Το τελευταίο κομμάτι του παζλ
Σας έχω ενοχλήσει ποτέ με προτάσεις για θεάματα, παραστάσεις, ταινίες και τα τοιάυτα; ...Ποτέ!
Τι πάει να πει αυτό; ότι είμαι κιτς και η αισθητική μου είναι μπανάλ;
Εντάξει τώρα που το ξανασκέφτομαι είναι λίγο, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας. Το θέμα μας είναι ότι σήμερα θα σας πρήξω.
Διότι εδώ και 2 μέρες τώρα τριγυρνάει από το μυαλό μου η παράσταση που είδα στο Booze Cooperativa, η οποία λέγεται αν δεν κάνω λάθος, "Του δρόμου" και πρωταγωνιστούν σε αυτήν ο Π. Παναγόπουλος και η Κάτια Γέρου.
Ήταν θέατρο, μουσική και όσο πατάει η γάτα χορός. Η σύλληψη και η σκηνοθεσία όμορφη, με βομβαρδισμό εικόνας και ήχων, χωρίς τίποτα όμως να είναι περιττό.
Τα κείμενα πατούσαν απολύτως στη γη, βρέθηκαν όμως από την αρχή της παράστασης να πετάνε πολύ ψηλά, με τα φτερά της απίστευτης πρωταγωνίστριας, που πρώτη φορά βλέπω.
Κι αυτό όμως μικρό κακό, σε σχέση με αυτό που νιώθω σήμερα, που έχω ξεχάσει τις ατάκες, αλλά ακόμα θυμάμαι το παίξιμό της.
Έδινε στο χώρο και στους ανθρώπους όλη της την αγάπη. Έδινε αγάπη στο λιτό σκηνικό, αγάπη στους μουσικούς της, αγάπη στον συμπρωταγωνιστή της, αγάπη στο κοινό της. Είχε και σκόρπιζε.
Η φωνή της δυνατή για να μπει μες στα πνευμόνια μας και οι νότες όμορφες σα να τις πάλευε χρόνια τώρα... πάλι με αγάπη φαντάζομαι.
Χαμογελούσε σε όλους και αν στα λίγα περάσματα της ματιάς της από το κοινό εντόπιζε κι αυτή κάποιο χαμόγελο, ανταπέδιδε με τι ζεστασιά, Θεέ μου.
Άλλαζε εμφανίσεις, ρόλους και φωνές με απίστευτη ταχύτητα κι όμως προλάβαινε να δώσει τόση αγάπη στον καθέναν από τους μίζερους καθημερινούς τύπους που υποδυόταν. Τόση αγάπη, που αν είχαν όντως ψυχή οι μικροί χαρακτήρες του κειμένου, θα ήταν τα πιο ευτυχισμένα ανθρωπάκια του κόσμου.
Κι έτσι θέλω και εγώ και στη ζωή μου και στο μπλογκ και στις σχέσεις μου και στις φιλίες μου και στον έρωτα. (Τον έρωτα, εννοώ επί του προκειμένου, όχι το γενικό και θεωρητικό πράγμα, αλλά το άλλο που κλείνεις τα παράθυρα για να μην ακούσουν οι γείτονες). Θέλω να γράφω ένα αστείο, ένα ποστ, ένα σχόλιο, οτιδήποτε και εσείς να παίρνετε αγάπη. Γιατί το να κάνεις τον άλλο να γελά, να σκέφτεται, να λυπάται, ακόμη και να θυμώνει με ένα συγκεκριμένο τρόπο, όλα γίνονται καλύτερα αν είναι πασπαλισμένα με αγάπη.
Είδα την Κάτια Γέρου και έβαλα με σιγουριά πια το τελευταίο κομμάτι του παζλ, γι' αυτό που είναι να έρθει. Για αποφάσεις που πήρα εδώ και λίγο καιρό και έχει έρθει η ώρα να εκτελεστούν.
Τι πάει να πει αυτό; ότι είμαι κιτς και η αισθητική μου είναι μπανάλ;
Εντάξει τώρα που το ξανασκέφτομαι είναι λίγο, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας. Το θέμα μας είναι ότι σήμερα θα σας πρήξω.
Διότι εδώ και 2 μέρες τώρα τριγυρνάει από το μυαλό μου η παράσταση που είδα στο Booze Cooperativa, η οποία λέγεται αν δεν κάνω λάθος, "Του δρόμου" και πρωταγωνιστούν σε αυτήν ο Π. Παναγόπουλος και η Κάτια Γέρου.
Ήταν θέατρο, μουσική και όσο πατάει η γάτα χορός. Η σύλληψη και η σκηνοθεσία όμορφη, με βομβαρδισμό εικόνας και ήχων, χωρίς τίποτα όμως να είναι περιττό.
Τα κείμενα πατούσαν απολύτως στη γη, βρέθηκαν όμως από την αρχή της παράστασης να πετάνε πολύ ψηλά, με τα φτερά της απίστευτης πρωταγωνίστριας, που πρώτη φορά βλέπω.
Κι αυτό όμως μικρό κακό, σε σχέση με αυτό που νιώθω σήμερα, που έχω ξεχάσει τις ατάκες, αλλά ακόμα θυμάμαι το παίξιμό της.
Έδινε στο χώρο και στους ανθρώπους όλη της την αγάπη. Έδινε αγάπη στο λιτό σκηνικό, αγάπη στους μουσικούς της, αγάπη στον συμπρωταγωνιστή της, αγάπη στο κοινό της. Είχε και σκόρπιζε.
Η φωνή της δυνατή για να μπει μες στα πνευμόνια μας και οι νότες όμορφες σα να τις πάλευε χρόνια τώρα... πάλι με αγάπη φαντάζομαι.
Χαμογελούσε σε όλους και αν στα λίγα περάσματα της ματιάς της από το κοινό εντόπιζε κι αυτή κάποιο χαμόγελο, ανταπέδιδε με τι ζεστασιά, Θεέ μου.
Άλλαζε εμφανίσεις, ρόλους και φωνές με απίστευτη ταχύτητα κι όμως προλάβαινε να δώσει τόση αγάπη στον καθέναν από τους μίζερους καθημερινούς τύπους που υποδυόταν. Τόση αγάπη, που αν είχαν όντως ψυχή οι μικροί χαρακτήρες του κειμένου, θα ήταν τα πιο ευτυχισμένα ανθρωπάκια του κόσμου.
Κι έτσι θέλω και εγώ και στη ζωή μου και στο μπλογκ και στις σχέσεις μου και στις φιλίες μου και στον έρωτα. (Τον έρωτα, εννοώ επί του προκειμένου, όχι το γενικό και θεωρητικό πράγμα, αλλά το άλλο που κλείνεις τα παράθυρα για να μην ακούσουν οι γείτονες). Θέλω να γράφω ένα αστείο, ένα ποστ, ένα σχόλιο, οτιδήποτε και εσείς να παίρνετε αγάπη. Γιατί το να κάνεις τον άλλο να γελά, να σκέφτεται, να λυπάται, ακόμη και να θυμώνει με ένα συγκεκριμένο τρόπο, όλα γίνονται καλύτερα αν είναι πασπαλισμένα με αγάπη.
Είδα την Κάτια Γέρου και έβαλα με σιγουριά πια το τελευταίο κομμάτι του παζλ, γι' αυτό που είναι να έρθει. Για αποφάσεις που πήρα εδώ και λίγο καιρό και έχει έρθει η ώρα να εκτελεστούν.
28 σχόλια:
Πω πω ρε πούστη μου τέτοια περιγραφή ούτε ο Τιμογιαννάκης δεν κάνει...
Βασικα θα συμφωνησω μαζι σου..
Το οτι ηταν το τελευταιο κομματι του παζλ σημαινει οτι πλεον θα το κανεις συνειδητα..
Κριμα να μην μπορω να το δω..
Τεσπα η ουσια ειναι οτι αν δεν κανεις κατι με αγαπη δεν μπορεις ποτε να το κανεις καλα..
Μιλάμε αφιέρωσες. Να γράφεις πιο συχνά για τις Τέχνες. Κανένα πίνακα τα αναλύσεις;
Μας έχεις τρομάξει με τις δηλώσεις...άκου "εκτέλεση " αποφάσεων.. ούτε οι Γενικοί Διευθυντές(+στρατιωτικοί) δεν μιλάνε έτσι..το λένε πιο διπλωματικά...
Ρε μήπως έκλεισε το μάτι η Γέρου σε κανένα και νόμισες ότι ήσουν εσύ?
Πάντως να ξέρεις (δηλ.ξέρεις!) η ζωή δεν είναι "θέατρο"...χα, χα αυτό μου ξέφυγε!
Ακόμα δεν ξέρω πως να σου συμπεριφερθώ μετά την αποκάλυψη στο περασμένο ποστ (βλ. σχόλιο μου εκεί)...έχω λίγο σοκαριστεί...
Κλείνω με τη δήλωση ότι είχα σκοπό να πάω σε αυτή τη παράσταση...τώρα εχω προβληματιστεί!..
Μένιο
Ποιος Τιμογιαννάκης αγόρι μου, εδώ μιλάμε για περιγραφή σε επίπεδο Μπακογιαννόπουλου και βάλε: χχχχχχχχ.....ζζζζζζζζζζζζζ.....
αλήτισσα
Νομίζεις ότι δε θα το δεις...
Αν κάνεις κάτι χωρίς να δείχνεις αγάπη για τον άλλο, μπορεί και να γίνει καλό, αλλά δε θα είναι...
(Νομίζω συμφώνησα μαζί σου... ???!!??!)
Δείμε
Θα αναλύσω όλα τα έργα του Παναγιώτη Χατζηστεφάνου (τον αναφέρω συχνά το ξέρω αλλά τον γκουκλάρουν πολύ και αυξάνουν την αναγνωσιμότητα του μπλογκ)
Takis
Η ζωή δεν είναι θέατρο;
Διαφωνώ κάθετα και ριζικά και οριζοντίως και πλαγίως.
Πάντως μην ανησυχείτε, δε θα πω σε κανέναν ότι έχετε Βέκτρα και βγαίνετε με πράσινη γυαλιστερή φορμίτσα και το πλένετε κάθε Κυριακή με το λάστιχο (Maika all time classic).
xm???
Βασικα πολυ συμφωνουμε τελευταια και εχω αρχισει να νιωθω αβολα..
"Μηπως η σχεση μας περναει τελικα κριση.."
:ΡΡΡΡ
Αυτο ηταν κοροιδεμα ενταξει..?
Πολύ χαίρομαι για σένα που βρήκες μια άκρη μέσα σου κ σε υποστήριξε σε αυτό μια μορφή τέχνης.
Μάλλον αυτό πρέπει να κάνει πάντα η τέχνη, να μας δίνει ένα κομμάτι του παζλ, ωραία το έθεσες.
Ama theleis grafeis polu wraia mpagasako…
Arkei na sou pw oti kathe protash pou diabaza, dhmiourgouse mia eikona sto kefali mou.
Niwthw san na phra ki egw kati apo auth thn parastash.
Ti tha ginei, tit ha ginei twra pou leipw re gamwto?Ola ta kala otan leipw ginontai…
Όσο και να κλείνεις τα παράθυρα, πάλι ακούγομ.. ακούγεται..
...νομιζω το ''τελευταιο΄΄ κομματι του παζλ ειναι καιτο ποιο ευκολο.. -διορθωσε με αν κανω λαθος -..εγω ακομα στην μεση του δικου μου βρισκομαι(ενός απο των πολλων που φτιαχνω εδω και40χρονια ) ,,,.με δυσκολευουν κατι μπλε και μαυρα κομματια σε αυτο εδω και μερες ..
~~πολυ ομορφο συμβολικο ποστ~~
troll
να υποθέσω πως η ενασχόληση με το θέμα μας σας έφερε στην επιφάνεια την βαθιά σκέψη του κριτικού τέχνης, το βλοσυρό ύφος, το χέρι στο πηγούνι και τη γεμάτο νόημα φράση "χμμμμ" ως απάντηση στο θλιβερό αισθητικό μου κριτήριο;
(Μόνο εξίσου χιουμοριστική απάντηση γίνεται δεκτή)
αλήτισσα
κρίση δεν ξέρω αν περνάει η σχέση μας, αν όμως συμφωνείς όπως λες μαζί μου, σίγουρα περνάει κρίση η λογική σου και η επαφή σου με την πραγματικότητα. Να το κοιτάξεις αυτό έτσι;
Zoi20
Χαίρεσαι για μένα αν και δε με ξέρεις. Αυτό εντόπισα στην Κάτια Γέρου και το είπα αγάπη.
unlearn
και τα καλά και τα κακά θα γίνονται επίσης όταν θα επιστρέψεις... όταν και αν.
Το θέμα είναι να έχουμε ανοιχτά τα εσωτερικά μας μάτια για να τα βλέπουμε.
σεξοβόμβα εσύ!!
(Ξέρει αυτή, δε θέλει ονοματοδοσία)
sevarose
κάθε μέρα δεχόμαστε τόση αρνητική ενέργεια από τους ανθρώπους, στο δρόμο, στη δουλειά, στο σπίτι, στην τηλεόραση... είναι το πιο δύσκολο πράγμα του κόσμου το τελευταίο κομμάτι του παζλ. Να καλύπτεις όλα αυτά με αγάπη και να έχεις και περίσσευμα για να μοιράζεις.
Έτσι πιστεύω...
..σε καταλαβαινω ..απλα με το τελευταίο κομματι νοιωθεις ανακουφιση ...εκεί πηγαινε το ευκολο...
Αγαπητε Ναυαγε σε ανυποπτο χρονο εκμυστηρευτικα οτι ειμαι καλλητεχνης της ωρας και θα ηταν ατοπημα δικο μου αν κριτικαρα ενα καλλητεχνικο γεγονος εξω απο το χρονικο καλλητεχνικο βελληνεκες μου και ακομα πιο πολυ να κριτικαρα μια κριτικη.Το "χμμ?"δηλωνε την απελπιδη προσπαθεια μου να εξωμοιωσω τις δυο τεχνες με εργαλειο την κινητηρια δυναμη και των δυο την αγαπη!!!!Αγαπη ομως σαυτο που κανουμε η αγαπη σαυτες που το κανουμε?ηδου η απορια!!!!
sevarose
:)
Έτσι το γραψες όμορφα.
τρολλ
χμ...
Διαβάζοντας το ποστ σου, μου άρεσε πολύ αυτό το sine mali - i'm free που έχεις στα Postcast σου αλλά δεν το βρίσκω να το κατεβάσω... :-(
Α! Και το ποστ σου όλο μου άρεσε, όχι για την ανάλυση... για το ζουμί του. :-)
εεεε?
Είναι ωραία η Κάτια.
Δε μεγαλώνει, ωριμάζει που λένε?
Rrrrespect!
;)
(τι μου δίνεις να στη γνωρίσω?!)
debby
Θα στο στείλω, μόλις επιστρέψω Αθήνα.
τρολλ
στην έφερα!
Αγάπη εννοείται σε αυτό που κάνουμε και σε αυτές που το κάνουμε αγάπη x 2.
Aphrodite
Σού δίνωωωωωωωω....... 1 Ευρώ και 1 λεπτό για να με δεις με Αδαμιαία περιβολή. Το Ευρώ θα το χρειαστείς για το μηχάνημα εκεί που δουλεύω.
Θα διαφωνήσω μόνο με το την αγάπη ως τελευταίο κομμάτι του παζλ...
Πρώτο είναι, ακόμη κι αν δεν το ξέρουμε, δεν το συνειδητοποιούμε. Πρώτη κινητήρια δύναμη - χωρίς αυτήν, δεν θάμασταν ούτε εδώ, δεν θα μιλούσαμε καν μεταξύ μας τώρα!
asteroid
I bow before your wisdom
Η περιγραφη σου αψογη Ναυαγουλι!!
Οσο για την αγαπη ευτυχως που υπαρχουν καποιοι που πιστευουν ακομα σε αυτη και την τιμουν γιατι....δυστυχως πολλοι της συμπεριφερονται με το χειροτερο τροπο συχνα πυκνα...!!
Δημοσίευση σχολίου