Ξημέρωμα στα νησιά του Κιριμπάτι

Αααααααχ! Ξημέρωσε.

Το βράδυ κοιμήθηκα αργά. Με κράτησαν ξύπνιο τα αστέρια... και δεν ήταν η μόνη χάρη που μου έκαναν. Κάθε ένα από αυτά φώτιζε και μια μου σκέψη, ένα συναίσθημα του παρελθόντος.

Κάπως έτσι πρέπει να είναι και στο κεφάλι μας μέσα. Σκοτάδι και δισεκατομμύρια ήλιοι που κάποτε μας φώτισαν να αργοσβήνουν πια μέσα στο χρόνο... οι αναμνήσεις μας.

Μόνο που για να τις δούμε πρέπει να απαρνηθούμε τη ζωή που από συνήθειο μάθαμε να αγαπάμε. Πρέπει να φύγουμε μακριά από τα φώτα της γης και των ανθρώπων, μακριά από ότι μπορεί να μειώσει τη δύναμη του έναστρου ουρανού, του καθαρού μυαλού. Και να έχουμε υπομονή...

Κοιμήθηκα ακούγοντας τον ισχνό παφλασμό αλλεπάληλων κυμάτων. Το πρωί ξύπνησα και βρήκα την αμμουδιά σμιλεμένη καλύτερα από χτες. Ο υπομονετικός γλύπτης που με νανούρισε χτες με το καλέμι του, είχε γλυκάνει τις καμπύλες του εδάφους.

Βρήκα την κοντινή μου θάλασσα να έχει αυτό το πράσινο χρώμα, που υπόσχονται όλες οι καρτ-ποστάλ μιας εξωτικής ευτυχίας, αγορασμένης σε κάποιο ταξιδιωτικό πρακτορείο. Χαμογέλασα γιατί για μένα πια το πράσινο δεν είναι αποτυπωμένο σε χαρτί, η ευτυχία δεν είναι χαραγμένη σε μια υπόσχεση. Είναι η πραγματικότητά μου.

Το νησί μας το κόβει στα δύο ο Ισημερινός. Το μεγάλο του μέρος είναι κάτω από αυτόν και μια μικρή χερσόνησος, μας χαιρετά από το βορρά.