Ο μικρός του βιβλιοπωλείου

Χτες το απόγευμα πήγα στο βιβλιοπωλείο. Λίγο πριν κλείσει μπήκε μέσα ένας πιτσιρίκος. Θα ’ταν δε θα ’ταν 8-9 χρονών. Είχε σφίξει τη γροθιά του, όμως με το που έκανε δυο βήματα μέσα από την πόρτα χαλάρωσε και για λίγο ακούστηκε ο χαρακτηριστικός ήχος των κερμάτων που έκρυβε στο χέρι του.

Το βλέμμα του ήταν λυπημένο. Μας καλησπέρισε. Χωρίς να σταματήσει κατευθύνθηκε σε ένα απόμερο σημείο του βιβλιοπωλείου. Άπλωσε το χέρι του και πήρε ένα όμορφο στυλό από μια χαρτονένια προθήκη. Το μάτι του άλλαξε όψη, αναμφίβολα ο μικρός είχε χαρεί. Ρώτησε πόσο έκανε το στυλό. Άδειασε το χέρι του στο τραπέζι. Ένα ευρώ και εξήντα λεπτά. Όσο ακριβώς έκανε το στυλό. Καληνύχτισε και έφυγε με μεγάλες δρασκελιές.

Ήταν φανερό πως ο μικρός είχε καταστρώσει νωρίτερα το σχέδιο. Ήξερε ακριβώς πόσο έκανε, ήξερε ακριβώς σε ποιο σημείο του βιβλιοπωλείου θα το έβρισκε. Με κάποιον τρόπο βρήκε και τα λεφτά. Ρώτησε για την τιμή από φόβο. Έχει σίγουρα παρατηρήσει ότι συχνά τα πράγματα ακριβαίνουν και οι ετικέτες στις προθήκες δεν είναι πάντα σωστές.

Ένας κόμπος ανέβηκε στο λαιμό μου. Το θυμάμαι αυτό τον κόμπο. Κρύβαμε με την αδερφή μου δεκάρικα όταν ήμασταν μικροί. Μου τα έδινε εμένα για να μην τα βρουν πάνω της. Μετά μου τα έπαιρνε και αγόραζε ωραίες γομολάστιχες. Με ο, τι έμενε έπαιρνα και εγώ ένα στυλό ή μια τύχη. Ήταν ο κόμπος του φόβου μη δουν το στυλό και ρωτήσουν που το βρήκα, μη με πιάσουν με τα δεκάρικα, μη με κοροϊδέψουν οι συμμαθητές μου για τα στυλό bic που μου έπαιρναν.

Έχω χρόνια αποφασίσει να μην ξανααισθανθώ αυτόν τον κόμπο ποτέ. Οι δουλειές πάνε καλά, τα έχω καταφέρει εδώ και πολλά χρόνια. Όμως δε φτάνει αυτό. Κάθε φορά που θα βλέπω έναν μικρό σε μια φτωχή γειτονιά να έχει τον ίδιο κόμπο στο λαιμό του, κάθε φορά θα νιώθω τον ίδιο κόμπο στο λαιμό μου.

Δυστυχώς, αισθάνομαι πολύ μόνος για να το αλλάξω αυτό. Αισθάνομαι ότι ζω σε μια χώρα που υπάρχουν μόνο γέροι. Και οι νέοι έχουν γεράσει εδώ. Όλοι θέλουν να αλλάξουν αμάξι, κανάλι, γκόμενα. Τον κόσμο... κανείς.

Νιώθω πολύ αδύναμος. Νιώθω πως η μόνη δύναμη που έχω σ’ αυτό τον κόσμο είναι το κουμπί για το ηλεκτρικό παράθυρο. Κλείνω το παράθυρο με μια κίνηση. Δε θέλω να ακούσω καθόλου τις κλάψες του σακάτη στο φανάρι. Θέλω να φύγει αυτός ο κόμπος. Με κάθε τρόπο…