται σε πρηχτολόγιον

Αγαπητοί Δωνκινσώνη και Αστεροειδή,

Μη τραβάτε ρε! Μη σπρώχνετε θα πλακωθούμε... μη τραβάτε σας λιέω κι ας κλιαίω. Ορίστε και οι απαντήσεις σας στο Προυστολόγιο που θα μέχρι να φτάσετε στο τέλος θα το χω κάνει Πρηχτολόγιο.

Η απόλυτη ευτυχία για σας είναι;
Ένα φωτεινό μπαλκονάκι με χαμογελαστούς ανθρώπους στυλωμένο κάπου στο μέσο του χάους.
Τι σας κάνει να σηκώνεστε το πρωί;
Η σκέψη της... να σηκώνομαι δεν είπες;
Η τελευταία φορά που ξεσπάσατε σε γέλια;
Μόλις διάβασα την ερώτηση αυτή. Τι ρωτάει ο άνθρωπος;
Το βασικό γνώρισμα του χαρακτήρα σας είναι;

Πρέπει να κάνω σεξ.
Σε ποια λάθη δείχνετε τη μεγαλύτερη επιείκεια;
Σε όσα οδηγούν στο κρεβάτι.
Με ποια ιστορική προσωπικότητα ταυτίζεστε περισσότερο;

Γενικότερα με τον Θαλή τον Μιλήσιο, αυτόν τον καιρό όμως με έχει συνεπάρει και η προσωπικότητα του Γιώργου Καπουτζίδη.
Ποιοι είναι οι ήρωές σας σήμερα;

Όλοι αυτοί που πηδούν κι εγώ τρώω πατατάκια.
Το αγαπημένο σας ταξίδι;
Αυτό που οι φουσκοθαλασσιές θεωρούνται καλός οιωνός και προνόμιο.
Ποια αρετή προτιμάτε σε έναν άντρα;
Να παραδέχεται πότε είναι οφ-σάιντ.
... και σε μια γυναίκα;
Την ευφυία και να ξέρει τί είναι το οφ-σάιντ.
Ο αγαπημένος σας συνθέτης;

Κάθε βδομάδα και διαφορετικός.
Το τραγούδι που σφυρίζετε κάνοντας ντους;
Sexual Healing.
Το βιβλίο που σας σημάδεψε;

Το "εγωιστικό γονίδιο" R. Dawkins.
Η ταινία που σας σημάδεψε
Ολοφάνερο: Της "κακομοίρας" ή ο "μπακαλόγατος".
Ο αγαπημένος σας ζωγράφος;
Ο γιος της Μάικα.
Το αγαπημένο σας χρώμα;
Το μπλε ιδίως όταν συνοδεύεται από πορτοκαλί.
Η αγαπημένη σας μυρωδιά;
Τα μαλλιά της γυναίκας τους ανοιξιάτικους μήνες.
Το αγαπημένο σας ποτό;
Jaegermeister vs tsipouro.
Το αγαπημένο σας ποίημα;
Περιμένοντας τους Βαρβάρους.
Ποια θεωρείτε ως τη μεγαλύτερη επιτυχία σας;
Που τσίμπησα τον πισινό μιας δασκάλας μου και αυτή αντί να μου ρίξει σφαλιάρα έκανε "ααααχ".
Για ποιο πράγμα μετανιώνετε περισσότερο;
Γιατί κάποτε 2 φίλες μου Αμερικάνες μου είπαν για θρίσομ και εγώ δεν ήξερα τη λέξη.
Τι απεχθάνεστε περισσότερο απ' όλα;
Το σαβούριασμα και τις ειδήσεις του Μέγκα.
Όταν δεν γράφετε, ποια είναι η αγαπημένη σας ασχολία;
Να διαβάζω (όχι που θα έλεγα να κάνω σεξ και θα καρφωνόμουν έτσι εύκολα).
Ο μεγαλύτερος φόβος σας;
Το εγκεφαλικό και ο Ψινάκης στο κρεβάτι μου.
Σε ποια περίπτωση επιλέγετε να πείτε ψέματα;
Όταν με ρωτήσει ο δικαστής αν το έκανα με την κατηγορουμένη για μοιχεία.
Πώς θα επιθυμούσατε να πεθάνετε;
Κάνοντας υποβρύχιο σκι στη σελήνη.
Εάν συνέβαινε να συναντήσετε τον Θεό, τι θα θέλατε να σας πει;
Η Κούλα είμαι και σου κάνω πλάκα. Ξύπνα!
Σε ποια πνευματική κατάσταση βρίσκεστε αυτόν τον καιρό;
Κουκουρούκου.

Βρείτε τις απαντήσεις που είναι σοβαρές και κερδίστε ένα τριήμερο στα μαγευτικά νησιά Κιριμπάτι και αν δεν έχετε τα ανάλογα χρήματα για το εισιτήριο, κερδίστε ένα εξίσου μαγευτικό τριήμερο στη Ζούμπερη.

Έχω δυο μέρες να σας γράψω, αλλά όλα καλά. Πολύ μπάνιο, πολύ ψάρεμα, κουβεντούλα και χιούμορ με τον Τζόνι, τον Mr. Tampourine, τη Ρέτζα, τον Έλβις (ήθελα να ήξερα που κρύβει την κόρη του) και όλους τους συνατολιώτες μου, που με έχουν τρελάνει στις ελληνικές καλημέρες. Τουλάχιστο 15 γκάμιτσε με ακούω την ημέρα. Πόσο θα αντέξω.

Άσχετο. Δεν είμαι σίγουρος ότι πρέπει να το πω. Θα το πω, αλλά θα υποσχεθείτε να μη με πάρετε στο ψιλό. Ήρθε ο πιτσιρίκος που είχα γλιτώσει τις προάλλες και μου είπε πως η μάνα του με καλεί να φάμε όλοι μαζί αύριο το μεσημέρι. Δίστασα να απαντήσω. Δεν είμαι μάλλον για τέτοια. Όμως ο πιτσιρικάς έχει ένα απροσδιόριστα θλιμμένο βλέμμα και μ' έπιασε η παλιοπεριέργεια μου. Κάτι του συμβαίνει και θέλω να μάθω.

Πέμπτη, Μαΐου 10, 2007

Ο Τζόνι και οι χήρες

Ωραίος τύπος ο Τζόνι. Σας τον έχω περιγράψει. Με παίρνει από το σπίτι το πρωί, με φέρνει το μεσημέρι, ξανάρχεται το απόγευμα και το βράδυ με ξαναφέρνει. Αν του πω ότι θέλω να περπατήσω την ατόλη στεναχωριέται. Θέλει να είναι συνέχεια κοντά μου.

Πονηρός είναι. Παριστάνει στη γυναίκα του ότι δουλεύει και την αφήνει να τα βγάζει πέρα μόνη της με το νοικοκυριό. Ο Τζόνι συνέχεια πηδάει. Άλλες. Κάθε μέρα και από μία. Την αγαπάει όμως τη Ρέτζα. Σου λέει αυτή όλη μέρα στα δέντρα, στο σπίτι, στο μαγείρεμα, στα παιδιά, σκοτώνεται. Ε! να την πηδήξω κι από πάνω το βράδυ, δε λέει. Μιλάει μάλιστα τόσο πολύ για τις επιδόσεις του, που είμαι σίγουρος πως το τελευταίο πραγματικό πήδημα ήταν πέρσι στο Παγκόσμιο του μπάσκετ. Το κόβω όμως εδώ, γιατί ειδικά στο ζήτημα αυτό δε με συμφέρει να φλυαρώ.

Ο Τζόνι έχει δύο παιδιά. Θεωρείται φτωχός για το λόγο αυτό. Τα παιδιά εδώ είναι ο πραγματικός πλούτος. Πάνε όλα σχολείο, αλλά κατά γενική ομολογία είναι σκράπες. Που και που μόνο ξεφεύγει κανένα. Οπότε και οι γονείς τους τα απογεύματα τα στέλνουν στις μπανανιές και σε κάποια λίγα χωράφια που υπάρχουν. Περνάνε ωραία εκεί. Βάζουν τις πιτσιρίκες να ανέβουν στα δέντρα και τα αγοράκια παίρνουν μάτι από κάτω. Το χω δει το παιχνίδι αυτό. Το πρωί πριν το σχολείο, τ' αγόρια ψαρεύουν με τους γονείς τους.

Όταν έχει λοιπόν κανείς πολλά παιδιά, έχει περισσότερα αγαθά να πουλήσει στην αγορά του μεγάλου χωριού, στους εμπόρους που έρχονται κάθε μέρα. Περισσότερα αγαθά, περισσότερα λεφτά. Άρα, περισσότερη κόκα κόλα το μεσημέρι, περισσότερα μπιφτέκια, περισσότερα τσιγάρα, περισσότερος καφές και κυρίως διπλή μπύρα το βράδυ (από τις κανονικές, όχι τις άλλες).

Πιο πλούσιες εδώ είναι οι χήρες. Υπάρχουν πολλές χήρες με πολλά παιδιά και νέες μάλιστα. Είπαμε: Τα πολλά παιδιά φέρνουν πολλά λεφτά, τα πολλά λεφτά φέρνουν πολλή δυτικού τύπου ευτυχία, η πολλή ευτυχία αυτού του τύπου φέρνει πολύ πουρί, που πάει και φράσσει σιγά σιγά τις ξεχειλωμένες αρτηρίες και έτσι ο ευτυχής ιθαγενής με το υπερδραστήριο τσουτσούνι της νεότητας του, καταλήγει να τον κλαίνε όλοι και να τον χαίρεται η χήρα του. Η μεγάλη καταβόθρα του πλούτου της οικογένειας, έγινε χους εις χουν και ανάμνηση που σιγά σιγά ξεθωριάζει. Πρώτα η φωνή του, μετά η όψη του και τέλος το ρέψιμο και η πορδή του.

Γι αυτό και κάποιες φορές τείνω να πιστέψω τις διηγήσεις του Τζόνι για τα συνεχή ξενοπηδήματά του. Έχει τόσες χήρες εδώ, που έχουν τόσες μπύρες στο ψυγείο και είναι πάντα πρόθυμες να ανοίξουν μία δύο για τον επίδοξο μαρκαλευτή τους.

- Τη βλέπεις αυτή mr. Pit, μου λέει ο Τζόνι. Αυτή είναι η Τσάλα. Όταν πάω στο σπίτι της για να της πατήσω μερικές σφραγίδες, χα χα χα, άκου σφραγίδες, με περιμένει με τις μπύρες παγωμένες. Μια φορά ήπια τόσες που μετά δε μου σηκωνόταν. Τώρα τις κρύβει, γι' αυτό και 'γω τη φτύνω. Κάτσε να την χαιρετίσω. Γκάμιτσε με, Τσάλα (το λένε και μεταξύ τους τώρα, δεν κάνω πλάκα).

Ας μη βιαστεί κανείς να κατηγορήσει τους κατοίκους της ατόλης για τα παραπάνω. Εμείς τα βλέπουμε με τα δικά μας μάτια και μας φαίνονται άσχημα και τσαντιζόμαστε. Απλά δεν τους καταλαβαίνουμε. Αν ζεις εδώ, θα δεις ότι όλα είναι απολύτως φυσιολογικά. Η ζωή είναι.... και κυλάει με χαμόγελο από όλους, παιδιά, γονείς, ηλικιωμένους. Κανείς δεν παραπονιέται, ούτε βέβαια τα παιδιά. Οι βασικές λειτουργίες της ζωής ικανοποιούνται στο έπακρο.

Τετάρτη, Μαΐου 09, 2007

Ντεμέκ ψυχίατρος

Εγώ από τη ζωή θέλω μόνο μια εκδρομή... και περισσότερες δε θα με χάλαγαν. Βγήκαμε στον ειρηνικό ωκεανό χτες και άνοιξε η ψυχή μου με τον ανοιχτό ορίζοντα. Τώρα κατάλαβα γιατί ο Καββαδίας έγραψε αυτά τα ποιήματα.

Ταξιδεύοντας σε τόσο ανοιχτούς ορίζοντες έχεις δύο επιλογές ή να αφήσεις το μυαλό σου να γίνει σα φραπές, από το κούνημα της θάλασσας και τη μοναξιά, ή να τα βρεις μαζί τους και να ψάχνεις για λέξεις και νοήματα εκ του μηδενός, να τα βλέπεις να ζωγραφίζονται στη θάλασσα και σ' ένα μπλοκάκι να τα σημειώνεις.

Το καραβάκι ήταν γεμάτο με Ελβετούς συνταξιούχους. Πιο Ελβετός συνταξιούχος όμως από όλους νομίζω ήμουν εγώ. (Δεύτερη φορά το "εγώ", γιατρέ μου). Ο χρόνος είναι σκληρός. Αφήνει ζάρες στο δέρμα και απωθημένα στην ψυχή. Λίγοι ζούσαν τη στιγμή, περισσότεροι σκέφτονταν το παρελθόν, ακόμα περισσότεροι φοβούνταν το μέλλον. Εγώ (ώπα, νάτο πάλι), τα έκανα και τα τρία μαζί με την ψυχρότητα του βλέμματος που προσφέρει ένα προχωρημένο αλτσχάιμερ.

Μια γιαγιά με τσιτωμένο πρόσωπο βρισκόταν συνέχεια μπροστά μου και μου χαμογελούσε. Κάποια στιγμή μου μίλησε:

- Χαλόου, μου λέει
- Χάι, της απαντάω
- Ωραία θάλασσα... τι σημειώνεις στο μπλοκάκι;
- Κάποιες σκέψεις
- Είσαι ποιητής;

(Επειδή το είδος της έμμετρης ποιητικής μπουρδολογίας είναι πολύ νέο ακόμα και δε συμπεριλαμβάνεται στις ανθολογίες, ήμουν τίμιος και της απάντησα αρνητικά).

- Όχι, όχι ποιητής. "Μπλόγκερ" είμαι.
- Μπλόγκερ; Γιατί βρε παιδί μου, ένα τόσο νέο, έξυπνο και ωραίο παιδί (αυτή το είπε σας ορκίζομαι) να γίνει "μπλόγκερ";

(Τώρα, ή δεν είχε ιδέα τι σημαίνει "μπλόγκερ" ή διαβάζει το Βενιζέλο).

- Εντάξει... χε... δεν είμαι πια και τόσο παιδί (όλα τα άλλα είμαι, το πιάσατε; Α ρε ψυχίατρε, κομπογιαννίτης ήσουν;)
- Και εγώ πια δεν είμαι τόσο παιδί;
- (Τώρα τι απαντάνε;)
- Πόσο χρονών με κάνεις;
- 50; (+Φ.Π.Α. 36%)
- 52 είμαι. (Η γενιά της Βίση δηλαδή).

(Τώρα έρχεται, μην είστε ανυπόμονοι;)

- Σ' αρέσουν οι ώριμες γυναίκες;
- Πιστεύω πως η εμπειρία τους... η εμπειρία τους στη ζωή εννοώ, είναι πολύ χρήσιμη για μένα... για να πάει μπροστά η σκέψη μου εννοώ... στα ζητήματα της σκέψης βέβαια... και της εμπειρίας... σε ζητήματα ασφαλώς εγκεφαλικά... γκλουπ!
- Μα ο έρωτας είναι εγκεφαλικός, πρώτα από όλα! (κρίμα και είχα κάνει τα πάντα για να με καταλάβει).
- Εγώ τον έρωτα τον έχω βγάλει από τη ζωή μου.
- Είστε ασεξουαλικός;
- Ε; εεεεεε... όχι, απλά... απλά... πά... πα... πάσχω από μια σπάνια ασθένεια, που... που... ψυχολογικό είναι... εεεεε.... για λίγο καιρό δε θα μου... αυτό... το ... το... δεν γιου νόου... μπιτ το παληκάρι... και γι' αυτό... έτσι ήρθα εδώ για να παίρνω τα φάρμακά μου και για να διαλογιστώ. Θα με βοηθήσει να... γιου νόου... πιο γρήγορα.
- Είσαι σίγουρος πως θέλει φάρμακα και δε βοηθιέται δια της φυσικής οδού;
- Έχω δοκιμάσει τα πάντα! (και με Ultrex λούστηκα).
- Αν θες πάντως να κάνουμε μια δοκιμή, εγώ εδώ είμαι.

Εκτός από πέφτουλας η Ελβετίδα Ψινάκης, ήταν και πολύ ομιλητική. Οι γυναίκες το πίστεψαν και δεν το πίστεψαν και τις επόμενες δύο ώρες, μέχρι να πιάσουμε στεριά, με κοιτούσαν στο παντελόνι με ξεδιάντροπη σκληρότητα, προσπαθώντας να βρουν ίχνη ζωής και να ξεσκεπάσουν την απάτη μου.

Οι άντρες το πίστεψαν αμέσως και έβγαλαν από τη φαρέτρα τους όλα τα ανέκδοτα, που στην πραγματικότητα προορίζονταν για τα δικά τους "έρμαια" μιας φθίνουσας στατιστικής, που περιγράφει ανόρθωση, ανάλογη με τα πρωταθλήματα του ΠΑΟΚ στο ποδόσφαιρο.

Όχι, τους τη λέω τώρα γιατί ήταν απαράδεκτοι! Γελούσαν συνέχεια. Το χουν αυτό οι άνθρωποι να γελάνε με τα δικά τους χάλια μόνο όταν προβάλλονται στους άλλους.

Στην επιστροφή, γύρισα με το ταχύπλοο της γραμμής, με ντόπιους, όπως το είχα προγραμματίσει. Έτσι κι αλλιώς, όμως, δε θα άντεχα ούτε μία ακόμα ημέρα με τους Ελβετούς, που συνέχισαν την κρουαζιέρα τους και στα άλλα νησιά. Ε ρε τι τραβάω ο άμοιρος! Όπου και να βρεθώ, γίνομαι αντικείμενο του πόθου, σκεύος ηδονής, ένας νταβραντισμένος επιβήτορας, ένα σεξ σίμπολ για να θυμηθούμε και τα παλιά.

Υ.Σ. Να σας δώσω διεύθυνση και όνομα του ψυχίατρου, να ξέρετε για να μην τύχει και πέσετε ποτέ πάνω του.

Δευτέρα, Μαΐου 07, 2007

Ο Λιακόπουλος έχει δίκιο

Ποιος να το πίστευε. Βρήκα στοιχεία στην ατόλη μας που πιστοποιούν πως το νησί κατοικούν οι "Ελ", κατά Λιακόπουλον, που όμως στερούνται σκευασμάτων αντηλιακής προστασίας. Καταρχήν βρήκα γλωσσολογικά στοιχεία στην τοπική τους διάλεκτο. Τον ψεύτη εδώ τον λένε "πασόκο", όπως και στην Ελλάδα. Το φτηνό, το ευτελές, το λένε "φούρι", μια λέξη με σαφή ετυμολογική προέλευση από το "Καρφούρ".

Έπειτα, ανακάλυψα φοβερές λαογραφικές ομοιότητες στα ήθη και τα έθιμα. Το μεσημέρι πίνουν κόκα - κόλα για ρέψιμο, το βράδυ βλέπουν μπάλλα στα μπαρ που διαθέτουν δορυφορική και πίνουν μπύρα για να πάνε ψόφιοι στην καλύβα τους και να αποφύγουν το συζυγικά υποχρεωτικό κουτούπωμα. Στη χειρότερη περίπτωση να αποφύγουν τουλάχιστο τα προκαταρκτικά.

Τέλος καπνίζουν σαν αράπηδες* (που βέβαια είναι, να μην τους αδικούμε). Εδώ που βρίσκομαι και σας στέλνω τις ανταποκρίσεις μου, αυτή τη στιγμή θυμίζει τοπίο στην ομίχλη ή καράβι των Μινωικών που πάει για Κρήτη.

Το μεσημεράκι έγινε κάτι περίεργο. Με βρήκε στο δρόμο μια νεαρή κοπέλα, στρουμπουλή πολύ, με όμορφο πρόσωπο και νεανικό δέρμα. Μου είπε πως είναι η μάνα του Τίκο, η Σύλβα. Μου είπε πως με ευχαριστεί πολύ που βόηθησα το γιο της να μην τον δουν οι Αστυνόμοι (αυτός ήταν ο Τίκο) και πως ο γιος της δεν είχε κάνει κάτι άσχημο παρ' όλα αυτά.

Μου χαμογέλασε γλυκά και έκανε να φύγει. Της είπα ένα ξερό "περίμενε!" Αστραπιαία σκέφτηκα πως αν ρωτούσα τον Τζόνι θα απέφευγε να μου απαντήσει στα ίσια. Της είπα πως αν θέλει κάποια στιγμή να μου μιλήσει γι' αυτό ή για ο,τιδήποτε άλλο, να την κερνούσα αυτή και τον σύζυγό της ένα ποτήρι κρασί στην καλύβα μου. Μου είπε πως δεν έχει πια σύζυγο και αφού χαμογέλασε, με προσπάθεια αυτή τη φορά, έφυγε.

Νύχτωσε πια για τα καλά. Περασμένα μεσάνυχτα. Περιμένει κι ο Τζόνι δίπλα μου, ροχαλίζοντας σχεδόν, αλλά ευτυχισμένος μάλλον, που γλίτωσε το σφραγίδωμα, για να με πάει σπίτι. Αύριο ξημερώνει Τρίτη. Όχι ότι έχουν και καμιά σημασία οι ημέρες. Τα ίδια. Έτσι κανόνισα μια μίνι κρουαζιέρα σε κοντινό νησάκι, με τον σκυλοπνίχτη που αράζει κάθε δυο μέρες στο λιμανάκι μας.


*Μη το πάρει κανείς αυτό για ρατσιστικό σχόλιο. Εγώ πολύ θα ήθελα να είμαι νέγρος. Έχω όλα τα προσόντα εκτός από το χρώμα. (Συμπεριλαμβανομένων και των νέγρικα καλών οπισθίων - για τις κυρίες αυτό, που ξέρω ότι μετράει όλο και περισσότερο).

Κυριακή, Μαΐου 06, 2007

Τα χτύπησα τα μπυρόνια μου

Ένα αποτέλεσμα έχει ένα ή παραπάνω αίτια. Το αποτέλεσμα ασφαλώς είναι η αυξημένη λίμπιντο της σημερινής ημέρας. Το αίτιο θα μπορούσε να ειναι το γεγονός ότι τα νέα στην ατόλη διαδίδονται με την ταχύτητα του ήχου και πάνω από το μισό νησί με καλημερίζει πλέον, αφού με συνήθισε, στα ελληνικά. Πόση παρότρυνση πια στο θέμα να αντέξω;

Θα μπορούσε, επίσης, να είναι τα σύννεφα που μαζεύονται απειλητικά στον ουρανό από το πρωί και που παίρνουν όλα αυτά τα αλλόκοτα σχήματα πολύ ωραίων γυναικών στα τέσσερα, μπρούμυτα και ανάσκελα ή απλά να είναι η χθεσινή πίεση που δέχτηκα από το συμβάν με την εξουσία. Η πίεση αυτού του είδους έχει την τάση να μεταφέρεται στο κέντρο του σώματος έλεγε ο Έριχ Φρομ.

Ε, το κέντρο του σώματος είχε μια πίεση πάνω από 60 μπαρ. Στην καλύβα είμαι μόνος και οι πιο κοντινοί γείτονες είναι 2 χιλιόμετρα από δω. Παρ' όλα αυτά ποτέ δεν ξέρεις. Έκλεισα τα υποτυπώδη παντζούρια και έβαλα πίσω από την πόρτα μια πετσέτα για την κλειδαρότρυπα. Βγήκα έξω για να επιθεωρήσω. Από τα παράθυρα δε φαινόταν τίποτα. Από την κλειδαρότρυπα το ίδιο.

Μπήκα μέσα στην καλύβα. Ξαναβγήκα όμως αμέσως. Σκέφτηκα όλες τις πιθανές περιπτώσεις να έρθει κάποιος απρόσμενα και να μην τον ακούσω. Αν έρθει με αμάξι θα τον ακούσω σίγουρα. Αν έρθει με τα πόδια όμως; Το πιθανότερο είναι να τρέμει η καλύβα. Κι αν είναι ο Τζόνι; Προσπάθησα να σκεφτώ πόση ώρα θα έκανε κάποιος για να διανύσει την απόσταση από κει που έφτανε το μάτι μου με τα πόδια. Σίγουρα πέντε λεπτά. Ε και άλλα πέντε που θα μου χαρίσει ο Θεός.

Τέλος πάντων, ας μην είμαι και ψιλολόγος, ιδίως όταν είχα πιο χοντρά ζητήματα να επιλύσω. Ξαναμπήκα μέσα, κλείδωσα και έβαλα μια ωραία ταινία στο λάπτοπ να παίζει, κλασική, κρίμα που δεν έχει πάρει όσκαρ. Άνοιξα μια μπύρα για να απολαύσω την ταινία, αλλά από απροσεξία μου χύθηκε αμέσως. Απόλαυσα όμως τη δεύτερη.

Κάπου εκεί έχασα και το ενδιαφέρον μου για το αριστούργημα της 7ης τέχνης, έκλεισα το λάπτοπ και πήγα για μπάνιο στη θάλασσα. Με τόσο ανάλαφρα πια πόδια - μου το προκαλεί αυτό ο κινηματογράφος - ήμουν έτοιμος να φτάσω στη θάλασσα με τσιγκολελέτα.

Υ.Σ. 1 Αν κάποιος πίστεψε διαβάζοντας τα παραπάνω ότι έγινα αλκοολικός ή δεν προσέχει ή δεν έχει φαντασία.
Υ.Σ. 2 Υπάρχουν δύο ειδών άντρες: οι ψεύτες και οι μαλάκες. Ποιος-α από σας θέλει έναν ψεύτη για παρέα;
Υ.Σ 3 Πολύ κρίμα να χάνεται έτσι υλικό που θα έπρεπε να μπολιάζει εύφορα χωράφια και να παράγει καρπούς.

Σάββατο, Μαΐου 05, 2007

Συζήτηση με τις αρχές

Πιο πολύ από ο,τιδήποτε μπορεί κανείς να συναντήσει σε ένα δρόμο και έχω συναντήσει πολλά, με συγκινούν τα παιδιά εκείνα που περπατούν μηχανικά, τρεκλίζοντας ελαφρά, που έχουν χαθεί στις σκέψεις τους και πιο πολύ στο πρόσωπο τους βλέπεις να ονειρεύονται, παρά να έχουν επαφή με το δρόμο και την πραγματικότητα. Ίσως επειδή κι εγώ μικρός είχα κουτουλήσει σε αμέτρητες κολώνες κάνοντας όνειρα για να ξεφύγω απ' αυτή.

Είδα μια τέτοια σκηνή το μεσημέρι αφού βγήκα από το νετ μπαρ. Ένας πιτσιρίκος γύρω στα 10, ίσως λίγο μικρότερος, φορώντας τα κουρέλια που φορούν εδώ με τις κινέζικες στάμπες περπατούσε κάθετα σε μένα, χωρίς να με βλέπει μάλλον, καθώς ήμουν στη σκιά και ακίνητος. Μουρμούριζε και χαμογελούσε μόνος του. Απομακρυνόταν, όταν ξαφνικά στύλωσε τα πόδια του στο έδαφος και άρχισε να τρέχει προς τα πίσω. Κρύφτηκε σε ένα πράσινο σιδερένιο βαρέλι, από αυτά που αποθηκεύουν εδώ το πετρέλαιο. Το καμουφλάζ του όμως ήταν απαράδεκτο από όλες τις απόψεις.

Γύρισα πίσω το βλέμμα μου να δω τι τον είχε φοβήσει. Ο ξανθομπούμπουρας Αμερικάνος μπάτσος με το σκαμμένο πρόσωπο και το rayban γυαλί, περπατούσε αργά και συζητούσε με τον τοπικό Bad Spencer, που φορούσε και αυτός στολή.

Κοίταξα προς το βαρέλι πάλι και συγγνώμη αν διακόπτω την επιτέλους σοβαρή μου αφήγηση, αλλά τα πήρα στο κρανίο με τον μικρό που αδυνατούσε να κρύψει στοιχειωδώς τις κωλάρες του. Πετάχτηκα καταμεσίς του δρόμου 10 μέτρα μακριά από το βαρέλι και άρχισα να κοιτάω τον ουρανό. Αν έβρισκα κάτι καλύτερο εκείνη την ώρα θα το έκανα, εντάξει;

Ο λεχρίτης αστυνόμος άρχισε μάλλον να με δουλεύει, κοιτάζοντας κι αυτός ψηλά. Ο Bad Spencer έχασκε ήδη από ώρα.

- Δε βλέπω να το πάει για βροχή, μου λέει.
- Μπα, δύσκολα. Αφού δεν έχει ούτε ένα σύννεφο, του απαντάω.
- Σ' αρέσουν οι καθαροί ουρανόι;
- Τους λατρέυω. Στην πατρίδα μου δεν έχουμε αυτό το προνόμιο συχνά.
- Εγώ ξέρω ότι ούτε στην Ελλάδα έχει πολλά σύννεφα.
- Ας το διάλο κωλόμπατσε, που τα ξέρεις όλα! είπα από μέσα μου. Έχει όμως πολλές διαδρομές από αεροπλάνα και χαλάνε όλη την ομορφιά. Την ξέρεις την Ελλάδα; (και κατεβάζω το κεφάλι, καθώς ήδη είχα ξεφτιλιστεί επαρκώς).
- Πως, πως... "Ακρόπολις", "γκίρος", "Ιωάννης Μελισσανίδης".

Δύο παρατηρήσεις: Πρώτον, να και ένας ξένος που δεν ξέρει το "μαλάκας". Δεύτερον, τον Ιωάννης Μελισσανίδης!!!!;;;;

- Ξέρεις τον Ιωάννης Μελισσανίδης;
- Ναι βέβαια. Ήμουν "τσιφ οφ σεκιούριτι" στο στάδιο που πήρε το χρυσό το '96 στην Ατλάντα. (Έτσι ναι, εξηγείται). Σ' αρέσει ο Ιωάννης Μελισσανίδης;
- Κάνει πολύ ωραίες τούμπες.
- ...Αναρωτιώμουν, τι να κάνει ένα νέο παιδί τόσες μέρες στην ατόλη μας μόνο του. Εδώ δεν έχει άγριες νύχτες, ούτε διασκέδαση, ούτε ωραίες γυναίκες;
- (Η κουφάλα εκεί το πήγαινε). Ναι αλλά έχει ηρεμία, ψάρεμα και έχω πάρει μαζί μου και το λάπτοπ που το έχω γεμίσει με βιντεάκια της Πάμελα Άντερσον... χα χα χα χα! (Μόνος μου γέλασα) χα.... χα....
- Έχεις βγάλει άδεια για το ψάρεμα; (Παντού οι ίδιοι είναι οι μπινέδες).
- Από τα ψάρια; Χα χα χα... (στο σημείο αυτό η εξουσία έχει αρχίσει να υποτάσσει το χιούμορ καθώς είχε όλο το δίκιο με το μέρος του να με αφήσει να γελάω μόνος μου). Με καλάμι ψαρεύω, θέλω άδεια;
- Όχι, μόνο αν βγεις με βάρκα.
- Τις φοβάμαι τις βάρκες.
- Γεια σου Πίτ... Enjoy your staying here... και φεύγουν έτσι απλά, έχοντας εκτελέσει στο έπακρο το αντιτουριστικό τους καθήκον.

Δύο παρατήρήσεις πάλι: Πρώτον, η κουφάλα μέχρι και το όνομα μου ήξερε. Δεύτερον, κρίμα που δεν είχε μάθει το καλημέρα στα ελληνικά.

- Μικρέ! (φώναξα) ο,τι και αν έχεις κάνει, έβγα έξω και φεύγα.

Υ.Σ. Κάποιες ιστορίες τις παρατραβάω για να βγάζουν γέλιο. Σ' αυτή την ιστορία έκοψα διαστάσεις, πάλι για να βγάζει γέλιο, καθώς ήταν μάλλον τρομαχτική. Αν και σπάνια το συνειδητοποιώ αυτό, όταν ζω τέτοιες καταστάσεις. Μην τα πει κανείς στη μάνα μου μόνο.

Παρασκευή, Μαΐου 04, 2007

Ο Διοικητής της Ατόλης

Νύχτωσε πια στην ατόλη μας και εγώ πάλι στο νετ μπαρ. Έχουν βαρεθεί να με βλέπουν ... και το πρωί εδώ ήμουν. Γεμάτη η μέρα όμως και πάλι σήμερα. Βόλτες με το κάμπριο, μπάνιο, ψάρεμα.

Το πρωί συνάντησα και τη Ρέτζα με μια φίλη της στο χωρίο. Γκάμιτσε με! μου φώναξε η Ρέτζα και αφού την ρώτησε πρώτα, αμέσως μετά και η φίλη της. Good Morning τους απαντάω εγώ και κοκκίνησαν τα μούτρα μου ελαφρώς. Αν μάθουν καμιά μέρα ότι το "Γκάμιτσε με" δε σημαίνει καλημέρα, θα πρέπει να αλλάξω ατόλη.

Βγαίνοντας από το καφέ, είδα τις αρχές του τόπου να διασχίζουν το δρόμο προς το Κυβερνείο. Επέστρεψε στο νησί ο Διοικητής της ατόλης και άλλων 7 νησιών της περιοχής, από την περιοδεία του. Μια κομπανία από τις λίγες.

Μπροστά πήγαινε αυτός με μάυρο ριγέ κουστούμι, φαρδύ στέρνο, φαρδύτερο μέτωπο με ελαφριά καράφλα και μάγουλα τζουτζούκου. Η κοιλιά του εξείχε μπροστά του σαν ευτραφέστατος πισινός κι αν μιλήσουμε για τον ίδιο τον κάθιδρο πισινό... έμοιαζε με ανατροπή νταλίκας.

Πίσω του με το ίδιο βαρύ βήμα που έδινε ο αρχηγός ακολουθούσε το κοπάδι των βισσώνων. Άλλος κρατούσε τη βαλίτσα του αρχηγού, άλλος τα χαρτιά του, άλλος έκανε πως κοιτάει αριστερά δεξιά πονηρά σα μπράβος και ένας κρατούσε ένα μικρό ψυγειάκι, προφανώς μήπως πεινάσει ο αρχηγός εν μέσω του δρόμου.

Μπροστά πάλι, ο κυβερνήτης είχε δίπλα του τη γραμματέα του αλλά δεν ξέρω αν τον άκουγε τι της έλεγε, γιατί εξαιτίας των περιφερειών και των δύο η απόστασή τους ήταν πάνω από μέτρο. Δεξιά του ήταν ένας ξερακιανός ξανθός με σκαμμένο δέρμα, στολή και πιστόλι, προφανώς ο αστυνόμος σερίφης εξ Αμερικής.

Κοντολογίς, αν ο ξανθός αντί για πιστόλι κρατούσε εξαπτύρυγο και ήταν λίγο πιο μπροστά, η κουστωδία ήταν η δική μας "Ιερά Σύνοδος" τάλε κουάλε.

Τα μάτια του κυβερνήτη ήταν μικρά και καλά χωμένα στη σάρκα του. Καθώς πλησίαζε είδα τις κόρες του να παίζουν γρήγορα για να δουν αν όλα ήταν στη θέση τους. Άπαντες είχαν σταματήσει και χαιρετούσαν. Τα βλέμματά μας συναντήθηκαν για δυο δευτερόλεπτα. Πίσω από τη χοληστερίνη κυριαρχούσε η ευφυία του, που στα δευτερόλεπτα εκείνα προσπάθησε να με υποτάξει.

Ο αρχηγός μιας αγέλης είναι αρχηγός γιατί σε κλάσματα δευτερολέπτων μπορεί να διακρίνει ποιον δεν μπορεί να υποτάξει... και το δικό μου βλέμμα κρύβει σίγουρα τον ανυπότακτο σαρκασμό μου. Την άποψη μου που διαβάσατε για την κουστωδία του, την είδε κι εκείνος με μια ματιά. Το κρίμα είναι ότι το μόνο που θα μάθει για μένα ρωτώντας τους ρουφιάνους του πια, είναι το καλημέρα στα ελληνικά.

Πέμπτη, Μαΐου 03, 2007

Ένα από εκείνο με τη σαντιγύ που έχει από πάνω από τη σοκολάτα, παρακαλώ

Βραδάκι σήμερα που σας γράφω και είμαι σε ένα από τα μπαρ της πρωτεύουσας, που έχουν σύνδεση με το Ίντερνετ. Ο μπάρμαν, που τον λέω Έλβις, γιατί έχει μια μεγάλη φράντζα που τη γλύφει προς τα επάνω και γιατί όσο μεγάλο και να 'ναι το ρούχο που φοράει του είναι τελείως κολλητό, τσαντίζεται κάθε φορά που δεν παίρνω μπύρα. Αλλά μετά του περνάει.

Ο Τζόνι έρχεται πάντα μαζί μου και μου συστήνει τους φίλους του από δυο και τρεις φορές και γελάμε όλοι μαζί και ρίχνουμε και κάνα ρέψιμο. Λίρα εκατό ο Τζόνι. Ομιλητικός πολύ, ξέρει τα πάντα για τους πάντες:

- Αυτός, μου λέει, δε μιλιέται με εκείνον γιατί πρέπει να έχει πάει με τη γυναίκα του.
- Άσε ρε, του λέω και που το ξέρεις εσύ;
- Έχω πάει κι εγώ μαζί της και μου τα λέει.

... τυχερός που δε μου μπήκε καμιά μύγα στο στόμα, από αυτές που είναι σαν ιπτάμενες μπριζόλες

- Το ξέρει ρε η Ρέτζα ότι σφραγίζεις κι άλλα φάκελλα στο νησί;

Μ' αρέσει ο Τζόνι γιατί πάντα γελάει δυνατά, ακόμα και με τα πιο κρύα μου. Με θεωρεί τον πιο αστείο άνθρωπο επί γης. Και που να γνώριζε και τον Αρναούτογλου.

- Και δε μου λες βρε Τζόνι, που ήθελα να σε ρωτήσω, έτσι, επειδή λέμε και καμιά σαχλαμάρα (η λέξη αυθαίρετα την παραθέτω τώρα στη μετάφραση, καθώς από συνειρμό μάλλον μου ήρθε, λόγω του ονόματος που παρέθεσα μόλις), εδώ στο νησί (αυτό ξαναδιαβάστε το με πολύ λεπτή φωνή σαν τον Γιώργο Κωνσταντίνου)... βήξτε λίγο.... εδώ στο νησί (κανονικά πια), έχει καμιά ξερακιανή, έτσι σαν κι εμάς, που να είναι έτσι από πάνω με σαντιγύ και σοκολάτα από κάτω...;
- Ααα! μου λέει με αηδία. Τι να τις κάνεις αυτές; Δεν κάνουν καλό σεξ. Οι γυναίκες είναι σαν τα ψάρια. Όσο πιο μεγάλο το ψάρι που βγάζεις από τη θάλασσα τόσο πιο πολύ το ευχαριστιέσαι. Άσε που τρως μετά και περισσότερο.

Αυτό είναι το κακό με τις παραβολές, κατάλαβες; Πως να του απαντήσεις τώρα; Ευτυχώς συνέχισε αυτός:

- Αλλά, είναι και μερικές έτσι όπως τις θέλεις εσύ... όλο κόκκαλα. Είναι δυο, τρεις που τους έχουν κόψει το στομάχι, όπως εμένα (αυτό το ήξερα από χτες), είναι η δασκάλα, που όμως είναι παντρεμένη με αυτόν που κάθεται στις δυο καρέκλες, είναι μια από τις αμερικάνες που μένουν στο νησί, που είναι πολύ όμορφη, αλλά λένε ότι τα έχει με τον αστυνόμο μας, που είναι κι αυτός κωλό - Αμερικάνος. Είναι και η ανηψιά της Ρέτζα, ακόμα πιο όμορφη, αλλά αν την πλησιάσεις θα σου κόψει τα μπαλάκια σου ο κουνιάδος μου, ο μπάρμαν.

Ρε παιδιά! Γνωρίζει κανείς από εσάς αν λειτουργεί το άλλο αυτόνομα, χωρίς μπαλάκια, ή τζάμπα ονειρεύομαι;

Υ.Σ. Αυτή η τσούπρα που μου έστειλε μέιλ και είπε τα νησιά Κιριμπάτι, νησιά Κικιμπίκι, δε θα μείνει ατιμώρητη... θα προβώ σε αντίποινα με την πρώτη ευκαιρία.