Ποτέ την Κυριακή

Πήδηξαααααααααααα! Γιες!!!

Όπα! αμέσως της μετρητοίς να το πάρετε. Μπλόφα έκανα! Να δω πως θα αντιδράσετε.
Πήγα στην καλύβα της Σύλβα. Ήταν όλη η οικογένεια εκεί. Ο Τίκο και οι δύο αδερφές του. Ο Ευτίκιο, παρακαλώ, ή Τίκο, είναι ο μεσαίος. Φάγαμε αυτά τα απαράδεκτα μπιφτέκια (Κυριακή σήμερα) και έχω λυσσάξει από τη δίψα. Ήταν πολύ αρμυρά.

Η οικογένεια είναι φτωχική. Η Σύλβα δουλεύει στα χωράφια των άλλων, για να τα βγάλει πέρα. Ο άντρας της δυστυχώς της άφησε μόνο την καλύβα. Σκοτώθηκε σε κάποιο δυστύχημα εδώ και 5 χρόνια. Παρ' όλα αυτά στο τραπέζι είχαν και μια μπύρα για τον καλεσμένο. Τη μοίρασα στα δυο ποτήρια και έριξα λίγο και στα δυο μεγάλα, που το καταυχαριστήθηκαν.

Έχω κατεβάσει δυο μπουκάλια νερό από το μεσημεριανό. Πολύ αλάτι αυτά τα παλιομπιφτέκια. Ο Τίκο πράγματι δεν είχε κάνει κάτι κακό. Απλά πολλές φορές που έχουν πρόβες για τα χορευτικά (που είναι πηγή τουριστικού εισοδήματος για το νησί) το σκάει, γιατί βαριέται. Τώρα βέβαια να τον κυνηγάει η πολιτσία γι' αυτό μου φάνηκε κάπως, αλλά ίσως το νησί είναι μικρό, ίσως ο Διοικητής είναι θαυμαστής του Καραμανλή και έχει αναλάβει και το Υπουργείο Πολιτισμού.

Να δω τι σαχλαμάρα θα πω ακόμα! Έχω λυσσάξει και από τη δίψα. Εντάξει δεν ήταν μόνο τα μπιφτέκια, το παραδέχομαι, δεν ήταν μπλόφα. Με ξεζούμισε κι όλας. Έφυγαν τα παιδιά για τις πρόβες και.... πηδηχτήκαμε.... Δηλαδή, τι πηδηχτήκαμε; Ίσα ίσα, λίγο εκεί... τρεις φορές. Αλλά την πρώτη δε πρέπει να τη μετρήσουμε. Λίγο ο φόβος, λίγο η στεγνή περίοδος που διανύω επί του παρόντος, εκπυρσοκρότησα με το που εισήλθε το βόλι στη θαλάμη.

Η δεύτερη καλύτερη. Κάτω από το σεντόνι εννοείται. Η τρίτη πήρε λίγη ώρα μέχρι να μου ξανάρθει... κάνα 10λεπτο... και να πω την αλήθεια κάπου στη μέση άρχισα να κουράζομαι. Τότε ήταν που μου έκανε τη λαβή που είχε περιγράψει ο Τζόνι εις τα οπίσθια και με ανεβοκατέβαζε σαν ασανσέρ.

Ωραία ήταν. Δεν με πειράζει που είναι λίγο παχουλή. Είναι ας πούμε πιο παχιά από την Ελεονώρα Μελέτη και πιο αδύνατη από τη Βέτα Μπετίνη. Κάπου ανάμεσα. Εντάξει προς τη Μπετίνη έκλεινε περισσότερο. Μόλις τελειώσαμε σηκώθηκε να μου φέρει νερό. Εγώ σκεπαζόμουν μέχρι το λαιμό και βλέποντας το χορταστικό ομολογουμένως θέαμα, σκεπάστηκα ολόκληρος κάτω από το σεντόνι. Α ρε καταραμένη αγαμία! που μπορείς να φτάσεις τον άνθρωπο!

Αυτή μου την έπεσε. Εγώ ήμουν βράχος. Έφυγαν τα παιδιά και ήρθε κοντά μου, μου είπε διάφορα και μου είπε πως αν θέλω να πάω μαζί της στο κρεβάτι δε θα υπήρχε πρόβλημα, ούτε θα έπρεπε να δώσω κάτι ή να υποσχεθώ κάτι. Μου είπε ότι της άρεσα. Εγώ χαμογέλασα βέβαια, καθότι δεν υπήρχε περίπτωση, αλλά μετά από δέκα λεπτά, έψαχνα να βρω το κουτί με τα προφυλακτικά, που εντελώς τυχαία βρισκόταν στο πορτοφόλι μου. Ευτυχώς δεν είχαν λήξει. Είχαν 2 μήνες ακόμα.

Ε, μετά πλύθηκα, ντύθηκα γρήγορα, αν και μου είπε να μη βιάζομαι γιατί τα παιδιά συνήθως αργούν και με έναν συνδυασμό λαμπερών ματιών και κατεβασμένων αυτιών, είπα να αποχωρήσω. Μου είπε πως δε χρειάζεται να αισθάνομαι υποχρεωμένος και πως αυτό δεν υπήρχε λόγος να ξαναγίνει. Ο,τι έγινε, έγινε. Καταρχήν σκέφτηκα πως μου έκλεψε την ατάκα, αλλά κατόπιν τα πήρα στο κρανίο:

- Δηλαδή, της λέω, δε σου άρεσε καθόλου;
- Πως μου άρεσε!
- Μήπως επειδή την πρώτη φορά... αμέσως... ξέρεις... πουφφφφ! Έσκασε...
- Ναι αλλά υπήρχαν άλλες δύο.
- Μήπως τότε... το μέγεθος ήταν χα χα (αυτό το είπα για να γελάσουμε).
- ...Ξέρω πως είμαι! Ξέρω πως ποτέ δε θα μπορούσες να μ' αγαπήσεις, ούτε θα το ήθελα. Τι να τον κάνω τον άντρα. Έχω τα παιδιά μου, οι άντρες είστε όλο βάσανα. Απλά αν μ' αρέσει κάποιος τον καλώ στο κρεβάτι μου.

Για κάποια δευτερόλεπτα το βάθος μου σαν άνθρωπος αναμετρήθηκε με την Αργολιδιώτικη ανατροφή μου. Δεν είπα τίποτα, αλλά δε χρειαζόταν κι όλας.

- Μη φοβάσαι, μου λέει, αυτό γίνεται πολύ σπάνια. Πάντως για σένα, όποτε θέλεις κάνω εξαίρεση.

Αυτό ήταν. Καταρρακώθηκε η ευαισθησία και η διακριτικότητα μου, αλλά αναπτερώθηκε το ηθικό μου ως άνδρας. Διότι τι θέλουν οι άνδρες τη σήμερον ημέρα: Μια πριβέ πουτάνα, ή αλλιώς τη γυναίκα αποχωρητήριο, του οποίου διαθέτουν το μόνο αντικλείδι.

Τώρα έγινε. Επειδή, όμως, δεν είμαι κρετίνος, επειδή μάλλον μπορώ και αναγνωρίζω το σφάλμα μου, δε θα θελα να ξαναγίνει. Λίγο νερό ρε παιδιά.