Μια Μελανήσια ρε παιδιά, γιατί χανόμαστε...

Πτήσεις για το Μπαϊρίκι έχει Τετάρτη και Σάββατο. Συνεπώς αύριο πετάω! Πήρα εισιτήριο. Το καταυχαριστήθηκα αν και η κοπέλα του γκισέ, δεν έλεγε και πολλά πράγματα...

Ο ξάδερφος σήμερα ήταν αμίλητος. Του μίλησα εγώ:

- Ξάδερφε, θέλω να σου εξομολογηθώ κάτι. Μέχρι χτες πίστευα πως είσαι λίγο κόπανος. Σήμερα πιστεύω πως είσαι πολύ ωραίος τύπος. Προστάτευες την ιδιωτική σου ζωή, χτες εγώ την καταπάτησα και σήμερα εσύ είσαι κύριος απέναντί μου, αντί να με πλακώσεις στις κλωτσιές.

Σταμάτησε το αυτοκίνητο στην άκρη, με κοίταξε βουρκωμένος και με έσφιξε στην αγγαλιά του. Με τη δεύτερη, γιατί είχε ξεχάσει τη ζώνη στην πρώτη προσπάθεια (το έχουμε στο σόι να μη μας βγαίνουν πολύ κινηματογραφικές οι σημαντικές μας στιγμές). Έβαλε τα κλάματα.

- Μαζί σου νιώθω άνετα ξάδερφε... δεν πίστευα ότι μπορείς να με καταλάβεις. Πίστευα ότι εκεί στην Ελλάδα είστε πολύ πίσω σ' αυτά τα πράγματα ξάδερφε.

Τώρα να μην του πω τι πιστεύουμε εμείς γι' αυτούς εδώ στην Αυστραλία, όσο για το ποιος έχει έφεση στο πίσω, άστο καλύτερα. Κι ενώ σκέφτομαι αυτά και γελώ από μέσα μου, ο πραγματικός μου εαυτός πετάγεται:

- Βαγγέλη, ξάδερφέ μου, μαζί μου πρέπει να νιώθεις άνετα, γιατί πιστεύω ότι ούτε κάποιο πρόβλημα έχεις, ούτε σε κάτι μειονεκτείς. Αντίθετα υπερτερείς. Ξέρεις ότι δεν κάνεις κάποιο λάθος, αλλά κρύβεσαι από όλους αυτούς, που μπορεί να πληγώσεις ή να πληγωθείς. Αυτός είναι ένας δικός σου αγώνας για την αξιοπρέπεια... έτσι όπως την καταλαβαίνεις εσύ.

Απάντηση:

- Θες να μου πεις ότι είσαι κι εσύ γκέι;

Μπλοκάρισμα, ενώ η πλάτη μου και τα μπιχλιμπίδια της πόρτας, αγωνίζονται ποιο θα σπάσει πρώτο:

- εεεεε ... Νομίζω πως όχι, δεν είναι κάτι που έχω σκεφτεί, ούτε μου έχει βγει, ίσως στο μέλλον, ποτέ δεν είναι αργά... (κάπως άρχιζα να το σώζω, ή μήπως όχι... δεν ξέρω εσείς τι λέτε;)

Απο κει και πέρα η βόλτα με την Πόρσε δεν ήταν το ίδιο ευχάριστη. Στο φανάρι σταμάτησαν δυο ξανθοί τύποι με Clio. Γελούσαν μεταξύ τους και είμαι σίγουρος ότι μας γέλασαν και εμάς. Δεν ήταν αυτό το αθώο το γέλιο, ήταν άλλου τύπου, τα καταλαβαίνω εγώ αυτά. Ίσως να γνώριζαν το αυτοκίνητο, ίσως τον οδηγό. Μέτραγα τα δευτερόλεπτα για να ανάψει πράσινο... Αν μου ξαναγελούσαν, μα το Θεό, θα έβγαινα έξω και θα τους έδερνα.

1, 2, 3... μη, μη, μη κοιτάξετε από εδώ, θα σας φτύσω, 4, 5.... Τα δεδομένα είχαν αλλάξει. Από την ψυχολογία του "δυο ωραίοι άνδρες σε Πόρσε", είχα περάσει στην ψυχολογία του "κοίτα αμάξι οι ντιντήδες!" Εν τω μεταξύ και οι Αυστραλέζες σήμερα ήταν παγερές. Λες και ήταν συνεννοημένες να κοιτούν τα παρτέρια αντί για εμάς. Μπορεί βέβαια να αναγνώριζαν και αυτές την πόρσε-φιφίκω; Στα διάλο κωλοαμάξι.

Ανοιχτός, ανοιχτός (στις ιδέες εννοώ, ε!), αλλά και ομοφοβικός του κερατά. Που εδράζεται αυτό; σε κάποιο γονίδιο ή στη βλαχοανατροφή μου; δεν ξέρω... Δε θέλω άλλες τέτοιες σκέψεις και διλήμματα. Θέλω μια Μελανήσια από το Κιριμπάτι, τώρα!!!

Και έχω ένα φόβο, ένα κάτι τις, πως σήμερα, στο μπαράκι-"έκπληξη ξάδερφε", που θα μου κάνει αποχαιρετιστήριο πάρτι ο Βαγγέλης - Γκρεκ, θα είναι πολύ δύσκολο να τη βρώ...