Αυτό το γράφω έτσι...
Μετά το θάνατο υπάρχει αυτό που θέλει ο καθένας να υπάρχει και την εικόνα του τη χτίζει σε όλη του τη ζωή.
Αυτό το λέω όχι για να υποστηρίξω ότι υπάρχει ζωή μετά το θάνατο, αλλά για να μην τον φοβάται αυτός που κάνει μια όμορφη ζωή με αγάπη για τον άνθρωπο.
Όπως ίσως κι εσύ...
Αυτό το έγραψα ως σχόλιο σε post της Γωγώς, όμως πολύ μου άρεσε και ας μην είναι αστείο.
9 σχόλια:
επαληθευεται αυτο που ελεγαν λοιπον οι παλιοι.Μια κακια μονο μενει...
κατι αλλαξε ομως στον κοσμο μου,καλέ μου ναυαγε.Σαν να εγιναν ολα λιγο πιο...χρωματιστα.Φταιει το παραμυθι που εγραψα;Φταιει το τανγκο που χορεψα;Τα Χριστουγεννα που ερχονται;Οποιος κι αν φταιει τον ευχαριστω,παντως...
Φιλιά...
..εγώ πάντως τον φοβάμαι πολύ...
το πιο ωραίο θα ήταν να ήμασταν όλοι Χαϊλάντερ.... να μην πεθαίναμε ποτέ,ούτε και να γερνούσαμε πολύ....και μετά τα γεράματα να γινόμασταν πάλι 30 και σε μιά άλλη εποχή....
γίνεται??
Το δικό μου σχόλιο...Μπορεί ο θάνατος να είναι η αρχή για κάτι καινούριο..
Έχουμε αναρωτηθεί αν υπάρχει ζωή μετά θάνατο για ένα ελάφι;
Όλα αυτά είναι στο μυαλό μας.. ποτέ δεν φοβήθηκα κάτι το δεδομένο.
Φοβάμαι για το πώς θα φτάσω ως εκεί και τι πρόκειτε να ζήσω..
Καλημέρα καλή Κυριακή.
Ασχολίαστα θα αφήσω όλα τα σχόλια για το θέμα. Είναι πολύ σημαντικό και πολύ προσωπικό για να παρέμβω
Περασα και διαβασα το μυνημα στο μπουκαλι σου.
Καλο απογευμα!
Θα συμφωνήσω με τον Shades...
Ίσως να παίζει ρόλο η αίσθηση ότι υπάρχουμε...
Oi άνθρωποι φοβούνται τον θάνατο γιατί φοβούνται το άγνωστο.Φοβούνται το τη υπάρχει μετά απο εκεί.
Έτσι το βλέπω εγώ.
Προσωπικά δεν έχω κανένα μα κανένα πρόβλημα μαζί του.Μια χαρά φιλαράκια είμαστε και τα λέμε που και που.
Ούτε τον φοβάμαι ούτε με φοβάται.
Αυτό δεν είναι πάντα καλό όμως.
Καίγεται η λάμπα... η ενέργεια παραμένει...
Δημοσίευση σχολίου