Δε φυλακίζεται ο νους που νοιάζεται…

Αφιερωμένο στις Estrella και Alicia

Ο χοντρός κύριος του από πάνω σπιτιού έτρωγε μια μεγάλη σαλάτα όταν ήρθε το κυρίως γεύμα: αρνάκι μπούτι με πατάτες στο φούρνο. Ήπιε τρεις μπύρες μαζί με το φαί, έφαγε 2 φρούτα και μια πάστα για επιδόρπιο. Στο τέλος ήπιε και ένα καφεδάκι.

Ανασηκώθηκε ο μισός από την καρέκλα του και «πρρρρρρ…..», αυτό ήταν… η ευτυχία του ολοκληρώθηκε.

Στο από κάτω σπίτι ένας μπόμπιρας έκανε γύρους με το ποδήλατο σε μια μικρή αυλίτσα 2x2.

Άκουσε έναν περίεργο θόρυβο και κοίταξε για λίγο μέσα στο σπίτι του από την ανοιχτή πόρτα. Είδε τον πατέρα του να χτυπάει το κεφάλι του στον τοίχο, κλαίγοντας μπροστά στις δύο αδερφές του μικρού και τη μάνα τους.

Δεν είχε χρήματα να πάρει δυο κουτιά γάλα για τα παιδιά του. Σήμερα δε θά τρωγαν τίποτα.

Ο μπόμπιρας ξανάρχισε να κάνει γύρους με το ποδήλατο. Τώρα όμως πιο δυνατά και ίδρωνε και τα αυτιά του γίνονταν κόκκινα.

Ένας κόμπος δέθηκε στο λαιμό του. Δεν του άρεσε ο κόσμος όπως ήταν. Νοιαζόταν για τον πατέρα του και στεναχωρήθηκε που τον είδε έτσι… και για τη μητέρα του νοιαζόταν και για τις αδερφές του… για όλον τον κόσμο νοιαζόταν… και επειδή νοιαζόταν, alicia, για τους ανθρώπους, γι’ αυτό ήθελε να αλλάξει τον κόσμο.

Και όσο κι αν τον περιόριζαν το σώμα του, η ηλικία του, το ότι δεν τον άφηναν ούτε καν το δρόμο να περνάει μόνος του ακόμα, ο νους του, estrella, ταξίδευε και ονειρευόταν και κατάστρωνε τα τρελά του σχέδια για το πώς θα αλλάξει τον κόσμο.

Ο νους του ήταν ελεύθερος και ήταν ελεύθερος γιατί νοιαζόταν!

Α! Maika έχουμε ήδη ξεκινήσει. Περιμένουμε όμως και άλλους…