Κυριακή, Δεκεμβρίου 17, 2006

Ο μικρός του βιβλιοπωλείου

Χτες το απόγευμα πήγα στο βιβλιοπωλείο. Λίγο πριν κλείσει μπήκε μέσα ένας πιτσιρίκος. Θα ’ταν δε θα ’ταν 8-9 χρονών. Είχε σφίξει τη γροθιά του, όμως με το που έκανε δυο βήματα μέσα από την πόρτα χαλάρωσε και για λίγο ακούστηκε ο χαρακτηριστικός ήχος των κερμάτων που έκρυβε στο χέρι του.

Το βλέμμα του ήταν λυπημένο. Μας καλησπέρισε. Χωρίς να σταματήσει κατευθύνθηκε σε ένα απόμερο σημείο του βιβλιοπωλείου. Άπλωσε το χέρι του και πήρε ένα όμορφο στυλό από μια χαρτονένια προθήκη. Το μάτι του άλλαξε όψη, αναμφίβολα ο μικρός είχε χαρεί. Ρώτησε πόσο έκανε το στυλό. Άδειασε το χέρι του στο τραπέζι. Ένα ευρώ και εξήντα λεπτά. Όσο ακριβώς έκανε το στυλό. Καληνύχτισε και έφυγε με μεγάλες δρασκελιές.

Ήταν φανερό πως ο μικρός είχε καταστρώσει νωρίτερα το σχέδιο. Ήξερε ακριβώς πόσο έκανε, ήξερε ακριβώς σε ποιο σημείο του βιβλιοπωλείου θα το έβρισκε. Με κάποιον τρόπο βρήκε και τα λεφτά. Ρώτησε για την τιμή από φόβο. Έχει σίγουρα παρατηρήσει ότι συχνά τα πράγματα ακριβαίνουν και οι ετικέτες στις προθήκες δεν είναι πάντα σωστές.

Ένας κόμπος ανέβηκε στο λαιμό μου. Το θυμάμαι αυτό τον κόμπο. Κρύβαμε με την αδερφή μου δεκάρικα όταν ήμασταν μικροί. Μου τα έδινε εμένα για να μην τα βρουν πάνω της. Μετά μου τα έπαιρνε και αγόραζε ωραίες γομολάστιχες. Με ο, τι έμενε έπαιρνα και εγώ ένα στυλό ή μια τύχη. Ήταν ο κόμπος του φόβου μη δουν το στυλό και ρωτήσουν που το βρήκα, μη με πιάσουν με τα δεκάρικα, μη με κοροϊδέψουν οι συμμαθητές μου για τα στυλό bic που μου έπαιρναν.

Έχω χρόνια αποφασίσει να μην ξανααισθανθώ αυτόν τον κόμπο ποτέ. Οι δουλειές πάνε καλά, τα έχω καταφέρει εδώ και πολλά χρόνια. Όμως δε φτάνει αυτό. Κάθε φορά που θα βλέπω έναν μικρό σε μια φτωχή γειτονιά να έχει τον ίδιο κόμπο στο λαιμό του, κάθε φορά θα νιώθω τον ίδιο κόμπο στο λαιμό μου.

Δυστυχώς, αισθάνομαι πολύ μόνος για να το αλλάξω αυτό. Αισθάνομαι ότι ζω σε μια χώρα που υπάρχουν μόνο γέροι. Και οι νέοι έχουν γεράσει εδώ. Όλοι θέλουν να αλλάξουν αμάξι, κανάλι, γκόμενα. Τον κόσμο... κανείς.

Νιώθω πολύ αδύναμος. Νιώθω πως η μόνη δύναμη που έχω σ’ αυτό τον κόσμο είναι το κουμπί για το ηλεκτρικό παράθυρο. Κλείνω το παράθυρο με μια κίνηση. Δε θέλω να ακούσω καθόλου τις κλάψες του σακάτη στο φανάρι. Θέλω να φύγει αυτός ο κόμπος. Με κάθε τρόπο…

11 σχόλια:

Attalanti είπε...

Μου χάρισες ένα δάκρυ, σου στέλνω ένα φιλί. Την επόμενη φορά, μπορεί να του χαρίσει ένα από αυτά τα στυλό. Και μια όμορφη γόμα, από αυτές με τα σχέδια.

Σκέφτομαι μερικές φορές ότι δε θα ήθελα τα παιδιά μου να νιώσουν ποτέ έτσι. Μα ποτέ. Από την άλλη, ο κόσμος θα ήταν σίγουρα καλύτερος αν θυμόμασταν αυτόν τον κόμπο που όσο κι αν καταπιούμε δε φεύγει από το λαιμό μας. Μόνο όποιος τον έχει νιώσει μπορεί να τον αναγνωρίσει. Καλή Κυριακή, Ναυαγέ μου!

Ανώνυμος είπε...

Είσαι τρυφερή και ευαίσθητη ψυχή. Κι όμως ο πιτσιρικάς έφυγε ευτυχισμένος που κατέφερε να αποκτήσει εκεινο το ταπεινό στυλό. Καλό σου βράδυ

Ανώνυμος είπε...

Τρελαινομαι με τα γλαράκια σου. Θα έρχομαι να τους κάνω παρέα

Ναυαγός είπε...

Attalanti

Θα θελα να χαρίσω σε όλους τους μικρούς του κόσμου ένα στυλό... αν αυτό θα τους έλυνε τον κόμπο.

Γλάρε καλως ήρθες αλλά εδώ δε δεχόμαστε ύβρεις του τύπου "τρυφερή και ευαίσθητη ψυχή". Μη μας βγάλουν το όνομα ρε παιδί μου.

Έχω προσπαθήσει και στο παρελθόν να βρω κάποιο blog σου, αλλά δεν τα καταφέρνω γιατί;

Τα γλαράκια είναι η μόνη αληθινή παρέα του ναυαγού. Είναι τα μόνα που μπορούν να συναντιούνται με τις σκέψεις του εκεί ψηλά, ή να συνοδέψουν με λίγη τύχη τα μπουκάλια του, αυτά με τα μηνύματα.

maika είπε...

τον γλύτωσες τον κόμπο! μπράβο σου τυχερούλη..!! Ο δικός μου εκεί...απο το λαιμό στο στομάχι και τούμπαλιν....
Μετράω,ξαναμετράω κι όλο κάτι λείπει...
Αποκλείεται λοιπόν η μόνη δύναμη που έχεις να είναι να ανεβοκατεβάζεις το ηλεκτρικό παράθυρο.... μπορείς πολλά νομίζω, μόνο που για να αλλάξει ο κόσμος (είπαμε όχι πάνα..) χρειάζονται πολλοί κι ένα καλό σχέδιο,χρειάζεται και οι μικρούληδες με τα μετρημένα στις σφιχτές χούφτες τους ,χρήματα να μην ξεχάσουν τον κόμπο τους ποτέ....

Ναυαγός είπε...

Maika

Μετά από αυτό σου το σχόλιο θα μπορούσα να μην ξαναγράψω τίποτα πια.

Πιστεύω ότι υπάρχει πια ένας άνθρωπος που με έχει καταλάβει.

Το σχέδιο υπάρχει, μου το έδωσε ένας φίλος και το διάβασα πριν μερικούς μήνες. Προσπαθώ να τον πείσω να το ανεβάσει στο Internet.

Μου υποσχέθηκε θα το κάνει μέχρι το τέλος του χρόνου.

Shades είπε...

Όταν το ξεκίνησες νόμιζα ότι έγραφες κάτι απ’ τη παιδική μου ηλικία..
Μπορεί κάποια παιδιά από εμάς να μεγαλώσαμε αρκετά φτωχά αλλά πίστεψε με.. νοσταλγούμε αυτά τα χρόνια γιατί ήταν γεμάτα περηφάνια και καλοσύνη.. κι ένα παιχνίδι τέτοιες ημέρες μας έφτανε για να είμαστε ευτυχισμένοι.
Καλημέρα καλή βδομάδα.

Αρί-μαρί είπε...

Με γύρισες πολύ πίσω καλέ μου ναυαγέ...Τότε που ο πατέρας μου ερχόταν από την οικοδομή και με ξεμονάχιαζε κάπου μέσα στο κρύο σπιτάκι μας για να μου δώσει μερικά απο αυτά τα δεκάρικα και να πάρω μια σοκολατίτσα από το μαγαζάκι της Κυρά-Σοφίας...Στα κρυφά, για να μην μας πάρει χαμπάρι η μαμά και βάλει τις φωνές, μια και αυτά τα δεκάρικα θα έλειπαν αργότερα από το τραπέζι...Τότε είχα κι εγώ εκείνον τον κόμπο στο λαιμό.Τώρα νιώθω σαν τον φίλο μας τον Shades...
Μακάρι όλα αυτά τα παιδιά που νιώθουν τον ίδιο κόμπο, μεγαλώνοντας να γίνουν "άνθρωποι"¨που θα εκτιμήσουν την ζωή και την κάθε στιγμή της...
Καλή σου μέρα...

Ανώνυμος είπε...

Nαυαγέ μου, ευχαριστώ για την υποδοχή και, μην το θεωρησεις εγωϊστικό, ακόμη περισσότερο που με αναζήτησες. Πα' να πει κάποια περιστροφή, κάποια πτήση, κάποια φιγούρα μου, κάποια προσγείωσή μου σου άρεσε.
Έτσι και θα έρχομαι Ναυαγέ μου, να σε συντροφεύω. Δεν έχω μόνιμο βράχο...

"Στο κύμα πάει να κοιμηθεί
δεν έχει τι να φοβηθεί.
Μήνας μπαίνει, μήνας βγαίνει
γλάρος είναι και πηγαίνει"




(Οδυσσέας Ελύτης)

Ναυαγός είπε...

Shades, ασημένια,

Τότε, είμασταν η πλειοψηφία, η μεγάλη μερίδα της γενιάς μας και της προηγούμενης γενιάς μεγάλωσε με δεκάρικα και κόμπους στο λαιμό. Κρίμα που σήμερα δεν μπορούμε να συνεννοηθούμε.

Ασημένια
Χάρηκα πολύ που σε ξαναείδα εδώ.

Γλάρε,
Μόνο ένας αληθινός γλάρος θα μπορούσε να σκεφτεί έτσι... και τώρα πια πείστηκα ότι είσαι όντως αληθινός

maika είπε...

..ας περιμένουμε λοιπόν ως το τέλος του χρόνου..