Η έμπνευση και η κ...

Πόσο μ' αρέσει όταν εκνευρίζονται οι αρχές μαζί μου. Πολύ! Τότε είναι που βγάζουν τον πιο αστείο εαυτό τους. Τον αστείαρχο εαυτό τους. Καλά με λέει η Μάικα "Καββατρία", έχω πολύ έμπνευση μιλάμε.

Διότι η έμπνευση είναι σαν την καύλα ένα πράγμα (κι απ' αυτό κι απ' αυτό). Έρχεται το πρωί και άλλες 10-15 φορές μέχρι το βράδυ και αν δεν την εκτονώσεις με γράψιμο - την έμπνευση μιλάμε τώρα... η καύλα εκτονώνεται αλλιώς, αν είστε αναγνώστες του μπλογκ αυτού, σίγουρα γνωρίζετε όλους τους πιθανούς τρόπους - που είχα μείνει; α ναι, αν δεν την εκτονώσεις με γράψιμο, λέγω, θα ξαναέρθει πιο δυνατή την επόμενη ημέρα.

Αλλά παρ' όλα αυτά δεν ήθελα να πω αυτό. Ήθελα να πω ότι, όπως η καύλα είναι το φυσικό επακόλουθο του να βλέπεις, να αγγίζεις, ακόμα και απλά να ακούς τη φωνή μίας καυλογεννεσιουργού αιτίας, έτσι και η έμπνευση σου πετάγεται μετά από την επαφή με τις αρχές, σαν τσουτσούνα... να την η παρομοίωση, έδεσε.

Πω ρε γαμώτο, πολύ μεγάλη εισαγωγή τώρα αυτή. Ας περάσω στο κυρίως θέμα:

- Pit, είπαμε έτσι;
- Έτσι!
- Το fucking διαβατήριο όμως γράφει άλλο όνομα.
- Δύσκολο όνομα.
- Μήπως έχουμε γνωριστεί στο παρελθόν;
- Μήπως έχεις πάει ποτέ στη Μύκονο;
- Τι the fucking είναι αυτό;
- Νησί... κακώς πάντως θα έπρεπε, θα περνούσες καλά εκεί.
- Don't bullshit me! Ξέρω που σε έχω δει. Στους καταζητούμενους της Interpol
- ???
- Δε θα μου ξεφύγεις εμένα, θα βρω ποιος είσαι πραγματικά.
- Τώρα you are bullshiting me
- No you' re bullshiting me
- No fucking way
- Μη λες fuck σ' αυτό το γραφείο. Που the fucking νομίζεις ότι είσαι;
- ...
- Και θες λέει να ανοίξεις και μαγαζί στο νησί. Μήπως το παίζεις τρελλός; Ποιος θα τα φάει αυτά; I mean... fuck!
- Έχω όλες τις προϋποθέσεις συν μία. Είμαι πολίτης της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Δεν μπορείς να με σταματήσεις.
- Μπορώ να κάνω ότι fucking θέλω!
- Το χαρτί είναι πάνω στο γραφείο, για υπογραφή.
- Είσαι ένα πολύ επίμονο fucking πιτσιρίκι και θα χαρώ πολύ να υπογράψω, για να τα λέμε πιο συχνά.

Θα φακωθούμε με αυτόν, δεν υπάρχει περίπτωση. Για την ξανθιά, βέβαια, γιατί άλλο.

Ε μετά πήγα και στο γραφείο του Διοικητή... τα γνωστά. Βρήκα τη γραμματέα του. Αυτός είχε meeting εκείνη την ώρα με κάτι πελώρια μπιφτέκια. Η γραμματέας με έβαλε σε μια καρέκλα στον προθάλαμο, στην οποία κάθισα με όλους τους πιθανούς τρόπους: κανονικά, σταυροπόδι, με το αριστερό κωλομέρι, με το δεξί και ξανά με το αριστερό, γιατί μούδιασε το άλλο... Ε, μια φορά βγαίνει και αυτός, σηκώνομαι εγώ, του λέει η γραμματέας για την περίπτωσή μου, του δίνει το χαρτί, την ρωτάει τι είπε ο αστυνόμος, βλέπει την υπογραφή του, με σκανάρει με το πλάγιο του ματιού του, γελάει πονηρά (αυτό ήταν σίγουρα για τα μπρόκολα) και πλέον έχουμε νόμιμα επιχείρηση.