Χάρος - Ναυαγαίικο 0-4

Σαν μπλόγκερς είμαστε τέλειοι, καλοδουλεμένοι, όμορφοι. Σαν τον Γκλέτσο ένα πράγμα.

Σαν πολίτες είμαστε για κλάματα. Σαν την υποκριτική του προαναφερθέντος.

Να, για παράδειγμα, λέμε - λέμε για τα λαδώματα στο Ε.Σ.Υ. και κατηγορούμε του πάντες και βρίζουμε το σύμπαν, το κράτος, τους κλέφτες του ΠΑ.ΣΟ.Κ. τη Νέα Διακυβέρνηση και ενίοτε και την Παπαρρήγα.

Σήμερα όμως με το που ξεβουλώσαμε, τις λιγδιασμένες αρτηρίες του Ναυαγαίικου βγήκαμε περατζάδα στο διάδρομο, με τις μουστάκες μας και ύφος Βαρδινογιάννη των Άνω Παπαρέικων του Νομού Καρδίτσας, για λάδωμα.

-Ποιος είσαι εσύ;

-Εγώ που τον κουβάλησα...

-Τσίμπα ένα κοσάρικο.

-Εσύ ποιος είσαι;

-Εγώ τον ξούρισα

-Τσίμπα και συ ένα

-Εσύ;

-Εγώ του χαμογέλασα πριν μπει.

-Ώπα, εσύ μπλε και κόκκινο μαζί.

-Εσύ;

- Τσον ντιν κουν μπάο του Λι μάο τσε τουγκ

-Καλά, καλά τσίμπα και συ το κοσάρικο.

-Που είναι ο ντοτόρε;

-Δεύτερη πόρτα δεξιά στο βάθος

-Τσεπούλα... ώπα λάκια.

-Γιατρέ, σκόλκα τακ;

-Ε το σημαντικό είναι που είναι καλά ο άνθρωπος.

-Μόνο; ούτε ένα μηνιάτικο δεν είναι... κι αυτά για καφεδάκι.

Και έπεται συνέχεια και αύριο, διότι μόνο έτσι τον ξεγελάς το Χάρο και σε προσέχουν και του βάζεις τα γκολάκια του.

Όμως, τι λέω; Το παιχνίδι αυτό, δεν είναι ποδόσφαιρο. Μπάσκετ είναι και στο τέλος εκείνος θα νικήσει με μπάζερ μπίτερ στη λήξη του χρόνου.