Ανταπόκριση στη Φρανκφούρτη

Μύρισε αέρας Φρανκφουρτιανός. Αεροδρομίου μη φανταστείτε. Εξώ έχει ωραίο ήλιο, αλλά εγώ τον κοιτάω μέσα από τα τζάμια.

Η Ευρώπη είχε λίγα σύννεφα σήμερα. Κάθισα παράθυρο, δίπλα σε μια κυρία με το παιδάκι της. Τι χαριτωμένο που ήταν. Δεν έβαλε κώλο κάτω. Σαν ελατήριο πεταγόταν από το κάθισμα. Κρατούσε και ένα ψεύτικο πιστόλι (ήθελα να ήξερα πως το πέρασαν) και έπαιζε με το αδερφάκι του ακριβώς πίσω από το κάθισμα μου. Έφαγα πολύ κλωτσιά.

Ευτυχώς που δεν άνοιγε το παράθυρό μου, γιατί θα τα έπιανα και τα δύο και φιούυυυυτ, έξω από το αλελοπλάνο τλομοκλάτες. Και να φανταστείτε όλα αυτά αφού έκανα και το απαραίτητο αστείο μου στην τσεκαδόρισα του αεροδρομίου:

- Διάδρομο ή παράθυρο;
- Οτιδήποτε, αρκεί να είναι δίπλα στην πιο ωραία κοπέλα του αεροπλάνου
-Χα χα χα χα...

Αλλά... οι ωραίες τελικά κάθισαν οπουδήποτε, αρκεί να ήταν μακριά μου.

Την Ελλάδα την αποχαιρέτισα στο Ελ. Βενιζέλος. Τους Έλληνες δυο βήματα μετά την αποβίβαση στο χώρο καπνιστών. Όρμησαν όλοι για τον μπάφο τους. Τους έβλεπα με την άκρη του ματιού μου να ψάχνουν τους αναπτήρες τους με τρέμουλο και ένιωσα για μια ακόμη φορά πολύ Ευρωπαίος: μι νο παφ πουφ μαλάκα!

Τώρα κάθομαι σε μια από τις πολυθρόνες με το βύσμα για το λάπτοπ και το Ίντερνετ. Μου κάνει και μασάζ. Σκέφτομαι να αρχίσω να γκουγκλάρω προστυχολέξεις, για να μπω σε τσοντοσάιτ. Θα είναι ότι κοντινότερο στην απόλυτη γυναίκα έτσι όπως την έχω ονειρευτεί.

Σε τρεις ώρες πετάω πάλι. Για να δούμε τι θα έρθει δίπλα μου αυτή τη φορά να κάτσει. Προβάρω και το αστείο μου στα αγγλικά για τη γερμανίδα τσεκαδόρισα. Μπορεί αυτή να με λυπηθεί.