Άνευ τίτλου
Ο αέρας πηχτός και υγρός με μια μυρωδιά καθαριότητας που παλεύει να σκεπάσει τη βρωμιά. Όσο καλά και να καταφέρνει τη δουλειά της, φίλη σου δε γίνεται ποτέ. Είναι από τη φύση της ένδειξη ότι βρίσκεσαι σε χώρο πόνου.
Όσο δεν τη χωνεύεις τούτη τη μυρωδιά, τόσο περισσότερο υποχρεούσαι να υποτάσσεσαι σ' αυτήν καθώς μεγαλώνεις. Μεγαλώνεις εσύ και μικραίνουν εκείνοι που σε γέννησαν.
Είναι αυτή η μυρωδιά που πάει πολύ με τη γκρίνια. Γκρίνια για το κράτος, γκρίνια για το σύστημα, για τους γιατρούς, για τον δίπλα σου, γκρίνια για όλα.
Διάβαζα πάλι χτες, κάπου δε θυμάμαι, ότι η Ελλάς παραμελεί τα νοσοκομεία για να αγοράζει βόμβες και πυραύλους. Πήρα μια καρέκλα και τη μετέφερα στο τέρμα του διαδρόμου. Κάθισα κάτω από το ανοιχτό παράθυρο, για να ξεχάσω για λίγο τη μυρωδιά που μισώ τόσο.
Κοίταξα λίγο το πολυόροφο κτήριο από ψηλά. Κυκλώπεια κατασκευή και δεν είναι η μόνη. Η γκρίνια θα ξεχαστεί. Το κτήριο αυτό μάλλον όχι. Θα το σκάψουν σε δυο χιλιάδες χρόνια από τώρα οι αρχαιολόγοι και θα μείνουν με το στόμα ανοιχτό, από το μέγεθος της δαιδαλώδους κατασκευής.
Νομίζατε δε θα είχε χιούμορ τούτο το ποστ; Να είσασταν από μια γωνιά να βλέπετε πως θα γελούσαν με τα χάλια των προγόνων τους οι αρχαιολόγοι του μέλλοντος. Μπορεί και να ανατρίχιαζαν όμως, όσο ανακάλυπταν τις λεπτομέρειες της αηδιαστικής ιατρικής της εποχής μας.
Καλώδια να μπαίνουν στις αρτηρίες, πόδια να βγαίνουν για να μπουν μέταλλα, κεφάλια να ανοίγουν, ραδιενέργεια να περνά στο σώμα και ουσίες, χιλιάδες χημικές ουσίες για να ξεγελούν το σώμα, να σώζουν ζωές ή μήπως να παρατείνουν τον πόνο τους;
Και κάπου εκεί και ο καθηγητής της Αρχαιολογίας. Μεγάλος και τρανός, να σημειώνει στο μπλοκάκι του μια - δυο προτάσεις για να τις γράψει αργότερα σε κάποιο βιβλίο:¨
"Οι άνθρωποι στον 20ο και στον 21ο αιώνα, εντελώς αμαθείς στα θέματα διατροφής και διατήρησης του σώματος και του μυαλού τους σε ισορροπία, χρειάζονταν πολύ συχνά περίθαλψη. Αυτή κυρίως παρεχόταν με το ίδιο παράλογο σύστημα σχέσεων εμπορογιατρού - ασθενούς πελάτη, που κυριαρχούσε την εποχή εκείνη σε όλο το φάσμα της κοινωνικής ζωής, μέσα σε γιγαντιαία κτήρια, που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν σα μικρές πολιτείες του πόνου".
Άραγε να υπήρχε κανείς κοντά τους που να έχυνε και ένα δάκρυ για τους ανθρώπους της γενιάς μας, για τον πόνο τους, για τη θλίψη τους, για το φόβο απέναντι στην αρρώστεια;
20 σχόλια:
Και να που απο δω με πηγες, απο εκει με πηγες... με εφερες τελικα να ΣΟΥ ΒΓΑΛΩ ΤΟ ΚΑΠΕΛΟ!
Ειναι καπου κοντα στο νησι σου η κοιλαδα των Ροδων?
Καλε μου Ναυαγε οι γκρινιες ποτε δεν θα παψουν,υπηρχαν,υπαρχουν και θα υπαρχουν δυστυχως....
Σιγουρα καποιος θα βρεθει στην γενια τους και θα δακρυζει για τις δικες μας αγωνιες...
Καλο σ/κ ναυαγε μου.
Η πραγματικότητα δεν μπόρεσε να αφήσει ανεπηρέαστο ούτε εσένα...το αισιόδοξο αλάνι της γειτονιάς του κόσμου. Κατάλαβα όμως, από καιρό τώρα, πως όσο πιο κοντά στον πόνο βρίσκεσαι, όποια μορφή και αν έχει αυτός, τότε βλέπεις την αλήθεια που τάχα κάποιοι μας κρύβουν για τον κόσμο τούτο. Το τίποτα.
Νομίζω Ναυαγέ ότι αυτό το ποστ είναι το καλύτερό σου με διαφορά.
Καλό είναι το χιούμορ αλλά αν γράφεις έτσι που και που θα μπω σίγουρα στη βάρκα για το νησί.
Ναυαγέ...
Μα...μα τι έγινε?
Πέρασες ΑΣΕΠ ντιρέκτ ΔΕΗ και του άλλαξες τα φώτα?
Και παρασοβάρεψες, χτυπάς αντί να φαπίζεις φιλικά, εμάς τους άοπλους του νησιού...
:(((
(Αρση μονιμότητας! Να σωθεί ο ναυαγός μας!)
(Βρε Πεζέ Λόγε, αμάν με τα ρομαντίκ σου τα φεγγάρια, εδώ καιγόμαστε! Ελα να βάλεις το μαγικό σου χεράκι - τι, μαζί βλέπετε φεγγαράδα? Οκ, πάσο τότε! Μα κώνειο αντί σουμάδα κέρασμα ο ναυαγός?!)
Πάω να φέρω έξτρα προμήθειες, πετιμέζια, παγωτά, maika help!
Αχ Αφροδίτη...μετά την γκάφα που έκανα στο προηγούμενο ποστ του, ό,τι μου ζητήσετε θα το κάνω....
Θα καλυμπήσω απο το νησί στην απέναντι πόλη , θα φέρω μια βάρκα γεμάτη καλλούδια στο νησί,θα ξαναγυρίσω κολυμπώντας στην πόλη...δεν ξέρω γιατί και θα ξαναγυρίσω στο νησί να το κάνω λαμπίκο.....
Πεζέ λόγε
Το νησί μας συνορεύει προς δυσμάς με τον κόσμο όπως τον ξέρουμε και προς ανατολάς με την κοιλάδα των ρόδων. Για να μεταβείτε από τον κόσμο το σημερινό προς την κοιλάδα των ρόδων πρέπει να περάσετε από το νησί μας.
Βαρύγδουπο, αλλά σας κρύβω εκπλήξεις.
Zoufitsa
Πρόσεξε καλά! Όλοι ξεκινούν με το καλέ μου ναυαγέ και καταλήγουν στο ναυαγούλι.
Σας προειδοποιώ να μείνετε σε αυτή την προσφώνηση και εγώ υπόσχομαι να σας κάνω να γελάτε 9 στις 10 φορές που μπαίνετε στο μπλογκ μου.
Στα υπόλοιπα συμφωνούμε. Καλή Κυριακή να έχετε.
Κατερίνα
Η πραγματικότητα ποτέ δε με άφηνε ανεπηρέαστο. Ούτε ο πόνος. Μάλλον αυτός είναι ο σύμμαχός μου, αυτός που ακονίζει το μυαλό μου.
Καθόλου δε με θλίβει ούτε με κάνει απαισιόδοξο. Είμαι από αυτούς που την ώρα που η λαιμητόμος κατεβαίνει για να τους κόψει το κεφάλι σκέφτονται τον τρόπο διαφυγής τους.
Κι αυτό βαρύγδουπο είναι. Τι να κάνουμε είναι της βαρυγδουπίασης σήμερα.
Shades
Δεν ξέρω αν είναι το καλύτερο. Είναι όμως αληθινό. Στο νησί είσαι ευπρόσδεκτος.
Aphrodite
Οι άνθρωποι που ξέρουν να κάνουν τους άλλους να γελούν αυθόρμητα και με την ψυχή τους έχουν όλοι το ίδιο σχέδιο:
Να τους μεταφέρουν σε χρόνο ανύποπτο, εκεί που δεν το περιμένουν και με τον πιο σοβαρό τρόπο, κυνικό ή συγκινητικό, τα μηνύματα που θα αλλάξουν τη ζωή τους.
Και αυτό όμως γίνεται όχι χωρίς σχέδιο. Γίνεται για να μη χάσουν ποτέ την ικανότητα τους να κάνουν τους άλλους να γελούν.
Όπότε μην ανησυχείς. Η Κουκουρουκουλάνδη δε θα υποστείλει ποτέ τη σημαία της.
Μάικα
Απαντάω και στο τελευταίο σχόλιο του προηγούμενου ποστ.
Αν με ήξερες αρκετό καιρό θα καταλάβαινες ότι δεν υπάρχει κανένας λόγος να αισθάνεσαι άσχημα.
Είμαι από αυτούς τους τρελούς που στις δύσκολες καταστάσεις ψάχνουν πάντα να βρουν το πιο καλό αστείο και να γελάσουν.
Πολλές φορές σκέφτομαι διάφορες δύσκολες καταστάσεις δικές μου και προετοιμάζω από τώρα τα αστεία. Η φάση είναι ότι πάντα τα θυμάμαι και δε φοβήθηκα ποτέ να τα πω, έστω και αν με παρεξηγούν κάποιοι από τους γύρω μου.
Είναι τόσο έντονη αυτή μου η πλευρά που αν δε μου άρεσε το σεξ με γυναίκες τόσο πολύ θα είχα πειστεί πως η μάνα μου με είχε κάνει με Άγγλο.
Πώ πω, πόσα πράγματα έγραψα, για να σου πω ότι εγώ γέλασα πολύ με την αντίδρασή σου κι ότι γενικά με ξετρελαίνει το χιούμορ σου.
Φιλιά
Aphrodite
Φυσικά τη διαδικασία που περιέγραψα για μένα την ξέρετε πολύ καλά κι εσείς. Πριν δυο μήνες διάβασα δικό σου κείμενο που θυμάμαι πολύ καλά και με το οποίο είμαι ακόμα συγκινημένος. Ξέρεις εσύ.
Καλέ μου Ναυαγέ...
Πολλά δάκρυα.
Και είχα γράψει αυτές τις μέρες ένα κειμενάκι για το μέλλον αλλά λόγω τεχνικών λόγων δεν κατάφερε ποτέ να βγεί στη φόρα, μάλλον θα το βγάλω τώρα όμως.
Για κάποιο λόγο όμως το κειμενάκι σου με γεμίζει ελπίδα!Δεν ξέρω...ίσως επειδή εγώ είμαι πολύ απαισιόδοξη σε αυτό το θέμα...
Ίσως επειδή εγώ δεν πιστεύω οτι θα υπάρχει κάποιος αρχαιολόγος στο μέλλον να πει αυτή την πολή όμορφη και απολύτως σωστή πρόταση:
"..εντελώς αμαθείς στα θέματα διατροφής και διατήρησης του σώματος και του μυαλού τους σε ισορροπία"
Την Καλημέρα μου και τα φιλιά μου.
Υ.Γ. Επίσης αυτό το μπλέ του template με παραπέμπει κατευθείαν στη θάλασσα, κάπου εκεί γύρω απο την Κουκουρουκουλάνδη...όμορφα.Ξεκουράζει και το μάτι! ;)
ουφ!!!
εντάξει λοιπόν....
ντράπηκα πάντως τόσο που χτες πληκτρολογούσα τα σχόλιά μου κουκουλωμένη με μια κουβέρτα,για να μη φαίνομαι.... μόνο τα χέρια μου ήταν έξω....
φίλοι λοιπόν?!
να είσαι καλά και ευτυχώς που η μαμά σου δε σε έκανε με Άγγλο γιατί τότε θα μιλούσες αγγλικά,θα ήσουν ψηλομύτης,θα σε ερωτευόταν η Καμίλα, θα πήγαινες 2-3 ώρες πίσω...στα λεωφορεία θα σε έπιανε ίλιγγος...θα οδηγούσες ανάποδα,δε θα είχες Κουκουρούκουλαντ και πως δηλαδή σε γνωρίζαμε???
α,και γρήγορα σπίτι όλοι σας,μακρυά απο την τρομαχτική αυτή μυρωδιά.. που σφίγγει το στομάχι μας και λυγίζει τα γόνατά μας..
Unlearn
όχι δάκρυα... ποτέ. Μόνο η πίστη ότι όλα θα διορθωθούν.
Φιλιά και σε σένα... και μακριά από τους κουκουλουφόρους της Κοπενχάγης.
Μάικα,
φίλοι ναι φίλοι.
Αυτό να με ερωτευτεί η Καμίλα πολύ εφιαλτικό μου ακούγεται. Μπρρρρρρ.... Ευτυχώς!
Ελπίζω στο νοσοκομείο ή το ιατρείο στο νησί να είναι καλύτερα τα πράγματα. Το έχουν παρακάνει στην Ελλάδα. Το φακελάκι θα απαγορεύεται όπως έγραψε και ο αγαπητός αισχρολόγος διευθυντής κλινικής στην Αθήνα.
H μαλακια Ναυαγε ειναι το ζουμι του ερωτα της ζωης.:-)))))
Τωρα εγω μπηκα να αστειευτω..
Αν καταλαβα καλα εισαι γιατρος..?
Σε θαυμαζω εξ' ορισμου θελει καρδια να τα βαζεις με τον ανθρωπινο πονο..
Προσωπικα δεν θα μπορουσα ποτε..
Κανε οτι καλυτερο μπορεις!! αυτο το λεω μονο σα μανα που σκεφτεται τον πονο χιλιαδων γονιων που τα παιδια τους λιωνουν σε καποιο νοσοκομειο..
Το παιδι δεν εχει ηλικια για ενα γονιο οποτε δε μιλαω μονο για παιδια..
Δείμο,
Στο νησί τα ιατρεία θα είναι κάτι σαν τις βιβλιοθήκες. Δε θα πατάει κανείς.
Στο νησί ζούμε όμορφα και προσέχοντας την ουσία, όχι να μην καούν τα παϊδάκια.
Τρολλ
Συμφωνώ με τη φιλοσοφική αυτή άποψη. Σκέφτομαι μάλιστα να χρησιμοποιήσω το στοχασμό ετούτο την επόμενη φορά που θα μου συμβεί.
Αλήτισσα
Γιατρός δεν είμαι όχι, αλλά κοντεύω να γίνω με όλα αυτά που έχουν συμβεί τριγύρω μου. Επίσης παίρνω και αποφάσεις ζωής του στυλ θα πάμε για αγγειοπλαστική και όχι μπάι πας.
Αφού μπήκες όμως για να αστειευτείς γιατί δεν το έκανες με το παραπάνω ποστ. Δεν πιστεύω να παρεξηγήθηκες;
Βασικα δεν καταλαβα το κομματι "αφου μπηκες να αστειευτεις γιατι δεν το εκανες..Δεν πιστευω να παρεξηγηθηκες"
Το θεωρησα πολυ σοβαρο για να αστειευτω..
Σορι κι ολας αν σε πικρανα..
Πειραζει που δεν καταλαβα?
Καλημερασπέεεεραααα!
"Όπότε μην ανησυχείς. Η Κουκουρουκουλάνδη δε θα υποστείλει ποτέ τη σημαία της."
Κι αν ξεμείνουμε από σημαία, τι καλύτερο! Η χαρά του άκαμπτου στρατιωτικού στυλίστα: τη μια μέρα κάνα πουκάμισο, την άλλη κάν ασουτιέν, την επόμενη τον (ρεφενέ) ζουρλομανδύα, την μεθεπόμενη τις γάζες από τα πολλαπλά κατάγματα που έσπασες το κεφάλι σου να βρεις θέμα για νέο ποστ, δε θα ξεμείνουμε ποτέ (κουφάλα παπαγάλε!)
Α, btw, ο παπαγάλος του νησιού πού είναι? Ηταν νηστίσιμος καθ'ότι τον προσυλήτισε ο προηγούμενος ναυαγός-ιεραπόστολος και ... χμ, πλακί, ή είναι φωτοαγενής και δεεεεεε...?
:)))
"Είναι τόσο έντονη αυτή μου η πλευρά που αν δε μου άρεσε το σεξ με γυναίκες τόσο πολύ θα είχα πειστεί πως η μάνα μου με είχε κάνει με Άγγλο. "
ΛΟΛ ΛΟΛ ΛΟΛ ΛΟΛ!!!!
Θα γραφτεί στην μαρμαρόπλακα στην είσοδο της "πόλης" (με την έννοια που έχει ο Καγγελόπουλος εκείνη την πλάκα "ΑΘΗΝΑΙ", ημι-ορατή υποσημείωση "επί Δημαρχία του Δ. Αβραμόπουλου", λίγο πιο κάτω από το Ιντερκοντινένταλ και ... μαρκάρει την είσοδο στην πόλη των Αθηνών! ΠΦΧΑΧΑΧΑΑΑΑ! Που αν συνεχιζόταν το ακαταλόγιστό του, θα έγραφε και το βιογραφικό του επάνω!)
ΛΟΛ!!!!
"Πριν δυο μήνες διάβασα δικό σου κείμενο που θυμάμαι πολύ καλά και με το οποίο είμαι ακόμα συγκινημένος. Ξέρεις εσύ."
Ρε γμτι κάνα "Δοξάστε Με" κείμενο είχα γράψει πάλι? Εμ, δεν είμαι σίγουρη... Αλλά συγκινούμαι και μόνο που μου το λες έτσι οπότε... Ρουφάω μύτες και πάμε στο επόμενο!
:( και :)
αλήτισσα
τι να πειράζει καλέ. Να αστειευτείς εννοούσα με το επόμενο ποστ περί ονείρου και ονείρωξης.
Αφροδίτη,
Νομίζω το σουτιέν θα ήταν πολύ καλό σα σημαία.
Ο παπαγάλος δε μας κάνει παρέα καθότι και παπάς και γάλος. (Φοβερό αστείο ε; Πες στους υπόλοιπους να μην το διαβάσουν γιατί θα μείνουν στον τόπο από τα γέλια)
Το κείμενο το θυμάσαι και εσύ. Ήταν στο διαγωνισμό του doncat.
Δημοσίευση σχολίου