Συζήτηση με τις αρχές

Πιο πολύ από ο,τιδήποτε μπορεί κανείς να συναντήσει σε ένα δρόμο και έχω συναντήσει πολλά, με συγκινούν τα παιδιά εκείνα που περπατούν μηχανικά, τρεκλίζοντας ελαφρά, που έχουν χαθεί στις σκέψεις τους και πιο πολύ στο πρόσωπο τους βλέπεις να ονειρεύονται, παρά να έχουν επαφή με το δρόμο και την πραγματικότητα. Ίσως επειδή κι εγώ μικρός είχα κουτουλήσει σε αμέτρητες κολώνες κάνοντας όνειρα για να ξεφύγω απ' αυτή.

Είδα μια τέτοια σκηνή το μεσημέρι αφού βγήκα από το νετ μπαρ. Ένας πιτσιρίκος γύρω στα 10, ίσως λίγο μικρότερος, φορώντας τα κουρέλια που φορούν εδώ με τις κινέζικες στάμπες περπατούσε κάθετα σε μένα, χωρίς να με βλέπει μάλλον, καθώς ήμουν στη σκιά και ακίνητος. Μουρμούριζε και χαμογελούσε μόνος του. Απομακρυνόταν, όταν ξαφνικά στύλωσε τα πόδια του στο έδαφος και άρχισε να τρέχει προς τα πίσω. Κρύφτηκε σε ένα πράσινο σιδερένιο βαρέλι, από αυτά που αποθηκεύουν εδώ το πετρέλαιο. Το καμουφλάζ του όμως ήταν απαράδεκτο από όλες τις απόψεις.

Γύρισα πίσω το βλέμμα μου να δω τι τον είχε φοβήσει. Ο ξανθομπούμπουρας Αμερικάνος μπάτσος με το σκαμμένο πρόσωπο και το rayban γυαλί, περπατούσε αργά και συζητούσε με τον τοπικό Bad Spencer, που φορούσε και αυτός στολή.

Κοίταξα προς το βαρέλι πάλι και συγγνώμη αν διακόπτω την επιτέλους σοβαρή μου αφήγηση, αλλά τα πήρα στο κρανίο με τον μικρό που αδυνατούσε να κρύψει στοιχειωδώς τις κωλάρες του. Πετάχτηκα καταμεσίς του δρόμου 10 μέτρα μακριά από το βαρέλι και άρχισα να κοιτάω τον ουρανό. Αν έβρισκα κάτι καλύτερο εκείνη την ώρα θα το έκανα, εντάξει;

Ο λεχρίτης αστυνόμος άρχισε μάλλον να με δουλεύει, κοιτάζοντας κι αυτός ψηλά. Ο Bad Spencer έχασκε ήδη από ώρα.

- Δε βλέπω να το πάει για βροχή, μου λέει.
- Μπα, δύσκολα. Αφού δεν έχει ούτε ένα σύννεφο, του απαντάω.
- Σ' αρέσουν οι καθαροί ουρανόι;
- Τους λατρέυω. Στην πατρίδα μου δεν έχουμε αυτό το προνόμιο συχνά.
- Εγώ ξέρω ότι ούτε στην Ελλάδα έχει πολλά σύννεφα.
- Ας το διάλο κωλόμπατσε, που τα ξέρεις όλα! είπα από μέσα μου. Έχει όμως πολλές διαδρομές από αεροπλάνα και χαλάνε όλη την ομορφιά. Την ξέρεις την Ελλάδα; (και κατεβάζω το κεφάλι, καθώς ήδη είχα ξεφτιλιστεί επαρκώς).
- Πως, πως... "Ακρόπολις", "γκίρος", "Ιωάννης Μελισσανίδης".

Δύο παρατηρήσεις: Πρώτον, να και ένας ξένος που δεν ξέρει το "μαλάκας". Δεύτερον, τον Ιωάννης Μελισσανίδης!!!!;;;;

- Ξέρεις τον Ιωάννης Μελισσανίδης;
- Ναι βέβαια. Ήμουν "τσιφ οφ σεκιούριτι" στο στάδιο που πήρε το χρυσό το '96 στην Ατλάντα. (Έτσι ναι, εξηγείται). Σ' αρέσει ο Ιωάννης Μελισσανίδης;
- Κάνει πολύ ωραίες τούμπες.
- ...Αναρωτιώμουν, τι να κάνει ένα νέο παιδί τόσες μέρες στην ατόλη μας μόνο του. Εδώ δεν έχει άγριες νύχτες, ούτε διασκέδαση, ούτε ωραίες γυναίκες;
- (Η κουφάλα εκεί το πήγαινε). Ναι αλλά έχει ηρεμία, ψάρεμα και έχω πάρει μαζί μου και το λάπτοπ που το έχω γεμίσει με βιντεάκια της Πάμελα Άντερσον... χα χα χα χα! (Μόνος μου γέλασα) χα.... χα....
- Έχεις βγάλει άδεια για το ψάρεμα; (Παντού οι ίδιοι είναι οι μπινέδες).
- Από τα ψάρια; Χα χα χα... (στο σημείο αυτό η εξουσία έχει αρχίσει να υποτάσσει το χιούμορ καθώς είχε όλο το δίκιο με το μέρος του να με αφήσει να γελάω μόνος μου). Με καλάμι ψαρεύω, θέλω άδεια;
- Όχι, μόνο αν βγεις με βάρκα.
- Τις φοβάμαι τις βάρκες.
- Γεια σου Πίτ... Enjoy your staying here... και φεύγουν έτσι απλά, έχοντας εκτελέσει στο έπακρο το αντιτουριστικό τους καθήκον.

Δύο παρατήρήσεις πάλι: Πρώτον, η κουφάλα μέχρι και το όνομα μου ήξερε. Δεύτερον, κρίμα που δεν είχε μάθει το καλημέρα στα ελληνικά.

- Μικρέ! (φώναξα) ο,τι και αν έχεις κάνει, έβγα έξω και φεύγα.

Υ.Σ. Κάποιες ιστορίες τις παρατραβάω για να βγάζουν γέλιο. Σ' αυτή την ιστορία έκοψα διαστάσεις, πάλι για να βγάζει γέλιο, καθώς ήταν μάλλον τρομαχτική. Αν και σπάνια το συνειδητοποιώ αυτό, όταν ζω τέτοιες καταστάσεις. Μην τα πει κανείς στη μάνα μου μόνο.