Αλάνα cup

Νωρίς το απογευματάκι είχαμε μαζευτεί ίσαμε 20 παληκαράκια στην αλάνα που σήμερα είναι πολυκατοικία. Χωριστήκαμε σε δύο ομάδες και εγώ πήρα στην ομάδα μου τον Τάκη, τον Βαγγέλη, τον Ρούλη, που είχε και την μπάλα και αυτός ήταν ο μόνος λόγος για να παίξει, γιατί κατά τα άλλα δεν ήξερε ούτε καν να την κλωτσήσει.

Είχα και τον Θάνο στην ομάδα μου. Καλό παιδί, από φτωχή οικογένεια, αλλά λίγο φωνακλάς. Στην άλλη ομάδα αρχηγός ήταν ο Μάκης, απείρου κάλους μπιθαλάς και καυγατζής πρώτου βαθμού. Ο φόβος και ο τρόμος του ήσυχου παιδιού.

Και ενώ το σκορ ήταν 6-5 υπέρ μας, με μια περίτεχνη ντρίμπλα περνάω έναν αντίπαλο, κλωτσάω πρώτα μια πέτρα, μετά μια δεύτερη πέτρα λίγο πιο μεγάλη, σχεδόν κοτρόνα θα έλεγα, ανοίγει το παπούτσι, σκάβει η σόλα την μπάλλα, που περνάει πάνω από τα κεφάλια των αμυντικών και βγάζει τετ α τετ το Θάνο. Και πάνω που ετοιμαζόταν ο Θάνος να σκοράρει, τον προλαβαίνει ο Μάκης και με μια Καλιτζάκειο τεχνική τον ξαπλώνει κάτω φαρδύ - πλατύ.

Σηκώνεται αυτός ορμάει στον Μάκη, ξωπίσω του και εμείς, ξωπίσου μας και οι άλλοι και γίνεται η αλάνα, ίδιο Υπουργείο Παιδείας. Δε θυμάμαι και πολλά παρά μόνο το Μάκη να έχει ξεμοναχιάσει ανάμεσα σε διάφορα κορμιά το Θάνο και να τον δέρνει αλύπητα.

Τα χρόνια πέρασαν ο Θάνος είναι πια φοιτητής (9 χρόνια τώρα), ο Μάκης διορίστηκε στα ΜΑΤ και συνεχίζει με τον ίδιο ζήλο να δέρνει το Θάνο. Μόνο που τώρα είναι πια μεγάλοι και οι δύο και η διαφορά είναι ότι δέρνονται όχι για τους εαυτούς τους, αλλά για το ποιος από αυτούς που τους βάζει να δέρνονται, θα πάρει τα προγράμματα της Ε.Ε. και θα ανοίξει τις περισσότερες offshore εταιρείες.

Και αυτός αγαπητοί μου είναι ο λόγος που αποφεύγω να πάρω μέρος στις συζητήσεις που έχουν ανοιχτεί στους πιο καλούς μου μπλόγκερς, σχετικά με τα επεισόδια που πλέον έγιναν καθημερινότητα.