Σάββατο, Δεκεμβρίου 02, 2006

Αυτό το γράφω έτσι...

Μετά το θάνατο υπάρχει αυτό που θέλει ο καθένας να υπάρχει και την εικόνα του τη χτίζει σε όλη του τη ζωή.

Αυτό το λέω όχι για να υποστηρίξω ότι υπάρχει ζωή μετά το θάνατο, αλλά για να μην τον φοβάται αυτός που κάνει μια όμορφη ζωή με αγάπη για τον άνθρωπο.
Όπως ίσως κι εσύ...


Αυτό το έγραψα ως σχόλιο σε post της Γωγώς, όμως πολύ μου άρεσε και ας μην είναι αστείο.

9 σχόλια:

Εύα είπε...

επαληθευεται αυτο που ελεγαν λοιπον οι παλιοι.Μια κακια μονο μενει...
κατι αλλαξε ομως στον κοσμο μου,καλέ μου ναυαγε.Σαν να εγιναν ολα λιγο πιο...χρωματιστα.Φταιει το παραμυθι που εγραψα;Φταιει το τανγκο που χορεψα;Τα Χριστουγεννα που ερχονται;Οποιος κι αν φταιει τον ευχαριστω,παντως...
Φιλιά...

maika είπε...

..εγώ πάντως τον φοβάμαι πολύ...
το πιο ωραίο θα ήταν να ήμασταν όλοι Χαϊλάντερ.... να μην πεθαίναμε ποτέ,ούτε και να γερνούσαμε πολύ....και μετά τα γεράματα να γινόμασταν πάλι 30 και σε μιά άλλη εποχή....
γίνεται??

Ανώνυμος είπε...

Το δικό μου σχόλιο...Μπορεί ο θάνατος να είναι η αρχή για κάτι καινούριο..

Shades είπε...

Έχουμε αναρωτηθεί αν υπάρχει ζωή μετά θάνατο για ένα ελάφι;
Όλα αυτά είναι στο μυαλό μας.. ποτέ δεν φοβήθηκα κάτι το δεδομένο.
Φοβάμαι για το πώς θα φτάσω ως εκεί και τι πρόκειτε να ζήσω..
Καλημέρα καλή Κυριακή.

Ναυαγός είπε...

Ασχολίαστα θα αφήσω όλα τα σχόλια για το θέμα. Είναι πολύ σημαντικό και πολύ προσωπικό για να παρέμβω

candy's τετραδιάκι είπε...

Περασα και διαβασα το μυνημα στο μπουκαλι σου.
Καλο απογευμα!

GhostHunter είπε...

Θα συμφωνήσω με τον Shades...

Ίσως να παίζει ρόλο η αίσθηση ότι υπάρχουμε...

Φοινιξ είπε...

Oi άνθρωποι φοβούνται τον θάνατο γιατί φοβούνται το άγνωστο.Φοβούνται το τη υπάρχει μετά απο εκεί.

Έτσι το βλέπω εγώ.

Προσωπικά δεν έχω κανένα μα κανένα πρόβλημα μαζί του.Μια χαρά φιλαράκια είμαστε και τα λέμε που και που.
Ούτε τον φοβάμαι ούτε με φοβάται.
Αυτό δεν είναι πάντα καλό όμως.

3 parties a day είπε...

Καίγεται η λάμπα... η ενέργεια παραμένει...