Ο Τζόνι και οι χήρες

Ωραίος τύπος ο Τζόνι. Σας τον έχω περιγράψει. Με παίρνει από το σπίτι το πρωί, με φέρνει το μεσημέρι, ξανάρχεται το απόγευμα και το βράδυ με ξαναφέρνει. Αν του πω ότι θέλω να περπατήσω την ατόλη στεναχωριέται. Θέλει να είναι συνέχεια κοντά μου.

Πονηρός είναι. Παριστάνει στη γυναίκα του ότι δουλεύει και την αφήνει να τα βγάζει πέρα μόνη της με το νοικοκυριό. Ο Τζόνι συνέχεια πηδάει. Άλλες. Κάθε μέρα και από μία. Την αγαπάει όμως τη Ρέτζα. Σου λέει αυτή όλη μέρα στα δέντρα, στο σπίτι, στο μαγείρεμα, στα παιδιά, σκοτώνεται. Ε! να την πηδήξω κι από πάνω το βράδυ, δε λέει. Μιλάει μάλιστα τόσο πολύ για τις επιδόσεις του, που είμαι σίγουρος πως το τελευταίο πραγματικό πήδημα ήταν πέρσι στο Παγκόσμιο του μπάσκετ. Το κόβω όμως εδώ, γιατί ειδικά στο ζήτημα αυτό δε με συμφέρει να φλυαρώ.

Ο Τζόνι έχει δύο παιδιά. Θεωρείται φτωχός για το λόγο αυτό. Τα παιδιά εδώ είναι ο πραγματικός πλούτος. Πάνε όλα σχολείο, αλλά κατά γενική ομολογία είναι σκράπες. Που και που μόνο ξεφεύγει κανένα. Οπότε και οι γονείς τους τα απογεύματα τα στέλνουν στις μπανανιές και σε κάποια λίγα χωράφια που υπάρχουν. Περνάνε ωραία εκεί. Βάζουν τις πιτσιρίκες να ανέβουν στα δέντρα και τα αγοράκια παίρνουν μάτι από κάτω. Το χω δει το παιχνίδι αυτό. Το πρωί πριν το σχολείο, τ' αγόρια ψαρεύουν με τους γονείς τους.

Όταν έχει λοιπόν κανείς πολλά παιδιά, έχει περισσότερα αγαθά να πουλήσει στην αγορά του μεγάλου χωριού, στους εμπόρους που έρχονται κάθε μέρα. Περισσότερα αγαθά, περισσότερα λεφτά. Άρα, περισσότερη κόκα κόλα το μεσημέρι, περισσότερα μπιφτέκια, περισσότερα τσιγάρα, περισσότερος καφές και κυρίως διπλή μπύρα το βράδυ (από τις κανονικές, όχι τις άλλες).

Πιο πλούσιες εδώ είναι οι χήρες. Υπάρχουν πολλές χήρες με πολλά παιδιά και νέες μάλιστα. Είπαμε: Τα πολλά παιδιά φέρνουν πολλά λεφτά, τα πολλά λεφτά φέρνουν πολλή δυτικού τύπου ευτυχία, η πολλή ευτυχία αυτού του τύπου φέρνει πολύ πουρί, που πάει και φράσσει σιγά σιγά τις ξεχειλωμένες αρτηρίες και έτσι ο ευτυχής ιθαγενής με το υπερδραστήριο τσουτσούνι της νεότητας του, καταλήγει να τον κλαίνε όλοι και να τον χαίρεται η χήρα του. Η μεγάλη καταβόθρα του πλούτου της οικογένειας, έγινε χους εις χουν και ανάμνηση που σιγά σιγά ξεθωριάζει. Πρώτα η φωνή του, μετά η όψη του και τέλος το ρέψιμο και η πορδή του.

Γι αυτό και κάποιες φορές τείνω να πιστέψω τις διηγήσεις του Τζόνι για τα συνεχή ξενοπηδήματά του. Έχει τόσες χήρες εδώ, που έχουν τόσες μπύρες στο ψυγείο και είναι πάντα πρόθυμες να ανοίξουν μία δύο για τον επίδοξο μαρκαλευτή τους.

- Τη βλέπεις αυτή mr. Pit, μου λέει ο Τζόνι. Αυτή είναι η Τσάλα. Όταν πάω στο σπίτι της για να της πατήσω μερικές σφραγίδες, χα χα χα, άκου σφραγίδες, με περιμένει με τις μπύρες παγωμένες. Μια φορά ήπια τόσες που μετά δε μου σηκωνόταν. Τώρα τις κρύβει, γι' αυτό και 'γω τη φτύνω. Κάτσε να την χαιρετίσω. Γκάμιτσε με, Τσάλα (το λένε και μεταξύ τους τώρα, δεν κάνω πλάκα).

Ας μη βιαστεί κανείς να κατηγορήσει τους κατοίκους της ατόλης για τα παραπάνω. Εμείς τα βλέπουμε με τα δικά μας μάτια και μας φαίνονται άσχημα και τσαντιζόμαστε. Απλά δεν τους καταλαβαίνουμε. Αν ζεις εδώ, θα δεις ότι όλα είναι απολύτως φυσιολογικά. Η ζωή είναι.... και κυλάει με χαμόγελο από όλους, παιδιά, γονείς, ηλικιωμένους. Κανείς δεν παραπονιέται, ούτε βέβαια τα παιδιά. Οι βασικές λειτουργίες της ζωής ικανοποιούνται στο έπακρο.