Στο χόσπιταλ

Συγγνώμη που δεν έγραφα τόσο καιρό, δεν είναι που σας έγγραφα, παρότι ούτε στα μπλογκ σας γράφω πια, και όλο λέω πως θα ξαναγράψω, άλλα όλο με γράφω που το λέω αυτό. Του γραψίματος έχει γίνει, όποιος μπορεί ας τα ξεμπερδέψει.

Τα λέω έτσι μπερδεμένα και πολλά, γιατί τα βλέπω διπλά. Αυτός ο Τζόνι καλός, καλός, αλλά κανένα ταλέντο στο κάρφωμα των ραφιών. Ένας πελάτης μπήκε όλος κι όλος, ο υπομπάτσος Νατάσσα, με το λουκ του Μπαντ Σπένσερ και όπως ήταν φυσικό σκιστήκαμε να τον εξυπηρετήσουμε.

Πάω να πιάσω τη ρίγανη από το πλάι του ραφιού και ξεκαρφώνεται αυτό για να μου αραδιάσει στο κεφάλι διαδοχικά ένα λαδερό, 10 αλατιέρες, 3κιλά μαύρης ζάχαρης, ένα κιλό αλεύρι, μια κουτάλα, μια κατσαρόλα και το καπάκι της.

Προσπαθούσα να ανεβάσω το ράφι ψηλά αλλά το λάδι που χύθηκε με έκανε να γλιστράω κάθε φορά που το οριζοντίωνα και έτσι απλά έκανα κεφαλιές στα αντικείμενα και τακουνάκια για να πέφτουν μετά στα μαλακά και να μη σπάνε. Για κακή μου τύχη όμως αυτό το ούφο ο Τζόνι είχε βάλει τελευταία στα δεξιά του ραφιού μια σπάλα που πήρα προχτές για να χτυπάω τις μπριζόλες, καθώς αποφάσισα εν μέρει να ακολουθήσω τη συμβουλή σας και να βάλω και λίγο κρέας.

Με κάψατε. Η σπάλα ήταν 2,5 κιλά μέταλο, η κεφαλιά έγινε αλλά γκολ μπήκα εγώ. Ξάπλωσα φαρδύς πλατύς στο πάτωμα, ο μπάτσος πρέπει να γέλαγε, ο Τζόνι χαμογελούσε από πάνω μου και η Σύλβα του έριξε μια σφαλιάρα για να με πάνε στο νοσοκομείο.

Ωραίο νοσοκομείο κι αυτό! Σαν δίπατο αγροτικό στο Κάτω Πωγώνι. Έπειτα θυμάμαι ήρθε ένας άγγελος πάνω από το ανοιγμένο μου κεφάλι. Ήταν η Βάλερι. Τελικά είναι γιατρίνα. Με κοίταξε με στοργή. Έπειτα θυμάμαι έφυγε ο Άγγελος και ήρθε ο Βελζεβούλης ο ίδιος. Είχε το σώμα βοδιού και το πρόσωπο του Βενιζέλου στο πιο μαύρο του. Φορούσε και άσπρη ποδιά, προφανώς για καμουφλάζ.

Μου έριξε κάτι οινοπνέματα, κάτι σπρέι, μου ξύρισε κάπως το κεφάλι και άρχισε να με ράβει. Τώρα ξέρω πως είναι να είσαι εργόχειρο και να σε τρυπάει με τη βελόνα μια γιαγιά με πάρκινσον. Έπειτα θυμάμαι τη Βάλερι στην άκρη της πόρτας να με κοιτάει, έπειτα το Βενιζελούλη να μου πιάνει το κεφάλι και να προσπαθεί να μου το ξαναανοίξει για να δει αν πάει καλά, έπειτα να του δίνω στο χέρι 20 δολλάρια, έπειτα να φέρνει αλοιφές και σπρέι και μπαμπάκια και νοσοκόμες μαζί του και να μεταμορφώνονται τα χέρια του σε φτερά και το άγγιγμα του σε χάδι.

Λίγο ακόμα και από τη ζαλάδα μου θα του έπιανα το βυζί που κρεμόταν μέσα από την ποδιά του.

Παντού οι ίδιοι είστε ρε! Ουστ! (Η Βάλερι εξαιρείται).