Όλο προτερήματα

Χτες το βράδυ μιλούσα για τον εαυτό μου. Αφού μετά από ώρες τελείωσα, διαπίστωσα ότι τα ελαττώματά μου είναι ίδια με των πολιτικών: «Είμαι πολύ ευαίσθητος και με πατάνε, πιστεύω εύκολα τον κόσμο και το πληρώνω, έχω αδυναμία στα ωραία πράγματα» κ.ο.κ.

Πόσο καραγκιόζης θα πρέπει να είναι κάποιος για να πιστεύει τέτοια πράγματα για τον ευατό του;

Λοιπόν, για να μην τα πολυλογούμε. Ελάττωμα 1ο και σπουδαιότερο. Δεν μπορεί να με εμπιστευτεί κανείς ούτε και για τα αυτονόητα.

Κάποτε έφευγα αεροπορικώς για εξωτερικό. Ετοίμασα την τεράστεια βαλίτσα μου κατέβηκα στο αυτοκίνητο, έβαλα στο πορτ μπαγκάζ το λάπτοπ, την κάμερα και λοιπό εξοπλισμό και κάπου στη Βάρη, έκανα αναστροφή, γύρισα σπίτι και πήρα και τη βαλίτσα που με περίμενε στο πεζοδρόμιο. Είχαν βγει και οι περισσότεροι γείτονες στα μπαλκόνια, αλλά είπα δε βαριέσαι σε λίγο θα αλλάξω σπίτι.

Μετά πήγα με τον πατέρα μου να του κάνω εξουσιοδότηση στην Αστυνομία γιατί μένει μακριά μου. Την επόμενη ημέρα ξεκινώντας για το γραφείο συνειδητοποίησα ότι είχα χάσει το laptop. Μετά από περίσκεψη κατέληξα ότι το είχα ξεχάσει στο γραφείο του Αξιωματικού Υπηρεσίας. Και καλά εγώ τι κίνδυνο είχα να μου το κλέψουν στην Αστυνομία, αυτοί δεν αναρρωτήθηκαν τι έκανε ένα μαύρο βαλιτσάκι στο γραφείο τους. Αν ήταν βόμβα;

Και καθώς σκεφτόμουν όλα αυτά και ανακάτευα τη σούπα μου, καθότι της υγιεινής διατροφής, έχασα το κουτάλι μου. Πουθενά δεν ήταν. Τώρα το είχα στα χέρια μου και εξαφανίστηκε. Πήρα λοιπόν ένα άλλο κουτάλι και εξερεύνησα τη σούπα, ήξερα λόγω εμπειρίας ότι θα το έβρισκα μέσα. Προφανώς κάτι ήθελα να πάρω με το δεξί χέρι και άφησα το κουτάλι, αλλά αυτό έγινε σε μία διάσταση που μου λείπει εντελώς. Δε θυμόμουν τίποτα.

Τα αποτελέσματα των απαντήσεών σας περί ελευθερίας στο επόμενο ποστ.