Τα πιο ωραία μπλογκς

Έχετε σκεφτεί πως θα είναι η γενιά των μπλογκερς μετά από 20 - 30 χρόνια;

Γιατί για γενιά πρόκειται. Μιλούν καθημερινά, επικοινωνούν, μαλώνουν, τα φτιάχνουν μεταξύ τους, τα χαλάνε. Κάνουν όλα αυτά που οι περισσότεροι στερήθηκαν στην εφηβεία τους, γιατί είχαν ή πολλά σπυριά ή διάβασμα (Συνήθως και τα δύο).

Τα μπλογκς είναι η δεύτερη ευκαιρία για εφηβικού τύπου ηδονή (είπα σήμερα να μην την πω τη λέξη). Είναι η καύλα του υποψήφιου μεσήλικα (ωχ την είπα!)

Εγώ πάντως ήδη μας βλέπω στην αναμονή για τον παθολόγο να θυμόμαστε τα παλιά. Κάποιους άλλους βέβαια τους βλέπω να τα θυμούνται (τρόπος του λέγειν) στα γηροκομεία:

- Ώστε εσύ ήσουν ο Μένιος;
- Ναι, ναι... όταν ήμαν νέος, ήμαν πολύ σένιος.

Αφιερωμένο σε όσους θα ακούν καλά σε τριάντα χρόνια από τώρα και θα μπορούν να ρίξουν και μια σβούρα:

Τα πιο ωραία ποιήματα
σε λάπτοπ και σε Μακ
τα είχαμε διαβάσει.
Δεκαεφτάρα τι εφ τι
και το μυαλό μου ένα πι -σι
κι από την πρώτη τη στροφή
τη γραφή, εγώ, είχα λατρέψει.

Κορίτσια αγόρια μες το μπλογκ
να ταξιδεύουν σε σεσλόγκ
κι οι γέροι στο κρεβάτι.
Με το ρυθμό ενός ποντκάστ
και με φωνή του Johny Cash
μια εμπειρία εθιστική
που έγινε ραχάτι.

Δε γυρνάνε λέμε
πίσω ποτέ οι καλοί οι μπλόγκερς
σ’ εκείνα τα χρόνια
άβατάρ μου τώρα
πληγωμένε μου γλάρε
μπίτια είμαστε στου νετ τα σαλόνια.

Έλα μην κλαις,
μη μου κλαις σε χάκεψα
μέιλ και κόμμεντς παλιά ανάτρεψα.
Ελα μην κλαις,
μη μου κλαις στ’ ορκίζομαι
για χακεριές καλές φημίζομαι.

Τα πιο ωραία τα πεζά
σε λάπτοπ, σε πι σιά
τα είχαμε λατρέψει.
Δεκαεφτάρα τι εφ τι
και το μυαλό μου ένα κλικ
χωρίς επιστροφή.

Τις πιο ωραίες Κυριακές
με σχόλια και τσατ
τις είχαμε γεμίσει.
Με τον Ντονκάτ για αρχηγό
την Αφροδίτη κυνηγό
γιατ' ήσουν στο μπλογκσπότ και εγώ
με μοντερέσι, σ’ είχα φοβίσει.

Μετά μας πήγαν στη Γουορντπρές
τα τέμπλειτς και τα στατς
και φτιάξαμε και σάιτ.
Στο μαύρο μπλογκ της Ουλαλούμ
και στο νησί του ναυαγού, που ακούν,
μπλόγκερς και τρόλια να κερνούν
χαμόγελα και τσάι.